Κλειστόν μέχρι νεωτέρας ΙΙ

Αγαπητοί φίλοι κλείνουμε για λίγες μέρες.

θα επανέλθουμε μετά το Πάσχα.

Αγαπητέ ioeu σας κράτησα μόνο για μία παράσταση, σας υπόσχομαι πως θα σας επαναφέρω στο μέλλον.

Δυστυχώς δε θα μπορώ να απαντώ στα σχόλια σας.

Ευχαριστώ.

Αργά, πολύ αργά, ένα βράδυ

Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που έφυγες από το σπίτι τους;
Είχες πιει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.
Πήρες το δρόμο για το σπίτι σου.
Περπατώντας στην, απέραντη όπως έμοιαζε εκείνο το βράδυ, Viale Gallipoli, είδες ότι δεν περνούσε αυτοκίνητο, ούτε φαινόταν κανένα από μακριά.
Είπες να περπατήσεις στη μέση του δρόμου, πάνω στις άσπρες γραμμές, ίσως για να καταλάβεις καλύτερα την estetica, το paesaggio ειδικότερα, που μελετούσες τότε.
Δεύτερη ματιά. Ψυχή στα πεζοδρόμια, αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Το ’κανες.
Άρχισες να περπατάς κοιτώντας κάθε τόσο πίσω σου.
Τίποτα, κανένα φως.
Ούτε μπροστά.
Άφησες την ομίχλη να σε κυκλώσει, πήρες μια βαθιά αναπνοή και γεύτηκες την ιδιαίτερη μυρωδιά της, αυτή που σου θύμιζε λιτρουβιό στη Λευκάδα.
Συνέχισες να περπατάς…
και ξαφνικά
άνοιξες τα μάτια τρομαγμένος.
Μην ξέροντας πόσα δευτερόλεπτα –ακόμα και σήμερα δε θέλεις να πιστέψεις ότι μπορεί να είχε συμπληρωθεί ένα ολόκληρο λεπτό- είχαν περάσει.
Είχες αποκοιμηθεί, διάολε…
Κοιμόσουν κανονικά…
Και βρέθηκες να περπατάς στη μέση του δρόμου…
Απορροφημένος ολοκληρωτικά από το τοπίο, από την αισθητική του τοπίου…
Κυκλωμένος από την ομίχλη και τη μοναξιά…

Το άρθρο του Έθνους

Σαν συνοδευτική φωτο η Μόνικα Μπελούτσι.
(στο τέλος του ποστ ακολουθεί κουίζ)

Εγκλήματα, ταξίδια και σπάνια ουίσκι

Τον γνωρίζαμε ήδη από τα βιβλία του (Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα, Ο Mεγάλος Θάνατος του Βοτανικού, Η απαγωγή του εκδότη). Ο συγγραφέας Δημήτρης Μαμαλούκας από τον περυσινό Ιούνιο διαθέτει στο δίκτυο το δικό του μπλογκ. Τον συναντάμε στη διεύθυνση: http: mamaloukas.blogspot.com. Κι απολαμβάνουμε στα ποστς τη γνωστή συγγραφική του τρέλα: φαντασία που να τσιμπιέσαι, χιούμορ μέχρι τελικής πτώσης, ποίηση και μια έμφυτη σουρεαλιστική διάθεση, ευθύβολες κριτικές συνηθέστατα αστυνομικών βιβλίων. Αλλά και μικρές δικές του ιστορίες στο γνωστό του ύφος και στυλ.

Αγαπημένα ποστς, όλα τα.. αλκοολούχα (ιδιαιτέρως τα μαλτ), τα μικρά νοσταλγικά του κείμενα, το αμίμητο «εργαστήρι του καλλιτέχνη», οι πέντε αλήθειες του «Μια φορά έσπασα το ντιβάνι του ψυχαναλυτή κι εκείνος μ' έδιωξε» και βεβαίως εκείνα που αφορούν τον Πρεβέρ.

Στην εύλογη ερώτηση, τί μπορεί να κάνει έναν συγγραφέα που έτσι ή αλλιώς κατά κάποιον τρόπο επικοινωνεί (γράφοντας και με τα βιβλία) να ανοίξει και μπλογκ, απαντά ο ίδιος ο συγγραφέας:

