Monday, January 15, 2007

κριτική Μπάνβιλ Ο διπλός θάνατος της Κ.Φολς

Διχασμένο κορμί


Μπέντζαμιν Μπλακ Ο διπλός θάνατος της Κριστίν Φολς, μυθιστόρημα, μτφ. Αύγουστος Κορτώ, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2006 σ. 387


Ο Ιρλανδός Τζον Μπάνβιλ είναι μεγάλος συγγραφέας. Η Πράγα (Μεταίχμιο) και η Θάλασσα (Καστανιώτης, βραβείο Μπούκερ 2005) μας αποκαλύπτουν το ταλέντο του όσο και την εκφραστική του ικανότητα. Στο παρόν βιβλίο ο Μπάνβιλ υιοθετεί ένα ψευδώνυμο –Μπλακ- και προσπαθεί να γράψει ένα αστυνομικό, ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, ή έστω ένα μυθιστόρημα έντονης πλοκής και καλά κρυμμένου μυστηρίου. Το αποτέλεσμα δεν είναι κακό για ένα μέτριο συγγραφέα, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αντάξιο ενός συγγραφέα του βεληνεκούς του Μπάνβιλ.
Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικά άνισο βιβλίο που το δεύτερο μισό του δεν έχει καμία σχέση με το πρώτο. Θα έλεγα πως μπορεί ν’ αποτελέσει παράδειγμα του πώς ένας συγγραφέας μπορεί να καταστρέψει το υψηλών προδιαγραφών μυθιστόρημά του με μια κακή συνέχεια κι ένα τελείως άχρωμο τέλος.
Όλα όμως ξεκινούν καλά. Βρισκόμαστε στο Δουβλίνο γύρω στο 1950. Ο κεντρικός ήρωας είναι ο Κουίρκ, ένας καλοσχηματισμένος χαρακτήρας, ιατροδικαστής σ’ ένα νοσοκομείο. Μια μέρα αποφασίζει να ψάξει λίγο περισσότερο το θάνατο μιας νεαρής κοπέλας μπλέκοντας έτσι σε μια περίεργη όσο κι επικίνδυνη υπόθεση, στην οποία σχετίζονται και πολύ κοντινοί του συγγενείς.
Το σκηνικό στήνεται άριστα από το δημιουργό του και μπαίνουν τα θεμέλια για μια εξαιρετική συνέχεια. Η ατμόσφαιρα είναι πειστικότατη, η γλώσσα και οι περιγραφές σε μαγεύουν και το μυστήριο πλέκεται με μαεστρία. Δυστυχώς αυτό ισχύει όσο το μυθιστόρημα εξελίσσεται στην Ιρλανδία –με εξαίρεση κάποια σύντομα κεφάλαια-. Μόλις η δράση μεταφέρεται στην άλλη πλευρά του ατλαντικού η μαγεία χάνεται λες και ο συγγραφέας μπορεί να λειτουργήσει αριστοτεχνικά μόνο όταν αναφέρεται στην πατρίδα του.
Στα κεφάλαια που εξελίσσονται στη Βοστόνη φανερώνονται και οι μεγάλες αδυναμίες του μυθιστορήματος οι οποίες εντοπίζονται κυρίως στην πλοκή της ιστορίας. Τίποτα το λανθασμένο, απλώς η πλοκή χαλαρώνει μέχρι να γίνει έως αδιάφορη, και το βιβλίο κάνει μια μεγάλη κοιλιά. Μια ξαφνική ανατροπή δίνει μια αχτίδα ελπίδας στον αναγνώστη, αλλά λίγο μετά ακολουθεί μια δεύτερη η οποία χαλάει όποια εντύπωση και έκπληξη είχε καταφέρει η πρώτη. Από κει και πέρα ο συγγραφέας στέκεται αμήχανος, μην ξέροντας κυριολεκτικά πώς να τελειώσει το βιβλίο.
Τι διασώζεται εν τέλει απ’ αυτό το μυθιστόρημα; Καταρχάς η γλώσσα που κινείται σε υψηλά επίπεδα, καλομεταφρασμένη από τον Α. Κορτώ, (αν έλειπε εκείνο το «αγορίνα»!), κι η ονειρική ατμόσφαιρα των δουβλινέζικων παμπ. Οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι επαρκώς σκιαγραφημένοι, αλλά οδηγούμενοι από ένα κακό σενάριο δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να παρασύρουν τον αναγνώστη.
Η απόπειρα του Μπάνβιλ να «διχαστεί» και να μπει ως Μπλακ σ’ έναν χώρο λίγο πολύ άγνωστό του, νομίζω πως δεν ικανοποίησε. Θα έλεγα πως κυκλοφορούν πολύ καλύτερα αστυνομικά και πολύ καλύτερα βιβλία του Μπάνβιλ στην αγορά.

Δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Κυριακή στην Αυγή

Labels: ,

11 Comments:

Anonymous Anonymous said...

επιτρέπεται σε έναν καταξιωμένο/καλό/ποιοτικό συγγραφέα να έχει μια κακή/άχαρη/μέτρια/αδιάφορη στιγμή;

αν ναι, πόσο του χρεώνεται όλο αυτό;

ισχύει αυτό που λένε ότι το αριστούργημα του κάθε συγγραφέα (η κορύφωση της έμπνευσης) είναι μόνο ένα έργο; ή υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν κάθε φορά τον εαυτό τους (ή έτσι νομίζουν οι ίδιοι;)

διαβάζοντας την κριτική ήρθαν οι ερωτήσεις...

15/1/07 11:18 PM  
Blogger NinaC said...

Τελικά, να το διαβάσω ή όχι?

16/1/07 3:21 PM  
Blogger mamaloukas said...

Και δεν το διαβάζεις; Να μου πεις κι εσύ την άποψή σου Ντολ μου.

άλεξ
Φυσικά και δικαούται κάποιος να γράψει κάτι όχι τόσο επιτυχημένο (όσο για το παρόν βιβλίο η κριτική είναι η φτωχή μου γνώμη και τίποτ' άλλο, να εξηγούμαστε)
στον συγκεκριμένο για μένα δεν χρεώνεται καθόλου. η Πράγα του βρήκε μια θέση στην καρδιά μου και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. απλώς στο συγκεκριμένο τομέα φάνηκαν κάποιες αδυναμίες.
όσο για το τρίτο σου ερώτημα οι γνώμες -όπως και τα παραδείγματα- διαφέρουν.

16/1/07 4:27 PM  
Anonymous Anonymous said...

ποιος μπορει να ισχυριστει οτι κατορθωνει παντοτε να επιτυγχανει το ιδιο υψηλο επιπεδο αποδοσης στην εργασία του?

16/1/07 9:22 PM  
Anonymous Anonymous said...

Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει κι έτσι δεν θα μιλήσω γι' αυτό. Στο προηγούμενο ποστ είχαμε αφήσει κάτι σε εκκρεμότητα. Εξηγούμαι λοιπόν. Ποιός είναι για το δείπνο στα ανατολικά της εξωτικής ...Αττικής; Να το δηλώσει ευθέως πλην σαφώς για να οριστικοποιηθούν οι ημερομηνίες και να ραφτούν τα ειδικά κοστούμια. Επίσης να συμφωνηθεί το εξωτικό μενού και τα λοιπά χρειώδη σε τέτοιες περιπτώσεις.
Leaving Leia Vegas

16/1/07 11:47 PM  
Blogger mamaloukas said...

na doume an ua to parei tvra

Λεία
με σταματάνε λίγο τα μασκαρέματα αλλιώς για μάσα μέσα πάντα

17/1/07 8:39 AM  
Blogger Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Δεν βλέπω άλλες συμμετοχές. Οι δυο μας θα είμαστε; Να κανονίσω σκάκι ή τάβλι για να περάσει η ώρα;

17/1/07 10:48 PM  
Blogger mamaloukas said...

Ερημιά Λεία μου, δύσκολες εποχές για μπλογκ
πάντως
i hate tavli
σκάκι είμαι μέσα
(ειδικά αν βρούμε μικροσκοπικούς σκλάβους για πιόνια. υπάρχει μια τρομερή σκηνή σ' ένα Ιζνογκούντ)
κάτι θα βρούμε τέλος πάντων

18/1/07 9:28 AM  
Blogger scalidi said...

scrabble κανείς δεν παίζει;

18/1/07 3:54 PM  
Blogger Maria Iribarne said...

Εγώ νομίζω ότι μόνο για την ατμόσφαιρα των ιρλανδέζικων pub αξίζει να διαβαστεί. Καλημέρα σας!

20/1/07 5:52 AM  
Blogger mamaloukas said...

scalidi
kai scramble nai

Maria iribarne
συμφωνώ για τη συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. καλημέρα και καλώς ήρθατε

20/1/07 3:26 PM  

Post a Comment

<< Home