Προσοχή Γιουβεντίνοι, πάλι ο Σαραβάκος…
Αθλητικό ποστ σήμερα.
Οι μη παναθηναϊκοί υπομονή φίλοι, τι να κάνουμε μπορεί να είμεθα αντικειμενικοί είμεθα όμως και Παναθηναϊκοί. (τι είπε πάλι ο ποιητής!...)
Προσοχή Γιουβεντίνοι, πάλι ο Σαραβάκος…
Δύο πράγματα μου γυάλισαν στη ζωή. Να γίνω τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού ή να γίνω συγγραφέας. Για το πρώτο παλεύω ακόμα, αλλά για να ’μαι σίγουρος έγινα το δεύτερο. Ξεκίνησα τη δράση μου σαν πορτιέρε από τα τσιμέντα του Μαρασλείου και τη Δεξαμενή (εκεί όπου τώρα στη θέση μου κάθεται ο Ελύτης) μέχρι την ομάδα της Βουλιαγμένης, συμπαίχτης του Φραντσέσκου. Στα δεκαεννιά μου η μοίρα με έστειλε για σπουδές στην Ιταλία, στο Λέτσε του Μπάρμπας και του Πασκούλι, αλλά και του τρομερού τερματοφύλακα Λοριέρι. Ο Παναθηναϊκός, η αγαπημένη μου ομάδα, έμεινε πίσω στην Ελλάδα.
Κάθε αρχή και δύσκολη. Πρώτες μέρες, Νοέμβρης του 1987 κι εγώ στη μικρή πόλη του ιταλικού νότου να πέφτω σε βαθιά μελαγχολία κάθε βράδυ που ο ήλιος μας άφηνε νωρίς. Έμενα προσωρινά σ’ ένα άθλιο σπίτι χωρίς θέρμανση και με ελάχιστα φώτα. Στην κουζίνα υπήρχε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση. Κι εγώ περίμενα πώς και πώς μια Τετάρτη. Όταν η Πανάθα θα έπαιζε με τη Γιούβε. Κύπελλο Ουέφα, επαναληπτικός αγώνας. Στην Αθήνα είχαμε κερδίσει 1-0 με γκολ του Σαραβάκου. Ήταν ο μόνος παίχτης που οι Ιταλοί αναγνώριζαν την αξία του.
Πίστευα ότι θα ήταν άλλος ένας αγώνας από την τηλεόραση, αλλά δεν ήταν έτσι. Ήμουν ολομόναχος και βρισκόμουν στην έδρα των αντιπάλων. Είχα να αντιμετωπίσω την υπεροψία των ιταλών και ειδικά του αντιπαθέστατου εκφωνητή Μπρούνο Πίτσουλ. Οι Ιταλοί πίστευαν σ’ ένα εύκολο 3-0 ή 4-0 (το 7-0 το κρατούσαν για κάποιους άλλους) και γενικά ότι θα καθάριζαν πανεύκολα το ματς.
Στήθηκα μπροστά στην ασπρόμαυρη οθόνη τυλιγμένος με μια κουβέρτα κρυμμένος στο σκοτάδι, κι ένιωσα ότι ο Παναθηναϊκός κουβαλούσε μαζί του και τη δική μου τύχη, τη δική μου ευτυχία εκείνο το βράδυ.
