ΜΑΛΤ, ΜΩΛΤ, ΜΑΛΤΣ, ΟΥΙΣΚΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! (Κεφάλαιο 1)
Όπως αγαπάτε να το λέτε μαλτ, μωλτ, ή ουίσκι. Εσείς να ’στε καλά και να το πίνετε. Μετά το σουξέ που είχα σαν γευσιγνώστης μπαίνω τώρα σε χωράφια που γνωρίζω αρκετά καλά καθότι τα όργωνα στα άγουρα νιάτα μου.
Στα ποτά, στα αλκοόλια, στα ξύδια, αδερφάκι μου.
Κεφάλαιο πρώτο
Η ΑΠΑΡΧΗ ή όπως λένε οι Ιταλοί Le origini
(ή πώς άρχισαν όλα)
Οι βιαστικοί ίσως απορήσουν και ερωτήσουν: Ποιος είστε κύριε Μαμαλούκα μου που θα μας μιλήσετε για ουίσκι; Τι έχετε κατεβάσει εσείς;
Απάντηση 1: Σίγουρα υπάρχουν πολλοί που έχουν πιει περισσότερο, και μπράβο τους. Όμως μόνο εγώ έβγαλα βιβλίο με τίτλο «Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα» περνώντας στην αιωνιότητα των εραστών του οινοπνεύματος. Όχι;
Απάντηση 2: παραθέτω μερικές φωτογραφίες για να δείξω με τι θυσίες σπούδασα. Δεν έτρωγα για να πίνω κύριοι. Μάρτυς μου ο Θεός Μπάλαν.
Στη φωτο εικονίζεται η κουζίνα μας όταν δεχτήκαμε τον κύριο Ballantines που ήρθε κατευθείαν από τη Σκωτία για να παρακολουθήσει την πρόοδο μας.
Τα περισσότερα, φίλοι μου, είναι του λίτρου καθότι ήτανο duty free ορμώμενα. Είναι κοντά στα πενήντα κομμάτια και πατάνε πάνω σε κουτιά νεσκαφέ ώστε να φωτογραφηθούν σαν τη Μάντσεστερ United.
Εδώ περάσαμε στα ενδότερα. Η κρεβατοκάμαρα του συγγραφέα. Η εξάφυλλη ντουλάπα ήταν δική μου τελικά (για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο Αλκοόλ).
Η φωτο προκειμένου να πάρει όλη την ομάδα δεν αναδεικνύει τον αναρτημένο πλούτο. Όμως έχω 6 (αυστηρά γαλλικές) σαμπάνιες, καθότι ερωτύλος και αριστοκράτης (από τότε). Συνεχίζω με Κανάντιαν κλαμπ (9), ένα Ντιούαρς, ένα Τζακ, ένα Τζιμ Μπιμ (δώρο), ένα Μπάλαν 12, ένα γκλενφιντίς (αμούστακο παιδί στα μαλτ τότε) κι ακολουθούν δεκάξι σάουθερν κόμφορτ που όπως καταλαβαίνετε μου άρεσε ως νεανία. (Διακρίνεται κι ο Έγκον Σίλε καθότι δεν είμεθα και βόδια και αγαπούσαμε κάποια διαταραγμένα μυαλά των τεχνών… Περισσότερα όμως σε άλλο ποστ, ζωγραφικής).
Κύριες και κύριοι απολαύστε αυτό το ποστ και μοιραστείτε μαζί μου τη χαρά και την υπερηφάνια μου. Βρίσκομαι στο στοιχείο μου...
Ευχαριστώ τον φίλτατο Nuwanda και τους μαθητές του για το σκανάρισμα των φώτο.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΠΙΝΩ ΚΑΙ ΟΔΗΓΩ.
ΜΗΝ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΑΤΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΑΣ. ΧΩΣΤΕ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΣΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΣΟΦΕΡ.
posted by mamaloukas at 6:21 PM
41 Comments:
Δεν βλέπω μόνο αφιέρωση, σ' αυτόν που τα αγαπάει και ανησυχώ...Το καλεί η ημέρα σήμερα.
