Γαστρονομικό ποστ

Ναι συνέβη κι αυτό. Εγώ θα γράψω για φαγητά. Ύβρις; Ε, σχεδόν. Γι’ αυτό κι εγώ αφιερώνω το παρόν στο φίλο Αθήναιο με την παράκληση να είναι επιεικής και να μη με κατακεραυνώσει πολύ.

Λοιπόν καθότι στο προηγούμενο ποστ μιλούσα με εταιρείες πίτσας τώρα θα σας μιλήσω για την αληθινή πίτσα που τίποτα κοινό δεν έχει μ’ αυτά που τρώμε σχεδόν παντού εδώ στο Ελλάντα.



Pizza con salumino piccante

Η αγαπημένη μου. Λοιπόν λίγα λόγια για την ιταλική πίτσα. Όσοι τα ξέρετε, υπομονή, εδώ δεν πάμε να κάνουμε τους δασκάλους, το κέφι μας κάνουμε και πεινάμε!

Η ιταλική πίτσα πρώτ’ απ’ όλα είναι πολύ λεπτή. Ο pizzaiolo ρίχνει λίγο αλευράκι μπροστά στο μαρμάρινο πάγκο του και ανοίγει τη ζύμη (που είναι σαν καρβελάκι) με τα χέρια. Αν υπάρχουν τουρίστες ή χαζοπερίεργοι μπροστά την πετάει και στον αέρα. Εάν δεν την πετάξει τίποτα δε χαλάει, πιστέψτε με.
Στην ανοιχτή ζύμη, λεπτή σαν τσιγαρόχαρτο, ρίχνει πάνω την ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΟΤΣΑΡΕΛΑ, (κι όχι αυτό το δανέζικο πράμα που μας βάζουν εδώ,) που δεν είναι σε υγρή κατάσταση όπως το πουλάνε στον Βασιλόπουλο, σε σακουλάκι δηλαδή, αλλά μοιάζει με σβώλους. (εντάξει Αθήναιε, το ξέρω η περιγραφή είναι κίλερ, δείξτε οίκτο).
Αφού τη μοιράσει πάνω στη ζύμη, απλώνει με μια ξύλινη κουτάλα την κόκκινη σάλτσα. Έπειτα τοποθετεί τα συστατικά για κάθε πίτσα. Στη δική μας απλώνει το καυτερό σαλάμι, που συνήθως είναι στρογγυλού και όχι μακρόστενου (όπως έγραψα αρχικά) σχήματος, (τρεις φωτο που βρήκα ήταν με στρογγυλά) ενώ σε μερικές πιτσαρίες προσθέτουν και πέντε έξι πράσινες ελιές. Έπειτα το σωστό είναι να χύσει από πάνω εκτός από το κοινό λαδάκι και λίγο καυτερό λάδι (με σπόρους κόκκινης καυτερής πιπεριάς). Προσοχή όχι πολύ γιατί μετά θα παραλύσουν τα σαγόνια και δεν θα χαρούμε το έδεσμα. (και την επομένη θα έχουμε και αλλού πρόβλημα, στις ευαίσθητες περιοχές…)
Αφού τελειώσει την ετοιμασία βάζει την πίτσα σε φούρνο με ξύλα, (ο μέσος συνηθισμένος φούρνος μιας πιτσαρίας χωράει 13 με 14 πίτσες. Απ’ τη μία καίνε τα ξύλα και απ’ την άλλη τοποθετεί τις πίτσες αμφιθεατρικά τις οποίες γυρνάει κάθε τόσο και τις αλλάζει και θέσεις για να μην αρπάξουν). Σε λίγα λεπτά (5-6) η πίτσα είναι έτοιμη. Μεγάλη σημασία έχει τα σαλουμίνι να ψηθούν (και να ξεροψηθούν) μαζί με την πίτσα. Κάτι Έλληνες πιτσαιόλι εδώ στο Γκρης τα βάζουν ωμά μετά. Πάει όλη η νοστιμιά.

Βγήκε. Να τη φάμε;
Το μυστικό είναι να τη φάτε ΖΕΣΤΗ. ΑΜΕΣΩΣ. Αν κρυώσει η μοτσαρέλα πάει η πίτσα. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνω κάποιους που τις παίρνουν στο σπίτι. Χάνεται η μισή νοστιμιά.
Εγώ προτιμώ να την τρώω με μαχαιροπήρουνο, έτσι μοιράζω καλύτερα ένα κομματάκι σαλουμίνο πάνω στην κάθε μπουκιά. Συνοδεύεται με κρύα μπίρα ή κόκκινο Κιάντι ή Μπαρόλο. Άντε και κόκα κόλα αν είστε νεανίας ακόμα.