Και το παιχνίδι ξεκίνησε. Εμείς κρατούσαμε καλά, όμως όλοι γνώριζαν ότι η Μεγάλη κυρία κάποτε θα άναβε τις μηχανές. Ημίχρονο 0-0. Διαφημίσεις. Εγώ στη σκληρή καρέκλα, ολομόναχος στην άθλια κουζίνα. Άγχος, νευρικότητα. Ανοίγει η σύνδεση και βλέπω τους παίχτες μας ένα κουβάρι. «Μάγκα μου, τι έγινε;» λέω. Ακούγεται αίφνης η φωνή του Πίτσουλ: «Προσοχή Γιουβεντίνοι, ήταν ο Σαραβάκος, πάντα αυτός…». Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έγινε μέχρι το ριπλέι. Την ώρα των διαφημίσεων, στο 46΄, ο Δημητράκης είχε βάλει γκολ αιφνιδιάζοντας την άμυνα των Ιταλών και περνώντας τη μπάλα κάτω απ’ τον Τακόνι. 0-1. Δεν ήξερα αν έπρεπε να φωνάξω ή να χαμογελάσω μέχρι να με πονέσουνε τα μάγουλα. Ήξερα όμως ότι τώρα η Γιούβε θα σταματούσε τα παιχνίδια. Πράγματι τρία λεπτά αργότερα ο Καμπρίνι ισοφαρίζει. Οι Ιταλοί αναθαρρούν ενώ εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε το σκορ. Στο 53΄ κερδίζουμε φάουλ δεξιά μετά τη σέντρα. Πάει να το χτυπήσει ο Σαραβάκος. Γίνομαι θηρίο. «Αν το χτυπήσεις εσύ, ποιος θα βάλει το γκολ, ρε γαμώτο;» Δεν μ’ ακούει, στέλνει την μπάλα αριστερά κι εκείνη φτάνει μέσα στην περιοχή προς τον Χρήστο Δημόπουλο. Όμως εκεί που είναι ο Χρήστος… στη γωνία της μικρής περιοχής κι η μπάλα έρχεται πάνω του γκελάροντας έχοντας κι ένα σωρό φάλτσα. Αυτό που έγινε τότε ανέτρεψε ό,τι κανόνα γεωμετρίας και φυσικής υπήρξε. Ο Δημόπουλος βρήκε τη μπάλα με τρομερή δύναμη, εκείνη έσκασε μπροστά στον Τακόνι και πέρασε από πάνω του γλείφοντας το κάθετο δοκάρι μέχρι να καρφωθεί μέσα, στον ουρανό των δικτύων. Ένα απίστευτο γκολ που όσες φορές κι αν ξαναδείς δεν μπορείς να διανοηθείς την πορεία της μπάλας.
Τώρα φώναζα. Πανηγύριζα, έβριζα τον Πίτσουλ, το άθλιο σπίτι, την υγρασία του Λέτσε, το απίστευτο κρύο. 1-2. Τώρα ήθελαν άλλα τρία για να περάσουν. Η συνέχεια ήταν δραματική. Οι Γιουβεντίνοι λύσσαξαν. Ισοφάρισαν με τον Αλέσιο στο 59΄ κι ο μπελ Αντόνιο Καμπρίνι με πέναλτι στο 72΄ έκανε το 3-2. Πίστεψα ότι όλα είχαν τελειώσει. Θα αποκλειόμασταν άδοξα. Δε θυμάμαι πολλά από τα τελευταία λεπτά. Μάλλον θα ’χα τα μάτια κάτω απ’ την κουβέρτα να μη βλέπω. Θυμάμαι όμως το σφύριγμα της λήξης και τον Πίτσουλ να μυξοκλαίει για τη Γιουβούλα του που θα έμενε σπίτι της.
Βγήκα έξω τη νύχτα τρελός από χαρά. Ένιωθα ότι είχα κερδίσει μια μάχη, περήφανος για τη χώρα μου, για την ομάδα μου. Τους είχαμε αποκλείσει, η μοναδική ομάδα που ήξεραν από την Ελλάδα ήταν πραγματικά δυνατή.
Την άλλη μέρα αγόρασα Κοριέρε ντελο Σπορτ. Είχε σαν τίτλο Implaccabile Saravakos. Γύρισα σπίτι κι έψαξα στο λεξικό τη λέξη: Ανοικτίρμων, ο χωρίς οίκτο. Χαμογέλασα ευτυχισμένος. Ήμουν και είμαι περήφανος που είμαι Παναθηναϊκός.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παναθηναϊκό τριφύλλι στο τεύχος με το ιστορικό DVD!
Ε, ρε γλέντια!
Οι μη παναθηναϊκοί υπομονή φίλοι, τι να κάνουμε μπορεί να είμεθα αντικειμενικοί είμεθα όμως και Παναθηναϊκοί. (τι είπε πάλι ο ποιητής!...)
