Τα μπαρ της Ιταλίας. το μπαρ του Hotel d' Inghilterra
Ακολουθώντας τη συμβουλή του φίλου Λιμπρόφιλου θα σας μεταφέρω σ' ένα από τα πιο ονομαστά μπαρ της Ιταλίας.
Δεν εννοούμε κλαμπ, ούτε μπαρ μπαρένιο, ούτε νταμπαντουπάδικο, αλλά ένα gentlemen’s μπαρ, βέρι χαι κλας βρε παιδί μου.
Κι αυτό είναι το μπαρ του Hotel d’ Inghilterra στη Ρώμη.
Μια σύντομη περιγραφή.
Είναι μικρό, σαν μεγάλο σαλόνι σπιτιού, έχει 5 τραπεζάκια και μια μπάρα που χωράει μετά βίας 5 άτομα. (Στον έναν τοίχο υπάρχει συνεχές κάθισμα –καναπές- και μπροστά είναι τα τραπεζάκια). Παντού ξύλο και διάχυτη πολυτέλεια που αντικατοπτρίζεται και στις τιμές.
(Η φώτο έχει παρθεί από εκεί όπου στέκεται ο μπαρμαν. Διακρίνονται τα τσιπτσάκια)
Τι κόσμο θα συναντήσετε
Καλοντυμένο κόσμο (γι’ αυτό να πάτε με βραδινό επίσημο ένδυμα), τουρίστες αλλά και Ιταλούς.
Αλλά! Δυστυχώς υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να συναντήσετε τον…
…τον φίλο σας τον Σαμ Γιέλοστοουν απ’ τους μακρινούς βάλτους της Λουϊζιάνα που ήρθε επιτέλους να δει τι είναι αυτό το Ευρώπη και το Ρώμη, δηλαδή ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ. (δυο φορές πήγα δυο φορές ήταν εκεί)
Αν δεν αντέχετε μην πάτε. Δε θα σας κατηγορήσω. Να σας πείσω όμως να πάτε; Τα γιαπωνεζάκια Μινόλτα και Χιριοχίτο Χονταθέλο δεν το ’χουν ανακαλύψει ακόμα (αντίθετα από το καφέ Γκρέκο και τη Βία Κοντότι όπου θα σας αρπάξουν το συνολάκι το Αρμάνι από τα χέρια και θα κλαίτε).
Οι αμερικανοί του Μπαρ
1η φορά
Ήταν και η παρέα που έκανε τη διαφορά. Ήμουν με το φίλο μου το ζωγράφο (κι οι δύο για τα σίδερα) και το αδέρφι μου (που κράταγε τα μπόσικα). Πότες, συμπότες και αλκοόλες και οι τρεις με πτυχία, μάστερ και ντοκτορά.
Καθίσαμε στον καναπέ δίπλα σε μια τυπική αμερικάνικη οικογένεια. Σας την περιγράφω ο άτιμος.
Μπαμπάς. 60 ετών circa. Μια κατηγορία κάτω από τον Μπλέικ Κάρινγκτον. Αν δεν είχε πετρέλαια θα χε κονστράξιον κόμπανι. Ακριβό κουστούμι, φουλάρι, γκρίζο μαλλί που τρίχα δεν ανέμιζε. Αυστηρός. Αν μπορούσε, εμένα θα με απέλυε.
Κυρία του. Από 50 έως 70+ ετών. Για να μείνουμε στη δυναστεία. Κριστλ σε πιο σκυλέ, πιο μελαγχολική, πιο σπασμένη, πιο ανοργασμική, ρε παιδί μου! Αδύνατη, στολισμένη με χρυσάφια κι ένα ύφος που μαρτυρούσε ότι επρόκειτο για ανώτερης ράτσας κυρία. Πάραυτα όμως, πίσω απ’ το σκληρό βλέμμα, εγώ ο πολύπειρος συγγραφέας οσμίστηκα ότι κάτι τρεμόπαιξε μέσα στο αλαβάστρινο φυλλοκάρδι της μόλις μας είδε, βλέπεις εμείς νεανίες μ’ έναν αέρα παλιάς αθηναϊκής οικογένειας, γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ηδονιστών.
