Πρεβέρ Γυρισμός στην πατρίδα
Γυρισμός στην πατρίδα
Ένας Βρετόνος γυρνάει στην πατρική του γη
Αφού έκαμε πολλές παλιανθρωπιές
Σεργιανάει μπροστά στις φάμπρικες του Ντουαρνενέ
Δε θυμάται κανέναν
Δεν τον θυμάται κανείς
Είναι πολύ λυπημένος.
Μπαίνει σ’ ένα λουκουματζίδικο να φάει λουκουμάδες
Μα δεν μπορεί να φάει
Κάτι τους κάνει να του καθίζουν στο λαιμό
Πληρώνει
Βγαίνει
Ανάβει τσιγάρο
Μα δεν μπορεί να το καπνίσει.
Έχει κάτι
Κάτι στο νου του
Κάτι κακό
Όσο πάει και στενοχωριέται πιο πολύ
Και ξαφνικά αρχίζει να θυμάται:
Κάποιος του ’πε όταν ήταν μικρός
«Εσύ θα καταλήξεις στην κρεμάλα»
Και για χρόνια
Δεν τόλμησε ποτέ να κάνει τίποτα
Ούτε το δρόμο καν να διασχίσει
Ούτε να φύγει στη θάλασσα
Τίποτα απολύτως τίποτα
Θυμάται.
Αυτός που τα προέβλεψε όλα αυτά είναι ο θείος Γκρεζιγιάρ
Ο θείος Γκρεζιγιάρ που φέρνει παντού δυστυχία
Ο κερατάς!
Κι ο Βρετόνος σκέφτεται την αδερφή του
Που εργάζεται στην αγορά Βοζιράρ
Τον αδερφό του που σκοτώθηκε στον πόλεμο
Του ’ρχεται στο νου κάθε τι που είδε
Κάθε τι που έκαμε.
Τον πνίγει η θλίψη
Δοκιμάζει άλλη μια φορά
Ν’ ανάψει τσιγάρο
Μα δεν του κάνει κέφι να καπνίσει
Και τέλος αποφασίζει να πάει να δει το θείο Γκρεζιγιάρ.
Πάει
Ανοίγει την πόρτα
Ο θείος δεν το θυμάται
Εκείνος όμως τον θυμάται
Και του λέει:
«Καλή σου μέρα θείε Γκρεζιγιάρ»
Κι ύστερα τον στραγγαλίζει.
Και κατάληξε στην κρεμάλα στο Κιμπέ
Αφού έφαγε δυο ντουζίνες λουκουμάδες
Και κάπνισε ένα τσιγάρο.
Ζακ Πρεβέρ, Λόγια και άλλα, μτφ. Δημήτρης Καλοκύρης, εκδ. Νεφέλη
Το 57ο βιβλίο μου, που αγοράστηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1986.
Ήμουν 17,5 χρόνων. Αγαπημένο μου ποίημα, αγαπημένος μου ποιητής.
(είμαι πολύ στεναχωρημένος γιατί τα χάλασα με τη Λιζ Χάρλει και παντρέυτηκε τον Ινδό)
Ένας Βρετόνος γυρνάει στην πατρική του γη
Αφού έκαμε πολλές παλιανθρωπιές
Σεργιανάει μπροστά στις φάμπρικες του Ντουαρνενέ
Δε θυμάται κανέναν
Δεν τον θυμάται κανείς
Είναι πολύ λυπημένος.
Μπαίνει σ’ ένα λουκουματζίδικο να φάει λουκουμάδες
Μα δεν μπορεί να φάει
Κάτι τους κάνει να του καθίζουν στο λαιμό
Πληρώνει
Βγαίνει
Ανάβει τσιγάρο
Μα δεν μπορεί να το καπνίσει.
Έχει κάτι
Κάτι στο νου του
Κάτι κακό
Όσο πάει και στενοχωριέται πιο πολύ
Και ξαφνικά αρχίζει να θυμάται:
Κάποιος του ’πε όταν ήταν μικρός
«Εσύ θα καταλήξεις στην κρεμάλα»
Και για χρόνια
Δεν τόλμησε ποτέ να κάνει τίποτα
Ούτε το δρόμο καν να διασχίσει
Ούτε να φύγει στη θάλασσα
Τίποτα απολύτως τίποτα
Θυμάται.
Αυτός που τα προέβλεψε όλα αυτά είναι ο θείος Γκρεζιγιάρ
Ο θείος Γκρεζιγιάρ που φέρνει παντού δυστυχία
Ο κερατάς!
