Πότε μην υποτιμάς έναν μπλόγκερ… (σύντομη ιστορία)

Καλή χρονιά σε όλους! Λίγο έλειψα και κοντέψατε να μου γκρεμίσετε το μπλογκ.
Ορίστε ξανάρθαμε.
Δημοσιεύω τη σύντομη ιστορία μου που δημοσιεύτηκε την παραμονή της πρωτοχρονιάς στο Έθνος της Κυριακής.

Πότε μην υποτιμάς έναν μπλόγκερ…

Διόρθωσε τη γραβάτα του κι έφυγε από το γραφείο. Κόντευε τρεις το μεσημέρι και μπορούσε να λείψει καμιά ωρίτσα άνετα. Άλλωστε ήταν η ώρα που οι περισσότεροι έτρωγαν κάτι πρόχειρο. Φυσικά είχαν και τα νούμερα των δύο κινητών του –το τρίτο ήταν μόνο για την κόρη του- αν γινόταν κάτι έκτακτο, που να χρειάζεται ένα ομώνυμο δελτίο.
Πήρε ένα ταξί και του είπε την πλατεία στο Περιστέρι. Σε ένα τέταρτο, έξω από ένα μεγάλο ίντερνετ καφέ έβγαλε το σακάκι του και φόρεσε μια μαύρη κολεγιακή μπλούζα που είχε κρύψει μέσα στη μεγάλη δερμάτινη τσάντα του. Έβγαλε τα γυαλιά του και ζήτησε έναν υπολογιστή για να μπει στο ίντερνετ. Ο νεαρός πίσω απ’ τον πάγκο δε φάνηκε να τον αναγνωρίζει. Ωραία, σκέφτηκε. Δυστυχώς δεν υπήρχαν πολλές κενές θέσεις κι αναγκάστηκε να καθίσει δίπλα σ’ έναν μακρυμάλλη έφηβο. Γύρω του όλοι έπαιζαν εκείνα τα χαζά παιχνίδια με σκοτωμούς και μάχες σε μεσαιωνικά κάστρα με ανθρωπόμορφα τέρατα. Ηλίθιοι νέοι, ζώα, είπε από μέσα του. Όλοι τους κάπνιζαν κι έπιναν φραπέ. Δε γύριζαν να τον κοιτάξουν. Αυτό επιθυμούσε κι εκείνος.
Μπήκε αμέσως εκεί που ήθελε. Στα μπλογκ. Είχε φτάσει σε σημείο να σημειώνει σ’ ένα χαρτάκι πού θα έμπαινε και με ποιο ψευδώνυμο. Άρχισε αμέσως να πετσοκόβει. Να γράφει σχόλια στα ποστ των άλλων. Έγραφε βρισιές, προσβολές, συκοφαντίες, ψέματα. Διαστρέβλωνε τα σχόλια, πιανόταν από λεπτομέρειες κι άρχιζε επιθέσεις υποδυόμενος άλλους. Ορκιζόταν πως λέει αλήθεια, έκανε πως ξεσκέπαζε συνομωσίες, πως ανακάλυπτε απάτες άλλων μπλογκερ. Άλλαζε μπλογκ κι έμπαινε με άλλο ψευδώνυμο, ή σαν ανώνυμος χρήστης. Έμπαινε σε αγνώστους, σε φίλους, αλλά και στο δικό του και συνέχιζε τους λιβέλους. Μερικά τα είχε σχεδιάσει, άλλα του έρχονταν εκείνη τη στιγμή. Ήταν καλός στις προσβολές, τον είχε μάθει η δουλειά του. Κάθε τόσο κοιτούσε αριστερά δεξιά με την περιφερειακή του όραση μήπως τον παρακολουθεί κανένας. Καμία σχέση, όλοι ήταν απορροφημένοι στα παιχνίδια τους, ουδείς ασχολούνταν με τον γέρο –ήταν σίγουρος πως τέτοιον τον θεωρούσαν- που ποιος ξέρει τι έψαχνε στο δίκτυο. Σε λίγο τα είχε κάνει γης μαδιάμ. Μερικοί είχαν προλάβει να του απαντήσουν, άλλοι τα είχαν βάλει με άλλους μπλογκερ νομίζοντας ότι εκείνοι κρύβονταν πίσω από κείνον. Χαμογελούσε, χαιρόταν πραγματικά, την καταέβρισκε.