«Εδώ η επικοινωνία είναι σαφώς πιο άμεση και μπορεί να περιλαμβάνει κι άλλα θέματα εκτός της λογοτεχνίας ή των θεμάτων των βιβλίων μου. Στο μπλογκ μου, παρόλο που γράφω επωνύμως, μπορώ να βγάλω έναν πιο χαλαρό εαυτό και ταυτόχρονα να θίξω μεγαλύτερη γκάμα πραγμάτων. Το μπλογκ μου περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα, από εγκλήματα μέχρι κριτικές λογοτεχνικών βιβλίων κι από ταξίδια έως σπάνια ουίσκι. Χωρίς πίεση, χωρίς λογοκρισία, χωρίς δήθεν, χωρίς την ξύλινη γλώσσα των ειδικών περιοδικών. Αυτό είναι κάτι που με διασκεδάζει και πιστεύω και τους αναγνώστες. Ένα μέρος της συγκεκριμένης γοητείας οφείλεται βέβαια και στους ίδιους τους επισκέπτες. Αυτοί, και κυρίως τα σχόλιά τους, αποτελούν τον καθρέφτη του ποστ που ανεβάζεις. Συχνά διαβάζεις σχόλια πιο ενδιαφέροντα από το ποστ, ή που το συμπληρώνουν, όμως υπάρχουν και ποστ που τα σχόλια περιττεύουν. Συνειδητά δεν επιθυμώ να τοποθετήσω έναν ειδικό «μετρητή» ώστε να βλέπω την επισκεψιμότητα του μπλογκ μου. Δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου, αφού δε στοχεύω σε τίποτα άλλο παρά να κάνω το «κομμάτι» μου. Απ' τη στιγμή που ανεβάζω κάτι στο διαδίκτυο ξέρω ότι μπορεί να μην το δει κανένας ή να το δουν χιλιάδες. Σε γενικές γραμμές βλέπω τα μπλογκ μια καλή περιπέτεια που όσο διαρκέσει. Δεν μπορώ να πω ότι έχω επηρεαστεί λογοτεχνικά, ή τουλάχιστον σημαντικά. Είμαι το ίδιο απαιτητικός από τον εαυτό μου, γράφω το ίδιο δύσκολα και διαβάζω μάλλον λιγότερο. Απ' την άλλη έχω κερδίσει μοναδικές ματιές γύρω απ' τη λογοτεχνία και τη βιβλιοφιλία όπως του Librofilo και του book-attack. Πιστεύω ότι το μέλλον της κριτικής της λογοτεχνίας είναι σε τέτοια μπλογκ. Κι αυτό είναι αναμφισβήτητα υπέρ της κριτικής, αλλά και των συγγραφέων. Το καλύτερο όμως είναι ότι έκανα καινούργιους φίλους. Λίγους και καλούς. Κι αν κλείσει κάποτε το μπλογκ, αυτοί είμαι σίγουρος ότι θα μείνουν».

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά την κ. Ελένη Γκίκα που μου έκανε την τιμή να με φιλοξενήσει στην εβδομαδιαία στήλη της στο Κυριακάτικο Έθνος.
Οι μεγάλοι έρωτες (Λιμπρόφιλος - Νουβάντας), βλέπετε, δεν κρύβονται.
Αν έχω μετανιώσει σε κάποιο σημείο της «συνέντευξης» είναι στον αριθμό των φίλων. Λέω «λίγους». Μου φαίνεται πως πρέπει να αναθεωρήσω… Πολλούς και καλούς.
Αλλά μην ξεχνάτε το σλόγκαν μας:
Σας αγαπώ όλους!
(Αλιφέρη γίναμε!)


Κουίζ: ποιος από τους έξι άρρενες είναι η μεγάλη αγάπη της Μόνικα Μπελούτσι;
Προσέξτε τη διατύπωση της ερώτησης.
Ο νικητής-τρια κερδίζει δόξα καθώς το όνομά του -ης θα φιλοξενηθεί για λίγες μέρες στη μαρκίζα μου. Αν βρεθούν περισσότερες από μία σωστές απαντήσεις θα ακολουθήσει κλήρωση.

Μπράντης Πίτης Τζούντος Λόος Γιώργος Κλούνης

Βιτσέντζος Κασέλης (Αγνώστου ταυτότητας) Δημήτρης Μαμαλούκας

Οι δικές μας 7 +7 ταίνιες της Aura Voluptas

Aura at the movies ! ( πάάάλι ? )

Ναι . Πάλι . Και όποιος αντέξει . Όχι που θα έχανα την ευκαιρία ! Και εδώ στο τόσο φιλόξενο blog του μοναδικού , επίσης ευγενέστατου και ανθεκτικού στα σχόλια μου κου Δ. Μαμαλούκα ( αυτό για τη δική σας πρόσκληση ! ) παραθέτω άλλες 7 πολύ αγαπημένες ταινίες και ... θα αφιερώσω στην χειμαρρώδη Alef ( έκανε έμμεση πρόταση και την ευχαριστώ ) και σε όλες τις υπέροχες κυρίες με τις οποίες επικοινωνώ μέσα στα blogs ( ξέρουν ποιές είναι - εκείνες το πρωί , εγώ το βράδυ ! ) , άλλες 7 που έχουν ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά μου ως γυναίκα ...

Οι διαφημίσεις , τα trailers και το " I will put it οn vibrrrate ! " τελείωσαν . Σσσσ ... Αρχίζει η ταινία !

Blue velvet (1986) - David Lynch

That's a human ear allright ...

Άντε να βρεις άκρη με όλους αυτούς τους σχιζοφρενοπορνοδιαστροφικούς που μπλέξαμε ! O Lynch είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και η ταινία αυτή η καλύτερη του κατά την ταπεινή μου άποψη . Στην αρχή δεν καταλάβαινα Χριστό και αυτό με ξετρέλλαινε . Μόλις όμως μπείς στο μαγικό του κόσμο δε θέλεις να βγεις . Και ο Hopper τόσο , μα τόσο κακός και νοσηρός . Μούρλια !

Sex , lies and videotape (1989) - Steven Soderbergh

One woman used up only 3 minutes and another used three 2-h tapes ...

Ποιόν είπες ανίκανο και ανοργασμικό ρε ? Στον "Απόλλωνα" Σάββατο βράδυ με τον τότε συνοδό των ονείρων μου . Το σενάριο καταπληκτικό , οι ερμηνείες τρομερές , η σκηνοθεσία φοβερή και δεν έφταιγε γι'αυτό ο συνοδός έτσι ? Τι μου έμαθε η ταινία : Με τις ανθρώπινες σχέσεις δε βρίσκεις εύκολα άκρη και το σεξ τελικά είναι πολύ περισσότερο εγκεφαλικό απ'όσο θέλουμε να πιστεύουμε . Και πάντα θα υπάρχει εκεί έξω κάποιος που θα μπορέσει να βρει τα κουμπιά μας , να μας αγαπήσει και να τον αγαπήσουμε . Πολύ κλισέ , αληθινό όμως .

