Το εργαστήρι του καλλιτέχνη

Στο φίλο μου τον Γιώργο Γλυκοφρύδη, αυτόν που μου δίνει ελπίδες ότι υπάρχει κι άλλος ένας συγγραφέας εξίσου τρελός (τώρα άλλο ήθελα να γράψω εδώ) σαν κι εμένα.

Αυτό είναι το πρώτο ποστ που είπα να είμαι λίγο πιο σοβαρός.
Προσπάθησα, φίλοι.

Κάθε μέρα που ξημερώνει δέχομαι εκατομμύρια μέιλ και γράμματα από έξαλλες θαυμάστριές μου. Το τι βάζουν μέσα ξεπερνάει κάθε φαντασία. (θα σας αποκαλύψω το πιο πρόστυχο: το εκκαθαριστικό της εφορίας της. Το πιο σέξυ: μια πάνα για μεγάλους δείγμα)


Οι ερωτήσεις που μου κάνουν οι περισσότερες θα σκανδάλιζαν και τον Τζον Χόλμς ή τη Βανέσα ντελ Ρίο γι’ αυτό και δεν σας στις γράφω.


Μερικές θέλουν να μάθουν πώς είναι το γραφείο που γράφω τα αριστουργ… βιβλία μου.
Μία μάλιστα μου έστειλε και μια φωτογραφία.
Έτσι σας φαντάζομαι κύριε Μαμαλούκα μου.

Να χετε δίπλα σας ένα όπλο (σωστά μάντεψες κούκλα, το έχω, αλλά είμαι δεξιόχειρ μικρή μου)
Έβαλα το μπέρμπον σας (μαλτ πίνω μωρό μου, αλλά αυτό το ’βαλες στη σωστή θέση)
Τα Κάμελ σας (δεν καπνίζω, κι αν κάνω ποτέ τίποτα αυτό είναι πούρο)
Κι όσο για τα υπόλοιπα… Γράφω σε υπολογιστή, αλλά έχω μια παλαιότερη γραφομηχανή, του 30, του παππού μου
Κι αυτή στον τοίχο δεν είναι η Λιζ Χάρλει, η αγάπη μου, αλλά μια παλιά γκόμενα του παππού μου.
Όσο για το τραπουλόχαρτο με το μαχαίρι, αυτό είναι για εφέ (!) δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.


Ναι, ξέρω θα πείτε ότι δεν είναι αλήθεια.
Πολύ θα θέλατε (τι να σου πω) να δείτε πώς πραγματικά είμαι στο γραφείο μου.
Γι’ αυτό ανεβάζω τη σωστή φωτογραφία.

Βέβαια, είναι λίγο παλιά, του 2002, όταν έγραφα το Μεγάλο Θάνατο του Βοτανικού.
























Σας αγαπώ, δεχτείτε με, με τα προτερήματά μου.