Δεν βλέπω μόνο αφιέρωση, σ' αυτόν που τα αγαπάει και ανησυχώ...Το καλεί η ημέρα σήμερα.
Βρε Σταυρούλα μια φορά να έγραφες ξεκάθαρα τι εννοείς...
Στα 7 μ' έχω δει να καταρρέω. Κι ακόμη κι αν ήθελα να της πω το πόσο... το πόσο τα πάντα για 'κείνη δηλαδή, κατέρευσα.
Η ίδια με περιποίηθηκε αργότερα, χωρίς να έχω προλάβει βέβαια να της εξομολογηθώ τίποτε.
Αλλά την άλλη μέρα το πρωί, με τόνους καφέ, και ζεστά κρουασάν και τυριά και ζαμπόν κι απ' όλα, και με το τραπέζι να γυρίζει λίγο, τα κατάφερα.
Μετά παντρευτήκαμε.
Μετά ήρθαν και τα παιδάκια.
Και μετά, κάθονταν στο κλαρί μονάχος... ΄παν τα τρελλά bar, 'παν τα κοτσιφόπουλα, 'παν όλα...
Ωχ, τι μομφή ήταν αυτή; Σου έστειλα μέιλ που είναι επείγον και στο λέω "ντάγκα"...
ωραίο και χαριτωμένο το ποστ επίσης...άντε τώρα!
Χμ... από single grain πως τα πάτε?
Λοιπόν ένας ένας
Σκαλίδη, γράψε κάτι σχετικό με τα ξύδια, όλα τ' άλλα τα βρήκα.
Γιώργο
΄παν τα τρελλά bar, 'παν τα κοτσιφόπουλα, 'παν όλα...
Φίλε πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι.
Σπιρέτος
απ' όλα έχει το μαγαζί. αυτό είναι μόνο το πρώτο κεφάλαιο. όλα θα τα βγάλουμε.
Ε, μετά την ιστορία του Γιώργου, τι να πω εγώ για ξίδια; Είπε το καλύτερο και με happy end...εγώ μέχρι πριν 2 χρόνια έπινα ό,τι ήθελα, όσο ήθελα, ώσπου που ξεράθηκα ένα βράδυ με ένα δαχτυλάκι μπόμπα, λιποθύμησα και σωριάστηκα κι από τότε πίνω με το σταγονόμετρο...
Σταυρούλα έθιξες ένα σημαντικό θέμα: τις μπόμπες. λοιπόν υπάρχουν δύο θεωρίες αντιμετώπισης των ποτών μπομπών.
α. traditional αντιμετώπιση. βρίζεις και κόβεις το αλκοόλ στα μαγαζιά
β. αντιμετώπιση φίλου μου: "ε, αν δεν πιεις και μια μπόμπα να σε πιάσει..."
πέραν της πλάκας όμως προτείνω κρέμασμα για τους εμφιαλωτές και αλχημιστές μπομπών από τα οποία μπορείς ως και να τυφλωθείς. πολλά ανάλογα περιστατικά συνέβησαν στο Αμέρικα την εποχή της ποταπαγόρευσης.
αυτός και ένας λόγος που προτειμούμε τα μαλτ μικρών εταιρειών κυρίως. γιατί τα γίδια δεν τα ξέρουν ώστε να τα μπομπάρουν.
Νουβάντα
αχ τι αμαρτίες σκάναραν οι μαθήτριές σου. αν ήξεραν!
καλό αυτό για την αντιαλκοολική εκστρατεία, έτσι μου ρχεται αν γράψω μίνι ιστορία.
Εντυπωσιακό. Ένα δέος το ψιλοαισθάνεσαι, δε λέω...Σας φαντάζομαι στον ελεύθερο σας χρόνο να πετάτε τάπες μέσα στο βαρέλι...
