Notti italiane III - Bar Corto Maltese

Κάτω, κοντά στη Ματσίνι, δίπλα στην οδό Αυτοκράτορα Αδριανού υπήρχε το Κόρτο Μαλτέζε.
Μπαρ νυχτερινό γεμάτο ζωή, κλαμπ όπως το έλεγαν οι ιταλοί.
Μας άρεσε πάντα, είχε μια ατμόσφαιρα που κατάφερνε να σε ταξιδέψει.
Έμπαινες στους φωτεινούς τοίχους και άφηνες πίσω σου το γκρίζο ιταλικό νότο.
Στη μέση του χώρου υπήρχε το μπαρ. Καλοφτιαγμένο, από ακριβό ξύλο, έμοιαζε σαν μπρίκι που αρμενίζει στις νότιες θάλασσες μαζί με τον ήρωα του Ούγκο Πρατ.
Στ’ αριστερά, -θυμάσαι;- είχε σκαλοπάτια, σαν μικρή κερκίδα, και πίσω απομονωμένες γωνιές.
Γεμάτο σχεδόν πάντα με τις πιο αταίριαστες παρέες… από τζάνκι που βούταγαν κασετόφωνα μέχρι εικοσάχρονα πλουσιόπαιδα με δικές τους Μερσέντες-ντίζελ πάντα-. Πώς συνυπήρχαν αυτοί οι δύο κόσμοι δίπλα δίπλα χωρίς ποτέ να δούμε ούτε μια παρεξήγηση; Μας φαινόταν παράξενο.
Πόσες φορές λες να χαμε πάει;
Σίγουρα πάνω από 100…
Θυμάμαι το πανίνο που μου άρεσε και ποτέ δεν κατάφερνα να θυμηθώ πώς λέγεται. Ήσουν πάντα εκεί να μου το θυμίζεις: Τράπερ.
Κι από μπίρες;
Αρκεί να σου πω ότι εκεί πρωτοδοκίμασα την μπίρα του δαίμονα.
Πολλές ετικέτες, birra doppio malto διαβάζαμε ελαφρά ζαλισμένοι. Κι ένα βράδυ καθισμένοι σ’ ένα από τα τραπεζάκια θυμάμαι το Σάκη να χύνει κάτω μια μισόλιτρη μπύρα ποτήρι μόλις του την ακούμπησαν μπροστά του… Χωρίς να ’χει προλάβει να πιει ούτε γουλιά…
Κάπως έτσι τέλειωνε η βραδιά. Θυμάμαι όμως ότι μόλις βγαίναμε –κι είχαμε να κάνουμε το μισάωρο περπάτημα μέχρι το σπίτι- το γκρίζο, το μονότονο και μελαγχολικό γκρίζο ήταν εκεί.
Και μας κατάπινε.
Σαν σκοτάδι που έπεσε ξαφνικά πνίγοντας τη μέρα.

Ψάχνοντας στoν λαβύρινθο των υπογείων του πύργου μου, σε κάποιο απ’ τα δεκάδες ράφια

τα φορτωμένα με χιλιάδες σκουριασμένα σεντούκια που είναι γεμάτα χειρόγραφα και αποτελούν το αρχείο μου, ανακάλυψα κάτι.
Περιπλανιόμουν μ’ έναν διαρκή φόβο κοιτώντας συνεχώς πίσω μου ανάμεσα στα στενά περάσματα κρατώντας ένα μικρό κερί. Το παχύ σκοτάδι κατάπινε με μεγάλη ευκολία την αδύναμη φλόγα του.
Ένα κιτρινισμένο φύλλο ξεχώριζε απ’ τα σπλάχνα ενός ξεκοιλιασμένου κιβωτίου. Μια αράχνη περπάτησε πάνω στο χέρι μου καθώς το τραβούσα. Με δυσκολία συγκράτησα την κραυγή μου κι έτρεξα προς την πέτρινη σκάλα. Όταν πια καθόμουν μπροστά στην ολοζώντανη φωτιά που μου χάριζε το τζάκι στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης μπόρεσα να κοιτάξω το ορφανό φύλλο.
Πάνω πάνω έλεγε: Πρώτο κείμενο 1989. Και από κάτω: 3-1-1989.