Προσοχή Γιουβεντίνοι, πάλι ο Σαραβάκος…
Δύο πράγματα μου γυάλισαν στη ζωή. Να γίνω τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού ή να γίνω συγγραφέας. Για το πρώτο παλεύω ακόμα, αλλά για να ’μαι σίγουρος έγινα το δεύτερο. Ξεκίνησα τη δράση μου σαν πορτιέρε από τα τσιμέντα του Μαρασλείου και τη Δεξαμενή (εκεί όπου τώρα στη θέση μου κάθεται ο Ελύτης) μέχρι την ομάδα της Βουλιαγμένης, συμπαίχτης του Φραντσέσκου. Στα δεκαεννιά μου η μοίρα με έστειλε για σπουδές στην Ιταλία, στο Λέτσε του Μπάρμπας και του Πασκούλι, αλλά και του τρομερού τερματοφύλακα Λοριέρι. Ο Παναθηναϊκός, η αγαπημένη μου ομάδα, έμεινε πίσω στην Ελλάδα.
Κάθε αρχή και δύσκολη. Πρώτες μέρες, Νοέμβρης του 1987 κι εγώ στη μικρή πόλη του ιταλικού νότου να πέφτω σε βαθιά μελαγχολία κάθε βράδυ που ο ήλιος μας άφηνε νωρίς. Έμενα προσωρινά σ’ ένα άθλιο σπίτι χωρίς θέρμανση και με ελάχιστα φώτα. Στην κουζίνα υπήρχε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση. Κι εγώ περίμενα πώς και πώς μια Τετάρτη. Όταν η Πανάθα θα έπαιζε με τη Γιούβε. Κύπελλο Ουέφα, επαναληπτικός αγώνας. Στην Αθήνα είχαμε κερδίσει 1-0 με γκολ του Σαραβάκου. Ήταν ο μόνος παίχτης που οι Ιταλοί αναγνώριζαν την αξία του.
Πίστευα ότι θα ήταν άλλος ένας αγώνας από την τηλεόραση, αλλά δεν ήταν έτσι. Ήμουν ολομόναχος και βρισκόμουν στην έδρα των αντιπάλων. Είχα να αντιμετωπίσω την υπεροψία των ιταλών και ειδικά του αντιπαθέστατου εκφωνητή Μπρούνο Πίτσουλ. Οι Ιταλοί πίστευαν σ’ ένα εύκολο 3-0 ή 4-0 (το 7-0 το κρατούσαν για κάποιους άλλους) και γενικά ότι θα καθάριζαν πανεύκολα το ματς.
Στήθηκα μπροστά στην ασπρόμαυρη οθόνη τυλιγμένος με μια κουβέρτα κρυμμένος στο σκοτάδι, κι ένιωσα ότι ο Παναθηναϊκός κουβαλούσε μαζί του και τη δική μου τύχη, τη δική μου ευτυχία εκείνο το βράδυ.
Και το παιχνίδι ξεκίνησε. Εμείς κρατούσαμε καλά, όμως όλοι γνώριζαν ότι η Μεγάλη κυρία κάποτε θα άναβε τις μηχανές. Ημίχρονο 0-0. Διαφημίσεις. Εγώ στη σκληρή καρέκλα, ολομόναχος στην άθλια κουζίνα. Άγχος, νευρικότητα. Ανοίγει η σύνδεση και βλέπω τους παίχτες μας ένα κουβάρι. «Μάγκα μου, τι έγινε;» λέω. Ακούγεται αίφνης η φωνή του Πίτσουλ: «Προσοχή Γιουβεντίνοι, ήταν ο Σαραβάκος, πάντα αυτός…». Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έγινε μέχρι το ριπλέι. Την ώρα των διαφημίσεων, στο 46΄, ο Δημητράκης είχε βάλει γκολ αιφνιδιάζοντας την άμυνα των Ιταλών και περνώντας τη μπάλα κάτω απ’ τον Τακόνι. 0-1. Δεν ήξερα αν έπρεπε να φωνάξω ή να χαμογελάσω μέχρι να με πονέσουνε τα μάγουλα. Ήξερα όμως ότι τώρα η Γιούβε θα σταματούσε τα παιχνίδια. Πράγματι τρία λεπτά αργότερα ο Καμπρίνι ισοφαρίζει. Οι Ιταλοί αναθαρρούν ενώ εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε το σκορ. Στο 53΄ κερδίζουμε φάουλ δεξιά μετά τη σέντρα. Πάει να το χτυπήσει ο Σαραβάκος. Γίνομαι θηρίο. «Αν το χτυπήσεις εσύ, ποιος θα βάλει το γκολ, ρε γαμώτο;» Δεν μ’ ακούει, στέλνει την μπάλα αριστερά κι εκείνη φτάνει μέσα στην περιοχή προς τον Χρήστο Δημόπουλο. Όμως εκεί που είναι ο Χρήστος… στη γωνία της μικρής περιοχής κι η μπάλα έρχεται πάνω του γκελάροντας έχοντας κι ένα σωρό φάλτσα. Αυτό που έγινε τότε ανέτρεψε ό,τι κανόνα γεωμετρίας και φυσικής υπήρξε. Ο Δημόπουλος βρήκε τη μπάλα με τρομερή δύναμη, εκείνη έσκασε μπροστά στον Τακόνι και πέρασε από πάνω του γλείφοντας το κάθετο δοκάρι μέχρι να καρφωθεί μέσα, στον ουρανό των δικτύων. Ένα απίστευτο γκολ που όσες φορές κι αν ξαναδείς δεν μπορείς να διανοηθείς την πορεία της μπάλας.
