Καμιλέρι Η υπομονή της αράχνης (κριτική)

Ένα διαφορετικό μυστήριο για τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο


Αντρέα Καμιλέρι, Η υπομονή της αράχνης, μτφ. Φωτεινή Ζερβού, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2006, σ. 312

Άλλο ένα μυθιστόρημα του Σικελού Αντρέα Καμιλέρι, συγγραφέα που τα τελευταία χρόνια τα βιβλία του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο ήρωάς του, ο πασίγνωστος πια ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο, ανακατεύεται σ’ άλλη μια υπόθεση που βρομάει απ’ την αρχή πως δε θα ’ναι εύκολη.
Γραμμένο πάνω στο ύφος, τη φιλοσοφία και την αναλυτική σκέψη ενός κορυφαίου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, του Ζωρζ Σιμενόν, η Υπομονή της αράχνης, βασίζεται πάνω στην προσπάθεια δόμησης όσο το δυνατόν πιο στέρεων χαρακτήρων και ψυχολογικών προφίλ των ηρώων. Το έγκλημα, ο φόνος, το αίμα απουσιάζει. Δεν λείπουν όμως η αγωνία όσο κι η δουλεμένη πλοκή που κρατούν τον αναγνώστη σε εγρήγορση.
Σικελία, Βιγκάτα, το χωριό του επιθεωρητή. Μια νεαρή και όμορφη κοπελίτσα εξαφανίζεται. Ο φόβος όλων των συγγενών της γρήγορα επαληθεύεται. Πρόκειται για απαγωγή, αγαπημένο θέμα των ιταλών συγγραφέων, αστυνομικών και μη, όπως ο Νικολό Αμανίτι με το Εγώ δεν φοβάμαι, αλλά και σκληρή πραγματικότητα για τη γείτονα χώρα με εκατοντάδες ανάλογες υποθέσεις.
Ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο, χωρίς μεγάλη όρεξη, κάπως κουρασμένος, απηυδισμένος από το ρόλο των ΜΜΕ και την παρείσφρησή τους στα πάντα, απ’ την προσωπική ζωή των πολιτών μέχρι την αστυνομική έρευνα, προχωράει με δυσκολία την υπόθεση η οποία δεν δείχνει να εξελίσσεται λογικά και δείχνει να καταλήγει σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα έχει ν’ αντιμετωπίσει τα συνηθισμένα καβγαδάκια με την γυναίκα της ζωής του, τη Λίβια κι η μόνη του παρηγοριά είναι το φαί, οι ιδιαίτερες γεύσεις που ξετρυπώνει σε μικρές και άγνωστες ταβέρνες του νησιού του.
Με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης το αποτέλεσμα σίγουρα δεν απογοητεύει ούτε όμως και ενθουσιάζει όπως στα πρώτα βιβλία του σικελού δημιουργού. Ο Καμιλέρι προσπάθησε όπως αναφέρει κι ο τίτλος να υφάνει όσο καλύτερα την υπόθεση και τους ήρωές του όπως κι ένας απ’ τους ήρωες να σχεδιάσει την εκδίκησή του.
Το σύνολο του κειμένου αδυνατίζει από διάφορα στοιχεία. Από κάποιες υπερβολές στις αντιδράσεις του κόσμου όπως εξελίσσεται η υπόθεση και διάφορα στοιχεία αναδύονται στην επιφάνεια, αλλά και απ’ τη σχέση του επιθεωρητή με τη Λίβια. Οι σκηνές όπως κι ο χαρακτήρας της γυναίκας μου φαίνονται τραβηγμένες και λίγο αφύσικες, διαφορετικές από τα προηγούμενα βιβλία. Είναι φυσιολογικό ένας άντρας να μη «μιλά» την ίδια γλώσσα με μια γυναίκα, ειδικά αν την αγαπιούνται κι είναι κι οι δύο υπερβολικά εγωιστές για να το παραδεχτούν, αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στη συγκεκριμένη υπόθεση ο χαρακτήρας της Λίβιας δεν έχει τύχει ανάλογης προσοχής από τον συγγραφέα όπως οι υπόλοιποι.
Τα υπόλοιπα στοιχεία όμως είναι αρκετά να δώσουν ένα σφιχτοδεμένο μυστήριο που προχωράει σιγά σιγά προς τη λύση του. Οι εραστές του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος θα εκτιμήσουν τη δουλειά του συγγραφέα πάνω στην υπόθεση ενώ θα απολαύσουν γι’ άλλη μια φορά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του επιθεωρητή με την αντικοινωνικότητα, το χιούμορ όσο και τις γαστριμαργικές ανησυχίες του. Προσεγμένη όπως πάντα η μετάφραση της Φωτεινής ζερβού σ’ ένα όχι εύκολο κείμενο.

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή

Το μπλογκ θα απουσιάσει από το μεσημέρι της Παρασκευής μέχρι το απόγευμα της Κυριακής εκτός και αν επισκεφτούμε κάποιο ίντερνετ καφέ εκεί στην εξορία.