Και συνέχιζε:

Η νύχτα που σ’ αγάπησα. Ο καπετάν Μιχάλης. Πώς να είναι; Θέλω να φύγω μ’ ένα πλοίο για τον κόσμο τον ανεξερεύνητο, εκείνον που σου επιφυλάσσει ό,τι δεν μπορείς να φανταστείς. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ. Ο θαλασσόλυκος. Όλα αυτά είναι φαντασία. Είναι νοσταλγία. Ας φύγουμε. Ας μεθύσουμε. Αγαπώ τη θάλασσα γιατί σου δίνει την εντύπωση πως όλα χάθηκαν. Η ξηρά είναι το τέλος του ονείρου. Τα άδεια βράδια είναι απογοητευτικά. Θα είμαι μόνος μου. Αν αλλάζεις πρόσωπα πρέπει ν’ αλλάζεις και ψυχές. Μ’ αγκαλιάζεις και νιώθω τα σπασμένα γυαλιά κάτω απ’ τα πόδια μου. Οι μέρες που μίσησα. Αστρονομία και θάλασσα. Έρωτας. Θάνατος. Απρόσωπα. Είναι το σκίρτημα μιας καρδιάς πιεσμένης. Η φυγή. Η εγκατάλειψη. Η Αμερική. Οι ήπειροι. Το τίποτα. Τα λιμάνια. Οι κρύοι πλινθόκτιστοι δρόμοι. Τα μεθυστικά φώτα πίσω απ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Η γραμμή της μύτης που θα ζει για πάντα κουβαλώντας τη μορφή του πίσω απ’ τα τραπεζάκια παρισινών καφέ. Φυσάει δυνατά. Η ιστορία του κοριτσιού που κουβαλούσε το θάνατο στη Σκωτία.
Το μίσος του Κάφκα. Οι δώδεκα συγγραφείς. Κρύβομαι πίσω απ’ τις κακόφημες συνοικίες, τα μπαρ με τους ναρκομανείς, την κοπέλα με τα μαύρα. Είναι η κρύα άνοιξη των καρδιών κάποιων εργατών στην Αργεντινή. Δεν υπήρξα ποτέ καμιά νύχτα έτσι. Μια βραδιά στη Ρώμη ονειρεύτηκα τη νίκη μου. Ήταν οι αρχαίοι ρωμαίοι ενώ γλένταγαν όλο το βράδυ. Όλα φεύγουν σιγά σιγά. Οι άντρες που αποκλείστηκαν απ’ το χιόνι για όλο το χειμώνα στην ορεινή καλύβα και μην έχοντας τι να κάνουν κατέληξαν να μάθουν απέξω όλες τις ετικέτες απ’ τις κονσέρβες και τις εφημερίδες που τους είχαν απομείνει.
Κάνει ζέστη στις ερήμους. Οι βεδουίνοι όμως γυρνούν κουκουλωμένοι δείχνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο γυμνό μέρος του σώματος στον ήλιο. Οι μαθήτριες με τις ποδιές δε θα ξανάρθουν. Δάκρυα. Παντού. Φωτογραφίες. Θεατρικές παραστάσεις. Όλα τελειώνουν έξαφνα στις μικρές ώρες· μέσα στο πυκνό χιόνι που σκεπάζει τα πάντα.

Αυτό ήταν λοιπόν το πρώτο κείμενο του 1989 σκέφτηκε καθώς έπινε λίγο απ’ το Lagavulin που του ’χε χαρίσει ο φίλος του. Χαμογέλασε γιατί σκέφτηκε πως αυτό ήταν το τεκμήριο της διαπλοκής τους.
Κι όχι το κείμενο που ’χε γράψει 18 χρόνια πριν…

Γιάννης Ευθυμιάδης καινός διαιρέτης

Είμαι πολύ περήφανος για το φίλο μου...

Ο ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

Ανοίγω τα χέρια μου

στις χαρακιές των δυνάμεων

και βρίσκω στον δρόμο μου

εντός μου ανατολή.

Με το ελάχιστο και αύρα μου τις λέξεις

πορεύομαι ψάχνοντας

άπιαστο άνθισμα.

Παλιά λόγια - αγαπημένα ωστόσο.