Τώρα φώναζα. Πανηγύριζα, έβριζα τον Πίτσουλ, το άθλιο σπίτι, την υγρασία του Λέτσε, το απίστευτο κρύο. 1-2. Τώρα ήθελαν άλλα τρία για να περάσουν. Η συνέχεια ήταν δραματική. Οι Γιουβεντίνοι λύσσαξαν. Ισοφάρισαν με τον Αλέσιο στο 59΄ κι ο μπελ Αντόνιο Καμπρίνι με πέναλτι στο 72΄ έκανε το 3-2. Πίστεψα ότι όλα είχαν τελειώσει. Θα αποκλειόμασταν άδοξα. Δε θυμάμαι πολλά από τα τελευταία λεπτά. Μάλλον θα ’χα τα μάτια κάτω απ’ την κουβέρτα να μη βλέπω. Θυμάμαι όμως το σφύριγμα της λήξης και τον Πίτσουλ να μυξοκλαίει για τη Γιουβούλα του που θα έμενε σπίτι της.
Βγήκα έξω τη νύχτα τρελός από χαρά. Ένιωθα ότι είχα κερδίσει μια μάχη, περήφανος για τη χώρα μου, για την ομάδα μου. Τους είχαμε αποκλείσει, η μοναδική ομάδα που ήξεραν από την Ελλάδα ήταν πραγματικά δυνατή.
Την άλλη μέρα αγόρασα Κοριέρε ντελο Σπορτ. Είχε σαν τίτλο Implaccabile Saravakos. Γύρισα σπίτι κι έψαξα στο λεξικό τη λέξη: Ανοικτίρμων, ο χωρίς οίκτο. Χαμογέλασα ευτυχισμένος. Ήμουν και είμαι περήφανος που είμαι Παναθηναϊκός.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παναθηναϊκό τριφύλλι στο τεύχος με το ιστορικό DVD!
Ε, ρε γλέντια!
posted by mamaloukas at 10:37 AM
14 Comments:
Βαζελος δεν ειμαι φυσικα, αλλα θυμαμαι πολυ καλα και τα δυο παιχνιδια, το φοβερο γκολ του Σαραβακου στην Αθηνα και το θριλερ της ρεβανς...
Εννοειται οτι παρακαλουσα να αποκλειστειτε, αλλα ενδομυχα ζηλευα τον τσμαπουκα του Παβαθηναικου στην Ευρωπη και βεβαια τον φοβερο Σαραβακο. Ποσα γκολ μας ειχε βαλει με αυτο το φοβερο δεξι ποδι του, θυμαμαι κατι φαουλ στο ΟΑΚΑ, παναγια μου....
Τουλαχιστον μετα ηλθε και σε μας για λιγο και μας εστειλε για πρωτη φορα στους ομιλους του Τσ.Λ.
Δημητρη, γραψε για το Ιταλικο ποδοσφαιρο εκεινης της εποχης, πρεπει να εζησες απο κοντα και την δημιουργια της μεγαλης Μιλαν του '90...