Σε μισή ώρα έφυγε βιαστικά πετώντας ένα ευρώ στον πάγκο και γύρισε στη δουλειά του για το βραδινό δελτίο.
Το βράδυ επέστρεψε στην πανάκριβη τριώροφη μεζονέτα του οδηγώντας το Καγιέν του. Αδημονούσε ν’ ανοίξει το φορητό του και να δει τα αποτελέσματα. Στα μπλογκ επικρατούσε αναβρασμός. Άλλοι έβριζαν, άλλοι σιωπούσαν, άλλοι παρηγορούσαν άλλους. Εκείνος απολάμβανε το θρίαμβό του. Τότε φορούσε το κανονικό του ψευδώνυμο κι έμπαινε στο μπλογκ του.
Το είχε ανάγκη να είναι μια σελίδα, να είναι κρυμμένος πίσω από ένα ψευδώνυμο. Όλοι τον ήξεραν, όλοι τον κοίταγαν, όλοι τον αναγνώριζαν. Εδώ όμως όλοι τον ήξεραν ως Larry Bird κι εδώ έγραφε για το κρυφό του πάθος, το μπάσκετ. Όχι χουλιγκανισμούς, ούτε πώρωση για κάποια ομάδα. Έγραφε για το μπάσκετ, το άθλημα. Έβαζε ποστ για το NBA, ανέλυε συστήματα, έδινε στατιστικά αγώνων κι έκανε αφιερώματα σε παλιούς αστέρες που τα παιδαρέλια αγνοούσαν. Στα σχόλιά του έβρισκε τον ανώνυμο που τον έβριζε. Δηλαδή τον εαυτό του. Δεν του απαντούσε δείχνοντας υποτίθεται ανωτερότητα, απλώς σχολίαζε με τους διαδικτυακούς φίλους του ποιοι είναι αυτοί οι μαλάκες που μπαίνουν ανώνυμα και γράφουν αυτά τα πράγματα.
Έπειτα κοιμόταν σαν πουλάκι, πανευτυχής.
Μια μέρα διάλεξε να πάει στον Κορυδαλλό. Δεν είχε ξαναπάει, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα έβρισκε κάποιο καφέ. Μ’ αυτόν τον τρόπο ήταν σίγουρος ότι δε θα τον έβρισκαν ποτέ. Κάθε φορά άλλαζε καφέ. Πειραιά, κέντρο, Χαϊδάρι, Νίκαια, Κηφισιά. Άσ’ τους ηλίθιους να ψάχνουν τα IP, τα ηλεκτρονικά ίχνη, σκεφτόταν.
Όταν το ταξί τον άφησε λίγο πιο πέρα από μια μεγάλη πλατεία έβρεχε δυνατά. Άνοιξε την ομπρέλα του και άρχισε να περπατάει κοιτώντας τα καταστήματα. Γρήγορα βρήκε ένα ίντερνετ καφέ. Πλησίασε και κοίταξε από τη βιτρίνα. Ήταν σχετικά μικρό και σχεδόν γεμάτο. Παρ’ όλα αυτά μπήκε. Του υπέδειξαν έναν υπολογιστή στο βάθος. Όταν γύρισε το κεφάλι είδε ότι ήταν κολλητά στον τοίχο και δίπλα βρισκόταν ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι. Πλησίασε και είδε ότι έπαιζε τα γνωστά, χαζά παιχνίδια. Φαινόταν λίγο καθυστερημένο, καθώς του έτρεχαν τα σάλια. Κάθισε δίπλα του ήσυχα. Ο μικρός δε γύρισε να τον κοιτάξει καν.
