Χάθηκαν δύο παιδάκια. Κινδυνεύει ο ελληνικός τουρισμός.

Εν θερμώ (ακόμα)
(και, σόρι, δε σηκώνω πολλά)

Δράμα σε όσες πράξεις βγει

πρωταγωνιστούν ο εκπρόσωπος τουρισμού, κι όλοι οι αθώοι που θα συρθούν στα δικαστήρια.

Είναι μεμονωμένο το περιστατικό, λέει ο εκπρόσωπος του τουρισμού.
Δηλαδή: να μη χάσουμε τα δωμάτια, τις κρατήσεις.
Δύο παιδάκια πέθαναν.
Φυσικά, δεν ήταν τα δικά του παιδιά.
Αυτόν τον ενδιαφέρουν μόνο οι κρατήσεις, τα λεφτά.
Δεν με εκπλήσσει, τους έχω δει και στο δικό μου νησί, λίγα χιλιόμετρα πιο νότια. Προκειμένου να κερδίσουν πουλάνε και τη μάνα τους.
Τι να πει;
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Τι έχετε να δηλώσετε για το μέλλον του ελληνικού τουρισμού;
Τι έχετε να πείτε για το μέλλον του κερκυραϊκού τουρισμού;
Ένα έχω να πω: να πάει να γαμηθεί ο ελληνικός τουρισμός.
Να πάει να γαμηθεί ο κερκυραϊκός τουρισμός.
Σήμερα πέθαναν δυο παιδάκια 6 κι 7 χρόνων κι ούτε κατάλαβαν το πώς και το γιατί.
Αυτά έχω να πω.
Αυτό έπρεπε να πει. Κι ας μην ανησυχεί. Αφού από μέσα του δεν ανησυχεί. Και γιατί ν’ ανησυχεί;
Θα ’ρθουν και του χρόνου τουρίστες στην Ελλάδα.
Θα πάνε και στην Κέρκυρα.

Φταίει ο κατασκευαστής.
Φταίει ο συντηρητής
Φταίει ο διευθυντής.
Όχι. Στην Ελλάδα δεν φταίει κανένας.
Μεροκαματιάρηδες είναι. Έχουν κι αυτοί παιδιά. Θέλανε να γίνει τέτοιο κακό;
Κι αυτός ο θρασύς, αυτός ο υπάνθρωπος, αυτό το σκουπίδι, ύπαρχος του Σάμινα που είχε βάρδια στη γέφυρα δε φταίει. Η κακιά η ώρα ήτανε. Κι ο οδηγός της νταλίκας δε φταίει, πόσο μάλλον εκείνοι που τη φορτώσανε. Ήτανε να σπάσει ο ιμάντας.
Στην Ελλάδα όλοι είναι καλά παιδιά μετά. Λένε (όσοι τους υπερασπίζονται):
Το κακό έγινε. Τίποτα δε θα φέρει πίσω τα παιδιά.
Φυσικά, δεν ήταν τα δικά τους παιδιά.
ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ.

Και χαίρομαι τους αμερικάνους, τους οποίους όλοι βρίζουν.
Επειδή από κει ξεκίνησαν οι προδιαγραφές ασφαλείας. Οι έξοδοι κινδύνου για φωτιά κτλ.
Επειδή ένα δράμα διδάσκει. Κι οι αμερικάνοι δεν τσιγκουνεύονται προκειμένου να σωθεί στο μέλλον μία ζωή.
Να πληρώσουν οι ξενοδόχοι και να μπουν οι ανιχνευτές παντού σε όλα τα ενοικιαζόμενα. Να πληρώσουν και να γίνουν καμινάδες στις αποθηκούλες. Μέσα σε δυο μήνες. Να γίνει κάτι. Αυτές οι δυο ψυχές να γίνουν αφορμή για να γίνει κάτι. Να σωθεί κάποιος στο μέλλον. Στο όνομα αυτών των παιδιών επιτέλους να γίνει κάτι.
Τι αποζημίωση θα επιδίκαζε αμερικάνικο δικαστήριο στους γονείς;
Μήπως αν τα ελληνικά δικαστήρια επιδίκαζαν 10 εκατομμύρια ευρώ στην οικογένεια θα πήγαινε στο μέλλον ο διευθυντής να στέκεται από πάνω όταν κάποιος διορθώνει ή κατασκευάζει κάτι ανάλογο; (ξέχασα, δεν είναι η δουλειά του διευθυντή αυτή)

Τι τα θες; Ήτανε να μη γίνει… έτσι θα πουν.
Θα περάσει ο χρόνος. Πού κουράγιο να τρέχεις στα δικαστήρια, ε;

Κι ο συντηρητής θα συνεχίσει τη δουλίτσα του, ο διευθυντής θα πάει αλλού να διευθύνει… όλοι θα συνεχίσουμε τη δουλίτσα μας. Φυσικά τα δικά μας τα παιδιά τα προσέχουμε, αλίμονο αν τα πειράξει κανείς, θα τον φάμε. Αλλά με τα δράματα των άλλων… Είμαστε Έλληνες, έχουμε μεγάλη γενναιοψυχία.


(Κι όλα αυτά χωρίς να υπολογίσουμε αν είχε γίνει καταγγελία από τους προηγούμενους ενοίκους ή αν ο συντηρητής γνώριζε για ενδεχόμενη δυσλειτουργία του συστήματος. Αυτά μένουν ν’ αποδειχτούν.)