Ο παιδικός μου φίλος (εμπλουτισμένο)
Ευχαριστώ όλους τους φίλους που σχολίασαν, αλλά κι αυτούς που απλώς μπήκαν στον κόπο και διάβασαν την ιστορία. Όλα τα σχόλια είχαν την ομορφιά τους, αλλά τρία από αυτά ήταν και σαν μικρά ποστάκια κι ήταν κρίμα να μείνουν εκεί. Τα παραθέτω με τη σειρά που εμφανίστηκαν.
Μετά τα παράπονα της Ντολ της αφιερώνω ένα ποίημα στο τέλος του ποστ.
Ο παιδικός μου φίλος
Τον ήξερα από παιδάκια. Συναντιόμαστε κάθε καλοκαίρι. Γυρίζαμε με τα ποδήλατα, πηγαίναμε για μπάλα. Είχαμε την ίδια ηλικία. Αυτός φτωχόπαιδο της μικρής επαρχιακής πόλης, εγώ ο μικρότερος από μια παρέα τεσσάρων πλουσιόπαιδων απ’ τη πρωτεύουσα. Ήτανε κοντούλης, μικροκαμωμένος, όχι πιο άσχημος από μένα.
Εμείς, όταν περάσαμε τα δεκαοχτώ φύγαμε για το εξωτερικό. Πήγαμε να σπουδάσουμε· γίναμε γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί με μάστερ και ντοκτορά. Εκείνος παρέμεινε στη μικρή πόλη κι έκανε εκείνο που ήξερε να κάνει από πάντα: έφτιαχνε ποδήλατα και μηχανάκια. Τα επόμενα χρόνια, τις λίγες μέρες του καλοκαιριού που τύχαινε να έρθουμε στο νησί, τον συναντούσα πού και πού. Άλλοτε χαιρετιόμασταν, άλλοτε όχι. Ήταν πώς θα το έφερνε η στιγμή. Κι όταν πέρασαν κι άλλο τα χρόνια κι εμείς κυνηγούσαμε τα παιδιά μας στη πλατεία εκείνος καθόταν μόνος του σε κάτι ξεπεσμένα καφενεία κι έπινε σιωπηλός μια μπύρα. Βλέπετε, αυτός δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν πέρυσι, σταμάτησα να βάλω βενζίνη και με εξυπηρέτησε εκείνος. Δεν ξέρω αν με γνώρισε, (είμαι σίγουρος πως ναι) εγώ όμως κατέβασα τα μάτια και κοίταξα αλλού. Γιατί το έκανα αυτό, δε θα βρεθεί ποτέ κανένας να μου το εξηγήσει. Εκτός κι αν μου σερβίρει ένα «έτσι γίνεται». Το χειμώνα συχνά σκεφτόμουν εκείνο το κατέβασμα των ματιών μου και περίμενα το επόμενο καλοκαίρι που θα τον ξανασυναντούσα για να επανορθώσω.
Όταν έφτασα πριν από μια εβδομάδα στο νησί ο παιδικός μου φίλος δε φαινόταν πουθενά. Αποφάσισα να τον ψάξω. Μα ήταν αδύνατον, γιατί το επώνυμο του δεν το είχα ποτέ ακούσει (τι να το κάνεις ένα επώνυμο όταν πας βόλτα στις αλυκές με το ποδήλατο;) όσο για τ’ όνομά του… ανακάλυψα ότι το είχα ξεχάσει. Το πρόσωπό του όμως είχε χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Μπορούσα να τον αναγνωρίσω ανάμεσα σ’ ολόκληρο το πληθυσμό της γης.
Γύρισα όλα τα καφενεία της πόλης, όλες τις καφετέριες και τέλος όλα τα βενζινάδικα και τα συνεργεία, μα του κάκου. Είχε ανοίξει η γη και τον είχε καταπιεί. Όσο για τους άλλους, τους πλούσιους παιδικούς μου φίλους αυτοί όσο κι αν τυράννησαν, για χάρη μου, το μυαλό τους δεν κατάφεραν καν να τον θυμηθούν…
«Γιατί δένεσαι βρε παιδί μου έτσι με τους ανθρώπους;» μου είπαν.
Λευκάδα 15.06.2002
scalidi said...