Έφαγες. Σε χάλασε;
Αυτή η πίτσα είναι για ένα άτομο, παρόλο τη μεγάλη της διάμετρο. Κανονικά δε σε φουσκώνει. Τουλάχιστον εγώ έχω τέτοια ντεπόζιτα που δε γεμίζουν εύκολα. Αν όμως βαρυστομαχιάσατε υπάρχει λύση.
Το Αμάρο. Δοκιμάστε το και θα δείτε ότι λειτουργεί, δηλ. σε βοηθάει να χωνέψεις. (θα κάνω και ειδικό ποστ γι’ αυτό, αλλά πάρτε μια ιδέα)
Μάρκες που συστήνω
Ramazzotti, ναι, σαν τον τραγουδιστή 8 στα 10
Averna το καλύτερο 9 στα 10
Γιεγκερμάιστερ περίεργη γεύση, δε συστήνεται για χώνεψη, μάλλον για τρελό μεθύσι ταυτόχρονα με ουίσκι έχω δει να το πίνουν. 5 στα 10
Fernet Branca Μέντα. Δεν το ήπια όταν είχαμε ξεμείνει από λεφτά και αλκοόλ (στα γκούλαγκ της Ιταλίας όπου σπουδάζαμε και τυραννιόμασταν τα καημένα) σαν ναύτες ρώσικου υποβρύχιου που είχε εξοκείλει στην Αλάσκα και δεν είχαν τι να πιουν κι έπιναν τις κολώνιες. 2 στα 10
Λοιπόν ξεφύγαμε
Τα ουίσκι και τα ποτά σε προσεχές ποστ.

Πού θα βρω όμως μια τέτοια αληθινή ιταλική πίτσα στας Αθήνας, κύριε Μαμαλούκα;

Σε πολλά μέρη, ιταλικά αυθεντικά εστιατόρια.
Ένα που προτιμώ εγώ είναι το Anema e Core (στα Ναπολιτάνικα) (anima e cuore στα ιταλικά, ψυχή και καρδιά δηλ.). βρίσκεται κάπου στο Χαλάνδρι. Εκεί θα φάτε τέτοια πίτσα και θα την πληρώσετε 11 ευρώ. Λίγα αν σκεφτείς πόσο χρεώνουν οι αμερικανικές εταιρείες πίτσας για να σου φέρουν μια δική τους στο σπίτι.
Το μαγαζί έχει και πολλές μακαρονάδες, αλλά στερείται δεύτερων πιάτων και κρεατικών. Ένα κόκκινο Κιάντι που προσφέρει (16 ευρώ) δεν είναι άσχημο ενώ η μπύρα του η μεγάλη έχει 3,5 ευρώ (οικονομική λύση. Με 7 ευρώ πίνετε ένα λίτρο και το προσγειώνετε το τζετ).

Συνταγή τώρα για την Πίτσα κον σαλουμίνο πικάντε.

Μπαίνετε στο αυτοκίνητο. (ή παίρνετε ταξί)
Οδηγείτε μέχρι το μαγαζί. (ή χαζεύετε τη διαδρομή)
Παρκάρετε. (ή πληρώνετε)
Βρίσκετε τραπέζι (συστήνω να έχετε κλείσει στους καπνίζοντες, οι μη καπνίζοντες κάθονται σε μικρά δωμάτια σαν εξόριστοι.)
Παραγγέλνετε μια πίτσα Ντιάβολα (έτσι τη λένε εκεί).
Τρώτε. (η συγκεκριμένη πίτσα εκεί δεν καίει πολύ. Δεν βάζουν καυτερό λάδι εκτός κι αν το ζητήσεις. )
Για 2 άτομα υπολογίστε 50-55 ευρώ με κρασί.
Τελειώνετε με καφέ (μη λέτε εσπρέσο στους ιταλούς, καφέ είναι γι’ αυτούς ο εσπρέσο. Παίξτε το ιταλιάνο παντογκνόστι) αν θέλετε να ξενυχτήσετε στα μπλογκ, ή με αμάρο όπως προαναφέραμε.
Επιστροφή για νανακία ή το κέφι συνεχίζεται για τους πιο εξτρίμ. (χωρίς ούντρμπεργκ όμως).

Φίλε Αθήναιε, υπόσχομαι δε θα το ξανακάνω. Οίκτοοοοοοοοοοοο!!!!!!!!