Η κόρη. 30-35 ετών. Το έρμο αυτό το πλάσμα εκτός από την περιουσία που κουβαλούσε στην πλάτη, κουβαλούσε και το οστεώδες σαρκί της αφού δεν πρέπει να ζύγιζε πάνω από 43 κιλά. Προσπάθησα να θυμηθώ από πού την ήξερα. Και το θυμήθηκα. Ήταν στο Χόλιγουντ τότε που ήμουν βοηθός παραγωγού και κάναμε κάστινγκ για να βρούμε την ηθοποιό που θα έπαιζε την Όλιβ Όιλ. Ε, λοιπόν αυτή την είχαμε απορρίψει σαν πολύ αδύνατη. Το ύφος της όμως ήτο ίδιο με της μάμι.
2η φορά
Ήμουν μόνος μου σαν τη καλαμιά στον κάμπο προς αναζήτηση έμπνευσης και εικόνων για το μυθιστόρημά μου. Δεν είχα κέφια, φίλοι. Πήγα και το μπαρ ήταν άδειο μέχρι που μπήκε ο γέρο Σαμ μέσα κι εγώ νόμιζα ότι βρέθηκα να μαζεύω καλαμπόκια απ’ το χωράφι και να τρώω φυστικοβούτυρο για πρωινό.
Μπήκε με τη γυναίκα του και ευτυχώς πήγαν στη μπάρα. Ο Σαμ ήξερε και τα μαλτ! Περιγραφή:
Ετών 50 περίπου, παντελόνι τζιν, ναι τζιν, δύο νούμερα μεγαλύτερο που συγκρατείτο με δερμάτινο ζωνάρι, ο αλογοκλέφτης. Μούσι βιβλικό και πουκάμισο καρώ φορτηγατζή της Γιούτα, κλεμμένο από τον Ελαφοκυνηγό. Όταν τους σέρβιραν το μαλτ κοίταξε τη γυναίκα του με ύφος: Δε στο ’χα υποσχεθεί; Ω καιροί, ω ήθη.
Κάβα – εξυπηρέτηση - τιμές
Από κάβα και μαλτ το μπαρ δεν έχει σπουδαία πράγματα. Περίμενα περισσότερη ποικιλία. Υπήρχαν οι πιο γνωστές μάρκες, γύρω στις είκοσι ετικέτες, αλλά τα συνοδευτικά κι η ατμόσφαιρα (αν δεν τύχεις με το βλάχο Σαμ) είναι που κάνουν τη διαφορά.
Το γκαρσόνι που μας σέρβιρε την πρώτη φορά ακουμπούσε τα εξήντα έτη ζωής κι είχε μια φάτσα ανθρώπου που ’χει φάει δουλειά για πέντε γενιές. Θύμισε φάτσες από ταινίες του ιταλικού ρεαλισμού ή νεορεαλισμού (ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ρεύματα) του Ντε Σίκα ή του Φελίνι. Είχε μισόκλειστα μάτια και μια ευγένεια άγγλου μπάτλερ. Μας έφερε τσιπς σε τεράστιο ασημένιο μπολ, τα ωραιότερα αλατισμένα αμύγδαλα της ζωής μου κι άλλα πολλά καλούδια για να συνοδέψουμε το ουίσκι.
Τιμές. Συνήθως πληρώνει ο Τζωρτζ, ο υπηρέτης και σωματοφύλακάς μου, αλλά πρόλαβα κι είδα το λογαριασμό. Δύο απλά μαλτάκια 34 ευρώπουλα.
Μια θλιβερή λεπτομέρεια. Το ουίσκι σερβίρεται με μεζούρα.
ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΜΙΑ ΓΟΥΛΙΑ!
Ω τι απογοήτευση, ω θεοί του μαλτ, ενίσταμαι και εξανίσταμαι.