Θεωρώ το αλκοόλ μια από τις απολαύσεις της ζωής γι'αυτό και δεν πίνω πολύ συχνά παρά μόνο όταν η περίσταση ευννοεί κάτι τέτοιο. Και τόσο όσο χρειάζονται το μυαλό και οι αισθήσεις να "λυθούν". Αν ξεπεράσεις αυτό το όριο αρχίζεις και λες λάθος πράγματα [αλήθειες δηλαδή :-)].
Το whisky δεν μου αρέσει, μια φορά όμως δοκίμασα malt και ήταν η εξαίρεση, πολύ καλό.
Mπόμπες ουκ ολίγες στα νιάτα μου, με ολέθρια αποτελέσματα. Υπάρχουν όμως λένε και μπόμπες καλής ποιότητας που δεν διακρίνονται εύκολα.
Άλλο όμως θέλω να σας ρωτήσω η καταστροφολόγος-voluptas :
Μα καλά, πώς μπορείτε και κοιμάστε με τις μπουκάλες να αιωρούνται από πάνω σας? Αν γίνει κανένας σεισμός και πέσει η συλλογή και σπάσει πάνω στο κεφάλι σας ή έστω απλά σπάσει? Το έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο,εεε ?
Αγάπητε Δημήτρη μίλησες στη καρδιά μου αν όχι στο συκώτι μου! Ναί πράγματι όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα ακόμα και αν ο έρωτας της ζωής σου εξαφανίζεται... Εξάλλου η πραγματικότητα είναι μια παραίσθηση που οφείλεται στην έλλειψη αλκοόλ...Τους συντροφικούς μου χαιρετισμούς!
aura
ευχαριστώ καλή μου. προσεχώς θα ανακοινώσουμε ένα μάλτ τόσο γλυκόπιοτο που καμιά γυναίκα δε θα μπορεί να του αντισταθεί.
οι μπουκάλες όντως ήταν επικίνδυνο να πέσουν, αλλά
α. το κρεβάτι ήτο λίγο μακρύτερα και δεν ήμουν εγώ από εκείνη την πλευρά!
Guerriero
Μαζί σου φίλε, το ποστ είναι και δικό σου.
ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΔΙΟΤΙ ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΟΤΙ
Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ Η ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ ΣΤΑΣ ΙΤΑΛΙΑΣ
(τότε που σπουδάζαμε τα έρμα)
το σπίτι που ζω τώρα έχει μόνο γεμάτες μπουκάλες.
Μιας και μας κρίνεις από το μαλτ που πίνουμε "εμείς οι γυναίκες", τι ρατσιστής, θεέ μου!, να σου πω ότι αυτό που προτιμούν γυναίκες περισσότερο,τι ρατσίστρια κι εγώ!, το λικέρ, μπορεί να κάνει χειρότερη και ταχύτερη ζημιά από τα μαλτ. Η μαμά φτιάχνει κάτι σπιτικά λικεράκια που σε στέλνουν αδιάβαστο...
μα καλή μου Σκαλίδη τι σημασία έχει που το λικέρ μπορεί να κάνει περισσότερη ζημιά; Και το φωτιστικό πετρέλαιο ακόμα μεγαλύτερη. εδώ αυτό πάμε να βρούμε;
εδώ λέμε για ένα ουίσκι που είναι γλυκόπιοτο κι έτσι πιο αρεστό στις γυναίκες που συνήθως παραπονούνται για την άγρια, σκληρή γεύση που έχουν τα μπλέντετ -κανονικά ουίσκι.
Τα λικέρ μάλλον σας κάνουν μεγαλύτερη ζημιά καθότι δεν καίνε και πίνετε αβέρτα. θυμάμαι μια περίπτωση κοπέλας που της άρεσε το Κουαντρό κι ήπιε όλο το μπουκάλι. φαντάζεστε τη συνέχεια...
Έχω πιει τόσο λικέρ σε κλασσικές, βαρετές, κοψοφλεβικές, οικογενειακές επισκέψεις μέχρι τα 20 μου, που το σιχάθηκα εντελώς. Μετά έκοψα τις οικογενειακές επισκέψεις. Το "σπιτικό" πάντως αν είναι επιτυχημένο είναι πολύ καλό.