Από το βιβλίο του Γιάννη Ευθυμιάδη καινός διαιρέτης, ποιήματα, Νεφέλη 2007.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε δώρο ένα βιβλίο ποίησης;

Lamborghini Countach LP 500S (Λαμποργκίνι Κούνταχ), μόνο για εραστές του είδους.

Εισαγωγή
Παρακαλώ πολύ, αυτό το ποστ είναι αποκλειστικά για εραστές των αυτοκινήτων. Εξυπνάκηδες, είρωνες και λοιποί άσχετοι παρακαλούνται να μη σχολιάσουν.
Γνωρίζουμε από αυτοκίνητα και θα γράψουμε την αλήθεια.
Την αγάπη μας όμως γι’ αυτά ίσως να μην καταφέρουμε να την περιγράψουμε.

Μ’ αρέσουν οι Lamborghini παρόλο που μερικά μοντέλα της, εκτός από αποτυχημένα εμπορικά, είναι και άσχημα. Ασχολούμαι περισσότερο με τα παλιά κλασικά –και συλλεκτικά- αυτοκίνητα και όχι με τα σύγχρονα της μάρκας όπως η Murcielago ή η Gallardo. Όμως Lamborghini είναι κι η Miura, το ομορφότερο αυτοκίνητο του κόσμου. Αλλά δε θα μιλήσουμε σήμερα γι’ αυτή. Θα μιλήσουμε για την Countach.

Η Countach είναι άσχημη. Ναι, συμφωνώ, είναι σαν διαστημόπλοιο, όλο γωνίες κι αιχμές. Βλέπετε αντιπροσωπεύει την ανάγκη για φουτουριστικό προφίλ που ήθελαν να δώσουν οι σχεδιαστές τότε, στις αρχές του 1970 όταν και ξεκίνησαν να τη σχεδιάζουν. Κι όσο κι αν προσπάθησαν να τη διορθώσουν στη συνέχεια, η Countach έμεινε ίδια, μη σας πω ότι έγινε ακόμα πιο διαστημική.


Ποτέ δεν μου άρεσε. Στο ίντερνετ χαζεύω με τις ώρες ειδικά σαιτ και περισσότερο εκείνα που πουλάνε ανάλογα αυτοκίνητα. Όμως έπεσα πάνω σ’ αυτή την Countach και μου γεννήθηκε η ιδέα ότι πρέπει να γράψω οπωσδήποτε ένα ποστ.

Το σαιτ την αναφέρει ως 5000S. Το σωστό είναι LP 500S. Πρόκειται για την 3η σειρά Κούνταχ (προηγήθηκαν οι LP 400 και LP 400S) και παρήχθη από τον Μάρτιο του 1982 μέχρι τον ίδιο μήνα του 1985 σε 321 κομμάτια.
Λίγα τεχνικά στοιχεία: 12κύλινδρος, 4.754 κυβικά, 375 ίπποι στις 7000 στροφές, πάνω από 290 χλμ. τελική.


Η συγκεκριμένη γεννήθηκε το 1982 κι είναι απ’ τις πρώτες της τρίτης σειράς. Εδώ στην Ελλάδα μόλις είχε έρθει ο Αντρίκος κι η αλλαγή του κι εγώ πήγαινα στη Β΄ γυμνασίου. Στην Sant Agata έβγαινε τούτο το τέρας που διψούσε για χιλιόμετρα, γκάζια κι αμέτρητα λίτρα βενζίνης.
Είχε δυο ιδιοκτήτες στη ζωή της. Ο πρώτος την κράτησε για περίπου 6.500 χλμ, κι έπειτα κατέληξε στα χέρια ενός γάλλου ντίλερ κι από κει στον δεύτερο ιδιοκτήτη.
Εκείνος την κράτησε σε άριστη κατάσταση μέχρι 2 χρόνια πριν όταν και την έκλεισε σε γκαράζ. Εδώ και λίγους μήνες της έκανε σέρβις κι αποφάσισε να την πουλήσει.