Dead poets society (1989) - Peter Weir

Carpe diem !

Τα έχω ξαναπεί και ξαναματαπεί . Θα τολμήσω να πω κάτι ίσως υπερβολικό . Διαμορφώνει συνειδήσεις η ταινία αυτή αν τη δεις την κατάλληλη στιγμή και στην κατάλληλη ηλικία . Το σίγουρο είναι ότι στη γνωστή σκηνή του αποχαιρετισμού , είχα σηκωθεί όρθια , τα δάκρυα μου έτρεχαν ανεξέλεγκτα και οι παλάμες μου έτσουζαν από το χειροκρότημα . Και δεν το είχα πάθει μόνο εγώ στην αίθουσα . Μετά άρχισα να διαβάζω περισσότερη ποίηση .

The silence of the lamps (1991) - Jonathan Demme

" Believe me you don't want Hannibal Lecter in your head "
" Well Clarice ... Have the lambs stopped screaming ? "

Να δούμε ποιός , ποιός , ποιός θα φαγωθεί ... Κόντευα να τα κάνω πάνω μου μέσα στο Ιντεάλ ( ρεζίλι ! ) . Ο εγκέφαλος σε κατάσταση συναγερμού , το ένα κοψοχόλιασμα να φέρνει το άλλο και παρ'όλα αυτά να μην μπορώ να εξηγήσω γιατί ο Χάνιμπαλ , όταν δεν πεινούσε , μου ήταν εξαιρετικά συμπαθής ! Και εξακολουθεί να μου είναι ! Κορυφαίο ψυχολογικό θρίλερ , με σκηνές και διαλόγους για ανθολόγιο . Α ! Και ποτέ μου δε θα ξεχάσω εκείνο το φευγαλέο άγγιγμα των δαχτύλων τους ...

Dracula (1992) - Francis Ford Coppola

I have crossed oceans of time to find you ...

Συγγνώμη τι ομάδα αίματος είστε είπαμε ? Γιατί είμαι σε δίαιτα αυτόν τον καιρό ... Πέρα από το μύθο , την εντυπωσιακή παραγωγή , τη φωτογραφία , τον ήχο που με κατέκτησαν , με άγγιξε η ερωτική ιστορία . Ο Coppola κατάφερε να εστιάσει σ'αυτήν και να την αναδείξει τόσο ώστε , προσωπικά , να τοποθετώ ενίοτε το "Δράκουλα" στο νου μου στην κατηγορία "αισθηματικές ταινίες "
Ναι κε Μαμαλούκα , θα ήταν η αφιέρωση μου " μια ταινία με τη Μονικα" σ'εσάς . Με πρόλαβε ο κος Γλυκοφρύδης . Τουλάχιστον σας χαρίζω μια φωτό με τη χαρούμενη παρέα λίγο πριν στρωθεί στη δουλειά !

The usual suspects (1995) - Bryan Singer

" So you think you can catch Keyser Soze ? "

Αυτός είναι ? Λες να'ναι αυτός ? Κι αν δεν είναι αυτός , τότε ποιός είναι ? Ρε συ μήπως είναι αυτός ? Καλέ αυτός είναι ! Τι ? Τελείωσε η τανία ? ΤΙΙΙΙ ??? Άφωνη . Κεραυνόπληκτη . Πυροβολημένη . Έτσι με βρήκε το τέλος της . " Οι συνήθεις ύποπτοι" έχουν ΤΟ , ΤΟ , ΤΟ σενάριο !!! Από τις ταινίες που όταν τις παρακολουθείς δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο , δεν πρέπει να χάσεις ούτε ένα "και" ! Και σε αποζημιώνει στο μέγιστο βαθμό . Τη λατρεύω λέμε !! Μέσα στο τοπ10 μου .

Hable con ella (2002) - Pedro Almodovar

" Love is the saddest thing when it goes away , as a song by Jobim goes ..."

Μίλα της ... Μίλα της . Μίλα της !! Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί . Γιατί μετά μπορεί να είναι αργά . Μίλα της ! Κι εκείνη θα σε ακούει πάντα . Ακόμη κι αν βρίσκεται σε κώμα . Αν και εδώ πρωταγωνιστούν άντρες ( ασύνηθες για τον σκηνοθέτη ) , η γυναίκα πάλι είναι στο επίκεντρο , έστω και σε κωματώδη κατάσταση . Το εύρημα ευφυέστατο , η ταινία συγκινητική , μια γλύκα σκέτη . Πιο φρέσκια από τις προηγούμενες , ήδη τη θεωρώ αγαπημένη μου .

Τίτλοι τέλους ?

Not yet ...

Και οι 7 για τις αγαπημένες μου μπλογκοφίλες :

The French lieutenant's woman

Θέλω να πάω σε εκείνη την αποβάθρα , προβλήτα , whatever και να έχει ομίχλη , πολλή ομίχλη και η θάλασσα να είναι φουρτουνιασμένη ... και να γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου ... να ... έτσι ...

The English patient

Η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα κι ενός μεγάλου εγκαύματος . Οι ερωτικές σκηνές από τις καλύτερες που έχω δει . Καταπληκτικό OST ( και έχει και το "Cheek to cheek" σε 3 , νομίζω , διαφορετικές εκτελέσεις , τί άλλο να θέλω ? ) .

In the mood for love

Την ξέρετε . Η γνωστή κινέζικη με την ονειρεμένη μουσική και τις φοβερές slow motion σκηνές . Τι έρωτας κι αυτός ...

