Αργά, πολύ αργά, ένα βράδυ
Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που έφυγες από το σπίτι τους;
Είχες πιει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.
Πήρες το δρόμο για το σπίτι σου.
Περπατώντας στην, απέραντη όπως έμοιαζε εκείνο το βράδυ, Viale Gallipoli, είδες ότι δεν περνούσε αυτοκίνητο, ούτε φαινόταν κανένα από μακριά.
Είπες να περπατήσεις στη μέση του δρόμου, πάνω στις άσπρες γραμμές, ίσως για να καταλάβεις καλύτερα την estetica, το paesaggio ειδικότερα, που μελετούσες τότε.
Δεύτερη ματιά. Ψυχή στα πεζοδρόμια, αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Το ’κανες.
Άρχισες να περπατάς κοιτώντας κάθε τόσο πίσω σου.
Τίποτα, κανένα φως.
Ούτε μπροστά.
Άφησες την ομίχλη να σε κυκλώσει, πήρες μια βαθιά αναπνοή και γεύτηκες την ιδιαίτερη μυρωδιά της, αυτή που σου θύμιζε λιτρουβιό στη Λευκάδα.
Συνέχισες να περπατάς…
και ξαφνικά
άνοιξες τα μάτια τρομαγμένος.
Μην ξέροντας πόσα δευτερόλεπτα –ακόμα και σήμερα δε θέλεις να πιστέψεις ότι μπορεί να είχε συμπληρωθεί ένα ολόκληρο λεπτό- είχαν περάσει.
Είχες αποκοιμηθεί, διάολε…
Κοιμόσουν κανονικά…
Και βρέθηκες να περπατάς στη μέση του δρόμου…
Απορροφημένος ολοκληρωτικά από το τοπίο, από την αισθητική του τοπίου…
Κυκλωμένος από την ομίχλη και τη μοναξιά…
Είχες πιει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.
Πήρες το δρόμο για το σπίτι σου.
Περπατώντας στην, απέραντη όπως έμοιαζε εκείνο το βράδυ, Viale Gallipoli, είδες ότι δεν περνούσε αυτοκίνητο, ούτε φαινόταν κανένα από μακριά.
Είπες να περπατήσεις στη μέση του δρόμου, πάνω στις άσπρες γραμμές, ίσως για να καταλάβεις καλύτερα την estetica, το paesaggio ειδικότερα, που μελετούσες τότε.
Δεύτερη ματιά. Ψυχή στα πεζοδρόμια, αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Το ’κανες.
Άρχισες να περπατάς κοιτώντας κάθε τόσο πίσω σου.
Τίποτα, κανένα φως.
Ούτε μπροστά.
Άφησες την ομίχλη να σε κυκλώσει, πήρες μια βαθιά αναπνοή και γεύτηκες την ιδιαίτερη μυρωδιά της, αυτή που σου θύμιζε λιτρουβιό στη Λευκάδα.
Συνέχισες να περπατάς…
και ξαφνικά
άνοιξες τα μάτια τρομαγμένος.
Μην ξέροντας πόσα δευτερόλεπτα –ακόμα και σήμερα δε θέλεις να πιστέψεις ότι μπορεί να είχε συμπληρωθεί ένα ολόκληρο λεπτό- είχαν περάσει.
Είχες αποκοιμηθεί, διάολε…
Κοιμόσουν κανονικά…
Και βρέθηκες να περπατάς στη μέση του δρόμου…
Απορροφημένος ολοκληρωτικά από το τοπίο, από την αισθητική του τοπίου…
Κυκλωμένος από την ομίχλη και τη μοναξιά…
Labels: ιταλικές νύχτες
posted by mamaloukas at 7:56 PM
25 Comments:
Κυκλωμένος από την ομίχλη και τη μοναξιά…
Υπέροχο τέλος για το υπέροχο κείμενό σου.
Εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί
Άσμα ασμάτων, κεφ. Ε΄
η νύχτα, η ιταλία, η λευκάδα, η μοναχικότητα και ο φόβος (αλλά όχι ακριβώς φόβος)... αυτά είναι δικά σου, μέσα σου. και σου πάει πολύ να γράφεις για αυτά.
πρόσφατα βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με την ομίχλη. πυκνή πάνω σε βουνό 1.500 μέτρα.
η ομίχλη προκαλεί αυτό το περίεργο φαινόμενο. προκαλεί σιωπή... η ίδια φύση κρατά την ανάσα της ενώ κοιτά πίσω από πλάτη της, για να ξορκίσει αυτή τη βροχή που αποφάσισε να κάνει βόλτα στη γη.
