Βενετία (μέρος β΄) Isola di Giudecca

Φίλοι, συνεχίζομεν ακμαίοι το αφιέρωμα στη Βενετία.

Ορίστε μια ωραία φώτο που κατά τη γνώμη μου έχει τραβηχτεί απ’ τη κορυφή του καμπανίλε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Μπροστά δεξιά το γκραν κανάλε, (η αρχή ή το τέλος του, όπως θέλετε πάρτε το) με την εκκλησία Santa Maria della Salute απ’ την άλλη μεριά και πίσω το μακρόστενο νησί είναι η Τζουντέκα (διακρίνεται και ο Redentore, η άσπρη εκκλησία).
Isola di Giudecca, Venezia
Λέγαμε για το νησί που προσφέρει ησυχία και απομόνωση. Ονομάστηκε έτσι είτε λόγω εβραίων (Τζουντέι, Ιουδαίοι, τζούντας πριστ κτλ) είτε λόγω των giudicati, δικασμένων-καταδικασμένων και εξορισμένων εκεί. Παλιά είχε βίλες, εξοχικά των Βενετσιάνων, αλλά μετά έγινε τόπος διαμονής φτωχόκοσμου. Συνδέεται με τα βαπορέτι με την υπόλοιπη Βενετία και στην δυτική άκρη του υπάρχουν κανονικές πολυκατοικίες, ενώ δεξιά, ανατολικά είναι τα παλιά σπίτια και φυσικά οι εκκλησίες του. Τώρα αν σας έλεγα πως παλιά ενωνόταν με την Βενετία με ξύλινη πρόχειρη κατασκευή (είναι μακριά λέμε! 270 μέτρα περίπου) που στηριζόταν πάνω σε βάρκες μια φορά το χρόνο για να πάνε να προσκυνήσουν οι πολίτες στην εκκλησία il Redentore που χτίστηκε για τη σωτηρία από το λοιμό του 1575-6 ο οποίος εξόντωσε τη μισή πόλη θα με πιστεύατε; Εγώ όχι, αλλά έτσι γινόταν.

Κανάλι στη Τζουντέκα. Ατμόσφαιρα αμόλυντης Βενετίας ακόμα 100%

Όπως θα διαβάσετε παρακάτω λόγω Χίλτον που έρχεται η Τζουντέκα θα γίνει μαστ. Παίξετε το από τώρα προχωρημένοι στη Βενετία και σνομπάρετε εκείνους που ξέρουν μόνο την πλατεία του Σαν Μάρκο. Σεβαστείτε τον αγώνα που έδωσα για να πείσω την Πάρις να επενδύσει εδώ φίλοι.

Εκείνο όμως που τραβάει την προσοχή σ’ αυτό το νησί είναι:
Το περίφημο κτήριο Mulino Stucky
(δέτε και φωτο α μέρους)

Νεογοτθικού ρυθμού λένε, το έχτισε ο Γερμαναράς με το καλόηχο όνομα Ernest Wullekopf το 1895 για λογαριασμό του επιχειρηματία Giovanni Stucky. Στην περίοδο της ακμής του δούλευαν 1500 άτομα σε βάρδιες όλο το 24ωρο μέχρι το 1955 που έκλεισε. Από κει και πέρα η φθορά, συζητήσεις επί συζητήσεων μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 οπότε και εκπονήθηκε το σχέδιο αναστήλωσής του.
Επισκευαζόταν λοιπόν το έρμο το Στάκυ και γινόταν ένα πολυτελέστατο μπλοκ κατοικιών 138 συνολικά διαμερισμάτων, ένα συνεδριακό κέντρο 2000 ατόμων (είχα κλείσει και μια παρουσίαση του καινούργιου μου βιβλίου αλλά το ματαίωσα γιατί στο μεταξύ προστέθηκαν κι οι φίλοι απ’ τα μπλογκς, εσείς βρε κουτά, και φτάσαμε αισίως τους 2500 καλεσμένους) κι ένα ξενοδοχείο 39 αστέρων, το Hilton Venezia, (αφού όπως σας προείπα μεσολάβησα με κόπο να πείσω την Πάρις να συμφωνήσει).