Λίαν επικίνδυνο αλλά απολαυστικό είναι το κονιάκ, που το προτιμώ τους τελευταίους χειμώνες και όχι δε μου θυμίζει κηδείες και μνημόσυνα!
Κε Μαμαλούκα, αναμένω τα αποκαλυπτήρια του malt.:-)
Τέλος, ξέχασα να εκφράσω τη βαθιά μου συγκίνηση που συμμετέχω ως ταπεινή σχολιάστρια (υπάρχει αυτή η λέξη?) στο Ποστ Του Αιώνα !!!
Aura
Τα λικέρ δεν μου κάνουν ούτε κρύο ούτε ζέστη, κονιάκ δε μόνο Γαλλικό (όπως και σαμπάνια).
πριν τα μαλτ θα προηγηθούν τα κανονικά ουισκι.
κι εγώ είμαι συγκινημένος που έγραψα το ποστ του αιώνα!
για τις οικογενειάκες συγκεντρώσεις απευθυνθείτε στο Λιμπρόφιλο. τις λατρεύει!
Πρώτο μου σχόλιο στο blog σας αγαπητέ κ. Μαμαλούκα παρότι το παρακολουθώ πολλούς μήνες.
Θυμάμαι λοιπόν βράδια στη Σκωτία (φυσικά μιλάω για σκωτσέζικα βράδια, δηλαδή 7 το απόγευμα!) σε pub με Έλληνες φίλους να δοκιμάζουμε άγνωστες μάρκες ουίσκι. Όταν χτυπούσε το γνωστό κουδουνάκι από τον μπάρμαν για να του αδειάσουμε τη γωνιά είμασταν ήδη όλοι γλυκά μεθυσμένοι. Καθόλου χαλασμένοι, καθόλου άρρωστοι. Απλώς μ' εκείνη τη διάθεση που περπατάς και νομίζεις ότι τα πόδια σου ακουμπούν σε βαμβάκι και όχι σε τσιμέντο. Ως εκεί, το αλκοόλ έχει χάρη και λόγο ύπαρξης. Το παραπάνω, την υπερβολή δηλαδή την έχω ζήσει κάποιες φορές και πλέον την αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι. Λίγο ποτό ωστόσο όταν τα πράγματα είναι αδιανόητα σκούρα πάντα λειτουργεί ευεργετικά. Μουδιάζει τη σκληρή πραγματικότητα και συχνά τη μαλακώνει. :-)
Ε, τώρα αν σου πω ότι ο συγχωρεμένος ο παππούς ο Νίκος που είχε άσθμα, είχε πιει μέχρι και πετρέλαιο επειδή του είχαν πει ότι θα τον κάνει καλά, τι έχεις να πεις; Επέζησε εννοείται απ' αυτό. Τώρα από γεύση, έχω να καπνίσω από 2 Κυριακές πριν, πώς να πιω χωρίς τσιγάρο, μου φαίνεται αδιανόητο, ούτε τον καφέ δεν φχαριστιέμαι, αλλά μετά από πολύ καιρό έχω καθαρό μυαλό, έχω να δηλώσω
georgia
τι ωραία εικόνα μας δώσατε! Πόσο σας ζηλεύω. Αχ να μη ξέρετε τότε να με καλέσετε κι εμένα. συστήνω να διαβάσετε Εσμπραγιά με Ιμογένη: θα ξετρελαθείτε. έχω κι εγώ όνειρο ζωής να πάω στη βόρεια Σκωτία και να με ξεχάσουν εκεί ανάμεσα στα μικρά εμφιαλωτήρια των μαλτ. συμφωνώ μαζί σας για την υπερβολή. τα πολλά μπουκάλια των φωτο με τίποτα δεν θέλουν να δηλώσουν το πίειτε μέχρι τελικής πτώσεως.
