Τι μας έμεινε απ' το 5απλό έγκλημα
1 δολοφόνο που κέρδισε αιώνια δημοσιότητα μέχρι το θάνατό του
6 ή 5 ή 4 διαλυμένες οικόγενειες, όπως θέλετε.
άλλη μια απόδειξη πόσο κτήνη μπορούν να γίνουν οι τηλεοπτικοί αστέρες δημοσιογράφοι.
(ξεχωρίζω ιδιαίτερα τον Κουίκ ο οποίος έχει εγκαταλείψει όποιο σοβαρό δημοσιογραφικό παρελθόν είχε κι έχει γίνει χειρότερος από την Τατιάνα ειδικά όταν παίρνει εκείνο το συντετριμένο ύφος)
άλλη μια γελοία παρέλαση διάφορων ηλίθιων από το γυαλί
(τώρα έγινε διαγωνισμός ποιος θα βγάλει την πιο γκόμενα εγκληματολόγο. νομίζω κέρδισε το Άλτερ με μια ξανθιά, αλλά αυτά είναι γούστα).
σιγά σιγά σκάνε μύτη οι διάσημοι δικηγόροι (Δημητρακόπουλος. στοίχημα ότι θα ρθει κι ο Κούγιας σε λίγο;)
τον αστυνομικό επιθεωρητή Νοτίου Ελλάδος ο οποίος δεν μπορούσε να μιλήσει, (δεν ξέρει;) δεν μπορούσε να κάνει μια αναπαράσταση των γεγονότων αλλά χαμογελούσε συνεχώς για τη μεγάλη επιτυχία της αστυνομίας.
Αναμφίβολα ήταν η πιο εύκολη δυνατή υπόθεση. ο φονίας ήταν ο κοντινότερος κάτοικος στο σημείο του μακελειού, στο χωράφι του έγιναν οι φόνοι, είχε κρατήσει το όπλο, τις γαλότσες, τα ματωμένα ρούχα, ήταν τραυματισμένος από σκάγι.
προτείνω να στείλουμε την υπόθεση στο FBI ως παράδειγμα κωλοφαρδίας των αρχών σε υπόθεση.
Κι όσο έχει ψωμί συνεχίζουν.
Μακριά από μας.
6 ή 5 ή 4 διαλυμένες οικόγενειες, όπως θέλετε.
άλλη μια απόδειξη πόσο κτήνη μπορούν να γίνουν οι τηλεοπτικοί αστέρες δημοσιογράφοι.
(ξεχωρίζω ιδιαίτερα τον Κουίκ ο οποίος έχει εγκαταλείψει όποιο σοβαρό δημοσιογραφικό παρελθόν είχε κι έχει γίνει χειρότερος από την Τατιάνα ειδικά όταν παίρνει εκείνο το συντετριμένο ύφος)
άλλη μια γελοία παρέλαση διάφορων ηλίθιων από το γυαλί
(τώρα έγινε διαγωνισμός ποιος θα βγάλει την πιο γκόμενα εγκληματολόγο. νομίζω κέρδισε το Άλτερ με μια ξανθιά, αλλά αυτά είναι γούστα).
σιγά σιγά σκάνε μύτη οι διάσημοι δικηγόροι (Δημητρακόπουλος. στοίχημα ότι θα ρθει κι ο Κούγιας σε λίγο;)
τον αστυνομικό επιθεωρητή Νοτίου Ελλάδος ο οποίος δεν μπορούσε να μιλήσει, (δεν ξέρει;) δεν μπορούσε να κάνει μια αναπαράσταση των γεγονότων αλλά χαμογελούσε συνεχώς για τη μεγάλη επιτυχία της αστυνομίας.
Αναμφίβολα ήταν η πιο εύκολη δυνατή υπόθεση. ο φονίας ήταν ο κοντινότερος κάτοικος στο σημείο του μακελειού, στο χωράφι του έγιναν οι φόνοι, είχε κρατήσει το όπλο, τις γαλότσες, τα ματωμένα ρούχα, ήταν τραυματισμένος από σκάγι.
