Ο τελευταίος μύθος

Μια βραδιά όπως όλες τις άλλες.
Χρόνια πριν.
Είχαμε πάει για φαγητό στην ταβέρνα του Καραβίτη. Μόλις καθίσαμε έριξα μια ματιά στο χώρο και στα διπλανά τραπέζια. Το βλέμμα μου τον προσπέρασε κι αμέσως ξαναγύρισε πάνω του.
Καθόταν πολύ κοντά μου.
Ήταν μ’ αυτή τη μάγισσα με τα μαύρα νύχια που η μοίρα του επιφύλασσε για τελευταία σύντροφο.
Δεν ήθελα να κοιτάξω ξανά, σκέφτηκα ότι συνέχεια –μια ζωή- ο κόσμος θα τον κοίταγε. Όμως δεν μπορούσα ν’ αντισταθώ.
Ο τελευταίος μύθος, είπα από μέσα μου.
Κοίτα τον, δε θα τον ξαναδείς.
Ήταν σκυμμένος πάνω στο τραπέζι του. Τα μάτια του ήταν μισόκλειστα, καρφωμένα σ’ ένα μικρό ποτήρι κρασί μπροστά του. Έδειχνε έτοιμος να κλάψει.
Όπως η αίθουσα δεν είχε καμία διακόσμηση εκτός από μια σειρά τεράστια βαρέλια πίσω του, νόμιζα πως ο χρόνος έφυγε ιλιγγιωδώς προς τα πίσω. Και τον είδα ξανά. Να τρέχει με το ποδήλατό του, να φτιάχνει το μαλλί, να σερβίρει στο φτηνομάγαζο ουζάκι και μεζέ, να γελάει…
Κοίτα τον, έλεγα, κοίτα τον, ο τελευταίος μύθος.
Εκείνος παρέμενε σκυμμένος, προσηλωμένος στο κρασί του. Αμίλητος. Τα μάτια μισόκλειστα, λες γεμάτα δάκρυα.
Ο Ζήκος.
Ούτε ένα χρόνο μετά, χάθηκε.






















Δύο βράδια έχω ξυπνήσει στις τέσσερις και έχω συνθέσει το ποστ, πολύ καλύτερα βέβαια, στο μυαλό μου. Ε, αυτή τη φορά σηκώθηκα και το 'γραψα κιόλας.
Αν δεν έβρισκα φωτογραφία από το «Της κακομοίρας» δε θα το ανέβαζα.
Όμως θα τον προτιμούσα γελαστό, να τρέχει με το ποδήλατο και να τραγουδάει.