Όμως εδώ δεν ήρθαμε να γίνουμε κουδούνια φίλοι. Εδώ ήρθαμε να πιούμε το ποτό μας σαν Κύριοι, υπενθυμίζω πάντα φορώντας βραδινό επίσημο ένδυμα, σ’ ένα gentlemen’s μπαρ όπου απ’ ό,τι λένε μπορούν να φτιάξουν 20 ποτά που προτιμά ο Τζέιμς Μπόντ. (ξέρετε τώρα την παραμύθα με το κουνημένο Μαρτίνι)
Αυτά τα ολίγα
Α, ξέχασα. Οι τουριστικοί οδηγοί γράφουν ότι εκεί σύχναζε ο Χέμινγουει.
Λοιπόν, φίλοι, τι κάνουν τα ιταλάκια να προσεγγίσουν κόσμο. Τρεις ώρες καθίσαμε κι απ’ το μακρυγένη (λες γι’ αυτό να τα άφησε ο βλάχο Σαμ;) αμερικάνο συνάδελφό μου ούτε ίχνος.
Μιλάμε για μεγάλη απάτη!
Στο επόμενο: Καφέ Φλοριάν - Βενετία (για να μη σας πιάσουν κότσους στην πόλη των Δόγηδων!)
Δεν εννοούμε κλαμπ, ούτε μπαρ μπαρένιο, ούτε νταμπαντουπάδικο, αλλά ένα gentlemen’s μπαρ, βέρι χαι κλας βρε παιδί μου.
Κι αυτό είναι το μπαρ του Hotel d’ Inghilterra στη Ρώμη.
Μια σύντομη περιγραφή.
Είναι μικρό, σαν μεγάλο σαλόνι σπιτιού, έχει 5 τραπεζάκια και μια μπάρα που χωράει μετά βίας 5 άτομα. (Στον έναν τοίχο υπάρχει συνεχές κάθισμα –καναπές- και μπροστά είναι τα τραπεζάκια). Παντού ξύλο και διάχυτη πολυτέλεια που αντικατοπτρίζεται και στις τιμές.
(Η φώτο έχει παρθεί από εκεί όπου στέκεται ο μπαρμαν. Διακρίνονται τα τσιπτσάκια)
Τι κόσμο θα συναντήσετε
Καλοντυμένο κόσμο (γι’ αυτό να πάτε με βραδινό επίσημο ένδυμα), τουρίστες αλλά και Ιταλούς.
Αλλά! Δυστυχώς υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να συναντήσετε τον…
…τον φίλο σας τον Σαμ Γιέλοστοουν απ’ τους μακρινούς βάλτους της Λουϊζιάνα που ήρθε επιτέλους να δει τι είναι αυτό το Ευρώπη και το Ρώμη, δηλαδή ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ. (δυο φορές πήγα δυο φορές ήταν εκεί)
Αν δεν αντέχετε μην πάτε. Δε θα σας κατηγορήσω. Να σας πείσω όμως να πάτε; Τα γιαπωνεζάκια Μινόλτα και Χιριοχίτο Χονταθέλο δεν το ’χουν ανακαλύψει ακόμα (αντίθετα από το καφέ Γκρέκο και τη Βία Κοντότι όπου θα σας αρπάξουν το συνολάκι το Αρμάνι από τα χέρια και θα κλαίτε).
Οι αμερικανοί του Μπαρ
1η φορά
Ήταν και η παρέα που έκανε τη διαφορά. Ήμουν με το φίλο μου το ζωγράφο (κι οι δύο για τα σίδερα) και το αδέρφι μου (που κράταγε τα μπόσικα). Πότες, συμπότες και αλκοόλες και οι τρεις με πτυχία, μάστερ και ντοκτορά.
Καθίσαμε στον καναπέ δίπλα σε μια τυπική αμερικάνικη οικογένεια. Σας την περιγράφω ο άτιμος.