Φέτος το καλοκαίρι, συνάντησα τον καλύτερό μου παιδικό φίλο, μετά από χρόνια. Στην πρώτη Δημοτικού μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο. Γείτονες πάντα στο χωριό, με μια μεγαλύτερη αδερφή αυτός και ένα σπίτι που μαζεύονταν εκεί όλα τα πιτσιρίκια της περιοχής, μου φαινόταν μαγικό να είμαι στο σπίτι του Γ. Εκείνος διάβαζε Spiderman και "αγορίστικα" τέτοια κόμιξ, είχε ένα υπόγειο γεμάτο. Πήγαινα κι εγώ και μοιραζόμασταν τους θησαυρούς του. Έκανε συνέχεια κινήσεις καράτε για να με εντυπωσιάσει και λάτρευε τον Μπρους Λι. Μετά μεγαλώσαμε. Στην εφηβεία δεν λέγαμε ούτε γεια από μια χαζομάρα της κλειστής κοινωνίας της περιοχής, μη μας πουν ότι "τα 'χουμε". Ύστερα τον έχασα. Πήγε εξωτερικό για σπουδές, εγώ Αθήνα για τον ίδιο λόγο. Μάθαινα νέα του από τη μητέρα του. Πληροφορήθηκα ότι οι επαγγελματικοί μας δρόμοι θα τέμνονταν, αλλά τα παράτησε με τη δημοσιογραφία και τον είδα φέτος το καλοκαίρι γκαρσόνι σε μαγαζάκι του Ναυπλίου. Μου φάνηκε παραμεγαλωμένος και δεν με γνώρισε όταν με είδε και του μίλησα. Το καλύτερο κομπλιμέντο ήταν αυτό, ότι ομόρφυνα. Στενοχωρήθηκα να τον βλέπω να έχει εγκαταλείψει τα όνειρά του και άλλαζα δρόμο, για να μην τον συναντάω κάθε μέρα...Δεν ξέρω γιατί άλλαζα δρόμο, αλλά το έκανα
Alexandra said...
οι παιδικές φιλίες μας αγγίζουν... θυμόμαστε φωνές, ρούχα, χτυπήματα από το ποδήλατο, από το κρυφτό... τα κύματα να ακούγονται στο βάθος, αλλά είναι ο απόηχος, είναι ένα φάντασμα. είναι σαν να ανοίγεις το μπαούλο και να βρίσκεις όσα δεν θέλεις να χάσεις... είναι εκεί.αλλά κάποιοι φεύγουν, άλλοι μένουν, άλλοι κάθονται ντροπιασμένοι γιατί δεν προχώρησαν, δεν έγιναν 'μεγάλοι' με την άλλη έννοια... και προτιμούν την αφάνεια. σφίγγεται η καρδιά γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εκείνους που δεν τόλμησαν ή δεν τους άφησαν οι καταστάσεις και οι άνθρωποι να τολμήσουν... όλα όμως οδηγούν σε μια μελαγχολία, σαν να κοιτά κάποιος μια πολυκαιρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία.
aura voluptas said...
…Έχω την αίσθηση πως όλοι μας, λίγο-πολύ, κάνοντας flash back στα παιδικά μας χρόνια, μεταξύ των σκέψεων μας ανακαλύπτουμε και κάποιες του τύπου" τι χαζομάρες έκανα τότε, τι λάθη, πώς ήμουν έτσι, πολύ χλιμίντζουρας, πολύ ψώνιο, πολύ αφελής, ντροπαλός, βούτυρο, μ... κ.ο.κ.". Ύστερα μεγαλώσαμε, αλλάξαμε(?), πολλοί από εμάς φτιάξαμε μια πολύ ωραία μάσκα, τη φορέσαμε και πορευόμαστε μαζί μ’ αυτήν και την εύθραυστη σιγουριά μας.Σε μια συνάντηση όμως με έναν παιδικό μας φίλο λες και νιώθουμε ξαφνικά ανυπεράσπιστοι, αμήχανοι, φοβούμενοι πως το όμορφο οικοδόμημα μας κινδυνεύει να καταρρεύσει. Διότι εκείνος ξέρει, έχει δει, έχει σιωπηλά συνωμοτήσει. Και εμείς το ίδιο. Ασυνείδητα όλα αυτά.Περίεργα τα κριτήρια των παιδιών. Τους ίδιους ανθρώπους αν τους γνωρίζαμε αργότερα, θα τους κάναμε παρέα? θα τους επιλέγαμε για φίλους?Και είναι βέβαια και το άλλο. Αν γίνει κουβέντα, μοιραία θα πρέπει να πεις τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια, πού ήσουν, πού είσαι, μπλα, μπλα, μπλα. Το ίδιο κι κείνος. Άσε καλύτερα. Κατεβάζεις το κεφάλι και παθαίνεις τη σωτήρια κρίση προσωρινής απώλειας μνήμης. That's all folks!
