Notti italiane I Νύχτα που δε θα ξανάρθει ούτε μ’ όλα τα λεφτά του κόσμου

Πού να ήταν εκείνο το κλαμπ;
Εντάξει, χαμένο στην παλιά πόλη, αλλά σε μια μεριά απ’ όπου δεν πέρναγες συχνά.
Δεν έχει σημασία άλλωστε έκλεισε σχεδόν αμέσως.
Θυμάμαι όμως τη μοναδική φορά που πήγαμε
Ήταν μια καθημερινή, μπορεί και Παρασκευή, βράδυ
Χειμώνας κανονικός.
Ωραίο μπαρ, κάτι διαφορετικό για την πόλη τότε
Με πατάρι
Κι εκείνη η τζαζ απίστευτη
Ζωντανήμουσική αν θυμάσαι
Θυμάμαι μόνο πόσο ωραία ήταν
Να ’παιξαν Κόντε;
Σίγουρα μόνο που τότε δεν τον άκουγες τόσο πολύ και δεν το θυμάσαι
Δεν είχε πολύ κόσμο, όλοι μας κοίταζαν
Καθίσαμε στο καλύτερο τραπέζι
Για κάποιον λόγο μας πέρασαν για λεφτάδες
Χα χα
Κι εσύ, ο μόνος που το διέκρινες ή το υποψιάστηκες, θέλησες να το προχωρήσεις
Χαχα
Μετά τα ποτά μας, παρήγγειλες σαμπάνια
Υπήρχε στον κατάλογο
Moet ήταν;
Νομίζω
Σκοτωθήκανε να τη φέρουν κι είχαν το ύφος ότι καλά το είχαν καταλάβει ότι ήμασταν λεφτάδες
Αν μας κοιτούσαν μία πριν μετά τη σαμπάνια κανείς δεν ξεκολλούσε τα μάτια του από πάνω μας
Θυμάμαι τα γέλια που ’χαμε κάνει
Πολλά γέλια, ανέμελα…
Φύγαμε αργά, απ’ τους τελευταίους, υπέροχα μεθυσμένοι
Μ’ αυτό το ανάλαφρο ζάλισμα που μόνο η σαμπάνια φτιάχνει
Κι όταν φτάσαμε στη Λάντσια και μπήκαμε μέσα είδες ότι μας είχαν βουτήξει τον έναν καθαριστήρα
Βρίζαμε και γελούσαμε ταυτόχρονα
Κι έπειτα ήρεμα, με είκοσι χιλιόμετρα, προς το σπίτι
Περνώντας μπροστά απ’ την Ασφάλεια
Κι όλη η πόλη να κοιμάται
Στην άδεια λεωφόρο

Στην ομίχλη που αργόπεφτε
Κι έπειτα γλυκό κρεβάτι
Καμία έννοια, τίποτα
Ωραία χρόνια γαμώτη μου
χαχα

(Πρέπει να 'μασταν μερικοί, τότε, εγώ όμως μόνο εσένα θυμάμαι. Να 'ναι τυχαίο;)