Μπαμπάς. 60 ετών circa. Μια κατηγορία κάτω από τον Μπλέικ Κάρινγκτον. Αν δεν είχε πετρέλαια θα χε κονστράξιον κόμπανι. Ακριβό κουστούμι, φουλάρι, γκρίζο μαλλί που τρίχα δεν ανέμιζε. Αυστηρός. Αν μπορούσε, εμένα θα με απέλυε.
Κυρία του. Από 50 έως 70+ ετών. Για να μείνουμε στη δυναστεία. Κριστλ σε πιο σκυλέ, πιο μελαγχολική, πιο σπασμένη, πιο ανοργασμική, ρε παιδί μου! Αδύνατη, στολισμένη με χρυσάφια κι ένα ύφος που μαρτυρούσε ότι επρόκειτο για ανώτερης ράτσας κυρία. Πάραυτα όμως, πίσω απ’ το σκληρό βλέμμα, εγώ ο πολύπειρος συγγραφέας οσμίστηκα ότι κάτι τρεμόπαιξε μέσα στο αλαβάστρινο φυλλοκάρδι της μόλις μας είδε, βλέπεις εμείς νεανίες μ’ έναν αέρα παλιάς αθηναϊκής οικογένειας, γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ηδονιστών.
Η κόρη. 30-35 ετών. Το έρμο αυτό το πλάσμα εκτός από την περιουσία που κουβαλούσε στην πλάτη, κουβαλούσε και το οστεώδες σαρκί της αφού δεν πρέπει να ζύγιζε πάνω από 43 κιλά. Προσπάθησα να θυμηθώ από πού την ήξερα. Και το θυμήθηκα. Ήταν στο Χόλιγουντ τότε που ήμουν βοηθός παραγωγού και κάναμε κάστινγκ για να βρούμε την ηθοποιό που θα έπαιζε την Όλιβ Όιλ. Ε, λοιπόν αυτή την είχαμε απορρίψει σαν πολύ αδύνατη. Το ύφος της όμως ήτο ίδιο με της μάμι.
2η φορά
Ήμουν μόνος μου σαν τη καλαμιά στον κάμπο προς αναζήτηση έμπνευσης και εικόνων για το μυθιστόρημά μου. Δεν είχα κέφια, φίλοι. Πήγα και το μπαρ ήταν άδειο μέχρι που μπήκε ο γέρο Σαμ μέσα κι εγώ νόμιζα ότι βρέθηκα να μαζεύω καλαμπόκια απ’ το χωράφι και να τρώω φυστικοβούτυρο για πρωινό.
Μπήκε με τη γυναίκα του και ευτυχώς πήγαν στη μπάρα. Ο Σαμ ήξερε και τα μαλτ! Περιγραφή:
Ετών 50 περίπου, παντελόνι τζιν, ναι τζιν, δύο νούμερα μεγαλύτερο που συγκρατείτο με δερμάτινο ζωνάρι, ο αλογοκλέφτης. Μούσι βιβλικό και πουκάμισο καρώ φορτηγατζή της Γιούτα, κλεμμένο από τον Ελαφοκυνηγό. Όταν τους σέρβιραν το μαλτ κοίταξε τη γυναίκα του με ύφος: Δε στο ’χα υποσχεθεί; Ω καιροί, ω ήθη.
Κάβα – εξυπηρέτηση - τιμές
Από κάβα και μαλτ το μπαρ δεν έχει σπουδαία πράγματα. Περίμενα περισσότερη ποικιλία. Υπήρχαν οι πιο γνωστές μάρκες, γύρω στις είκοσι ετικέτες, αλλά τα συνοδευτικά κι η ατμόσφαιρα (αν δεν τύχεις με το βλάχο Σαμ) είναι που κάνουν τη διαφορά.