Η παραλία της λευκής άμμου
Υπόγειες φυλακές πύργων χωμάτινων
Και δολοφονικά παράθυρα της λήθης
Ποτέ και τίποτα δεν άλλαξε
Αν και όλα έχουν αλλάξει
Ήσουν γυμνή στον ήλιο
Ήσουν γυμνή μέσα στη θάλασσα
Και τα χαλίκια κύλησαν μαζί μ’ αυτήν
Πάντοτε πάντοτε θ’ ακούω
Το ευτυχισμένο τους γλυκό ρεφραίν
Χαρούμενο ρεφραίν βρεγμένης πέτρας
Λυπητερό ρεφραίν των διακοπών
Χαμένο πια στα κύματα της μνήμης
Της λύπης μνήμες απ’ τα παιδικά μου χρόνια
Χρόνια καμένα-ζωντανά απ’ την επιθυμία
Χρόνια θαυμάσιων αναμνήσεων
Χρόνια που μάγεψε η χαρά.
Το ποίημα είναι του αγαπημένου μου και ανυπέρβλητου Γάλλου ποιητή Ζακ Πρεβέρ.
Από το βιβλίο
Ζακ Πρεβέρ Θέαμα και Ιστορίες (ποιήματα) μτφ. Γιάννης Βαρβέρης
εκδόσεις νεφελη 1982
Ντολ μου, για σένα
Μετά τα παράπονα της Ντολ της αφιερώνω ένα ποίημα στο τέλος του ποστ.
Ο παιδικός μου φίλος
Τον ήξερα από παιδάκια. Συναντιόμαστε κάθε καλοκαίρι. Γυρίζαμε με τα ποδήλατα, πηγαίναμε για μπάλα. Είχαμε την ίδια ηλικία. Αυτός φτωχόπαιδο της μικρής επαρχιακής πόλης, εγώ ο μικρότερος από μια παρέα τεσσάρων πλουσιόπαιδων απ’ τη πρωτεύουσα. Ήτανε κοντούλης, μικροκαμωμένος, όχι πιο άσχημος από μένα.
Εμείς, όταν περάσαμε τα δεκαοχτώ φύγαμε για το εξωτερικό. Πήγαμε να σπουδάσουμε· γίναμε γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί με μάστερ και ντοκτορά. Εκείνος παρέμεινε στη μικρή πόλη κι έκανε εκείνο που ήξερε να κάνει από πάντα: έφτιαχνε ποδήλατα και μηχανάκια. Τα επόμενα χρόνια, τις λίγες μέρες του καλοκαιριού που τύχαινε να έρθουμε στο νησί, τον συναντούσα πού και πού. Άλλοτε χαιρετιόμασταν, άλλοτε όχι. Ήταν πώς θα το έφερνε η στιγμή. Κι όταν πέρασαν κι άλλο τα χρόνια κι εμείς κυνηγούσαμε τα παιδιά μας στη πλατεία εκείνος καθόταν μόνος του σε κάτι ξεπεσμένα καφενεία κι έπινε σιωπηλός μια μπύρα. Βλέπετε, αυτός δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν πέρυσι, σταμάτησα να βάλω βενζίνη και με εξυπηρέτησε εκείνος. Δεν ξέρω αν με γνώρισε, (είμαι σίγουρος πως ναι) εγώ όμως κατέβασα τα μάτια και κοίταξα αλλού. Γιατί το έκανα αυτό, δε θα βρεθεί ποτέ κανένας να μου το εξηγήσει. Εκτός κι αν μου σερβίρει ένα «έτσι γίνεται». Το χειμώνα συχνά σκεφτόμουν εκείνο το κατέβασμα των ματιών μου και περίμενα το επόμενο καλοκαίρι που θα τον ξανασυναντούσα για να επανορθώσω.
Όταν έφτασα πριν από μια εβδομάδα στο νησί ο παιδικός μου φίλος δε φαινόταν πουθενά. Αποφάσισα να τον ψάξω. Μα ήταν αδύνατον, γιατί το επώνυμο του δεν το είχα ποτέ ακούσει (τι να το κάνεις ένα επώνυμο όταν πας βόλτα στις αλυκές με το ποδήλατο;) όσο για τ’ όνομά του… ανακάλυψα ότι το είχα ξεχάσει. Το πρόσωπό του όμως είχε χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Μπορούσα να τον αναγνωρίσω ανάμεσα σ’ ολόκληρο το πληθυσμό της γης.
Γύρισα όλα τα καφενεία της πόλης, όλες τις καφετέριες και τέλος όλα τα βενζινάδικα και τα συνεργεία, μα του κάκου. Είχε ανοίξει η γη και τον είχε καταπιεί. Όσο για τους άλλους, τους πλούσιους παιδικούς μου φίλους αυτοί όσο κι αν τυράννησαν, για χάρη μου, το μυαλό τους δεν κατάφεραν καν να τον θυμηθούν…
«Γιατί δένεσαι βρε παιδί μου έτσι με τους ανθρώπους;» μου είπαν.
Λευκάδα 15.06.2002
scalidi said...
