Μια ψυχή που πέταξε μακριά...

Θεωρώ πως αν δεν έχεις μεγαλώσει παιδία (κι όχι απλώς να έχεις) δεν δύνασαι να μιλάς σαν ειδικός για ανατροφή παιδιών. (δε πα να ’χεις εκατό πτυχία).

Αναλόγως πιστεύω, δεν μπορείς να μιλήσεις ή να κρίνεις γονείς παιδιού με μαθησιακές ή κινητικές δυσκολίες.

Όμως αυτό που γράφει σήμερα η Ελευθεροτυπία με συντάραξε βαθιά.

Αντιγράφω τα βασικότερα της είδησης κι ελπίζω να πρόκειται για λάθος ή για παρεξήγηση.

Τίτλος: Ούτε πεθαμένη δεν την ήθελε η οικογένεια

Πριν από 8 χρόνια πέρασε το κατώφλι του Ιδρύματος Χρόνιων Παθήσεων της Κομοτηνής. Οι γονείς της την είχαν αφήσει εκεί γιατί έπασχε από σύνδρομο Down. Προχθές η ζωή της σβήστηκε από ένα κομματάκι χαρτομάντιλου…
Η μικρούλα, 11 χρόνων πια, που συνήθιζε να περνά τις ώρες της απομονωμένη από τα άλλα παιδάκια, προσπάθησε προχθές να καταπιεί ένα κομμάτι χαρτομάντιλου ή χαρτοβάμβακα. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στο παρελθόν σύμφωνα με τη διευθύντρια τους ιδρύματος, όμως προχθές στάθηκε μοιραίο. Ο θάνατος της, συνέπεια πνιγμού από ξένο σώμα, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή επήλθε γρήγορα χωρίς να είναι ακαριαίος όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Αμέσως ειδοποιήθηκε η μητέρα της η οποία διαμένει σε άλλη πόλη της χώρας για την παραλαβή της σωρού, όμως εκείνη γνωστοποίησε με φαξ πως δεν επιθυμεί να την πάρει κι έτσι η ταφή του παιδιού έγινε με μέριμνα των εκπροσώπων του ιδρύματος.



Πιστεύω πως οποιοδήποτε σχόλιο δε θα προσφέρει τίποτα.