Κι ο Βρετόνος σκέφτεται την αδερφή του
Που εργάζεται στην αγορά Βοζιράρ
Τον αδερφό του που σκοτώθηκε στον πόλεμο
Του ’ρχεται στο νου κάθε τι που είδε
Κάθε τι που έκαμε.
Τον πνίγει η θλίψη
Δοκιμάζει άλλη μια φορά
Ν’ ανάψει τσιγάρο
Μα δεν του κάνει κέφι να καπνίσει
Και τέλος αποφασίζει να πάει να δει το θείο Γκρεζιγιάρ.
Πάει
Ανοίγει την πόρτα
Ο θείος δεν το θυμάται
Εκείνος όμως τον θυμάται
Και του λέει:
«Καλή σου μέρα θείε Γκρεζιγιάρ»
Κι ύστερα τον στραγγαλίζει.
Και κατάληξε στην κρεμάλα στο Κιμπέ
Αφού έφαγε δυο ντουζίνες λουκουμάδες
Και κάπνισε ένα τσιγάρο.
Ζακ Πρεβέρ, Λόγια και άλλα, μτφ. Δημήτρης Καλοκύρης, εκδ. Νεφέλη
Το 57ο βιβλίο μου, που αγοράστηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1986.
Ήμουν 17,5 χρόνων. Αγαπημένο μου ποίημα, αγαπημένος μου ποιητής.
(είμαι πολύ στεναχωρημένος γιατί τα χάλασα με τη Λιζ Χάρλει και παντρέυτηκε τον Ινδό)
Labels: ποίηση
posted by mamaloukas at 6:13 PM
30 Comments:
Η ασεβής θα σου πω για την υποσημείωση: όταν άκουσα την είδηση, εσένα σκέφτηκα, Καταλαβαίνω τη θλίψη σου...Η Λιζ έχασε!
Όσο για τον ποιητή, καταλαβαίνω γιατί σου αρέσει και γιατί γράφεις κι εσύ όπως γράφεις. Καλό απόγευμα
Εδώ πια συναντηθήκαμε εντελώς, Φρόυντ- Μαμαλούκα. Μεγάλος έρωτας μετά τον Μαγιακόφσκι(και πριν τον Μπόρχες) κι ακόμα κρατά (και εξακολουθεί να με πονάει, όλοι είναι "στην πόρτα", να φύγουν έτοιμοι). Αγαπημένο ποίημα "Το τραγούδι του δεσμοφύλακα", παλιά. Τώρα κατάλαβα ότι ο δεσμοφύλακας είμαστε εμείς, πονάει βέβαια λίγο. Αλλά οι επινοήσεις, πονούν περισσότερο. Καλόν είναι να ξέρουμε. Αυτά, εύγε για τον Πρεβέρ, χαίρομαι που τον θυμήθηκες πάλι.
σ ευχαριστώ Σταυρούλα, μου στοίχισε κι εμένα ο χωρισμός. τι να κάνουμε, εγώ και στο βιβλίο μου την έβαλα και τη διαβεβαίωσα πως εκατομμύρια θα ρθουν και σ' εμένα όταν με ανακαλύψει το Χόλιγουντ αλλά αυτή ανέκδοτη (ανένδοτη ήθελα να πω). τέλος πάντων τα βρήκαμε να βρισκόμαστε κρυφά όταν θα ρχεται στην Καισιαριανή που χει ένα δυάρι, αλλά μην το πεις πουθενά.
Άτακτο μικρό Άλεφ σ' ευχαριστώ. Ποιητής ο Πρεβέρ με π κεφαλαίο, παλιά ήξερα απ' έξω πολλά δικά του, κι άλλα έγραφα στα βιβλία της Γ' λυκείου (από κει φάνηκε και με στείλανε στην κλινική στην Ελβετία)
και μια απορία, μετράς τα βιβλία που διαβάζει ή έχεις; σε ποιο βρίσκεσαι τώρα; θα μας τρελάνεις για τα καλά και θα τρέχουμε κι εμείς στις Ελβετίες
Κι ευτυχώς που μας στείλανε (στην... Ελβετία), διότι δεν θα βρισκόμαστε διαφορετικά. Αρα... Ζήτω η Ελβετία! Αντε και ο Πρεβέρ...
Κι από τους δικούς μου αγαπημένους. Με μια διαφορά: τον πρωτοδιάβασα στα 12, στο πρωτότυπο.