You've got mail

Διάλεξα τη συγκεκριμένη και όχι το "Sleepless in Seattle" ( που λατρεύω επίσης ) γιατί έχει σχέση με το internet και γιατί ... θέλω το βιβλιοπωλείο της Meg Ryan ! Το θέλω , το θέλω , το θέλω !!

Before sunset

Πιο πρόσφατη αλλά πολύ αγαπημένη . Καλύτερη από Before sunrise . Ethan Hawke - Julie Delpy , τέλειο ζευγάρι , το πανέξυπνο σενάριο-ανάλυση της σχέσης των δύο φύλων σε ξετρελλαίνει , ο χρόνος νιώθεις να σε κυνηγα , το Παρίσι ιδανικό σκηνικό . "Baby you are going to miss that plane. " " I know ."

Lost in translation

Μα τι της λέει στο τέλος ? Τι της λέει στ'αυτί ? Θα σκάσω ! Θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά γι'αυτό το διαμαντάκι . Και για τον Murray . Tην έχω μέσα στην καρδιά μου την ταινία . Τίποτε άλλο .

The hours

Αν είχα δει την ταινία μια άλλη μέρα , μια άλλη χρονιά , με διαφορετική ψυχική διάθεση δε θα μου έλεγε ίσως πολλά , ίσως και να με ψυχοπλάκωνε . Ευτυχώς που δεν έγινε έτσι . Η ταινία μου άρεσε πιο πολύ από το βιβλίο . Με βοήθησε επίσης στο να πάρω κάποιες αποφάσεις εκείνη τη χρονική περίοδο . Είναι μια "δύσκολη" ταινία αλλά αξίζει , αξίζει πολύ .


Σας ευχαριστώ και πάλι κε Μαμαλούκα για την πρόσκληση . Ο αυχένας κοντεύει να μου φύγει από τόσες ώρες γράψιμο , δεν τα πάω καλά με τους υπολογιστές και γι'αυτό προς μεγάλη σας χαρά , τα κείμενα είναι μικρά . Παραδίδω το πνεύμα και όπως λέτε και εσείς " σας αγαπάω όλους" !

Φιλιά


Κι εμείς ευχαριστούμε για τις ωραίες επιλογές, αγαπητή Άουρα
(Λυπούμαστε αλλά λόγω ελλείψεως χρόνου θα αναρτούμε λίγο λίγο μερικές φωτογραφίες)

Κι άλλες 7...

Ευχαριστώ τον Λιμπρόφιλο που με ξανακάλεσε και μου έδωσε την ευκαιρία να παραθέσω άλλες 7 ταινίες. Πάλι λίγες βέβαια είναι, άφησα πολλές πίσω, κυρίως κάποιες που ανέφεραν οι διάφοροι φίλοι και φίλες. (τελείως ασύντακτο είναι, λυπάμαι)

1. Στη φωλιά του κούκου Για τα χρόνια που πέρασα μαζί με το Άλεφ στην κλινική της Ελβετίας.
Τίποτ’ άλλο, προσωπική υπόθεση, φίλοι.

2. Il sorpasso του Dino Risi. Το προσπέρασμα; Δεν ξέρω τον ελληνικό τίτλο. Ο Γκάσμαν φορ΄τωνει τον νεαρό φοιτητή και του χαρίζει αξέχαστες στιγμές. Πρωταγωνιστεί επίσης μια κάμπριο Lancia Aurelia Β24. Άδεια Ρώμη κατακαλόκαιρο (έτσι όπως την πρωτογνώρισα το καλοκαίρι του 1987), ο δρόμος προς το Άντζιο, αν δεν απατώμαι και δύο διαμετρικά αντίθετες όψεις της ζωής.

3. Καλιγούλας.
Γιατί επιτέλους έτσι περνούσαν οι Ρωμαίοι κι έτσι (και έτσι) έπρεπε να είναι τα έργα! Άντε πολύ κορέκτ το παίζουμε όλοι εδώ μέσα. Και βασανιστήρια έχω και λεσβιακά λέμε. Πάρτε κόσμε. Χάι. Άμα δε μαθαίνει το βλαστάρι σας storia romana πάρτε του το dvd, αστέρι θα γίνει.
(την αφιερώνω στον Νουβάντα που ξέρει την ιστορία απ' την καλή κι απ΄την ανάποδη)







4. Ο πεταλούδας
Από ένα βιβλίο περισσότερο από κλασσικό. Η απόλυτη περιπέτεια, οι τρομεροί χαρακτήρες, η δύναμη, το πείσμα, η παραίτηση, ο θάνατος.




5. Μίζερι
Ο εφιάλτης, γραμμένο από τον άνθρωπο που ξέρει να μιλάει μέσα μας… Η Άννι, η συγγραφή, το χειρότερο που δεν μπορείς να φανταστείς έρχεται σε σένα. Όσοι συγγραφείς τρέμετε. Ποτέ μη φύγετε όταν πλησιάζει η χιονοθύελλα. Πιείτε ένα Τάλισκερ μπροστά στο Τζάκι, έτσι κι αλλιώς το βιβλίο το τελειώσατε.

6. Brutti sporchi e cattivi του Έττορε Σκόλα (Βίαιοι βρώμικοι και κακοί)
Η Ρώμη πάλι, η ζωή σαν παραμύθι, το χιούμορ μαγικά ανακατεμένο με τη θλίψη. Αγαπημένη.