Το γκαρσόνι που μας σέρβιρε την πρώτη φορά ακουμπούσε τα εξήντα έτη ζωής κι είχε μια φάτσα ανθρώπου που ’χει φάει δουλειά για πέντε γενιές. Θύμισε φάτσες από ταινίες του ιταλικού ρεαλισμού ή νεορεαλισμού (ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ρεύματα) του Ντε Σίκα ή του Φελίνι. Είχε μισόκλειστα μάτια και μια ευγένεια άγγλου μπάτλερ. Μας έφερε τσιπς σε τεράστιο ασημένιο μπολ, τα ωραιότερα αλατισμένα αμύγδαλα της ζωής μου κι άλλα πολλά καλούδια για να συνοδέψουμε το ουίσκι.
Τιμές. Συνήθως πληρώνει ο Τζωρτζ, ο υπηρέτης και σωματοφύλακάς μου, αλλά πρόλαβα κι είδα το λογαριασμό. Δύο απλά μαλτάκια 34 ευρώπουλα.
Μια θλιβερή λεπτομέρεια. Το ουίσκι σερβίρεται με μεζούρα.
ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΜΙΑ ΓΟΥΛΙΑ!
Ω τι απογοήτευση, ω θεοί του μαλτ, ενίσταμαι και εξανίσταμαι.
Όμως εδώ δεν ήρθαμε να γίνουμε κουδούνια φίλοι. Εδώ ήρθαμε να πιούμε το ποτό μας σαν Κύριοι, υπενθυμίζω πάντα φορώντας βραδινό επίσημο ένδυμα, σ’ ένα gentlemen’s μπαρ όπου απ’ ό,τι λένε μπορούν να φτιάξουν 20 ποτά που προτιμά ο Τζέιμς Μπόντ. (ξέρετε τώρα την παραμύθα με το κουνημένο Μαρτίνι)
Αυτά τα ολίγα
Α, ξέχασα. Οι τουριστικοί οδηγοί γράφουν ότι εκεί σύχναζε ο Χέμινγουει.
Λοιπόν, φίλοι, τι κάνουν τα ιταλάκια να προσεγγίσουν κόσμο. Τρεις ώρες καθίσαμε κι απ’ το μακρυγένη (λες γι’ αυτό να τα άφησε ο βλάχο Σαμ;) αμερικάνο συνάδελφό μου ούτε ίχνος.
Μιλάμε για μεγάλη απάτη!
Στο επόμενο: Καφέ Φλοριάν - Βενετία (για να μη σας πιάσουν κότσους στην πόλη των Δόγηδων!)
posted by mamaloukas at 4:42 PM
13 Comments:
δηλαδη, για δυο ξυλινες επενδυσεις και μια λεκανη τουαλετας που καποτε τιμησε ο Χεμινγουεη, πληρωνεις μια μεζουρα μαλτ οσο ολοκληρο το μπουκαλι?
...καλα κανουν και πανε τα αμερικανακι λοιπον, για τετοια μονο ειναι!!!
να μου πεις στη Ρωμη για ωραιο φαγητο ναι, για το καλυτερο παγωτο του κοσμου (σε μια τρυπα πισω απο την φοντανα ντι τρεβι) ναι, για ωραια και πολυ φθηνα παπουτσια ναι, αλλα ατμοσφαιρικο, πολυ ωραιο μπαρ, ε, εγω τουλαχιστο δεν εχω ανακαλυψει!
φοβερο το ποστ παντως!
nuwanda my friend
κουλετ μπειμπι, τζαστ μπι κούλ.
εξηγήσαμε, το μπαρ έχει μια αίγλη.
οχι και πληρώνεις ολόκληρο μπουκάλι! Άλλωστε τα λεφτά μας είναι άχρηστα γι αυτό είμεθα και πολύ laaargee (με γαλλική προφορά)
ρώμη λέμε ναι για άπειρους λόγους, μη συγχέεις. εδώ μιλάμε για μπαρ μόνο κι έχει πολλά. να πάμε μαζί να τα ανακαλύψουμε!
κύριε Μαμαλούκα,
δεν είμαι αναγνώστριά σας γιατί τα αστυνομικά μυθιστορήματα δεν με συγκινούν, ούτε επίσης το ποτό και ιδιαιτέρως το ουίσκι (βλ. τραυματικές εμπειρίες της εφηβείας). Είμαι του αντιαλκοολικού και της υγιεινής διατροφής από άποψη και όχι της μοδός - χωρίς φανατισμούς όμως.
