ΤΑ ΜΑΛΤ (Μερός β΄)

Συνεχίζομεν δίχως περιττές εισαγωγές καθότι τα είπαμεν όλα –η σχεδόν- στο α μέρος.
Λοιπόν σήμερον θα μάθουμε λίγες μάρκες και καλές. Ταυτόχρονα θα ταξιδέψουμε σε μέρη εξωτικά με βιβλία άκρως ενδιαφέροντα.


Maccalan 12 y.o. 23/30 18 y.o 26/30
Ξεκινάμε με μια μάρκα ορόσημο. Ό,τι και να σας πουν αν παραγγείλετε κάπου Μακάλαν θα δείξετε ότι είστε γνώστες. Έχει επιτυχία και στη χώρα μας (ίσως επειδή με μια απλή αλλαγή των συλλαβών σχηματίζει το μικρό όνομα σχεδόν όλων μας!).
Η εταιρεία έχει λεπτομερές σάιτ όπου μπορείτε να δείτε τις πραγματικά πολυάριθμες εκδόσεις αυτού του μαγικού νερού που καίει. Ας δώσουμε εν τάχει τις εκδόσεις.
Απλώς παλαιωμένα: 10,12,15,18,21,25,30 κι από κει και πέρα: Gran reserva (δηλ. είναι φτιαγμένο για άτομα που έχουν μεγάλα τζιπ και άρα μεγάλη ρεζέρβα), replica editions (απομιμήσεις παλαιών μπουκαλιών) 1876, 1874, 1861, 1841 (όλα υπέροχα). Μετά: διάφορες εκδόσεις cask strength, από απλά σε άλλα ωριμασμένα σε βαρέλια από σέρι. Σπέσιαλ έκδοση Millenium 50 years old distilled 1949 (όπως καταλαβαίνετε αυτό θα είναι φτηνό) μια αντίστοιχη του 1946 (βλέπε φωτο) όπου σου δίνουν και πτυχίο κιόλας, και μετά απλές εκδόσεις παλαιωμένες από το 1926 περίπου μέχρι τα σημερινά χρόνια. (Δηλαδή μπορείτε να αγοράσετε του 1968 για να το χαρίσετε στον καλό σας αν γεννήθηκε –σαν τον υποφαινόμενο- εκείνη τη χρονιά. Θα χρειαστεί να δώσετε περίπου 825 λίρες Αγγλίας όνλι. Γι’ αυτό συμφέρει να ξαναδείτε τον πιτσιρικά της έβγας της γειτονιάς σας που γεννήθηκε το 1986 το παλικάρι κι αυτομάτως η μπουκάλα-το δώρο- πέφτει στα 120 λιρούλες. Είδατε οι νέοι; Εμ την εμπειρία την πληρώνεις)
Γενικά οι εκδόσεις του Μακάλαν είναι ατελείωτες, βαρέθηκα να γράφω.
Παλαιότερα το Μακάλαν ήταν αντιμετωπίσιμα φθηνό τώρα οι τιμές έχουν ξεφύγει. Ό,τι και να πιείτε ωραίο είναι. Έχω δοκιμάσει το 18αρι κι ήταν υπέροχο. Άξιζε όλα τα λεφτά του.
Τώρα τελευταία έχει βγει η σειρά των δεκαετιών. Τέσσερις εκδόσεις: twenties, thirties, forties, fifties. Ο Νουβάντας μου χάρισε το φορτις για τα σαράντα χρόνια της χούντας και το ’πια φίλοι. Υπέροχο. Είτε σκέτο, είτε με λίγο νερό είτε με λίγο πάγο σου άφηνε τη γεύση της ήρεμης δύναμης, του ποτού που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Μια σημείωση: αυτές οι εκδόσεις είναι των 500 cl κι όχι των 700 που είναι οι νορμάλ μπουκάλες. Θυμίζω από αεροδρόμια είναι του λίτρου.
Στην Αθήνα συνήθως θα βρείτε το 12, το 15, το 18 και το 25, άντε και καμιά σπέσιαλ έκδοση όπως η ρέπλικα. Όμως ως γνωστόν οι πολύ παλαιωμένες γίνονται και απαγορευτικές εκτός κι αν είσαστε κολλητάρια με το σουλτάνο του Μπρουνέι όπως εγώ.
Τι να διαβάζετε και πού με Μακάλαν;
Βράδυ, στον πέτρινο πύργο των φίλων σας θα διαβάζετε την Καρτερία, το ταξίδι του Σάκλετον και των αντρών του στους πάγους. Τότε που υπήρχαν άντρες και εξερευνητές. Τότε που η σκληρότητα βάδιζε δίπλα δίπλα με το κουράγιο και τη δύναμη. Τότε που ο άνθρωπος ξεπερνούσε τον εαυτό του.
(Σήμερα υπάρχει ο Ψινάκης για τους χάι κι ο Λαζόπουλος για τους ιντελεκτουέλ).