Όλες οι προηγούμενες ταινίες έχουν παρατεθεί ασχέτως σειράς. Όμως αυτή που ακολουθεί είναι ο νικητής. Περιέργως δεν την είδα σε καμία εφτάδα ούτε ως απλή αναφορά. Νομίζω πως όλοι θα αναφωνήσουν: «μα πώς την ξέχασα;»

7. Το τραίνο της μεγάλης φυγής

Μάνι! Μάνιιιιιιιιι!
Ο Μάνι. Ο άνθρωπος εναντίον του πεπρωμένου, της φύσης, του κακού. Ένας άνθρωπος μόνος του, ένα αγρίμι καλύτερα που δε σταματάει πουθενά, που πιστεύει ότι είναι ανίκητος. Και που στο τέλος τέτοιος αποδεικνύεται. Ο Μάνι με δίδαξε πολλά. Πολυαγαπημένη και νομίζω ξεχασμένη ταινία.

Αυτά φίλοι…

Οι 7 ταινίες…

…που με σημάδεψαν.
Ευχαριστώ την Ντολ που έφερε το παιχνίδι στην πόρτα μου.
Αποφάσισα να βάλω τις ταινίες με τη χρονολογική σειρά την οποία τις γνώρισα.


Γκοτζίλα
Με ιαπωνικά καταστροφικά έργα μεγάλωσα. Μικρός τα καλοκαίρια στη Λευκάδα κάθε βράδυ σινεμά. Τότε υπήρχαν 4 σινεμά, σήμερα μετά βίας 1 κι αυτό μακριά.
Τα Γκοτζίλα ήταν ανεξάντλητα αμέτρητα, θυμάμαι ένα Γκοτζίλα εναντίον Γκοτζίλα (το ένα ήταν ρομπότ), απόλυτο καλτ, φίλοι.









Η λάμψη
Το αριστούργημα του Κιούμπρικ το απόλυτο παίξιμο του Νίκολσον, η άχαρη Ντυβάλ, ο τρομερός μικρός, το κρύο, η απομόνωση, η τρέλα, η ανάγκη της συγγραφής, η αδυναμία της συγγραφής, το ουίσκι, ο αλκοολισμός που καιροφυλακτεί, οι εφιάλτες που κρύβονται πίσω από μια οποιαδήποτε πόρτα. Έχω διαβάσει το βιβλίο 5-6 φορές στα ελληνικά, 4 στα ιταλικά, στα αγγλικά… έχω δει την ταινία 7 φορές αλλά πιο πολύ θυμάμαι μια φορά 1-3 τα ξημερώματα ξαπλωμένος στο κρεβάτι με ακουστικά…








Ο 4ος άνθρωπος
Φονικός ερωτισμός, τρομερή ατμόσφαιρα, πάλι συγγραφέας στο παιχνίδι, τότε που ο Βερχόφεν έκανε ταινίες…




Ο θησαυρός της Σιέρρα Μάντρε
Τζον Χιούστον. Από το βιβλίο του Τρέιβεν. Ασπρόμαυρο αριστούργημα. Πάλι 1-3 τα ξημερώματα και την επόμενη να δίνω μάθημα.








Άρωμα γυναίκας
Η απόλυτη ερμηνεία από τον Αλ Πατσίνο. Όσες φορές και να το δω, δεν τον χορταίνω.













Της κακομοίρας
Έχουμε μιλήσει γι αυτή την ταινία. Ο Ζήκος, ρεσιτάλ. Απεχθάνομαι το τέλος, δεν πρόκειται να το ξαναδω ποτέ.









Καυτή σάρκα
Αλμοντοβάρ. Φραντσέσκα Νέρι, πανέμορφη, αισθησιακή…














Αυτά, φίλοι… ρίχνω το μπαλάκι στους
Konstantino T
Στην Αλεξάνδρα
Στο Άλεφ (φιλοξενούμε, αναρτούμε και δεν δεχόμεθα απιστίες σε άλλα βλόγια)
Στον ioeu
Στη Σταυρούλα

(Λέτε να μου θυμώσει η Λίζ που δεν ανέφερα καμιά δικιά της ταινία; Ή η Μόνικα;)

Antonello Venditti - Sotto il segno dei pesci

Κάτω απ’ το ζώδιο των ιχθύων

Θυμάσαι εκείνο το δρόμο
ήμασταν εγώ κι εσύ
κι ο κόσμος που έτρεχε
και φώναζε μαζί μας
το μόνο που θέλω σκεφτόμουν
είναι μόνο αγάπη
κι unita για μας
που αξίζουμε μια άλλη ζωή
πιο σωστή και πιο ελεύθερη αν θέλεις
τρέξε αγάπη, τρέξε μη φοβάσαι

Με ρωτούσες τι σου λείπει;
ένα σπίτι το ’χεις
μια γυναίκα και μια οικογένεια
που σε γλιτώνει στα δύσκολα
μα το μόνο που θέλω σκεφτόμουν
είναι μόνο αγάπη
κι unita για μας
που αξίζουμε μια άλλη ζωή
πιο σωστή και πιο ελεύθερη αν θέλεις
γεννημένη κάτω απ’ το ζώδιο
γεννημένη κάτω απ’ το ζώδιο των ιχθύων

Και το ροκ έσβηνε σιγά
στις συζητήσεις μας
δεκαοχτώ χρόνια είναι λίγα
για να σου εξασφαλίσουν το μέλλον
μα το μόνο που θέλω σκεφτόμουν
είναι μόνο αγάπη
κι unita για μας
που αξίζουμε μια άλλη ζωή
βίαιη κι ευαίσθητη αν θέλεις
γεννημένη κάτω απ’ το ζώδιο
γεννημένη κάτω απ’ το ζώδιο των ιχθύων