Σκαλίδη σκαλιδάκι μου, πετρέλαιο; Γουστάρω! (αρκεί να μην καπνίζεις ταυτόχρονα. λες, Αλέξη, αυτή να είναι η αιτία της αυτανάφλεξης;)
Κόβεις το παλιοτσίγαρο; Γερά! Μαζί σου!
Όταν είχα διαβάσει τη "Μητέρα Στάχτη" πίστευα ότι η αυτοανάφλεξη ήταν φανταστικό στοιχείο, μέχρι που ο συγγραφέας με διαβεβαίωσε για το αντίθετο. Πανικοβλήθηκα τότε. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Ε, δεν είχα κι άδικο που φοβόμουν: η μαμά με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε για έναν άνθρωπο πρόσφατα που βρέθηκε μισός εξαφανισμένος καμένος στο χωράφι του, χωρίς ίχνη ότι κάποιος του είχε βάλει φωτιά ή υπήρχε κάποιο εύφλεκτο υλικό. Είπαν ότι τον έκαψε κεραυνός...
Είχα σκοπό να γράψω για το φαινόμενο. ευτυχώς δεν είχα ξεκινήσει όταν έβγαλε ο Αλέξης το βιβλίο.
όποιος έχει διαβα΄σει το ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ (εγώ ήμουν μπόμπιρας τότε και είχα πάρει τα πρώτα τεύχη) θα χει δει και φωτογραφίες από μια γριά στην Αγγλία που έμεινε μόνο το ένα της πόδι κτλ κτλ
Νουβάντα μου σε κα΄ποιο σχόλιο έχω γράψει κι εγώ για ρώσους ν'αυτες που ήπιαν κολώνιες και πήγαν τζουζάμεν στο νοσοκομείο με διάτρηση στομάχου.
Σκαλιδάκι το πέταξες το καρφάκι στο Λίμπρο ε;
δε μπορείς να γράψεις τι εννοείς; ε;
georgia,
θα συμφωνήσω... στο Λονδίνο έπινα στις 6.30 ποτό (δύο τον αριθμό!) πριν πάμε θέατρο και ήταν σαν να έπινα καφέ.
dimitri,
είστε 'γνώστης' και φαίνεται! αν και εγώ δεν πίνω ουίσκι, πολύ σπάνια θα το κάνω.
(το βιβλίο κοντεύει :)
Alexandra
Μην τα παρεξηγείς τα "καρφάκια" μου έτσι τα λέω για να τα πω, από συνήθεια και κεκτημένη ταχύτητα...
;)))))))))))
Τι κρίμα που δεν μπορώ εδώ να βάλω κανονικό χαμογελαστό προσωπάκι, όπως στο μπλογκ του nuwanda με τη μαθητιώσα νεολαία που τον περιβάλλει...
Giorgia
Ξέχασα να σας καλωσορίσω πριν. Να γράφετε σχόλια πιο συχνά.
Alexandra
μετά από τη σειρά ποστ που θα βάλω θα πίνετε κι εσείς μαλτ.
Αχ, το βιβλίο. στα σοβατίσματα είναι
scalidi Ναι παιδί μου αστειεύομεθα
:)))
ο Νουβάντα καλοπερνάει εκεί που είναι, ξέρω εγώ.
Μαμαλούκα, πίστευα πως είστε ιππότης.
Εσείς, όμως, δεν είστε παρά ένας πότης!
Και υπερήφανος γι' αυτό!
@mamaloukas
Ναι θα γράφω πιο συχνά. Αλλά μη με μεγαλώνεις μωρέ με τον πληθυντικό...Δεν με πήραν και τα χρόνια...:-(
Ουπς, εγώ τον άρχισα όμως ε;
giorgia
Σωστή, εσύ τον άρχισες και με φόβισες κι εμένα.
ούτε μας μας πήραν τα έρμα τα χρόνια.