προτείνω να στείλουμε την υπόθεση στο FBI ως παράδειγμα κωλοφαρδίας των αρχών σε υπόθεση.
Κι όσο έχει ψωμί συνεχίζουν.
Μακριά από μας.
posted by mamaloukas at 4:02 PM
3 Comments:
σκέφτηκα ένα άκομψο αστείο για τα δύο τελευταία ποστ, αλλά τελικά θα το αποσιωπήσω, γιατί θα με διώξετε από τα μπλογκ, ο λίμπρο σίγουρα θα μου απαγορεύσει την είσοδο, μετά το τελευταίο μου σχόλιο. καλό σαββατοκύριακο
Στον "Επιβάτη". η προτελευταία ενότητα έχει να κάνει με την αστυνομία, με τις ειδικές δυνάμεις, με τα όπλα σαν κύριο πρωταγωνιστή, και κυρίως με το thrilling ως μέσον αφήγησης.
Οι άνω, τουλάχιστον, είναι οι προθέσεις μου. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα πει αν επιτυγχάνονται ή όχι.
Ως 9η ενότητα εκ των συνολικά 10 του βιβλίου δεν είναι βέβαια η βασική, κι ούτε καν (θα έλεγα εγώ πάλι) η αντιπροσωπευτική. Αλλά παρόλα αυτά την θέση της την έχει και στην δραματουργική εξέλιξη και στην επιλογή του αφηγηματικού ύφους και βέβαια στην γλώσσα.
Μέχρι σήμερα, λοιπόν, είναι η ενότητα για την οποία είχα τις περισσότερες "ενστάσεις". Και το καταπληκτικό είναι, ότι καμμία από αυτές τις "ενστάσεις" δεν αφορούσαν ούτε στην δραματουργική εξέλιξη η οποία συντελείται σε αυτή την ενότητα ούτε και στο αφηγηματικό ύφος. Αλλά αφορούσαν μόνο στην σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα. Δηλαδή: Ενώ το κύριο γεγονός είναι η επιστροφή ενός εκ των ηρώων και το τι συμβαίνει λόγο αυτής, αυτό που ¨ξένισε", είναι το πως παρουσιάζεται η Ελληνική Αστυνομία παρέα με τα ΕΚΑΜ.
Στην εσωτερική δραματουργία της ενότητας, όπως είπα και πριν, τα όπλα παίζουν ουσιαστικό ρόλο. Τα ίδια τα οπλα ως μηχανικές οντότητες. Δηλαδή άλλο ένα Glock κι άλλο ένα Uzi. Δεν υπάρχει ούτε δίκαιο ούτε ηθική από τη στιγμή που ο ένας έχει στο χέρι του ένα Uzi κι ο άλλος ένα Glock. Το παιχνίδι μεταφέρεται μόνο στην ικανότητα χειρισμού των όπλων από τον κάθε έναν κάτοχο και στην μηχανολογική αξία του κάθε ενός όπλου. Και στην στρατηγική της χρήσης τους βέβαια. Και άλλα παρόμοια.
Όλα αυτά τα μέρη της εσωτερικής δραματουργίας, καθώς και άλλα, σημειώθηκαν από τους αναγνώστες και τους δόθηκε και η αντίστοιχη προσοχή. Για κάποιο παράδοξο λόγο όμως, όλοι, ή σχεδόν όλοι, αντέδρασαν στην "εικόνα" της Ελληνικής Αστυνομίας. Τους φάνηκε σχετικά Αμερικανική αν και όχι υπερβολικά, και κυρίως, μη αληθινή. Κι ακόμη κι αν το 'μη αληθινή' ήταν μετρημένο, παρόλα αυτά ήταν υπαρκτό.
Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν, που ετοιμάζεται, υπάρχει η σκέψη παρουσίας ενός αστυνομικού. Δηλαδή ο ένας εκ των κεντρικών ηρώων να είναι αστυνομικός.
