Κανεχάρα Η γλώσσα του φιδιού (κριτική)

Χιτόμι Κανεχάρα, Η γλώσσα του φιδιού, μυθιστόρημα, μτφ. Γιάννης Σπανδωνής, εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα 2005, σ. 126.

Οι σύγχρονοι Ιάπωνες, και κυρίως οι νέοι, χαρακτηρίζονται από μια ξέφρενη επιθυμία, έναν διακαή πόθο να ξεχωρίσουν. Η απόλυτη μητρόπολη, το γιγαντιαίο Τόκιο με τους εξαντλητικούς ρυθμούς, τη μεγάλη ακρίβεια και την πλήρη απουσία προσωπικής ζωής της καινούργιας, εργαζόμενης τουλάχιστον, γενιάς οδηγεί σε πέρα από κάθε λογική εξευτελιστικά ριάλιτι και ανάλογους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς, όπως και σε ακραία χόμπι ή πειραματισμούς. Ίσως αυτό να άγγιξε στις καρδιές εκατομμυρίων συμπατριωτών της η νεαρή συγγραφέας που βάζει την ηρωίδα της, μια δεκαεννιάχρονη κοπέλα να σχίζει τη γλώσσα της ακολουθώντας το παράδειγμα ενός αγοριού που γνωρίζει και ερωτεύεται. Η ιστορία ακολουθεί ένα σταθερό ρυθμό καθώς ο άνθρωπος που της τρυπάει τη γλώσσα και της χαράσσει ένα τατουάζ στην πλάτη δένεται μαζί της κι ερωτικά περιπλέκοντας τη ζωή της, ειδικά κι από τη στιγμή που το αγόρι της σκοτώνει έναν άνθρωπο του υποκόσμου.
Η Κανεχάρα κερδίζει τον αναγνώστη όχι τόσο με τη ρέουσα, απλή και καθημερινή γλώσσα που χρησιμοποιεί (το βιβλίο διαβάζεται σε μια ώρα), αλλά κυρίως με το ύφος της εξιστόρησης της νέας κοπέλας που δεν προσπαθεί να αποδείξει ούτε να κερδίσει τίποτα. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι το κείμενο στερείται μοντερνισμού ούτε όμως ότι φέρνει μια επανάσταση ή μπορεί να ηγηθεί μιας καινούργιας γενιάς ή έστω μιας άποψης ζωής όπως το Στο δρόμο του Κέρουακ. Έτσι ίσως η επιτυχία της Κανεχάρα να οφείλεται στην προσπάθειά της να περιγράψει τα όνειρα μιας χαμένης γενιάς που νιώθει την αποτυχία –την ανωνυμία δηλαδή- πριν καν αρχίσει να ζει.

Δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο free press περιοδικό Think Positive