Oban 14 y.o. 19/30
Το Ομπάν ήταν στην εξάδα (βλέπε φωτο) από εκείνα τα μαλτ που ήρθαν πριν από καμία 17 χρόνια και έφεραν τους Έλληνες πιο κοντά στα μαλτ. Το Ομπάν είναι σοβαρό μάλτ. Δεν σ’ ανεβάζει στα ουράνια, δεν σε απογοητεύει. Είναι ένας ευθυτενής, αυστηρός αλλά δίκαιος άνθρωπος. Μην περιμένετε ξεφαντώματα με το Ομπάν. Έχει όμως κι εύκολο όνομα, δεν είναι γκλενζιγκχαιλφίρερ κι έτσι το θυμάστε. Το 14 είναι επίσης εύκολο να το θυμάστε αφού με μια τέτοια παραλίγο να σας κλείσουν μέσα.
Γεύση
σταθερή ισορροπημένη όπως προείπαμε
Υπάρχουν δυο σπέσιαλ εκδόσεις μια διπλής ωρίμανσης του 1980, κι ένα 32 ετών cask strength, 55,1% σπάνια και πανάκριβα.
(Να μην πίνεται όταν στην παρέα υπάρχει Μπαν, για να αποφεύγονται τα μπερδέματα του στυλ: -Ομπάν θα πιούμε; Κι ο Μπαν: -Ναι; Με φώναξε κανείς;)

Βρίσκομαι στην Ιταλία, στο μπαρ Πικαντίλι. Κυριακή μεσημέρι. Δίπλα ερημιά. Κλειστά δικαστήρια, άδεια κτήρια. Το Ομπάν στο ράφι μοιάζει χαμένο, μόνο, σαν πρίγκιπας που ναυάγησε σε νησί ανθρωποφάγων. Διαβάζω το Η δολοφονία ως μια εκ των καλών τεχνών του Thomas De Quincey και γνέφω στον μπάρμαν. Εκείνος με κοιτάζει περίεργα και μου το σερβίρει. Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι μια περίεργη συγγένεια με τους καταραμένους ποιητές.
Αλλά και με τους δολοφόνους.

Lagavulin 16 y.o. 21/30
Επίσης στην προαναφερθείσα εξάδα. Το αγαπημένο του Λιμπρόφιλο, του φίλου μου. Δεκάξι ετών καπνιστό χοιρομέρι ή αλλιώς μας κάηκαν οι μπριζόλες βρε γυναίκα κι έλεγα εγώ να τις βγάλουμε.
Κάπνα ναι, αλλά και γεύση. Μπορεί να σας ενθουσιάσει, μπορεί και να σας απογοητεύσει. Αναμφίβολα η γεύση του είναι λίγο βαριά, και προσωπικά δεν μπορώ να πιω δεύτερο, με λιγώνει; με βαραίνει; Κάτι τέτοιο πάντως παθαίνω. Απ’ την άλλη δεκάξι χρόνια ωρίμανσης δεν είναι λίγα για ένα ουίσκι. Στη φωτο μια έκδοση διπλής ωρίμανσης για σας που δεν ωριμάζετε όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Βρίσκομαι στο σαλέ μου στο Σερ Σεβαλιέ κοντά στη Μπριανσόν και το πίνω μ’ ένα πάγο και σαν μπαγαμποντάκος που είμαι διαβάζω την Παγκόσμια ιστορία της Ατιμίας ποιου άλλου; Του Μπόρχες.
Άλλες σπέσιαλ εκδόσεις εκτός της προαναφερθείσας.
Φυσικά η cask strength με 57,8% πίνεις εσύ μεθάει κι η γυναίκα σου αν τη φιλήσεις έπειτα στο στόμα (παθητική μέθη λέγεται αυτό) και μια σπέσιαλ του 1979.