Κι η Μαρίνα έφυγε
σήμερα διδάσκει σ’ ένα σχολείο
δε ζει καλά κι είναι απογοητευμένη
καταλαβαίνει γιατί είναι μόνη
και το μόνο που ψάχνει, το μόνο που θέλει
είναι μόνο αγάπη
κι unita για μας
που αξίζουμε μια άλλη ζωή
βίαιη κι ευαίσθητη αν θέλεις
γεννημένη κάτω απ’ το ζώδιο
γεννημένη κάτω απ’ το ζώδιο των ιχθύων

Κι ο Τζοβάνι είναι ένας μηχανικός
που εργάζεται σ’ ένα ραδιοφωνικό σταθμό
έκαψε το πτυχίο του
ζει μόνο με τα λόγια
και το μόνο που ψάχνει, το μόνο που θέλει
είναι μόνο αγάπη
κι unita για μας
ενωμένοι σε μια ελεύθερη γενιά
βίαιοι κι ευαίσθητοι αν θέλεις
παιδιά ενός παλιού τραγουδιού


Στίχοι: Antonello Venditti

(Ξανά στον κόσμο των ζωντανών!)

Πρεβέρ Γυρισμός στην πατρίδα

Γυρισμός στην πατρίδα

Ένας Βρετόνος γυρνάει στην πατρική του γη
Αφού έκαμε πολλές παλιανθρωπιές
Σεργιανάει μπροστά στις φάμπρικες του Ντουαρνενέ
Δε θυμάται κανέναν
Δεν τον θυμάται κανείς
Είναι πολύ λυπημένος.
Μπαίνει σ’ ένα λουκουματζίδικο να φάει λουκουμάδες
Μα δεν μπορεί να φάει
Κάτι τους κάνει να του καθίζουν στο λαιμό
Πληρώνει
Βγαίνει
Ανάβει τσιγάρο
Μα δεν μπορεί να το καπνίσει.
Έχει κάτι
Κάτι στο νου του
Κάτι κακό
Όσο πάει και στενοχωριέται πιο πολύ
Και ξαφνικά αρχίζει να θυμάται:
Κάποιος του ’πε όταν ήταν μικρός
«Εσύ θα καταλήξεις στην κρεμάλα»
Και για χρόνια
Δεν τόλμησε ποτέ να κάνει τίποτα
Ούτε το δρόμο καν να διασχίσει
Ούτε να φύγει στη θάλασσα
Τίποτα απολύτως τίποτα
Θυμάται.
Αυτός που τα προέβλεψε όλα αυτά είναι ο θείος Γκρεζιγιάρ
Ο θείος Γκρεζιγιάρ που φέρνει παντού δυστυχία
Ο κερατάς!
Κι ο Βρετόνος σκέφτεται την αδερφή του
Που εργάζεται στην αγορά Βοζιράρ
Τον αδερφό του που σκοτώθηκε στον πόλεμο
Του ’ρχεται στο νου κάθε τι που είδε
Κάθε τι που έκαμε.
Τον πνίγει η θλίψη
Δοκιμάζει άλλη μια φορά
Ν’ ανάψει τσιγάρο
Μα δεν του κάνει κέφι να καπνίσει
Και τέλος αποφασίζει να πάει να δει το θείο Γκρεζιγιάρ.
Πάει
Ανοίγει την πόρτα
Ο θείος δεν το θυμάται
Εκείνος όμως τον θυμάται
Και του λέει:
«Καλή σου μέρα θείε Γκρεζιγιάρ»
Κι ύστερα τον στραγγαλίζει.
Και κατάληξε στην κρεμάλα στο Κιμπέ
Αφού έφαγε δυο ντουζίνες λουκουμάδες
Και κάπνισε ένα τσιγάρο.

Ζακ Πρεβέρ, Λόγια και άλλα, μτφ. Δημήτρης Καλοκύρης, εκδ. Νεφέλη

Το 57ο βιβλίο μου, που αγοράστηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1986.
Ήμουν 17,5 χρόνων. Αγαπημένο μου ποίημα, αγαπημένος μου ποιητής.

(είμαι πολύ στεναχωρημένος γιατί τα χάλασα με τη Λιζ Χάρλει και παντρέυτηκε τον Ινδό)

ΤΑ ΜΑΛΤ (Μερός β΄)

Συνεχίζομεν δίχως περιττές εισαγωγές καθότι τα είπαμεν όλα –η σχεδόν- στο α μέρος.
Λοιπόν σήμερον θα μάθουμε λίγες μάρκες και καλές. Ταυτόχρονα θα ταξιδέψουμε σε μέρη εξωτικά με βιβλία άκρως ενδιαφέροντα.