αλλά σε κυκλώνει, σε πνίγει και παράδοξα και παράλογα, αισθάνεσαι μέρος της αφού η ίδια, με ένα ιδιαίτερα ύπουλο και γοητευτικό τρόπο σε κάνει μέρος της. συνένοχό της. μπαίνει μέσα στο δέρμα σου και ασφυκτιάς αφού είσαι όλα και παραμονεύεις γύρω σου.
Ωραίο κείμενο, με εξαιρετικά τρυφερή και σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα Δημ. Μαμαλούκα που έρχεται κατ' ευθείαν απ' το αλκοόλ (όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα). Μη την χάσεις! (σιγά μη την χάσεις, εδώ δεν ξεχνάς την Ελβετία). Αύριο το άλεφ όλη μέρα στο σπίτι της Φράου, μακάρι να βρέχει. Δεν αντέχεται η Φράου δίχως βροχή. Στη βορινή πλευρά τα περβόλια, στο νοτιά ο δρόμος στο βουνό. Καλό ξημέρωμα, για απόψε, όπως θα έλεγε και μια ψυχή (βρε, τον φόβο μου νάχεις, τον είδα τον Μπόρχες στα βιβλία, κάτω- κάτω στο τέλος. Δηλαδή δεν είχε πιο κάτω). άλεφ νυσταγμένο, νυχτερινό
Πολύ ωραίο κείμενο Δημήτρη! μελαγχολικό σαν την μελαγχολία που φέρνει η ομίχλη.
Αν θες να δεις φωτο ομίχλης να επισκεφτείς στο μπλογκ μου, στο Πήλιο.
Πήρα πολλές δόσεις ομίχλης φέτος!
Καλό σου βράδυ και σε σένα και στο άλεφ το νυσταγμένο.
Όνειρα γλυκά άλεφ!
Πολύ όμορφο κείμενο . Έκπληξη βραδινή για μένα . Περιέγραψε ακριβώς τη σημερινή μου μέρα .
Θολά , ομιχλώδη τα τζάμια του αυτοκινήτου από την ασταμάτητη σημερινή βροχή . Η ομίχλη όμως στο εσωτερικό του ακόμα πυκνότερη .
Αν πάντως έβλεπα κάποιον ένα βράδυ να περπατά στη μέση του δρόμου , θα πήγαινα το αυτοκίνητο στην άκρη και θα τον προσπερνούσα ήρεμα κι αργά . Θα είχε κι εκείνος τους λόγους του , τους απόλυτα σεβαστούς ...
Αδερφέ, επειδή όλοι οι παραπάνω έχουν πεί καλά λόγια δε θα είμαι εγώ αυτός που θα διαφωνήσει. Η μοναξιά και η μελαγχολία δείχνουν στους ανθρώπους το δρόμο για την εσωτερική τους αναζήτηση που δεν τελειώνει ποτέ. Καλό είναι όταν περπατάμε στην άσπρη διαωριστική γραμμή να προσέχουμε. Άλλωστε αυτό που χωρίζει τους λογικούς από τους τρελλούς είναι μόνο ένα κάγκελο.
...mamaloukas fan-club rules!!! :)
Πρέπει να διευκρινήσω ότι το παραπάνω σχόλιο περί λογικών και τρελλών δεν απαυθύνεται στο Μαμαλούκα αλλά σ' αυτούς που περπατάνε για πολύ καιρό πάνω στις διαχωριστικές γραμμές και δν έχουν πιεί.
@ Mamalukas> Οχι βροχή, όχι Φράου! Και όσο για το κείμενο, αποδεικνύεται παντός καιρού, με συγκινεί πολύ και με τον ήλιο και την ημέρα. άλεφ σπασικλάκι κι εργατικό και φαν Μαμαλούκα, λέμε
georgia
ευχαριστώ καλή μου
ioeu
δεν έχετε και άδικο αγαπητέ μου.
Αλεξάνδρα
πολύ ωραίο αυτό που έγραψες. θα ήταν μαγευτικά στο βουνό... σε ζηλεύω
Άλεφ άτακτο παντός καιρού
Άουρα
Ομίχλη και στο εωτερικό;
Μόνη στ' αμάξι;
Demetrio
mamalouka's soul
Εσωτερικό, αληθινό, κρυμμένο, δικό μου. Ποτέ δεν περπάτησα σ' αυτή τη γραμμή. Με το ένα πόδι πάντα στο κενό.