Φέτος το καλοκαίρι, συνάντησα τον καλύτερό μου παιδικό φίλο, μετά από χρόνια. Στην πρώτη Δημοτικού μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο. Γείτονες πάντα στο χωριό, με μια μεγαλύτερη αδερφή αυτός και ένα σπίτι που μαζεύονταν εκεί όλα τα πιτσιρίκια της περιοχής, μου φαινόταν μαγικό να είμαι στο σπίτι του Γ. Εκείνος διάβαζε Spiderman και "αγορίστικα" τέτοια κόμιξ, είχε ένα υπόγειο γεμάτο. Πήγαινα κι εγώ και μοιραζόμασταν τους θησαυρούς του. Έκανε συνέχεια κινήσεις καράτε για να με εντυπωσιάσει και λάτρευε τον Μπρους Λι. Μετά μεγαλώσαμε. Στην εφηβεία δεν λέγαμε ούτε γεια από μια χαζομάρα της κλειστής κοινωνίας της περιοχής, μη μας πουν ότι "τα 'χουμε". Ύστερα τον έχασα. Πήγε εξωτερικό για σπουδές, εγώ Αθήνα για τον ίδιο λόγο. Μάθαινα νέα του από τη μητέρα του. Πληροφορήθηκα ότι οι επαγγελματικοί μας δρόμοι θα τέμνονταν, αλλά τα παράτησε με τη δημοσιογραφία και τον είδα φέτος το καλοκαίρι γκαρσόνι σε μαγαζάκι του Ναυπλίου. Μου φάνηκε παραμεγαλωμένος και δεν με γνώρισε όταν με είδε και του μίλησα. Το καλύτερο κομπλιμέντο ήταν αυτό, ότι ομόρφυνα. Στενοχωρήθηκα να τον βλέπω να έχει εγκαταλείψει τα όνειρά του και άλλαζα δρόμο, για να μην τον συναντάω κάθε μέρα...Δεν ξέρω γιατί άλλαζα δρόμο, αλλά το έκανα
Alexandra said...
οι παιδικές φιλίες μας αγγίζουν... θυμόμαστε φωνές, ρούχα, χτυπήματα από το ποδήλατο, από το κρυφτό... τα κύματα να ακούγονται στο βάθος, αλλά είναι ο απόηχος, είναι ένα φάντασμα. είναι σαν να ανοίγεις το μπαούλο και να βρίσκεις όσα δεν θέλεις να χάσεις... είναι εκεί.αλλά κάποιοι φεύγουν, άλλοι μένουν, άλλοι κάθονται ντροπιασμένοι γιατί δεν προχώρησαν, δεν έγιναν 'μεγάλοι' με την άλλη έννοια... και προτιμούν την αφάνεια. σφίγγεται η καρδιά γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εκείνους που δεν τόλμησαν ή δεν τους άφησαν οι καταστάσεις και οι άνθρωποι να τολμήσουν... όλα όμως οδηγούν σε μια μελαγχολία, σαν να κοιτά κάποιος μια πολυκαιρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία.
aura voluptas said...
…Έχω την αίσθηση πως όλοι μας, λίγο-πολύ, κάνοντας flash back στα παιδικά μας χρόνια, μεταξύ των σκέψεων μας ανακαλύπτουμε και κάποιες του τύπου" τι χαζομάρες έκανα τότε, τι λάθη, πώς ήμουν έτσι, πολύ χλιμίντζουρας, πολύ ψώνιο, πολύ αφελής, ντροπαλός, βούτυρο, μ... κ.ο.κ.". Ύστερα μεγαλώσαμε, αλλάξαμε(?), πολλοί από εμάς φτιάξαμε μια πολύ ωραία μάσκα, τη φορέσαμε και πορευόμαστε μαζί μ’ αυτήν και την εύθραυστη σιγουριά μας.Σε μια συνάντηση όμως με έναν παιδικό μας φίλο λες και νιώθουμε ξαφνικά ανυπεράσπιστοι, αμήχανοι, φοβούμενοι πως το όμορφο οικοδόμημα μας κινδυνεύει να καταρρεύσει. Διότι εκείνος ξέρει, έχει δει, έχει σιωπηλά συνωμοτήσει. Και εμείς το ίδιο. Ασυνείδητα όλα αυτά.Περίεργα τα κριτήρια των παιδιών. Τους ίδιους ανθρώπους αν τους γνωρίζαμε αργότερα, θα τους κάναμε παρέα? θα τους επιλέγαμε για φίλους?Και είναι βέβαια και το άλλο. Αν γίνει κουβέντα, μοιραία θα πρέπει να πεις τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια, πού ήσουν, πού είσαι, μπλα, μπλα, μπλα. Το ίδιο κι κείνος. Άσε καλύτερα. Κατεβάζεις το κεφάλι και παθαίνεις τη σωτήρια κρίση προσωρινής απώλειας μνήμης. That's all folks!