Πάνω στις εργασίες όμως ήρθε…

Η μεγάλη φωτιά του 2003
Εκεί που όλα έβαιναν καλώς να σου η φωτιά, απ’ το χεράκι της μαφίας απ’ ό,τι ψιθυρίζεται στα κανάλια της πόλης των Δόγηδων και αφήνει να εννοηθεί ο (τότε) δήμαρχος Μάσιμο Κάτσιαρι, απόφοιτος Φιλοσοφίας σαν τον υποφαινόμενο. Μην ξεχνάτε ότι η οργάνωση καλά κρατεί στη γείτονα, δεν υπάρχει μόνο στο νότο, και δεν αστειεύεται. Το γράφω και στο αλκοόλ, αλλά θα το πω κι εδώ:
Μην αποκαλείτε τους Ιταλούς μαφιόζους, είναι η μεγαλύτερη προσβολή που μπορείτε να τους πετάξετε στα μούτρα. Για να είστε κύριοι- κυρίες μην λέτε ποτέ τη λέξη ούτε σε σοβαρή κουβέντα.

Φωτιά, όχι αστεία, φίλοι. Κατέστρεψε τη μια πλευρά του κτηρίου. Ξεκίνησε απ’ τον πύργο (εκεί όπου είχα αγοράσει με σκοπό να το χαρίσω στο Νουβάντα) και μετά τα ξεκώλιασε όλα. Δείτε τη φώτο, ελικόπτερα, ανεμιδόπτερα και πτερά απλά επιστρατεύσθησαν για την πλήρη κατάσβεση της ζωηράς πυρός.
Υπενθυμίζω εδώ ότι φωτιά (πάλι εμπρησμός) είχε καταστρέψει και το περίφημο θέατρο της Βενετίας La Fenice to 1996.

Τι να κάνω τώρα που είχα αγοράσει διαμέρισμα;

Σώθηκαν λένε τα διαμερίσματα, μην καρδιοχτυπάτε. Το πολύ πολύ να έχουν μια καπνιστή μυρωδιά σαν το Τάλισκερ και το Λαγκαβούλιν του φίλου μου του Λίμπρο.
Τα περισσότερα διαμερίσματα είναι από 60 έως 130 τετραγωνικά και απ’ αυτά 100 τουλάχιστον είχαν ήδη πουληθεί και σε λίγες μέρες θα έμπαιναν μέσα οι αγοραστές, οι οποίοι προέρχονταν απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.
Με το άκουσμα της είδησης τηλεφωνούσαν ανήσυχοι για τα διαμερίσματα τους που τα είχαν αγοράσει στην τιμή των;;;; (πόσων ευρώ το τετραγωνικό; πόσων; Έλεγα και εγώ 10.000; πόσων;)… των 3.500 ευρώ το τετραγωνικό. (το 2003 βέβαια, αλλά πόσο να ’χει πάει;)
Πάμε καλά; Όσο κάνουν τα σπίτια στην Αθήνα, σ’ ένα σωρό περιοχές, πχ Καισαριανή, που είναι και δίπλα στο σπίτι μου.

Όμως δεν πληρώνεται το να βλέπεις τα νταμάρια του Υμηττού ή τα Τουρκοβούνια απ’ το να βλέπεις τη παλιοθέα της λιμνοθάλασσας της Βενετίας, έτσι; Μη συγκρίνουμε τώρα τη μεγαλοπρέπεια του Υμηττού με τις μαρμάρινες εκκλησίες της μισοβυθισμένης πόλης, έτσι; Μη βάλω την καινούργια Αθήνα που χτίζεται στα μεσόγεια έτσι;

Κι εγώ που δεν πρόλαβα ν’ αγοράσω στο Στάκυ πού να αγοράσω φτωχικό, κύριε Μαμαλούκα μου;

Φίλοι μου οικονομικά εύρωστοι, έχω το κατάλληλο σπίτι για την αφεντιά σας (χωρίς μεσιτικά)

Αυτό το νησάκι στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας πολύ κοντά στην ιστορική πόλη. Έχει απ’ όλα πάνω. Σπίτια, σπιτάκια, αυλές, κήπους, λεμβοστάσιο κτλ και κυρίως privacy.
Πουλιέται.
Πόσο;
5 ψωροεκατομμυριάκα ευρώ.
Δυστυχώς όμως κάποιος μας πρόλαβε, τα ’δωσε, και το πήρε.
Πολλά; Αν δείτε τις μπλε σελίδες της κυριακάτικης καθημερινής θα συμφωνήσετε μαζί μου πως μόνο πολλά δεν είναι.

Αυτά τα ολίγα, φίλοι. Ας βιαστούμε, έρχεται το σούρουπο…



Τζουντέκα again, στο βάθος οι γερανοί που επισκευάζουν το διαμέρισμά μου στο Στάκυ… καληνύχτα.