Highland Park 12 y.o 22/30
Αυτό το πίνουν κυρίως στο σέντραλ παρκ της Νέας Υόρκης ή στα πάρκα οι κλοσάρ. Δε σημαίνει όμως ότι δεν μπορεί να το πιείτε κι εσείς που μένετε στο τσιμέντο, μακριά απ’ τα πάρκα, αν και θα σας κάνουν λίγο μανούρα. Αγόρασα ένα του λίτρου απ’ το Φιουμιτσίνο (ευτυχώς είχα έναν γνωστό και δε χρειάστηκε να τους αποδείξω ότι μένω κοντά σε πάρκο, πράγμα απόλυτα αληθές) και δεν το μετάνιωσα φίλοι. Πολύ καλό, ευκολόπιοτο, όχι δυνατό κι έτσι ευκολοκατέβαστο τόσο στο λαιμό σας όσο και στη στάθμη του.
Άλλες εκδόσεις
Βγαίνει σε 12,15,18, 24 (του 1967), 24, 25, 30 χρόνια και υπάρχει και μια σπέσιαλ έκδοση του 1977. Πολλές εκδόσεις, πολλοί φανατικοί θαυμαστές (ακόμα και μη παρκα - δόροι). Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Άλλο εύκολο όνομα να το παίξετε γνώστης. Εγώ αν δεν είναι Χάιλαντ Πάρκ δεν το πίνω. (λέτε)
Χαι τι;
Άσε φιλαράκι κτλ
Βρίσκομαι στο πρώτο μου φοιτητικό δωμάτιο και διαβάζω τον Ένοικο του Roland Topor. Το δωμάτιο είναι παγωμένο κι από πάνω καίει μια 25άρα λάμπα που ρίχνει ένα αχνό φως στο χώρο. Νιώθω ότι με κυνηγούν, νιώθω ότι απειλούμαι. Ευτυχώς πίνω και όλα ηρεμούν.

Παράρτημα Κάβες
Το μπλογκ ψωνίζει μεταξύ άλλων από την κάβα Ανθίδη, Υψηλάντου, Κολωνάκι κοντά στη Γερμανική πρεσβεία. Μεγάλη ποικιλία, ο ιδιοκτήτης είναι γνώστης, συλλέκτης και οι υπάλληλοι δε σπάνε νεύρα όσο κι να καθίσεις. Έχει και καρεκλίτσες μπορείτε να πάτε με τους οδηγούς σας, (χάρτινους ή σάρκινους αν δεν οδηγείτε) ή με το φορητό σας για να μπείτε στο δίκτυο και να με διαβάσετε εκεί χωρίς να σας ενοχλήσουν. Οι τιμές επίσης είναι παραπάνω από λογικές.
Γενικά δεν μπορώ τις κάβες που δεν έχουν τιμές στα μπουκάλια ή τα ’χουν ψηλά και δεν μπορούμε να τα φτάσουμε εμείς που δεν είμαστε κοκολάκηδες.
«πες μου ποιο θες να σου κατεβάσω και θα σου πω πόσο έχει»
Αν ακούσετε αυτό φύγετε παραχρήμα αλλιώς θα φύγετε χωρίς χρήμα. Σημαίνει έλα κορόιδο να σ’ αρμέξω.
Κι έπειτα εγώ πριν διαλέξω θέλω να δω τις τιμές όλων. Θα μου τα κατεβάσεις όλα; Κι έπειτα αν δεν πάρω; Θα χουμε βλέμματα άγρια, δολοφονικά;
Μακριά φίλοι, η διαλογής της μποτίλιας είναι ιερό και σοβαρό πράγμα, δεν είναι ποιον ή ποια θα παντρευτείτε να το αποφασίσετε καθώς κατεβαίνει το ασανσέρ. Εμένα μου παίρνει πάνω από είκοσι λεπτά να διαλέξω ποιο μαλτ θα συνοδεύσω στο σπίτι μου. L’ imbarazzo della scelta βλέπετε. Ανμπαγά ντε σουά γαλλιστί με ελληνικό χαρακτήρο.
Το παράρτημα κάβες θα υπάρχει και σε επόμενα ποστ.

Μακρύ ποστ, φίλοι, αλλά αναγκαίο. Φιλιά στο επόμενο.