Παρόλα αυτά όμως, επισκέφτομαι το ιστολόγιό σας εδώ και λίγο καιρό και επιτρέψτε μου να σας γράψω τις συνέπειες: έχω νευριάσει με την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του υπεύθυνου της πιτσαρίας προς ένα μικρό παιδί, έχω καταγράψει στο χάρτη όνομα και διεύθυνση της πίτσας που προτίνετε για την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ τα μέρη σας, έχω λεηλατήσει το μπαρ της μητέρας μου (ξέρετε, αυτό με τον μηχανισμό που ανάβει ένα φωτάκι μόλις ανοίγει η πορτούλα με τον καθρέφτη στην μέσα
πλευρά και τα επιμελώς ξεσκονισμένα-ξεχασμένα μπουκάλια) και παρουσιάζω συμπτώματα στέρησης εάν δεν διαβάσω τα ηλεκτρονικά σας σχόλια/αναμνήσεις.
Είναι όντως εθιστικά, σαν τα ποτά που περιγράφεται!
Την (νηφάλια) καληνύχτα μου
Δεν έχω λόγια! Για τη photo, το κείμενο, τις περιγραφές.
Θα προσπεράσω τις αρνητικές και μίζερες λεπτομέρειες. Έχω ήδη μπει εκεί μέσα με το gown μου, κάθομαι και φέρτε μου όλα τα malt του κόσμου να κάνω το ωραιότερο "κεφάλι". Και να τραγουδήσω στο τέλος πάνω στο πιάνο (πιάνο δεν έχει ε?) σαν την Michelle Pfeiffer στο "The fabulous Baker Boys" τo "Making whoopee"!!
Θέλω Ρώμη ΤΩΡΑ!
Είστε καταπληκτικός στην περιγραφή ανθρώπων. Tι έχει να τραβήξει κάποιος άπαξ και τον πιάσει το στοματάκι σας... Ευτυχώς έχουμε γλιτώσει, στο μπλογκ δεν υπάρχουν κάμερες!
Υ.Γ.1: Υπάρχει στέκι-μεζεδοπωλείο, υπάρχει ολιγομελής παρέα, η παρέα πίνει κόκκινο κρασί, χθες υπήρχε και λόγος, ε, ήπια. Αρκετά. Το κρασί είναι αγαπημένο. Τι να πιω με τα σμυρνέϊκα κεφτεδάκια ? Jack Daniels ?
Υ.Γ.2: Για τις επιτυχίες σας "έδωσε" στεγνά ο καλός σας φίλος Nuwanda στα προηγούμενα σχόλια. Αλλά και σήμερα βλέπω...μια χαρά.:-)
Τα σέβη μου μετά αθώων, φιλικών ασπασμών...
Κάτι που αγαπώ στην περιπέτεια των μπλογκ είναι όταν σου γράφουν άνθρωποι για πρώτη φορά και μοιράζονται μαζί σου τα δικά τους. Το ίδιο όταν σε επισκέπτονται διαδικτυακοί γνωστοί και πράτουν ομοίως.
αγαπητή Χρυσοθέμις
καλως ορίσατε στο χώρο μας. δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που έχω και φαν μη πότες. προσοχή όμως γιατί σας βλέπω να γίνεστε και φαν του αστυνομικού και ουισκόφιλη.
κι αυτό γιατί απ' τη μια λέτε
ότι δεν πίνετε και μετά λέτε ότι λεηλατήσατε το μπαρ της μαμάς.
όλοι είχαμεν τραυματικές εμπειρίες από το αλκοόλ στην εφηβεία. είναι όπως ο έρωτας. πονάει στις άγουρες ψυχές! όταν όμως κατακτήσουμε μια ηλικία τότε μας δίνεται απλόχερα.