Από ποδόσφαιρο δεν ξέρω, αλλά ένα Σαραβάκο τον έχω ακουστά, τι στο καλό!, τον δίνανε αφίσα με τις Μανίνες και τις Κατερίνες των παιδικών μου χρόνων...
Με τα αστειάκια σου με έκανες να το διαβάσω. Κι ας πρόσκειμαι φιλικά στον Ολυμπιακό, γιατί ο καλύτερός μου φίλος στο Δημοτικό ήταν Ολυμπιακός κι αυτός άρχισε να αλλάζει κάθε βδομάδα ομάδα, κι εγώ έμεινα Ολυμπιακός for ever, με έκανες να χαμογελάσω πρωινιάτικα και η μέρα δεν προσφέρεται με παππού στο νοσοκομείο...
Μισητή η Μίλαν τότε στο νότο που βρισκόμουν εγώ. θα κάνω ένα ποστάκι για το τι γινόταν με τη Νάπολι, όπου αντιπροσώπευε όλο τον καταπιεσμένο νότο.
Η Μίλαν όντως δεν παιζόταν τότε με τους 3 ολλανδούς, Αντσελότι, το φοβερό Κοστακούρτα, Μαλντίνι στα χαι του. τέρμα δεν είχαν καλό. Τζοβάνι Γκάλι θυμάμαι, μέτριος.
και φυσικά Μπερλούσκα προεδράρα πάρε την Παε. χαχαχα
Scalidi περαστικά να ναι. έλαβα και σύντομα θα διαβάσω.
Eντυπωσιάστηκα με τη λεπτομερή περιγραφή των φάσεων!Ή διαθέτετε μνήμη ελέφαντα ή ξαναείδατε αργότερα τον αγώνα ή έχετε μάλλον το γνωστό ποδοσφαιρογονίδιο του χρωμοσώματος Υ που κάνει τους άντρες να θυμούνται τους αγώνες της ομάδας τους και να ξεχνούν π.χ. πότε είδαν τελευταία φορά την κοπέλα τους.:-))
Από μικρή είχα μέσα μου μια μυστηριώδη κίτρινη φλέβα,την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα.Ο πρώτος μου έρωτας ήταν Παναθηναϊκός.Εξαιτίας του άρχισα να ψευτοασχολούμαι με το σπορ και προσπαθούσα,στ'αλήθεια ελεεινά,να γίνω βαζελίνα,όπως κάθε γυναίκα που θέλει να τιμήσει τον τίτλο της σωστής γκόμενας.Μάταιο.Αντίθετα η κιτρινόμαυρη ομάδα με γοήτευε ανεξήγητα!Είχα ανακαλύψει την κίτρινη φλέβα.Δεν του μίλησα ποτέ για αυτήν την απιστία μου,όπως κάθε γυναίκα που θέλει να τιμήσει τον τίτλο της έξυπνης γκόμενας σε θέματα απιστίας...
Φανατική όμως δεν έγινα ποτέ και σέβομαι τις προτιμήσεις των άλλων...ειδικά όταν η ομάδα μου νικά.Τότε τους αγαπώ όλους!:-))))))
Πολύ,πολύ ωραίο κείμενο signor Μαμαλούκα.Σας ευχαριστώ που ανέχεσθε τη φλυαρία μου για άλλη μια φορά.
Αγαπητή Aura σας ευχαριστώ που δεχτήκατε να σχολιάσετε ένα κείμενο που άλλες κυρίες θα προσπερνούσαν γρήγορα.΄
έχετε δίκιο για το χρώμοσωμα Υ. (και για τις κοπέλες) θυμάμαι πολλούς αγώνες αλλά αυτόν ειδικά πολύ περισσότερο. για τα λεπτά των γκολ όμως ανέτρεξα στο δίκτυο.
ωραία και ειλικρινής η εξομολόγησή σας για τον κρυφό κιτρινόμαυυρο έρωτα.
εγώ είμαι συνηθισμένος να περιβάλλομαι από αντιπαλους. όλοι μου οι σχολικοί φίλοι και εν συνεχεία οι της Ιταλίας ήταν και είναι Ολυμπιακοί.