Βρέθηκα σταματημένη πάνω σε νησίδα. Κολλημένη στο φανάρι. Ήταν τέτοια ώρα. Κάπου αλλού ωστόσο. Θυμάμαι μια αίσθηση πετάγματος κι ύστερα το κενό.;Allo u;ema ;asxeto. Γράψε μας για τη μπίρα chimay. Kai ta monast;hria poy thn fti;axnoyn.
Κάτι πάτησα και βγήκαν άλλα αντ' άλλων. Εσύ όμως κατάλαβες.
Λεία
σ ευχαριστώ, ανατρίχιασα στο δεύτερό σου σχόλιο.
για την μπίρα δε νιώθω κατάλληλος να γράψω παρόλο που την ξέρω, την πίνω και μου αρέσει.
πέρα απ' το γραφικό της υπόθεσης, οι καλόγεροι δηλαδή να ζουν σε κάποιο μοναστήρι το μεσαίωνα και παράλληλα με τις βιβλιοδεσίες και τις αντιγραφές των χειρογράφων να φτιάχνουν και μπύρες δεν ξέρω και πολλά άλλα.
πολλούς χαιρετισμούς
Ντεμέτριο
"Κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά..."(Σεφέρης) για να συμπληρώσω τον ioeu. Και επ' ευκαρία, το 'χω παράπονο, αγαπητέ Μαμαλούκα. Ακόμα δεν μου βρήκες όνομα για τις συνδέσεις στο μπλογκ σου;
Καλέ μαμαλούκα -από τη μιλιταριστική κάστα των Μαμελούκων θα κρατάς δεν μπορεί- μ' αυτό το κείμενο μου απέδειξες γι' άλλη μια φορά γιατί αγαπάω τη γραφή σου
Η Chimay είναι πολύ ωραία μπύρα,σας το λέω εγώ που από μπύρες απέχω-μόνο Guiness πίνω και μιά κοκκινη Mcτάδε...
Βρε Δημήτρη,γιά φρόντισε την φίλη μου την Anagnostria σε παρακαλώ
Συγγνώμη παρεσύρθην,το κείμενο είναι εξαιρετικό.Το επόμενο βιβλίο σου,πρέπει να είναι διηγήματα,επιμένω...
Διακόπτω τη σιωπή μου για να δώσω χίλια δίκια για την αγαπητή και πάντα σεμνή Αναγνώστρια.
΄Καλή μου με συγχωρείτε σας ξέχασα μαζί με την Εαρινή. βλέπετε φοβάμαι κιόλας μήπως σας δώσω κάποιο κωδικό που δε θα σας ικανοποιεί. πάντως νομίζω ότι σύντομα θα καταργήσω όλους τους κωδικούς και θα δώσω άλλους πιο κοντά στην πραγματικότητα.
σε κάθε περίπτωση θα το φροντίσω.
Σκαλίδη μου, τι το μιλιταριστικό έχει το παρόν κείμενο;
Λίμπρο θενκς, βιβλίο με διηγήματα νομίζω ότι αργεί ακόμα.
μήπως να το ξανοίξουμε λιγάκι το μαυρούλι?
(να τον! δώσε θάρρος στον φιλοξενούμενο, να σ' ανέβει στο σβέρκο...)
αστειεύομαι, φίλτατε!
(κάνω επανάληψη στα μαθήματα...γευσιγνωσίας και πέρασα να σας ευχηθώ. στην υγειά μας!)
Με διαφορά φάσης ...
Βραδινές ώρες ναι , τις περισσότερες φορές μόνη . Πάντα με τη μουσική τέρμα και την ταχύτητα ανεβασμένη . Και όσο για την ομίχλη , δε βαριέσαι , κατεβάζω το τζάμι , μπαίνει βραδινός αέρας και διαλύεται .
Δεν είμαι fan της μπύρας , προτιμώ πάντως τη μαύρη αλλά και την McFarland μια χαρά την κατεβάζω .
Άσχετο , ioeu you are grrreat !!!
:-)))
Κατανοητή η αμηχανία σου, αγαπητέ Δημήτρη. Και οι μαθητές μου στο σχολείο δυσκολεύονταν αφάνταστα να μου βρουν παρατσούκλι ή να με σατιρίσουν στις εκδηλώσεις τους. Ίσως γιατί είμαι ένα εντελώς κοινότοπο ον, χωρίς κανένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό.
To έχω διαβάσει τέσσερις φορές ως τώρα.
Και κάθε φορά μου αρέσει περισσότερο.
poly kalo post. an kai mikro kai grigoro mou trabh3e poly to endiaferon kai sto telos... ithela ki allo...
:)
Post a Comment
<< Home