ντολάκι, που "μετακόμισες", έπεισες και τις φίλες σου και μας βασανίζεις να αλλάξουμε τα λικς μας, -δεν έχω αξιωθεί να το κάνω ακόμα-, με εντυπωσιάζεις... στα 12;
μετρώ μόνο τα ελληνικά λογοτεχνικά (και φιλοσοφίας) βιβλία που έχω αγοράσει εγώ ο ίδιος (όχι όσα βρήκα από τους γονείς μου). δεν μετρώ τα ξένα, ιταλικά κυρίως, τα λευκώματα και τα σχετικά με την ιστορία του βιβλίου και τη βιβλιοφιλία (βιβλιογραφίες κτλ)
τώρα είμαι στο νούμερο 1100.
από αυτά έχω αρκετά αδιάβαστα, αλλά έχω διαβάσει και πολλά άλλα που δεν είναι στον κατάλογο.
Σωστά άτακτο Άλεφ. θυμάμαι ότι ήσουν πολύ ανυπάκουο εκεί (στην Ελβετία)
άμα δεν κάνεις φιγούρα μπρε ντολ...
:))))
αχ ντολ μου ίσα που σε κατηγόρησα. δεν είχα δει τα γλυκά σου λόγια στο προηγούμενο ποστ!
σ ευχαριστώ καλή μου
Ο Πρεβέρ είναι καταπληκτικός. Μήπως σας βρίσκονται ποιήματά του μελοποιημένα απο τον Κρολά;
Τι ωραίο ποίημα.Μπράβο...Γιά την Λιζ,να προσθέσω ότι ανέκαθεν διέπετο από "λεφτά" αισθήματα,δεν σου άξιζε αγόρι μου.
Λίμπρο μου σ ευχαριστώ εσύ με καταλαβαίνεις, την αγαπάω ακόμα όμως τι να κάνω... (βέβαια έχω ακόμα τη Μόνικα, αλλά η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται)
smokecolumn
καλώς ήρθατε κι εσείς. Κρολά; Συγχωρέστε με, αγνοώ. ξέρω ότι πολλά ποιήματα του Πρεβέρ έγιναν τραγούδια
πασίγνωστος στίχος: μπρος στης φάμπρικας την πύλη ο εργάτης σταματά, αλλά...
άλλωστε αυτό μπλογκ είναι ακόμα στην εποχή των σπηλαίων με κανονική τηλεφωνική γραμμή... πού να έχω τραγούδια...
όμως συντόμως θα γίνουμε σούπερ ντούπερ με αστροφυσικές ταχύτητες (όταν αποφασίσω να βάλω ένα πρόγραμμα επιτέλους σ' αυτή τη ζωή μου)
(δηλαδή ποτέ)
http://www.youtube.com/watch?v=j3g4PMSePdM
αφιερωμένο...
"Με το κεφάλι λέει όχι
μα λέει ναι με την καρδιά
λέει ναι σ' ό,τι αγαπάει
λέει όχι στον καθηγητή
είναι όρθιος
τον ρωτάνε
και νάτα όλα τα προβλήματα μπροστά του
ξαφνικά τον πιάνει ένα γέλιο τρελό
κι όλα τα σβύνει
αριθμούς κι ονόματα
φράσεις παγίδες
κι όσο απειλεί ο δάσκαλος
μέσα στη φασαρία που κάνουν τα παιδιά
με κιμωλίες πολύχρωμες
πάνω στο μαύρο πίνακα της δυστυχίας
σχεδιάζει το πρόσωπο της ευτυχίας".
"Ο άταχτος" (από ένα παμπάλαιο βιβλίο εξαντλημένο πια της "Θεωρίας") αφιερωμένο εξαιρετικά για τα χρόνια της Ελβετίας.
Άλεφ
σ ευχαριστώ άτακτο Άλεφ. το βιβλίο είναι με πράσινο εξώφυλλο και τη φωτο που παραθέτω στο ποστ;
αν ναι, απ' αυτό -που είναι του αδερφού μου- τον έμαθα.
Αχ τα χρόνια της Ελβετίας... δεν ξεχνιούνται.
ioeu
σας ευχαριστώ θα το φορτωσω να το δω
μου άρεσε πολύ το ποίημα που το άλεφ μας αντέγραψε.
στην Ελβετία, αδερφοί μου, στην Ελβετία!