ήρθα τώρα στο δίκτυο κι έκανα κι εδώ δυο φίλους και μου βγήκαν κιτρινόμαυροι. τι να κάνεις; Λίγο καλύτερα βέβαια, γιατί η ΑΕΚ (πιστεύω σ' αυτή αναφέρεστε, δεν πιστεύω να είστε Άρης!) ήταν η ομάδα ενός πολυαγαπημένου μου προσώπου που έχασα νωρίς κι έτσι δεν αισθάνομαι καμιά έχθρα απέναντι στην Αεκ, μόνο όρεξη για καλοπροαίρετο πείραγμα.
Απάντησα με την ίδια φλυαρία, απολογούμαι.
Καλημέρα :)))))))
Σωστή η Aura,αυτά είναι μέσα σου,δεν τα ψάχνεις.Περιφρονώ βαθύτατα τους τύπους που αλλάζουν ομάδες (μιλάω πάντοτε γι'αυτούς που ενδιαφέρονται γιά το άθλημα),όπως με τσαντίζουν διάφοροι περίεργοι που υποστηρίζουν 2 ομάδες (π.χ.Πανιώνιος και Ολυμπιακός-αυτό γιά κάποιο περίεργο λόγο πάει σετάκι).
Το ποστ είναι καταπληκτικό γιατί είναι πολύ ζωντανό και είναι πάντα ευχάριστο να απογοητεύονται οι "υπερφίαλοι"Ιταλοί που νομίζουν ότι μόνο οι δικές τους ομάδες υπάρχουν στην γη.
Στην ΑΕΚ αναφέρομαι αγαπητέ και το καλοπροαίρετο πείραγμα είναι δεύτερη φύση μου,οπότε no problem ,βουρ!
Άρης ήμουν στο μπάσκετ για κάποια χρόνια,ιδιαίτερα τότε που μας είχε βαρέσει όλους,λίγο-πολύ,ο πυρετός για το άθλημα,μετά το θρίαμβο του '87(εξουθενωτική εμπειρία για τα νεύρα μου,έκτοτε έχω πρόβλημα με τα ντέρμπυ).
Σας χαζεύω εσάς τους άντρες όταν μιλάτε για τα ποδοσφαιρικά ή όταν τα παρακολουθείτε.Χαριτωμένοι εώς αξιολάτρευτοι,εφόσον βέβαια δεν ξεπερνάτε κάποια όρια.:-)
Dimi, μου θύμισες κατ' αναλογίαν τον αγώνα του ΠΑΟΚ (βρωμοβούλγαροι, αείποτε!) με τη Νάπολι. Εκείνη την ομαδάρα που παραληρούσε όλος ο ιταλικός Νότος. Και στο Μπάρι που βρισκόμουν εγώ (θεέ μου, μήπως νοικιάζαμε το ίδιο σπίτι;! Θυμάμαι τις αδύναμες λάμπες, τη γριά που μιλούσε μόνο romano και δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε λέξη γιατί φυσικά εγώ μιλούσα μόνο μιλανέζικα), οι ντόπιοι κάνανε πλάκα για τον μαύρο -Smith μου φαίνεται το όνομά του- που είχε φέρει τότε η ομάδα. Η Νάπολι ήταν φυσικά μια ποδοσφαιρική φούσκα (βλέπε Μαραντόνα και πρωτάθλημα την προηγούμενη χρονιά) αλλά για πρώτη φορά ένιωσα ότι πρέπει να υποστηρίξω μια ελληνική ομάδα, και δη τα "μπαόκια". Δεν με πολυπείραξε η ήττα τους, απλώς δεν άντεχα έναν βλάκα Ιταλό (που θα μπορούσε να είναι ο Τάκης Τσουκαλάς) που δεν τολμούσα να περάσω από τη γειτονιά και μου την έλεγε συνεχώς για το ελληνικό πρωτάθλημα (...). Στον αγώνα που αναφέρεις, κι επειδή συμβαίνει να είμαι παιδιόθεν γιουβεντίνος, δεν ήξερα πώς έπρεπε να αντιδράσω (γιατί, φυσικά, η Πανάθα είναι η άλλη μεγάλη αρρώστια μου). Διχασμένος ακόμη, ομολογώ, θυμάμαι το γκολ του Δημόπουλου (που θεωρούσα ιδιαίτερως βλάκα και υπερεκτιμημένο, προτιμούσα τον Θανασάκη βλέπεις) που με είχε πιάσει νευρικό γέλιο γιατί ποτέ στη ζωή του δεν θα αντιληφθεί πώς έβαλε αυτό το γκολ... Κι ένα τελευταίο, ας επισημάνω ότι ο "καπετάν Γιώργης" έκανε λάθος μεγάλο όταν δεν άφησε τον Σαραβάκο να κάνει καριέρα στην Ιταλία. Ηταν έτοιμος, και ο καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής στα χρόνια που τουλάχιστον εγώ ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, είχε τα φόντα αλλά...τον έστειλε στην ΑΕΚ μερικά χρόνια αργότερα (αυτό ακόμη δεν το έχω χωνέψει). Α, κι επειδή μ' έπιασε πολυλογία, να υπενθυμίσω ότι άλλος ξένος σαν τον Ζάγιετς δεν πέρασε επίσης από τον Παναθηναϊκό αλλά και την Ελλάδα...