Maccalan 12 y.o. 23/30 18 y.o 26/30
Ξεκινάμε με μια μάρκα ορόσημο. Ό,τι και να σας πουν αν παραγγείλετε κάπου Μακάλαν θα δείξετε ότι είστε γνώστες. Έχει επιτυχία και στη χώρα μας (ίσως επειδή με μια απλή αλλαγή των συλλαβών σχηματίζει το μικρό όνομα σχεδόν όλων μας!).
Η εταιρεία έχει λεπτομερές σάιτ όπου μπορείτε να δείτε τις πραγματικά πολυάριθμες εκδόσεις αυτού του μαγικού νερού που καίει. Ας δώσουμε εν τάχει τις εκδόσεις.
Απλώς παλαιωμένα: 10,12,15,18,21,25,30 κι από κει και πέρα: Gran reserva (δηλ. είναι φτιαγμένο για άτομα που έχουν μεγάλα τζιπ και άρα μεγάλη ρεζέρβα), replica editions (απομιμήσεις παλαιών μπουκαλιών) 1876, 1874, 1861, 1841 (όλα υπέροχα). Μετά: διάφορες εκδόσεις cask strength, από απλά σε άλλα ωριμασμένα σε βαρέλια από σέρι. Σπέσιαλ έκδοση Millenium 50 years old distilled 1949 (όπως καταλαβαίνετε αυτό θα είναι φτηνό) μια αντίστοιχη του 1946 (βλέπε φωτο) όπου σου δίνουν και πτυχίο κιόλας, και μετά απλές εκδόσεις παλαιωμένες από το 1926 περίπου μέχρι τα σημερινά χρόνια. (Δηλαδή μπορείτε να αγοράσετε του 1968 για να το χαρίσετε στον καλό σας αν γεννήθηκε –σαν τον υποφαινόμενο- εκείνη τη χρονιά. Θα χρειαστεί να δώσετε περίπου 825 λίρες Αγγλίας όνλι. Γι’ αυτό συμφέρει να ξαναδείτε τον πιτσιρικά της έβγας της γειτονιάς σας που γεννήθηκε το 1986 το παλικάρι κι αυτομάτως η μπουκάλα-το δώρο- πέφτει στα 120 λιρούλες. Είδατε οι νέοι; Εμ την εμπειρία την πληρώνεις)
Γενικά οι εκδόσεις του Μακάλαν είναι ατελείωτες, βαρέθηκα να γράφω.
Παλαιότερα το Μακάλαν ήταν αντιμετωπίσιμα φθηνό τώρα οι τιμές έχουν ξεφύγει. Ό,τι και να πιείτε ωραίο είναι. Έχω δοκιμάσει το 18αρι κι ήταν υπέροχο. Άξιζε όλα τα λεφτά του.
Τώρα τελευταία έχει βγει η σειρά των δεκαετιών. Τέσσερις εκδόσεις: twenties, thirties, forties, fifties. Ο Νουβάντας μου χάρισε το φορτις για τα σαράντα χρόνια της χούντας και το ’πια φίλοι. Υπέροχο. Είτε σκέτο, είτε με λίγο νερό είτε με λίγο πάγο σου άφηνε τη γεύση της ήρεμης δύναμης, του ποτού που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Μια σημείωση: αυτές οι εκδόσεις είναι των 500 cl κι όχι των 700 που είναι οι νορμάλ μπουκάλες. Θυμίζω από αεροδρόμια είναι του λίτρου.
Στην Αθήνα συνήθως θα βρείτε το 12, το 15, το 18 και το 25, άντε και καμιά σπέσιαλ έκδοση όπως η ρέπλικα. Όμως ως γνωστόν οι πολύ παλαιωμένες γίνονται και απαγορευτικές εκτός κι αν είσαστε κολλητάρια με το σουλτάνο του Μπρουνέι όπως εγώ.
Τι να διαβάζετε και πού με Μακάλαν;
Βράδυ, στον πέτρινο πύργο των φίλων σας θα διαβάζετε την Καρτερία, το ταξίδι του Σάκλετον και των αντρών του στους πάγους. Τότε που υπήρχαν άντρες και εξερευνητές. Τότε που η σκληρότητα βάδιζε δίπλα δίπλα με το κουράγιο και τη δύναμη. Τότε που ο άνθρωπος ξεπερνούσε τον εαυτό του.
(Σήμερα υπάρχει ο Ψινάκης για τους χάι κι ο Λαζόπουλος για τους ιντελεκτουέλ).

Oban 14 y.o. 19/30
Το Ομπάν ήταν στην εξάδα (βλέπε φωτο) από εκείνα τα μαλτ που ήρθαν πριν από καμία 17 χρόνια και έφεραν τους Έλληνες πιο κοντά στα μαλτ. Το Ομπάν είναι σοβαρό μάλτ. Δεν σ’ ανεβάζει στα ουράνια, δεν σε απογοητεύει. Είναι ένας ευθυτενής, αυστηρός αλλά δίκαιος άνθρωπος. Μην περιμένετε ξεφαντώματα με το Ομπάν. Έχει όμως κι εύκολο όνομα, δεν είναι γκλενζιγκχαιλφίρερ κι έτσι το θυμάστε. Το 14 είναι επίσης εύκολο να το θυμάστε αφού με μια τέτοια παραλίγο να σας κλείσουν μέσα.
Γεύση
σταθερή ισορροπημένη όπως προείπαμε
Υπάρχουν δυο σπέσιαλ εκδόσεις μια διπλής ωρίμανσης του 1980, κι ένα 32 ετών cask strength, 55,1% σπάνια και πανάκριβα.
(Να μην πίνεται όταν στην παρέα υπάρχει Μπαν, για να αποφεύγονται τα μπερδέματα του στυλ: -Ομπάν θα πιούμε; Κι ο Μπαν: -Ναι; Με φώναξε κανείς;)

Βρίσκομαι στην Ιταλία, στο μπαρ Πικαντίλι. Κυριακή μεσημέρι. Δίπλα ερημιά. Κλειστά δικαστήρια, άδεια κτήρια. Το Ομπάν στο ράφι μοιάζει χαμένο, μόνο, σαν πρίγκιπας που ναυάγησε σε νησί ανθρωποφάγων. Διαβάζω το Η δολοφονία ως μια εκ των καλών τεχνών του Thomas De Quincey και γνέφω στον μπάρμαν. Εκείνος με κοιτάζει περίεργα και μου το σερβίρει. Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι μια περίεργη συγγένεια με τους καταραμένους ποιητές.
Αλλά και με τους δολοφόνους.