Θα ήθελα λοιπόν, να καταθέσω εδώ το καλύτερο και σημαντικότερο επιχείρημα που άκουσα ενάντια στην παρουσία ενός ήρωα αστυνομικού.
"Στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων η Ελληνική Αστυνομία μπορεί να μην είναι πια ένα σύνολο από Ταγματασφαλίτες και ψυχωτικούς Χουντοβασιλικούς βασανιστές και δολοφόνους, αλλά σίγουρα είναι ένα σύνολο εντελώς άχρηστων Δημοσίων Υπαλλήλων. Αν εσύ τώρα έχεις βρει την εξαίρεση, που σίγουρα θα υπάρχει, και θέλεις να έχεις ως ήρωα έναν αστυνομικό που ακούει κλασσική μουσική και είναι τακτικός επισκέπτης του Μεγάρου, κάντο. Αλλά η εξαίρεση δεν αλλάζει το συλλογικό ασυνείδητο, ενώ σίγουρα επιβεβαιώνει τον κανόνα. Άρα, κανείς δεν θα σε πιστέψει."
Απάντηση δεν έχω βρει ακόμη στο άνω επιχείρημα.
Και νομίζω ότι το post του Δημήτρη το καταδεικνύει απόλυτα.
Τα βιβλία του όχι; Νομίζω πως υπό μία έννοια ναι. Δείτε που (και πως) συμβαίνει "η απαγωγή του εκδότη." Αν πάρουμε αυτό ως παράδειγμα.
Δεν είμαι συγγραφέας αστυνομικών και δεν με 'βρίσκω' καν σε αυτό το είδος.
Αλλά, η εικόνα της έρμης της αστυνομίας μας είναι άθλια.
Γιατί;
Γιώργο
το θέμα είναι μεγάλο και δεν μπορώ να το γράψω εδώ. σίγουρα η ελληνική αστυνομία έχει ικανούς αξιωματικούς που χάνονται στο σωρό των φυγόπονων κι άσχετων που το μόνο που προσπαθούν είναι να μη τους χώσουν, να γλείψουν για μια καλύτερη μετάθεση κτλ.
όπως ακριβώς συμβαίνει με το στρατό ή το ναυτικό. ό,τι κα΄νουν οι εκεί αξιωματικοί τα ίδια κα΄νουν και οι αξιωμ της ΕΛΑΣ.
εμένα δε θα με ξένιζε ένας ήρωας σαν αυτόν που περιγράφεις. εγώ θα σε πίστευα. κι άλλοι έλληνες αστ. μυθ. έχουν ήρωες αστυνομικούς και στο διήγημα μου που θα βγει σε μια ανθολογία αστυνομικών το Φεβρουάριο έχω έναν έλληνα όχι συνηθισμένο.
το ποστ μου μιλάει για τον συγκεκριμένο που
α. δεν ήξερε να διηγηθεί με απλά λόγια τα γεγονότα
β. χαμογελούσε λές κι έλεγε ανέκδοτο.
πίσω απ' τη ζωή των αστυνομικών όμως υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες προσαρμογής. τις περιγράφω λίγο στην απαγωγή (ξώφαλτσα) αλλά ο καλύτερος να τις περιγρα΄ψει είναι ο Λουκαρέλι (πχ στο μέρα με τη μέρα όπως και στο διήγημα του στην ανθολογία Εγκλήματα)
και οι ίδιες δυσκολίες των Ιταλών ισχύουν και για τους Έλληνες
ξαναγυρίζοντας στην ελληνική αστ. όμως βρίσκω όλο αποτυχίες και ερασιτεχνισμούς
στο θέμα Άλεξ (η μεγαλύτερη ντροπή)
στο θέμα Κούσουγλου (ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ ΔΕ ΘΑ ΕΠΙΑΝΑΝ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ)
μια από τα ίδια με Κράμπη
και το κυριωτερο στο θέμα Λεωφορειοαπαγωγή στην Αλβανία που εκεί δείξαμε ότι έιμαστε 50 χρόνια πίσω
Post a Comment
<< Home