Η παραλία της λευκής άμμου
Υπόγειες φυλακές πύργων χωμάτινων
Και δολοφονικά παράθυρα της λήθης
Ποτέ και τίποτα δεν άλλαξε
Αν και όλα έχουν αλλάξει
Ήσουν γυμνή στον ήλιο
Ήσουν γυμνή μέσα στη θάλασσα
Και τα χαλίκια κύλησαν μαζί μ’ αυτήν
Πάντοτε πάντοτε θ’ ακούω
Το ευτυχισμένο τους γλυκό ρεφραίν
Χαρούμενο ρεφραίν βρεγμένης πέτρας
Λυπητερό ρεφραίν των διακοπών
Χαμένο πια στα κύματα της μνήμης
Της λύπης μνήμες απ’ τα παιδικά μου χρόνια
Χρόνια καμένα-ζωντανά απ’ την επιθυμία
Χρόνια θαυμάσιων αναμνήσεων
Χρόνια που μάγεψε η χαρά.
Το ποίημα είναι του αγαπημένου μου και ανυπέρβλητου Γάλλου ποιητή Ζακ Πρεβέρ.
Από το βιβλίο
Ζακ Πρεβέρ Θέαμα και Ιστορίες (ποιήματα) μτφ. Γιάννης Βαρβέρης
εκδόσεις νεφελη 1982
Ντολ μου, για σένα
posted by mamaloukas at 9:05 AM
42 Comments:
...τελικα δεν εισαι καλος μονο στα ατυνομικα..:)
Φέτος το καλοκαίρι, συνάντησα τον καλύτερό μου παιδικό φίλο, μετά από χρόνια. Στην πρώτη Δημοτικού μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο. Γείτονες πάντα στο χωριό, με μια μεγαλύτερη αδερφή αυτός και ένα σπίτι που μαζεύονταν εκεί όλα τα πιτσιρίκια της περιοχής, μου φαινόταν μαγικό να είμαι στο σπίτι του Γ. Εκείνος διάβαζε Spiderman και "αγορίστικα" τέτοια κόμιξ, είχε ένα υπόγειο γεμάτο. Πήγαινα κι εγώ και μοιραζόμασταν τους θησαυρούς του.Έκανε συνέχεια κινήσεις καράτε για να με εντυπωσιάσει και λάτρευε τον Μπρους Λι. Μετά μεγαλώσαμε. Στην εφηβεία δεν λέγαμε ούτε γεια από μια χαζομάρα της κλειστής κοιωνίας της περιοχής, μη μας πουν ότι "τα 'χουμε". Ύστερα τον έχασα. Πήγε εξωτερικό για σπουδές, εγώ Αθήνα για τον ίδιο λόγο. Μάθαινα νέα του από τη μητέρα του. Πληροφορήθηκα ότι οι επαγγελματικοί μας δρόμοι θα τέμνονταν, αλλά τα παράτησε με τη δημοσιογραφία και τον είδα φέτος το καλοκαίρι γκαρσόνι σε μαγαζάκι του Ναυπλίου. Μου φάνηκε παραμεγαλωμένος και δεν με γνώρισε όταν με είδε και του μίλησα. Το καλύτερο κοπλιμέντο ήταν αυτό, ότι ομόρφυνα. Στενοχωρήθηκα να τον βλέπω να έχει εγκαταλείψει τα όνειρά του και άλλαζα δρόμο, για να μην τον συναντάω κάθε μέρα...Δεν ξέρω γιατί άλλαζα δρόμο, αλλά το έκανα
Υπέροχο κείμενο και πολύ άμεσο.Υπάρχει μιά θεωρία στην σύγχρονη μουσική που λέει ότι οι ωραιότερες ερωτικές μπαλάντες γράφονται από heavy metal ή hard-rock τραγουδιστές.Είναι όπως τα ωραία κείμενα,σού'ρχονται από ανθρώπους που ασχολούνται με "άλλα είδη".
Σταυρούλα,τα κείμενα σου μπορούν να είναι σαν το σχόλιο σου?Έτσι σε θέλω...
Σύντομα,ε; Μάλλον μου πάει καλύτερα η μικρή φόρμα...Για να αλαφρώσουμε λιγάκι, λιβροφίλε, θα σας φέρω εγώ ντενεκέ με λάδι, τι τσάμπα θα μαζεύουν η μαμά και ο μπαμπάς τις ελιές στο χωριό; Μου έστειλε η μαμά κάτι ελιές φρέσκιες κοπανιστές με σκορδάκι και μαϊντανό, μούρλια...
Καλέ δεν ζήτησα ντενεκέ με λάδι,ευχαριστώ πάντως γιά την πρόθεση.Οι ελιές σου όμως κάτι μου κάνανε τώρα δεν λέω...
