Caffe Florian - Venezia

Το ιστορικό καφέ Φλοριάν στη Βενετία

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι

Η πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία είναι πανέμορφη. Τι να πρωτοδείς; Την εκκλησία, τη Μαρκιανή βιβλιοθήκη (η οποία οφείλει πολλά στο Βησσαρίωνα), το Καμπανίλε ή τα τέσσερα άλογα που θυμίζουν τόσο πολύ τη Βυζαντινή αυτοκρατορία.

Έχω επισκεφτεί πολλάκις την πόλη των Δόγηδων και δυστυχώς ισχύει κι εδώ το κάθε πέρυσι (παρακαλώ όχι πέρσι. Ο Πέρσι είναι ο φύλακας του δάσους στα παραμύθια που βλέπει η κόρη μου) και καλύτερα.
Φέτος το Μάιο φεύγοντας από τη Ρώμη ήρθα κι εδώ κι απογοητεύτηκα. Σας περιγράφω το απόγευμα στη πλατεία του Αγίου Μάρκου.
Φτηνοτουρίστες, να τρώνε μες στην πλατεία και να στάζουν σκουπίδια, αλητοαμερικανάκια μεθυσμένα να ουρλιάζουν, το όμορφο πλακόστρωτο γεμάτο χαρτιά και κάθε λογής απορρίμματα, ορυμαγδός φωνών και μουσικών από τα κέντρα που έχουν τραπεζάκια έξω. Ολιγάριθμες ορχήστρες ιταλών να παίζουν (άθλια) κλασική μουσική ντυμένοι (επίσης άθλια) ευγενείς την περίοδο της Γαλλικής επανάστασης έχοντας ένα ύφος που έχουν οι τσολιάδες μας στις τουριστοταβέρνες της Πλάκας δηλ. «ορίστε γίδια, καθίστε να σας μαδήσουμε».
Τα αιώνια γιαπωνεζάκια Τοκαμάρι και Γιαμαχάκι όλοι, ΟΛΟΙ! με 1 κάμερα και 1 φωτογραφική μηχανή στα χέρια, ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ! να τιτιβίζουν σαν χελιδονάκια που ’χουν μπροστά το σκουληκάκι, και να ’χουν καταλάβει τα πάντα. Μαζί και το ιστορικό Φλοριάν το οποίο θύμιζε το Μακ Ντόναλντς της εθνικής οδού στην Πασχαλιάτικη έξοδο.
Ω, φίλοι, τι θλιβερή εικόνα. Έφυγα σαν κυνηγημένος από την ιστορική πλατεία που αξίζει καλύτερης τύχης.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν αξίζει να επισκεφτείτε το Φλοριάν που βρίσκεται κι αυτό εκεί από το έτος 1720 και πελάτες του ήταν όλοι οι ευγενείς της πόλης μαζί κι ο Κάρλο Γκολντόνι ο θεατρικός συγγραφέας που έγραψε μεταξύ άλλων και τη Λοκαντιέρα, αλλά και ο Τζουζέπε Βέρντι ενώ ο Βάγκνερ (όχι ο Ρόμπερτ, αλλά ο Ρίτσαρντ) προτιμούσε κάποιο άλλο καφέ, επειδή δεν πήγαινε τον Βέρντι (μαλώνανε όπως εγώ κι ο Λιμπρόφιλο για να καταλάβετε). Όλοι αυτοί το 18ο αιώνα έπιναν ζεστή σοκολάτα, το ρόφημα που αντικατόπτριζε την υγεία και την αίγλη των σημαντικών προσώπων τότε.

Θυμάμαι το 1986 που είχα πάει, αμούστακο κι απονήρευτο παιδί ακόμα (μηνών πρέπει να ήμουνα).
Ηρεμία, νηφαλιότητα, ένας ζωγράφος που σχεδίαζε με μολύβι την πλατεία (πληρωμένος από το καφέ πρέπει να ’ταν), κυρίες με γούνες, τζέντλεμεν και τα γκαρσόνια άψογα ντυμένα να εξυπηρετούν απταίστως.
Τώρα τι να σου κάνουν κι αυτοί; Άμα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν το μισό Ναγκασάκι και τα βλίτα τα αμερικάνικα (τον Σαμ δεν τον είδα εδώ, αλλά είδα τα ξαδέρφια του) θα φερθούν ανάλογα και δε θα προσέξουν εσένα που μπήκες με αγνές και ποιητικές διαθέσεις.

Έτσι πρέπει να πάτε την καλύτερη εποχή. Είναι αυτή που μας πέρασε. Νοέμβριος και Δεκέμβριος. Του χρόνου, τώρα. Άμα θέλετε πηγαίνετε και αμέσως μετά των φώτων.
(Προσοχή: έχω πετύχει θερμοκρασία -10 και τα είδα όλα. Μία ώρα περπάτημα κι έπειτα ένα ουίσκι ή κονιάκ για να το ισορροπήσουμε.)

Υ.Γ. 1 Άουρα
Αγαπητή μου σε μένα το photoshop σήκωσε τα χέρια ψηλά. ADIORTOTO SIGGRAFEA AYTO! έγραψε και αυτοσβήστηκε απ’ το σκληρό δίσκο!

Υ.Γ. 2 Ούτε εδώ είδα τον Χέμινγουεη παρόλο που όλοι οι οδηγοί το έγραφαν. (απατεώνες, σας λέω).