πήγα και στο "σπίτι" σου και είδα και το τραγουδάκι της Λάουρα Παουζίνι. θυμάμαι όταν βγήκε. μ' αυτό κέρδισε, έσκισε, στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. κυριολεκτικά μια καινούργια τραγουδίστρια γεννήθηκε σε μια νύχτα. οι στίχοι έχουν τη μαγεία της απλότητας αυτή που πολλοί κυνηγούν...
αν έγραψες τους στίχους απλώς ακούγοντας το τραγούδι τα συγχαρητήριά μου, τα λάθη είναι ελάχιστα. τα ομιλείς τα ιταλικά παιδί μου;
:-)
Έχω όλα της τα cd. Μέχρι και το τελευταίο ενός μήνα πριν. Εϊναι στη διάθεσή σας κ. Δημήτρη.
Η Laura ανήκει στους απογόνους του bell canto.
Γεννήθηκε στη Faenza. Ο πατέρας της πιανίστας και μουσικός εν ενεργεία.
Η μόνη Ιταλίδα ερμηνεύτρια με Grammy.
Το Solitudine συγκεκριμένα το δολοφόνησε μία φορά και εξ επαφής ένας συγκεκριμένος Έλληνας τραγουδίστρας. Ο Θάνος Καλήρης. Έκτοτε επενέβη η Mafia (κάπου κάπου χρειάζεται κι αυτή) και δεν εκτελέστηκε ποτέ ξανά από Έλληνα.
Η Laura τραγουδά στα Γαλλικά στα Ισπανικά στα Αγγλικά και βέβαια στα Ιταλικά.
Στο τελευταίο της cd λέει: "Siamo un banda rock, solo un 'po Latino."
xa, xa, αυτό θα πει μαφιόζικο μουσικό χτύπημα...
Δυστυχώς τα ιταλικά μου ακόμη είναι σε βρεφικό στάδιο. Τον Φεβρουάριο όμως θα ξεκινήσω μαθήματα και μετά δεν θα κάνω ούτε μισό λαθάκι!!! Για το καλοκαίρι προγραμματίζω διακοπές in the heart of Tuscany...
Όσο για τη Laura , πάντα με γοήτευε. Μάλλον λόγω της πλούσιας απλότητάς της. :-)
georgia
Τοσκάνη ονειρεύομαι κι εγώ (γενικά Ιταλία). (κι η Alexandra απ' ότι νομίζω) Το Μάιο βρέθηκα στο Αρέτσο. το συστήνω ανεπιφύλακτα. εκκλησία με τοιχογραφίες (γιγαντιαίες) του Πίερο ντελα Φραντσέσκα... Μόνο αυτό φτάνει.
Βρε Γιώργο πολύ Παουζινικός μου παρουσιάζεσαι, όχι όοτι είναι κακό, αντιθέτως. :)))
τελείωσα τον 'εκδότη'.
εξαιρετική πλοκή, όσο πήγαινε σκοτείνιαζε, χαρακτήρες βυθισμένοι μέσα στα πάθη τους και τις εμμονές τους.'the dark side of the moon'
well done!
thanxs Alexandra! το εκτιμώ πολύ.
"...όσο πήγαινε σκοτείνιαζε, χαρακτήρες βυθισμένοι μέσα στα πάθη τους και τις εμμονές τους."
Έτσι ακριβώς είναι η Ιταλία. Έτσι ακριβώς είναι η Ελλάδα. Κι έτσι ακριβώς είναι η Μεσόγειος. Κι ακόμη περισσότερο η Ανατολή.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) εμένα δε με βρίσκω εκεί. Αλλά αν αποφασίσεις να μιλήσεις γι' αυτό, (με αστυνομικό μυθιστόρημα ή όχι αυτό είναι δευτερεύον), αυτά θα πεις. (Κι άρα το βιβλίο είναι εξαιρετικό αφού τα βγάζει όλ' αυτά καθαρά κι εύκολα ε; Η αφήγησή του, όπως μου έχει πει κι η georgia, "είναι σαν το νερό στ' αυλάκι...")