Λιτρουβιό μου το κάνατε το μαγαζί, πάρτε τις σαλάτες σας παρακαλώ,
δε γουστάρουμε λάδια,ξύδια,ασυζητητί
μόνο κοψίδια ονειρευόμεθα εδώ.
λιμπρόφιλε μ' έχει η lifo σαν βιβλιοφιλικό μπλογκ και δεν έχει εσένα. Απαραδεκτον!
Θες να πεις ότι μας διαβάζουν κι άλλοι; Κι εγώ που ένιωθα ασφαλής εδώ μέσα...Λιβροφίλε, θα πω στη μαμά να σας φυλάξει ένα βαζάκι.
Fresh flesh, Μαμαλούκ;
οι παιδικές φιλίες μας αγγίζουν... θυμόμαστε φωνές, ρούχα, χτυπήματα από το ποδήλατο, από το κρυφτό... τα κύματα να ακούγονται στο βάθος, αλλά είναι ο απόηχος, είναι ένα φάντασμα.
είναι σαν να ανοίγεις το μπαούλο και να βρίσκεις όσα δεν θέλεις να χάσεις... είναι εκεί.
αλλά κάποιοι φεύγουν, άλλοι μένουν, άλλοι κάθονται ντροπιασμένοι γιατί δεν προχώρησαν, δεν έγιναν 'μεγάλοι' με την άλλη έννοια... και προτιμούν την αφάνεια. σφίγγεται η καρδιά γι'αυτούς τους ανθρώπους, εκείνους που δεν τόλμησαν ή δεν τους άφησαν οι καταστάσεις και οι άνθρωποι να τολμήσουν... όλα όμως οδηγούν σε μια μελαγχολία, σαν να κοιτά κάποιος μια πολυκαιρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Σας ευχαριστώ όλους.
τα σχόλιά σας ομόρφηναν το ποστ.
Αφού κατά βάθος είσαθ ψυχούλα, όσο αίμα (και κοψίδια)κι αν μας ρίχνεις στα μούτρα...Πού είναι η Dolly να σου εκδηλώσει την αγάπη της με μοναδικό τρόπο, όπως έκανε άπαιχτα στο προηγούμενο ποστ;
Μαζί είμαστε κι ετοιμαζόμαστε να παραγγείλουμε.
xa xa xa! τα διαλύεις όλα. Είσαι ανεκδιήγητος
μαζί και το προηγούμενο σχόλιό μου που ανακάλυψα ότι ψευδίζει "θ"
Τρυφερούλι μου εσύ!
Γούτσου γούτσου μου, αρκουδολιλίνι μου!
Σμουτς!!!!
Τι γλυκούλι ποστάκι ήταν αυτό? Τι μυρωδιές καλοκαιριών?
Σμουτς ξανά και ξανά!
(Librofilo and Scalidi, eat your hearts out!!!! :pppppp)
(Nuwanda, u2!)
Κάθε φορά λέω "είμαι πολύ κουρασμένη ΚΑΙ σήμερα για να σχολιάσω...".Φευ!Νέα εγκεφαλικά κύτταρα διεγείρονται εκνευριστικά και μου βγάζουν τη γλώσσα λέγοντας "Αμ δε!!!".
Τι ομορφούλι είναι τούτο το σημερινό μέσα στην ειλικρίνεια του...Και σε βάζει και σε σκέψεις.
Θα επιχείρησω μια ερμηνεία.Έχω την αίσθηση πως όλοι μας,λίγο-πολύ,κάνοντας flash back στα παιδικά μας χρόνια,μεταξύ των σκέψεων μας ανακαλύπτουμε και κάποιες του τύπου"τι χαζομάρες έκανα τότε,τι λάθη,πως ήμουν έτσι,πολύ χλιμίντζουρας,πολύ ψώνιο,πολύ αφελής,ντροπαλός,βούτυρο,μ... κ.ο.κ.".Ύστερα μεγαλώσαμε,αλλάξαμε(?),πολλοί από εμάς φτιάξαμε μια πολύ ωραία μάσκα,τη φορέσαμε και πορευόμαστε μαζί μ'αυτήν και την εύθραστη σιγουριά μας.
Σε μια συνάντηση όμως με έναν παιδικό μας φίλο λες και νιώθουμε ξαφνικά ανυπεράσπιστοι,αμήχανοι,φοβούμενοι πως το όμορφο οικοδόμημα μας κινδυνεύει να καταρρεύσει.Διότι εκείνος ξέρει,έχει δει,έχει σιωπηλά συνωμοτήσει.Και εμείς το ίδιο.Ασυνείδητα όλα αυτά.
Περιέργα τα κριτήρια των παιδιών.Τους ίδιους ανθρώπους αν τους γνωρίζαμε αργότερα,θα τους κάναμε παρέα?θα τους επιλέγαμε για φίλους?