Με πορτοκαλί εξώφυλλο είναι αλλά έχω κι εκείνο με το πράσσινο. Και μη λες "αδελφός" διότι τα έρημα και μοναχόπαιδα άλεφ, ζηλεύουν. Κι είναι το μόνο που ζηλεύουν, τ' αδέλφια. Ισως γι' αυτό να δεθήκαμε τόσο τότε στην Ελβετία. Και να μην το ξεχάσω, το lexima σήμερα ανέβασε κείμενο για την "Απαγωγή του εκδότη".
@Scalidi: Σταυρούλα μου, τόξερα ότι μια χαρά συνεννοούνται τα άτακτα. Μα πες μου τώρα δεν του ταιριάζει το ποίημα;
Κάπως έτσι θα ήταν στο σχολείο ο δεμ ο λουκ...αλεφάκι
Εγώ μπήκα να πω κάτι σοβαρό:
δεν σου ταίριαζε ποτέ η Λιζ καλέ μου Μαμαλουξ. Με τη Μόνικα απ' την άλλη, είστε σαν την κατσαρόλα με το καπάκι. Σαν το αυγό με το ασπράδι. Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι εν ολίγοις.
Άρα προς τί η στεναχώρια;
...σαν τον κρόκο με το ασπράδι ήθελα να πω...απαπα.
φυσικά κι ήμουν έτσι ως μαθητής. δε θέλει και πολύ σκέψη για να το καταλάβεις. το ποίημα δε, ερχόταν κουτί στα πέτρινα χρόνια της Γ Λυκείου.
Τζόρτζια
Ταιριάζουμε λες με τη Μόνικα;
στο λεώ γιατί βρε παιδί μου όλο καυγάδες είμαστε κι ας γνωριζόμαστε απ' το 89 -τότε που την πήγα στο Χόλιγουντ και τη γνώρισα στον Κόπολα κι αυτός της έδωσε ρολίσκο στο Δράκουλα-,
άσε που ο Βενσάν είναι φίλος...
μ' άρεσε η παρομοίωση με την κατασαρόλα με το καπάκι.
ωραία μετάφραση...
και εγώ θα σταθώ στην φωτογραφία που μαγικά αγκάλιασε τις λέξεις.
(η λιζ τρέχει πίσω από τα κίτρινα διαμάντια... και ξέρουμε ότι δεν έχουν καλή κατάληξη). καλύτερα που έφυγε.
alex
πολύ προχωρημένο και ψαγμένο αυτό που είπατε για τα κίτρινα διαμάντια. τα σέβη μου.
...εισαι ευαισθητη ψυχη τελικα...
thnks pal
Κακιά στιγμή μάλλον διάλεξα για να επιστρέψω φίλτατε κε Μαμαλούκα ...
Κι ενώ μου πήρε μέρες να χωνέψω αυτό με τη Λιζ ( μιλάμε ότι κατέβασα πολλά μαλτ - εκπληκτικά τα posts by the way ) , πέφτω πάλι σε τούτο το , κατά τη γνώμη μου , ανούσιο , μάταιο και εντελώς βαρετό "μαλλιοτράβηγμα" . Κλείνετε και εσείς τα σχόλια , έμεινα η δύσμοιρη , έρημη και μόνη .
Οπότε σας γράφω εδώ στου Πρεβέρ ότι η παρουσίαση του βιβλίου του κου Σωτάκη μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα το διαβάσω . Και άμα το δείτε το σχόλιο , έχει καλώς .
Συγχωρέστε την εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Άουρα , η απουσία της ήταν για καλό σκοπό και ανεβάστε άλλο ποστ επιτέλους !
Kλαψ ...
Γεια σας Άουρα. καλώς επιστρέψατε.
Έίτε μικρός τον διαβάσεις είτε μεγάλος, είτε γέρος, το αποτέλεσμα είναι ένα. Έτσι κι αλλιώς χαμένος από χέρι είσαι αν πας να καταλάβεις "τι εννοεί ο ποιητής". Το σκοτάδι που σε τρώει είναι τόσο βαθύ που φως δε βλέπεις πουθενά. Με τους λουκουμάδες παραμάσχαλα και το μαχαίρι ματωμένο, ή ανάποδα (χαχα), ο φόνος είναι γεγονός. Το μίσος και η δίψα για εκδίκηση, ο δρόμος του φόβου και της ανασφάλειας με τρόμαζε πάντα κι ο μεσιέ τον έχει.
Post a Comment
<< Home