Stephen King The Cell (παραληρηματική κριτική)

Το κινητό του Κινγκ

Ένας Κινγκ από τα παλιά. Αγωνία θρίλερ, θάνατος κι ο παραμυθάς να δίνει ρεσιτάλ ξαναθυμούμενος το ένδοξο παρελθόν του. Αυτή εδώ δεν είναι μια επίσημη κριτική αλλά ένα απλό ποστ.

Όσοι έχετε διαβάσει την Ομίχλη κι έπειτα το Κεντρί (ή τον Σκορπιό, απολογούμαι: δεν ξέρω πώς μεταφράστηκε στα ελληνικά γιατί το διάβασα στα ιταλικά με τίτλο L’ ombra dello scorpione, δηλ. Η σκιά του Σκορπιού) σας λέω πως εδώ έχουμε κάτι ανάλογο. Δηλαδή κάτι γίνεται και μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχει ν’ αντιμετωπίσει το τέλος του κόσμου.

Στην Ομίχλη ένα πυκνό νέφος κρύβει μέσα της τέρατα τερατένια που κατασπαράζουν όποιον χαθεί μέσα στην ομίχλη που ξυρίζει τη γη και καταπίνει ολόκληρες πόλεις. Η μικρή ομάδα ανθρώπων καταφεύγει σ’ ένα σουπερμάρκετ και κάποια στιγμή διαφεύγει προς μια έρημη Αμερική. Ο συγγραφέας τελειώνει εκεί τη νουβέλα.
Έγινε μια κινηματογραφική μεταφορά από τον Κάρπεντερ ο οποίος μαγείρεψε μια ανεκδιήγητη απαίσια ταινία. Ένα άλλο ριμέικ σύγχρονο με τον ίδιο τίτλο απαίσιο επίσης, δεν ξέρω αν στηρίζεται στη νουβέλα όμως.

Στο Σκορπιό, κανονικό, μεγάλο μυθιστόρημα, ένας λιμός μολύνει με τρομερή ταχύτητα όλη την Αμερική, και πάλι μια μικρή ομάδα ανθρώπων επιβιώνει και γίνεται το σύνηθες κινγκικό τζέρτζελο.

Στο Κινητό τώρα (Cell) που μόλις κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Μπελ το κακό αρχίζει με τα κινητά. Ο παλμός που μεταδίδουν μια μέρα τρελαίνει όλους όσοι μιλάνε εκείνη τη στιγμή ή καλέσουν αμέσως μετά ή ακούσουν από κινητά άλλων. Όσοι επιζούν είναι εκείνοι που δεν είχαν κινητά. Όσοι μολύνθηκαν γίνονται ζόμπι κι αφού αλληλοσπαράζονται παίζεται το παιχνίδι τι θα γίνει με τους υγιείς. Σκοτωμοί κτλ
Ο Κινγκ αρχίζει με ποτάμια βίας και αίματος και συνεχίζει με θρίλερ πασπαλισμένο με δόσεις φανταστικού. Τηλεπάθεια, μυαλά που επικοινωνούν κτλ. Φοβερή μια σκηνή που δε θέλω να μαρτυρήσω (με την Άλις) που αποδεικνύουν ότι ο Κινγκ δεν έχει αντίπαλο στο συγκεκριμένο είδος.
Θα ξαναγράψω εδώ αυτό που λέω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ.
΄
Ο Κινγκ αξίζει το μεγαλύτερο βραβείο λογοτεχνίας του πλανήτη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το νομπελ πάντως το αξίζει για τη φαντασία του, τις ιστορίες του, τα διηγήματά του, τον αριθμό των βιβλίων του, τις ταινίες που δημιουργήθηκαν απ’ την πένα του.
Ο αριθμός των θαυμαστών του ανάμεσα και στους νέους έλληνες συγγραφείς μεγαλώνει συνεχώς. Κι αν λέτε ότι θα εννοώ ασόβαρους και πυροβολημένους σαν κι εμένα σας υπενθυμίζω τη Σοφία Νικολαιδου που από καιρό γράφει παραδεχόμενη το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του μεγαλύτερου εν ζωή συγγραφέα και το «συγγραφέα» το εννοώ με όλη την έννοια της συγγραφικής συνέπειας και συνέχειας.

Τη γλίτωσε κι απ’ το φορτηγάκι, αυτό λίγο το ’χετε;