Και είναι βέβαια και το άλλο.Αν γίνει κουβέντα,μοιραία θα πρέπει να πεις τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια,που ήσουν,που είσαι, μπλα,μπλα,μπλα.Το ίδιο κι κείνος.Άσε καλύτερα.Κατεβάζεις το κεφάλι και παθαίνεις τη σωτήρια κρίση προσωρινής απώλειας μνήμης.That's all folks!
Πολύ ωραίο το κείμενο σας.Αλλά σας το είπα και πριν.:)))
Κάποτε είχα πάρει ένα πενηντάρικο από την παιδική μου φίλη, το οποίο πότε δεν της το επέστρεψα.Ακόμη το κουβαλάω, ακόμη πληρώνω.
Το δάσος της παιδικής ηλικίας δεν έχει μόνον "ανθισμένους ίσκιους"· κρύβει και σκοτεινές σπηλιές, τέρατα και ανυπέρβλητους τρόμους.
@φλο
Καλώς ήρθατε.
πολύ αληθινό αυτό που γράψατε. όλοι έχουν κάποια ανάλογη πληγή μέσα τους πιστεύω.
Ντόλ μου επίτηδες το κάνεις;
τώρα που θα φύγω μακριά σας να κλαίω με μαύρο δάκρυ;
"αρκουδολιλίνι μου!" !!!!!!!!
(Μη λέτε σε όλους για το γραμμωμένο και σφριγηλό σώμα μου, καλή μου, θα ζηλέψουν πολλοί και πολλές!)
(Σαν τον Νουβάντα πχ!)
Καλά έκαναν και σε έβαλαν στα "βιβλιοφιλικά" βλογκς,σίγουρα το αξίζεις.Εμένα μετά το τελευταίο μου ποστ μάλλον μπερδεύτηκαν και θα με βάλουν στα life&style blogs.
Με τιμάς, αλλά με πανικόβαλες ταυτόχρονα. Ελπίζω να μην διαβάσει το παιδί το σχόλιό μου και στεναχωρεθεί, επειδή εγώ είμαι αλαφροϊσκιωτη και θυμάμαι...
Λιβροφίλε, φοβάμαι "αν δεν είναι στου Librofilo, δεν είναι στη μόδα", θα λένε για σας σε λίγο καιρό, κατά τη Vogue... Φλο και auras voluptas, τι ωραία που τα είπατε...
Δηλαδή το αρκουδολιλίνι ΔΕΝ αξίζει να ανέβει ως ποστ?????
Θα κρατάω μούτρα ΟΛΟ το π/σ/κ!
Και μακάρι να σε φάει ο δάκος, κι εσένα και τις ελιές σου!
Ε, μα πια!
This comment has been removed by a blog administrator.
Πω πω πω τι πάθαμε
πρώτα η Σκαλίδη
δηλαδή βρε Σταυρούλα στα σχόλια δε θα το διαβάσει στα ποστ ναι;
άμα είναι να το βγάλω :)
Στη Ντόλ επειδή είμαι πολύ θλιμένος θα απαντήσω αργότερα μ' ένα ποίημα...
Όχι, μωρέ, "ό,τι γράφει δεν ξεγράφει" που έλεγε και ο παππούς μου. Μου φαίνεται μας έκανε μάγια ο nuwanda μαζί με την Ντόλι και το Λιβροφίλο και είμαι κι εγώ θλιμμένη σήμερα...Τι χαζομελαγχολία είναι αυτή! Θέλω το κέφι μου πίσω.
εγώ είμαι θλιμένος που στενοχώρησα τη Ντολ μου κλαψ
...ο χαρακτηρισμος "αρκουδολιλινι" παντως τιαριαζει γαντι σε εναν αποφοιτο της Μαρασλειου....
α το τραβάς το σκοινί νουβαντάκη...
και ξαναδιάβασε το σχόλιό μου. μπάλα έπαιζα στο Μαράσλειο
στο δημοτικό διέπρεψα στην τρομερή Σχολή Μαρούδα.
Γυμνάσιο Λύκειο στο 26ο πάνω ακριβώς από τα κτήρια του Μαρασλείου
αλήθεια εσύ στις Ουρσουλίνες πέρασες καλά;
xaxaxa!...εγω τελειωσα το 2ο Γυμνασιο στην Πλατεια Βαθης, ουρσουλινες να δουν τα ματια σου εκει.....
ποτε θα παιξουμε μπαλα? ....στα νιατα μου που επαιζα σεντερ φορ θα σου εβαζα πεντε γκολ....