librofilo ο πίτσουλ ήταν ο χειρότερος ιταλός που μπορείς να φανταστείς, συμφωνώ για τις 2 ομάδες, πολλοί στο Λέτσε ήταν έτσι δηλ. Λέτσε + Ίντερ αλλά δικιλογούνταν κάπως γιατί τότε το Λέτσε μια έπεφτε κ μια ανέβαινε στην Α.
Aura να επιτέλους μια κυρία που αρέσκεται να βλέπει τους άντρες να μιλάνε για μπάλα. είστε σπάνια περίπτωση αγαπητή μου γι' αυτό και πολύτιμη
silio υπάρχουν κομάτια στο σχόλιό σου που δεν πολυκαταλαβαίνω. μάλλον τα έγραψες πολύ γρήγορα.
νάπολι πάοκ το θυμάμαι γιατί έτυχε να βρίσκομαι στη Νάπολι τότε. φυσικα΄δεν πήγα στο γήπεδο. η Νάπολι είχε ομάδα τότε με τον Μαραντόνα στο πίκ του και το π΄ρωτάθλημα είχε πάρει φωτιά.
ο θανάσης Δημ ήταν καλύτερος αλλά κι ο Χρήστος δεν ήταν άσχημος. θυμάμαι ένα 0-3 στην Τούμπα με χατ τρικ δικό του. το γκολ αυτό με τη Γιούβε όσες φορές κι αν το δεις δεν μπορείς να καταλάβεις πώς μπήκε.
ο Σαραβάκος πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής δεν ξέρω όμως αν θα έπιανε στο πολύ απαιτητικό ιταλικό πρωτάθλημα. συμφωνώ για τον Ζάετς αλλά νομίζω πως κι ο Βαζέχα είναι αξεπέραστος. για να μην παραπονούνται οι γάυροι ο Τζορτζεβιτς -που τον βρίζουν τώρα- έκανε σημεία και τέρατα και πρόσφερε πάρα πολλά στο λιμάνι.
Για την ΑΕΚ αυτός ήταν ο Μπάγιεβιτς (πάντα από ξένους) τότε που έκανε με το Μαύρο ένα τρομερό δίδυμο. φαντάζομαι τι θα έχει να θυμάται ο ΛΊΜΠΡΟ κι ο Νουβάντα
Δεν φαντάζομαι να έχετε την απαίτηση να διαβάσω ποδοσφαιρικό ποστ και μάλιστα ενός Παναθηναϊκού........
Doll Όχι φυσικά μπορείτε να κάνετε μια ωραία βόλτα στο λιμάνι
Ε τώρα που πληροφορήθηκα οτι είσαι και φιλοαεκτζής σου συγχωρώ την κλασσική φλυαρία για τα περασμένα μεγαλεία των μικρών πράσινων σκουληκακίων! Χεχ... Χαιρετισμούς φίλε...
βρε Guerriero κι εσύ κιτρινόμαυρο πουλάκι είσαι;
Πάλι με χρόνια με καιρούς φίλε πάλι δικά μας θα ναι
Post a Comment
<< Home