Άουρα Άουρα
λίγο λέιψατε κι έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου.
πιάνο δεν έχει εκεί αλλά αν φορέσετε το φόρεμα της Μισέλ θα ξετινάξουμε όλη τη Ρώμη να απλωθήτε πάνω σ ένα... (οι φιλόμουσοι να γράψουν το ακριβότερο πιάνο).
Αν σας έλεγα ότι με τα κοκορέτσια ταιριάζει λίγο το Μπάλαν θα με λέγατε φανατικό;
Δώστε μερικά παραπάνω στοιχεία. τα μεζεδοπωλεία είναι πολλά σ' αυτή την πόλη. το έχει το Αθηνόραμα; Τι μέρα πάτε;
Ο Νούβαντα φίλος πραγματικός αν και δεν με ακούει παρόλο που είμαι και μεγαλύτερος.
Και τα δικά μου σέβη, αγαπητή μου.
Καλημέρα,
δεν θα με πείραζε να διαβάσω αστυνομικό μυθιστόρημα - το κάνω χωρίς συνέπειες. Το να πιω όμως ουίσκι.... μάλλον νεκρό (ούτε καν χλωμό)το βλέπω. Το μπαρ υπέστη επιδρομή για συλλεκτικούς λόγους που πολύ καλά γνωρίζετε και περιγράφετε. Μπορεί εγώ να μην πίνω αλλά φροντίζω για τους φίλους που θα το εκτιμήσουν δεόντως.
Αυτό με την ηλικία με προβληματίζει λίγο....
Συγγνώμη τον Βρασίδα όταν τον παίρνεις στα ταξίδια σου να σε φυλάει,τον ονομάζεις Τζώρτζ?
Επίσης συμφωνώ με τον Nuwanda,δεν θέλουμε "τουριστικά μέρη"(διότι απ'ότι βλέπω ετοιμάζεις κάτι γιά το Φλοριάν),θέλουμε bar χωρίς τσιπσάκια κλπ.,σαν κάτι που υπάρχουν στα στενάκια γύρω από το Campo dei Fiori ή στο Trastevere,παρ'ότι τουριστικό διατηρεί κάποια αγνότητα.
Επίσης να πω την αμαρτία,αγαπω πολύ το Cafe Greco (παρ'ότι άκρως τουριστικοποιημένο,στα βάθη της αίθουσας ξεφεύγεις).
Με προκαλείτε να απαντήσω (η ψωνάρα), ύστερα από τα καλά (λίγο υπερβολικά) σας λόγια...
1) Το φόρεμα της Michelle είναι στην ντουλάπα μου και ευτυχώς μου έρχεται "γάντι" (έχω και μάρτυρες δίπλα μου). Βρείτε εσείς το ... πιάνο και τραγουδάω μέχρι και το "I love you baby" σε Έφη Θώδη version (έμαθα σήμερα ότι ξαναχτύπησε με "Jingle bells" και άλλα τέτοια, με την ίδια απαράμιλλη ερμηνεία)!
2) Θέλω πασχαλινή φωτό σας με το Μπάλαν φανατικά στο ένα χέρι και το άλλο να γυρίζει τη σούβλα με το κοκορέτσι για να σας πιστέψω.
3) Σιγά μη σας πω για το "στέκι", να μου στηθείτε (είστε μέγας ντέτεκτιβ) εκεί και να με περάσετε, χωρίς να το ξέρω και να το ξέρετε, γενναιές δεκατέσσερεις με τα περιγραφικότατα "βατράχια" που θα εκστομίζετε, που μέχρι να εγκαταλείψετε θα έχει πνιγεί μαζί μου, με την μπουκιά του, όλος ο γυναικείος πληθυσμός του μαγαζιού.:-DDDDDDDD
Μου αρέσουν όμως και εμένα τα ντετεκτιβίστικα. Το στέκι είναι στο ευρετήριο του Αθηνοράματος στο γράμμα Δ. Η παρέα πηγαίνει μεσοβδόμαδα και χαίρει άκρας εξυπηρέτησης (έχει όμορφη σύνθεση). Να πάτε με την οικογένεια σας, θα περάσετε πολύ ωραία.