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα. Εύχομαι οι πληγές να μην είναι πολλές. ΑΛλά δεν είναι έτσι. Η μόνη "ζήλεια" που νιώθω για άνθρωπο είναι για όποιον νιώθει ότι υπήρξε ευτυχισμένο παιδί. Θεωρητικά, εγώ πέρασα πολύ καλά παιδικά χρόνια, όμως ουσιαστικά ευτυχισμένο παιδί δεν υπήρξα (γι' αυτό πληρώνω τώρα πενηντάρια). Είχα πάντα το συναίσθημα που προσομοιάζει με την αίσθηση του να έχεις κρύα τα πόδια σου. ¨ομως τώρα μεγάλωσα, και τα ποδαράκια μου τα ζέστανα, και σήμερα έχει ήλιο λαμπρό!
nuwanda ευτυχώς για σένα έχω κρεμάσει τα γάντια μου... έτσι γλύτωσες το κομπλεξάρισμα που αθ πάθαινες!
Αγαπητή Φλο βλέπετε εδω μέσα συχνάζουν και ανώριμοι νεαροί σαν τον παραπάνω, δεν πειράζει όμως έχουν κι αυτοί τη χρησιμότητά τους.
μου έκανε εντύπωση αυτό που γράψατε για τα παιδικα΄σας χρόνια.
ευτυχώς που τώρα όλα είναι καλύτερα.
Για πέρνα από της Ντολ να ξεχιονίσουμε όλοι παρέα...Να πάρετε και το φτυάρι σας όλοι...Θα το χρειαστείτε
Αρκουδολιλίνι μου, σκουπίζω άφωνη τα δάκρυα συγκίνησης που βρέχουν τα ροζ μου μαγουλάκια...
Μουτς!
Εγώ έχω αυτή τη στιγμή κατακκόκινα μαγουλάκια!Έξαψης!Τι να πω?Σας ευχαριστώ για την ευχάριστη έκπληξη...Και τη γλυκύτατη Σταυρούλα για τα καλά της λόγια.
Το ποιήμα πάντως τα πήρε όλα κι έφυγε!Καταπληκτικό.Τυχερούλα Dolly!;)
Όσο εσύ μαζεύεις ελιές, η τύχη σου και η Ντολ δουλεύουν, γι' αυτό πέρνα και διάβασέ τη...Είναι τόσο συγκινητική κι αληθινή.
scalidi
ΔΕΝ ΗΡΑΘΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΩ ΕΛΙΕΣ
ΗΡΘΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΕΛΑΙΟΚΑΡΠΟΥ!
αίντε :))))))))))
σ' ευχαριστώ για το κείμενο
με το ποστ της Ντολ έπαθα πλάκα
φοβερό, όλα τα λεφτά.
μακάρι να μείνουμε πάντα τόσο φίλοι όλοι μας.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι, τελικά, πολύ απλές, εμείς τις κάνουμε δύσκολες. Αρκεί να βλέπεις τον άλλον στις πραγματικές του διαστάσεις, αναγνωρίζοντας όχι μόνο τα ελαττώματά του αλλά και τα χαρίσματά του. Και να έχεις την "ψυχή" να τα παραδεχτείς και τα δυο.
Όσο για τους φίλους, αρκεί να τους μιλάς με γλώσσα αληθινή και να μην ζηλεύεις όταν στέκονται ψηλότερα από σένα. Να καμαρώνεις μόνο. Και να τους ενθαρρύνεις.
Κατά τα λοιπά, πόσα τσιμπήματα από δάκο έχεις στο αγαλματένιο σου κορμί με τους γραμμωτούς κοιλιακούς?
:pppp
Τι ωραίο που είναι να σας διαβάζει κανείς. Είστε τρομεροί μπόμπιρες και μπομπιδίλες!
ευχαριστώ πολύ για την τιμή και τη φιλοξενία!
φωτεινά χαμόγελα :)
"Εκτίμηση ελαιοκάρπου", το ξαναδιάβασα τώρα και έχω πεθάνει στα γέλια, κοίτα μη σε φάει ο δάκος που έλεγε και η Ντολ. Ουφ, περονόσπορο έριξα μου φαίνεται ;))))))))0000
Η Αλεξάνδρα, Δημήτρη, πήρε έναυσμα από την ιστορία σου και την προχώρησε στο δικό της μπλογκ πολύ όμορφα. καλώς ήρθες!
Μετά της ελαιοκαρπικής(!) εμπειρίας
Σχόλιο Ντόλ: τι πήρες και δεν μας δίνεις. εσύ δε γράφεις, ζωγραφίζεις παιδί μου.
φλο: άσ' τα, τρελοκομείο είμεθα.
Αλεξάνδρα: τιμή μας. θα περάσω από εσάς σε λίγο.
σκαλιδη σκαλιδάκι μου μικρό πειραχτηράκι μου, σε χαιρετώ θερμά και σε θερμοπαρακαλώ να μη με δουλεύεις άλλο για τις ελιές!
Post a Comment
<< Home