Βενετία και πάλι (α΄ μέρος)

Σήμερα γι’ άλλη μια φορά έχω τις μαύρες μου. Γιατί; Γιατί έτσι γουστάρω.
Έτσι λοιπόν θα ταξιδέψω πάλι μέχρι την αγαπημένη μου Βενετία. Αν θέλετε ελάτε, δε θα μιζεριάσω άλλο. Θα βγάλω το χιουμοριστικό μου εαυτό και θα περάσουμε ωραία.

Όπως θα ’χετε καταλάβει αν έχετε διαβάσει το προηγούμενο ποστ η Βενετία λόγω κακών τουριστών πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο. Διαβάστε πώς θα κινηθείτε για να περάσετε καλά.
Γιατί… δεν το συζητάμε, μια Βενετία αξίζει να τη δείτε στη ζωή σας, φίλοι μου…
(αφήστε πια αυτή την Αράχωβα….)

Μερικά γενικά στοιχεία

Δείτε το χάρτη της Βενετίας. (πούν' τος; ε, όταν δείτε έναν) Σας φαίνεται μεγάλη αλλά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φαντάζεστε.

Ναι, η Βενετία περπατείται παιδιά, όλες οι αποστάσεις είναι λογικές.
Έτσι δεν είναι ανάγκη να μείνετε κοντά στο κέντρο, προτιμήστε μια περιοχή πιο απομακρυσμένη. Θα είναι πιο ήσυχα και πιο φτηνά. Τα βαπορέτι κυκλοφορούν όλες σχεδόν τις ώρες και σας πάνε παντού (όμως με κόστος 5 ευρώ, αλλά υπάρχουν και ημερήσιες κάρτες).

Όπως όλες σχεδόν οι ιταλικές πόλεις (τα ιστορικά τους κέντρα) κάθε γωνιά της Βενετίας είναι και μια ζωγραφιά ή ένα ποίημα. Γι’ αυτό αξίζει να πάτε με το ταίρι σας ειδικά αν νιώθετε ερωτευμένος-η. Αν πάτε μόνος-η τότε αφεθείτε στην παρατήρηση και στο στοχασμό (απεξαρτηθείτε λίγο απ’ την τηλεόραση και το μαύρο της Αθήνας), αν και θα θέλετε κάθε στιγμή να μοιραστείτε τις έντονες εμπειρίες και εικόνες που θ σας κατακλύζουν.

Δεξιά, χαρκτηριστική αρχιτεκτονική της Βενετίας. σας θυμίζει κάτι; Ναι, είναι σαν το πύργο της Πίζας, μόνο που αυτός δεν έγειρε.

San Polo

Μια περιοχή που περπάτησα στο προηγούμενο μου ταξίδι ήταν το Σαν Πόλο, όπου κυριαρχεί μια τεράστια για τα δεδομένα της Βενετίας πλατεία, (Piazza San Polo) όπου τα παλιά χρόνια έκαναν διάφορες γιορτές. Εκεί έζησε ο Γάλλος Γεωγράφος Adriano Valvi, (υπάρχει και μαρμάρινη πλάκα) τη Γεωγραφία του οποίου μετέφρασε ο Κωνσταντίνος Μιχαήλ Κούμας και κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του τελευταίου σε πέντε τόμους όγδοου σχήματος κι έξι χάρτες χρωματισμένους με το χέρι, τυπωμένο στη Βιέννη τα έτη 1838-1840. (Όλα αυτά σας τα είπα α) γιατί έχω το έργο κι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό β) αν ποτέ πάτε εκεί μάθετε απ’ έξω τις τρεις γραμμές να κωλώσετε κανένα δύσμοιρο που σας το παίζει ξερόλας και γ) τα ’γραψα και στο μυθιστόρημά μου και τα χω πρόσφατα).

Πριν την πλατεία του Σαν Πόλο υπάρχουν κι άλλες μικρότερες πλατείες. Θυμάμαι μια πολύ μικρή, κλειστή στις τρεις της πλευρές, την Σαν Στιν. Εκεί μπορείτε να φιλήσετε το ταίρι σας χωρίς να φοβάστε ότι μπορεί να σας το σκάσει.

Κάπου εκεί υπάρχει και το σπίτι του Άλδου Μανούτιου, του μεγαλύτερου τυπογράφου του κόσμου που έφτιαξε αριστουργήματα με τα οποία είμαι ερωτευμένος, αλλά δε λέω περισσότερα γιατί θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα μέχρι το τέλος του 2007.

Το νησί Τζουντέκα

Βρίσκεται νότια της πόλης κι είναι το μέρος που θα επισκεφτώ στο επόμενο ταξίδι μου (αν είμαι καλά και ζω, φτου φτου).
Το χάζεψα με το βαπορέτο και διάβασα αρκετά γι’ αυτό. Εκεί φίλοι όμως θα είναι η απόλυτη απομόνωση. Ως γνωστόν η Βενετία δεν φημίζεται για τη νυχτερινή της ζωή. Όχι, μπαρ υπάρχουν και εύκολα θα βρείτε να διασκεδάσετε μέχρι τις 01.00 τουλάχιστον, αλλά στο νησί Τζουντέκα θα υπάρχουν ελπίζω μόνο κάνα δυο μπαρ που θα κλείνουν νωρίς.

Γιατί ενδιαφέρθηκα για το νησί;
Γιατί εκεί υπάρχει το Mulino Stucky, ένα τεράστιο βιομηχανικό κτήριο που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και δεσπόζει επιβλητικό (και λίγο αταίριαστο) στο τοπίο της λιμνοθάλασσας της Βενετίας.
Ολόκληρη ιστορία το συνοδεύει απ’ την ακμή του μέχρι την πτώση του το 1960 περίπου μέχρι την εγκατάλειψή του, λίγες δεκαετίες αργότερα.
Σας δίνω φωτογραφίες και υπόσχομαι τη συνέχεια σε λίγες μέρες.

Αριστερά και δεξιά πάνω το Στάκυ. Απίστευτο οικοδόμημα σε μια μαγευτική περιοχή.