Το Cafe Greco έχει τοίχους που μυρίζουν Ιστορία, είναι υπέροχο και είναι κρίμα που έχει όντως καταντήσει τουριστικό και με κάτι θλιμμένα γκαρσόνια που έχουν τη σύνταξη ανά χείρας.
Στο Φλοριάν δεν έχω πάει, είναι όμως κι αυτό μύθος. Στο Τορίνο είχα πάει σε ένα φοβερό cafe-bar, σαν αυτό του ποστ, αξέχαστη ατμόσφαιρα, ξεχασμένο όμως το όνομα του. Το '94 ήταν που να θυμάμαι. Ήταν κοντά στη μεγάλη κεντρική πλατεία με την αψίδα, εκεί που αρχίζει η μεγάλη λεωφόρος με τα καταστήματα (Via Roma?).
Φτου, καταραμένο Αλτσχάϊμερ!
Libro
Μην μπερδεύεσαι. Το Βρασίδα τον χρησιμοποιώ εντός συνόρων, ο Τζωρτζ για το εξωτερικό.
Αουρα
Ω ζητώ συγνώμη αν ήμουν υπερβολικός.
δεν κινδυνεύετε στο μεζεδοπωλείο. εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς είστε στο πρόσωπο ενώ εσείς (δυστυχώς για μένα) μπορείτε να βρείτε τη φάτσα μου εύκολα απ' τα βιβλία. οπότε μάλλον εσείς θα με δείτε και θα κρυφογέλατε με την παρέα σας.
την ημέρα ή τις ημέρες που πηγαίνετε δεν έπρεπε να τη ρωτήσω. φαίνεται από τα σχόλια που γράφετε ξημερωματα :)))
το γράμμα όμως που μου δώσατε βοηθάει πολύ
δυστυχώς εγώ δεν είμαι πολύ του μεζεδοπωλείου
αφού το καφέ Γκρέκο έπαιξε πολύ θα κάνω μίνι αφιέρωμα
Τορίνο δυστυχώς δεν έχω πάει, δεν μπορώ να σας βοηθήσω.
τα σέβη μου
Ένα Dimple 15 ετών που ανακάλυψα στο σύνθετο τηςς μαμάς μέσα στο μπαράκι πίσω από τα λικεράκια, τι να το κάνω; Να το πετάξω;
Χαίρομαι που η παρέα εδώ μεγαλώνει...
Πέταξε το θα χει χαλάσει τώρα :))
Κε Μαμαλούκα μην προσπαθείτε να με παραπλανήσετε. Και που ξέρω εγώ πως είστε ? :-) Επειδή έχετε μια φωτογραφία στο εσώφυλλο των βιβλίων σας? Έχετε ακουστά το photoshop και τα θαύματα που κάνει? Δεν νομίζω να σας αναγνωρίσω. Είστε το ίδιο ασφαλής με εμένα. Το πολύ πολύ να σας περάσω για έναν μακρινό σας ξάδερφο!(εννοείται ότι κάνω χιούμορ)
Γράφω μέχρι τα ξημερώματα γιατί με βοηθάει να μην σκέφτομαι. Αυτή είναι η "δυστυχία" και η καταδίκη μου, σκέφτομαι πολύ.
Το παρακάναμε όμως, θα μου πετάνε γιαούρτια στο τέλος (παράκληση: με προβιοτικά παρακαλω, αν γίνεται!).
Αναμένω το καινούργιο σας αλκοολικό ποστ και σας εύχομαι μια όμορφη Κυριακή.
aura
δεν προσπαθώ να σας παραπλανήσω. δε θα σας ψάξω ποτέ, μπορείτε να τρώτε και να πίνετε άφοβα. Για το φωτοσοπ σας γράφω στο επόμενο ποστ.
καλή Κυριακή και απο μένα.
Post a Comment
<< Home