Lagavulin 16 y.o. 21/30
Επίσης στην προαναφερθείσα εξάδα. Το αγαπημένο του Λιμπρόφιλο, του φίλου μου. Δεκάξι ετών καπνιστό χοιρομέρι ή αλλιώς μας κάηκαν οι μπριζόλες βρε γυναίκα κι έλεγα εγώ να τις βγάλουμε.
Κάπνα ναι, αλλά και γεύση. Μπορεί να σας ενθουσιάσει, μπορεί και να σας απογοητεύσει. Αναμφίβολα η γεύση του είναι λίγο βαριά, και προσωπικά δεν μπορώ να πιω δεύτερο, με λιγώνει; με βαραίνει; Κάτι τέτοιο πάντως παθαίνω. Απ’ την άλλη δεκάξι χρόνια ωρίμανσης δεν είναι λίγα για ένα ουίσκι. Στη φωτο μια έκδοση διπλής ωρίμανσης για σας που δεν ωριμάζετε όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Βρίσκομαι στο σαλέ μου στο Σερ Σεβαλιέ κοντά στη Μπριανσόν και το πίνω μ’ ένα πάγο και σαν μπαγαμποντάκος που είμαι διαβάζω την Παγκόσμια ιστορία της Ατιμίας ποιου άλλου; Του Μπόρχες.
Άλλες σπέσιαλ εκδόσεις εκτός της προαναφερθείσας.
Φυσικά η cask strength με 57,8% πίνεις εσύ μεθάει κι η γυναίκα σου αν τη φιλήσεις έπειτα στο στόμα (παθητική μέθη λέγεται αυτό) και μια σπέσιαλ του 1979.

Highland Park 12 y.o 22/30
Αυτό το πίνουν κυρίως στο σέντραλ παρκ της Νέας Υόρκης ή στα πάρκα οι κλοσάρ. Δε σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί να το πιείτε κι εσείς που μένετε στο τσιμέντο, μακριά απ’ τα πάρκα, αν και θα σας κάνουν λίγο μανούρα. Αγόρασα ένα του λίτρου απ’ το Φιουμιτσίνο (ευτυχώς είχα έναν γνωστό και δε χρειάστηκε να τους αποδείξω ότι μένω κοντά σε πάρκο, πράγμα απόλυτα αληθές) και δεν το μετάνιωσα φίλοι. Πολύ καλό, ευκολόπιοτο, όχι δυνατό κι έτσι ευκολοκατέβαστο τόσο στο λαιμό σας όσο και στη στάθμη του.
Άλλες εκδόσεις
Βγαίνει σε 12,15,18, 24 (του 1967), 24, 25, 30 χρόνια και υπάρχει και μια σπέσιαλ έκδοση του 1977. Πολλές εκδόσεις, πολλοί φανατικοί θαυμαστές (ακόμα και μη παρκα - δόροι). Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Άλλο εύκολο όνομα να το παίξετε γνώστης. Εγώ αν δεν είναι Χάιλαντ Πάρκ δεν το πίνω. (λέτε)
Χαι τι;
Άσε φιλαράκι κτλ
Βρίσκομαι στο πρώτο μου φοιτητικό δωμάτιο και διαβάζω τον Ένοικο του Roland Topor. Το δωμάτιο είναι παγωμένο κι από πάνω καίει μια 25άρα λάμπα που ρίχνει ένα αχνό φως στο χώρο. Νιώθω ότι με κυνηγούν, νιώθω ότι απειλούμαι. Ευτυχώς πίνω και όλα ηρεμούν.

Παράρτημα Κάβες
Το μπλογκ ψωνίζει μεταξύ άλλων από την κάβα Ανθίδη, Υψηλάντου, Κολωνάκι κοντά στη Γερμανική πρεσβεία. Μεγάλη ποικιλία, ο ιδιοκτήτης είναι γνώστης, συλλέκτης και οι υπάλληλοι δε σπάνε νεύρα όσο κι να καθίσεις. Έχει και καρεκλίτσες μπορείτε να πάτε με τους οδηγούς σας, (χάρτινους ή σάρκινους αν δεν οδηγείτε) ή με το φορητό σας για να μπείτε στο δίκτυο και να με διαβάσετε εκεί χωρίς να σας ενοχλήσουν. Οι τιμές επίσης είναι παραπάνω από λογικές.
Γενικά δεν μπορώ τις κάβες που δεν έχουν τιμές στα μπουκάλια ή τα ’χουν ψηλά και δεν μπορούμε να τα φτάσουμε εμείς που δεν είμαστε κοκολάκηδες.
«πες μου ποιο θες να σου κατεβάσω και θα σου πω πόσο έχει»
Αν ακούσετε αυτό φύγετε παραχρήμα αλλιώς θα φύγετε χωρίς χρήμα. Σημαίνει έλα κορόιδο να σ’ αρμέξω.
Κι έπειτα εγώ πριν διαλέξω θέλω να δω τις τιμές όλων. Θα μου τα κατεβάσεις όλα; Κι έπειτα αν δεν πάρω; Θα χουμε βλέμματα άγρια, δολοφονικά;
Μακριά φίλοι, η διαλογής της μποτίλιας είναι ιερό και σοβαρό πράγμα, δεν είναι ποιον ή ποια θα παντρευτείτε να το αποφασίσετε καθώς κατεβαίνει το ασανσέρ. Εμένα μου παίρνει πάνω από είκοσι λεπτά να διαλέξω ποιο μαλτ θα συνοδεύσω στο σπίτι μου. L’ imbarazzo della scelta βλέπετε. Ανμπαγά ντε σουά γαλλιστί με ελληνικό χαρακτήρο.
Το παράρτημα κάβες θα υπάρχει και σε επόμενα ποστ.

Μακρύ ποστ, φίλοι, αλλά αναγκαίο. Φιλιά στο επόμενο.