Την δεκαετία του '90, πριν καταλήξω στη Ρώμη, έμενα στη Macerata. Μια μικρή πόλη στα 600 μέτρα υψόμετρο στην επαρχία Marche. Πολύ κοντά στην Ancona. Ολόκληρη η πόλη είναι κλεισμένη μέσα σε τείχος. Το centro storico είναι καταπληκτικά μικρό και το χειμώνα γίνεται ένα μεσαιωνικό βύθισμα μέσα σε μια παχιά ομίχλη. Το προαναφερθέν τείχος έχει 5 πύλες. Από εκεί περνούν οι δρόμοι για να μπεις και να βγεις από την πόλη. Η πόλη το καλοκαίρι πήζει από κόσμο γιατί υπάρχει το γνωστό Sferistereo (αν το έγραψα σωστά) το οποίο είναι ένα από τα σημαντικότερα θέατρα (όπερα κυρίως) της Ιταλίας.
Το χειμώνα όμως... άκουγα τα βήματά μου στο υγρό καλντερίμι κι έψαχνα στις γωνίες το αναμένο φως των παραθύρων στις κατοικίες για να επιβεβαιώσω ότι η επιστροφή των νεκρών αργεί ακόμη...
Στην αρχή έμενα μαζί με άλλους φοιτητές σε σπίτι φοιτητών. Όλοι Ιταλοί. Απλά παιδιά από κάθε γωνιά της Ιταλίας. Όλοι ζευγάρια. Πέρασαν έξη μήνες για ν' ανακαλύψω από κάτι ψιθύρους ή από κάτι φυγαδευμένους ανάμεσα από τους παμπάλαιους τοίχους αναστεναγμούς, ότι στα 4 ζευγάρια τα 2 είχαν παράνομο δεσμό αναμεταξύ τους. Πανέμορφες κοπέλλες και οι δύο. Αδύνατον να τους αντισταθει ανθρώπινο ον. Παρόλα αυτά, τα πάντα, εξαιρετικά κρυφά. Μου τα είχε αποκαλύψει όλα η μία εκ των δύο μια νύχτα με πολύ οινόπνευμα. Στο συρτάρι μου, το γράμμα των 35 σελίδων που δεν της το έστειλα ποτέ το έχω ακόμη. Κι όχι επειδή τα Ιταλικά μου δεν ήταν καλά, αλλά επειδή, ως Μεσόγειος κι εγώ, τολμούσα ελάχιστα, κι αν τολμούσα, ήταν καλυμένα από το φόβο.
Οι λατίνοι εραστές, τα καμάκια κι άλλες ιστορίες, είναι υπαρκτές, αλλά εκπροσωπούν το επακριβώς αντίθετο από αυτό που ευαγγελίζονται. Εκπροσωπούν τον φόβο.
Πάντα στην Macerata λοιπόν, αργότερα μετά το φοιτητικό κοινόβιο, έμενα σε μια πολυκατοικία του απόλυτου κέντρου, 2 λεπτά με τα πόδια από την Piazza. Η πολυκατοικία ήταν 5 ορόφων κι 6 αιώνων. Η πρόσοψή της έγερνε εμφανώς. Ως θερμαντικό μέσο είχε σόμπα πετρελαίου, η τουαλέτα ήταν σε κλεισμένο μπαλκόνι, και το μπάνιο ήταν αλλού. Το πίσω δωμάτιο έβλεπε στην κεραμιδωτή στέγη, και το μέσα δωμάτιο στο δρόμο. Και βέβαια, στους τοίχους, (ναι κρατηθήτε), κατοικούσαν σκορπιοί. Μια μέρα τους κάψαμε τη φωλιά με εφημερίδα αναμένη κι ησυχάσαμε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ζευγάρι των ηλικιωμένων Ιταλών από τον κάτω όροφο, που κάθε ξημέρωμα στις 05:00, έψελνε ψυθιριστά ή και με ρουφηχτές ανάσες, το Ave Maria. Μήνες πριν καταλάβω περί τίνος πρόκειται, νόμιζα ή ότι είμαι σχιζοφρενής στα πρώτα στάδια κι αντί για φωνές ακούω ανάσες, ή ότι τελικά το σπίτι είναι στοιχειωμένο. Κάποια μέρα, που έτυχε πάλι να είμαι ξύπνιος στις 05:00, κόλλησα το αυτί μου στον πέτρινο τοίχο, και άκουσα την προσευχή. Και σκέφτηκα:
"Ο Θεός, δεν πρέπει να είναι και πολύ ευχαριστημένος με το που και το πώς κατέληξαν τα διδάγματά του."