Ξεκίνησε τη δουλειά του, την περιήγηση στα μπλογκ. Το χαμόγελο στόλισε τα χείλη του. Κάθε τόσο παρατηρούσε τον μικρό. Τα έδινε όλα, πάταγε με μανία τα πλήκτρα, δε φαινόταν να έχει καταλάβει ότι κάποιος βρισκόταν δίπλα του. Συνέχισε με κέφι καθώς είδε ότι είχε καταφέρει να τσακωθούν δύο μπλογκερ και να αλληλοαπειλούνται με μηνύσεις. Κόντευε να τελειώσει το γύρο των προσβολών όταν ο μικρός γύρισε προς το μέρος του.
«Συ… συγνώμη, κ… κύριε» είπε κεκεδίζοντας. Τον ακούμπησε στο χέρι.
Αναπήδησε έκπληκτος. Αν κάποιος τόλμαγε να τον ακουμπήσει στο κανάλι θα τον απέλυε παρά χρήμα.
«Συ… συγνώμη, δεν είστε ο κυ… κύριος Πετρόπουλος που λε… λέτε τις ειδήσεις στην τη… τηλεόραση;»
Στράφηκε προς τον μικρό. Τον κοίταξε καλύτερα. Είδε ότι δεν ήταν μικρός, απλώς δεν είχε τη σωματική διάπλαση ενήλικα. Όμως δεν πρέπει να ’ταν πάνω από είκοσι πέντε χρόνων. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Έπειτα γύρισε στο κομπιούτερ του και ξανακοίταξε σε ποιο μπλογκ βρισκόταν. Ήταν σ’ έναν βιβλιόφιλο, με το ψευδώνυμο Μπαλζάκ. Τον ζήλευε για την αγάπη του προς τα βιβλία, για τις γνώσεις του στη λογοτεχνία και για τις οξυδερκείς και αντικειμενικές βιβλιοκριτικές του. Καιρό τώρα του άφηνε προσβλητικά σχόλια ενώ πριν από δυο λεπτά του είχε γράψει αισχρόλογα για την οικογένειά του. Όμως δεν ανησύχησε. Από το προφίλ του και από τις γνώσεις του, ο Μπαλζάκ πρέπει να ήταν πάνω από πενήντα χρόνων.
«Θα μπο… μπορούσατε να μου δω… δώσετε ένα αυ… αυτόγραφο;»
Ησύχασε περισσότερο.
«Ναι, μικρέ μου» είπε και χαμογέλασε. Την έκανε τη καλή του πράξη για σήμερα.
«Ευ… ευχαριστώ. Μπαίνετε στα μπ… μπλογκ κι εσείς;»
Πάγωσε. Ψέλλισε «ναι».
«Κι εγώ» είπε ο μικρός που τώρα δεν κεκέδιζε καθόλου. «Είστε στη σελίδα μου. Είμαι ο Μπαλζάκ».
Έχασε το πάτωμα κάτω από τα πόδια του. Πετάχτηκε πάνω και έτρεξε προς την έξοδο παρασύροντας τρεις καρέκλες. Έξω η βροχή έπεσε στα μάτια του. Χωρίς να το καταλάβει κατέβηκε από το πεζοδρόμιο. Άκουσε ένα θόρυβο κι έπειτα ένιωσε να πετάει στον αέρα. Όταν προσγειώθηκε στη βρεγμένη άσφαλτο η λεκάνη του και τα δυο του πόδια ήταν σπασμένα. Όλα γύριζαν. Έστριψε το κεφάλι αριστερά δεξιά κι είδε τις ρόδες του αναπηρικού καροτσιού. Σήκωσε τα μάτια. Ο μικρός χαμογελούσε.