Η λέξη Mafia, είναι Αραβικής ρίζας.
Τη σκοτεινή Ιταλία λοιπόν, ο Δημήτρης την ξέρει καλύτερα από εμένα.
Και "Η απαγωγή του εκδότη" είναι ακριβώς αυτό.
Η Μεσόγειος, κατ' εμέ, όσο κι αν φημίζεται για το φως της, είναι το ακριβώς αντίθετο όσον αφορά στα ήθη στα έθιμά της και στις θρησκείες της. Κι όσο πλησιάζει στην Ανατολή σκοτεινιάζει κι άλλο.
Η ελευθερία, είναι αλλού.
Πρώτον ο Γιώργος μ' έστειλε με το φοβερό του σχόλιο. το διάβασα δύο φορές για να το απολαύσω.
οι ιστορίες της Ιταλίας είναι ακριβώς όπως τις περιγράφει.
Μετά από αυτό το σημείωμά του δεν είμαι σίγουρος αν γνωρίζω καλύτερα την Ιταλία από εκείνον. πάντως το βιβλίο αλκοόλ αυτό θέλω να είναι. η σκοτεινή πλευρά της Ιταλίας. Αν αυτό διακρίνεται και στον εκδότη πάει καλά.
Πίστέυω ότι οι περισσότεροι έλληνες φοιτητές πέρασαν από ένα ανάλογο σπίτι (σαν να περιγράφει το πρώτο μου στο Λέτσε στο οποίο έμεινε μόνο 45, δύσκολες μέρες).
Γράμμα 35 σελίδων βρε μπαγάσα; πόσο καιρό το έγραφες; με στέλνεις συνεχώς!
Γιώργο ευχαριστούμε για τις ολοζώντανες εικόνες.
Σωστός ο κύριος Μαμαλούκας, καθότι το πνεύμα χρειάζεται το οινόπνευμα για να λαμπικάρει και να απογειωθεί. Συμφωνώ με τους γραφιάδες που πίνουν και καπνίζουν. Ο θεός να δώσει να βρίσκουν πάντοτε το ποτό τους και τον καπνό τους. Έτσι, μέσα στο ομιχλώδες τοπίο του δωματίου και του μυαλού βγαίνουν στη φόρα οι λιακάδες της σκέψης.
Να' σαι καλά, Δημήτριε, και να πίνεις, παιδί μου!!!
επιτέλους, ένας που να στέλνει τα γράμματά του δεν υπάρχει; άντε γιατί τα πήρα τώρα, έχω κι εγώ ένα που δεν έστειλα ποτέ. γι' αυτό καθόμαστε και γράφουμε βιβλία; επειδή δεν αξιωθήκαμε να στείλουμε ένα τόσο δα γραμματάκι;
Καλέ Λευτέρη, πάνω που έκοψα το κάπνισμα τα λες αυτά;
Lefteri φίλε μου καλησπέρα. εγώ είμαι μόνο του οινοπνεύματος. τσιγάρο δεν κάπνισα ποτέ.
γι' αυτό και τους περισσότερους ήρωές μου τους κάνω φουγάρα!
Στέλνετε τα γράμματά σας με το ταχυδρομείο, συμφέρει.
άντε, κι εσύ με τις ειρωνείες σου...θα βγάλω ένα βιβλίο με ανεπίδοτες ερωτικές επιστολές θα γίνει μπεστ σέλερ και θα σου πω εγώ μετά...γιώργο, έλα να κάνουμε συλλογική έκδοση
Post a Comment
<< Home