Στην αγγελία λέει ότι διένυσε 300 χλμ. χωρίς πρόβλημα. Απορείτε; Μην απορείτε. Ίσως να μη γνωρίζετε ότι αν τα ιταλικά αμάξια του 1970, 80 ακόμα και του 90 χαλούσαν κάθε δεύτερη μέρα, τα ιταλικά σούπερκαρ χαλούσαν κάθε μέρα. Μη νομίζετε ότι χρησιμοποιούσαν καλύτερα υλικά. Πολλές φορές ήταν τα ίδια, κυριολεκτικά. Ένα μοντέλο Ferrari έχει τα ίδια χερούλια της πόρτας με εκείνα της Alfa spider (δε θυμάμαι ποιο αλλά αν χρειαστεί –αν παρουσιαστούν άπιστοι- θα ανατρέξω στο αρχείο μου και θα το βρω).
Έτσι λοιπόν όντως είναι κατόρθωμα αν διανύσεις 300 χλμ. χωρίς να μείνεις με μια Λάμπο 25ετίας σαν αυτήν.
Κοιτάξτε τηλέφωνο!!!! από εκείνα τα χρόνια;;;;;


Αν σας αρέσουν οι αριθμοί και αναρωτιέστε πόσο κοστίζει το να διατηρείς ένα τέτοιο μοντέλο θα σας δώσω μερικά στοιχεία…
Ένα πλήρες σέρβις τέτοιων αυτοκινήτων μπορεί να φτάσει τα 10.000 -15.000 ευρώ. Μια πλήρης ανακατασκευή της μηχανής μπορεί και να κοστίσει όσο μια καινούργια Bmw.
Η αλλαγή εξάτμισης (εξατμίσεων δηλαδή) μπορεί να φτάσει τα 3000 ευρώ.
Το ίδιο κι ο συμπλέκτης.
Είναι πολύ πιθανό μια κακή αλλαγή ταχύτητας να αχρηστέψει τον συμπλέκτη.

Παρακαλώ μη μου πείτε «τότε τι να το κάνω;»
Αν σκέφτεστε έτσι, το είπαμε, δεν είναι για σας το ποστ… και να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

Μερικοί θέλουν να οδηγούν τέτοια αυτοκίνητα μόνο και μόνο για να τους κοιτάνε οι άλλοι. Συμβαίνει, είναι αλήθεια. Αν ακούσετε το θόρυβο που κάνει αυτό το αυτοκίνητο θα νομίσετε ότι έρχεται το τρένο. Όμως ευτυχώς αυτοί στρέφονται στα καινούργια αυτοκίνητα, αυτοί θα οδηγούσαν Countach παλαιότερα, τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της.


Δεν μπορείτε να διακρίνετε καλά αλλά…
σκουριές έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στα φτερά, γύρω από το παρμπρίζ. Μπροστά και γύρω γύρω έχει χαρακιές. Η ποδιά μπροστά βρίσκει συνέχεια και είναι ραγισμένη. Φυσιολογικό. Το αυτοκίνητο είναι τόσο χαμηλό ώστε βρίσκει στην παραμικρή κλίση του δρόμου ή στις ράμπες των γκαράζ.
Θέλετε κι άλλα;
Δε βλέπεις τίποτα πίσω, ο συμπλέκτης είναι τόσο βαρύς που δεν πατιέται, τα πεντάλ λόγω της τεράστιας ρόδας μπροστά είναι τραβηγμένα προς τα δεξιά κι έτσι οδηγώντας είσαι σα σπασμένος στα δύο.
Το τζάμι κατεβαίνει χειροκίνητα μόνο μέχρι τη μέση, δεν έχει ανέσεις, νομίζω ούτε αίρ κοντίσιον… και φυσικά το πορτ μπαγκαζ είναι τόσο μικρό που ίσα και χωράει ένα σάκο. Αλλά τι να τα κάνετε τα μπαγκάζ όταν ταξιδεύετε μ’ αυτό το θηρίο;
Έπειτα δεν έχει Abs, και σε βρεγμένο, ουσιαστικά δε φρενάρει.
Ούτε είναι ευκαιρία το συγκεκριμένο. Το αμάξι βρίσκεται σε καλή κατάσταση, όχι σε άριστη ούτε σε κατάσταση da concorso που λένε οι Ιταλοί (για διαγωνισμό δηλαδή).
Κοιτάξτε τη μηχανή της.


Σας φαίνεται σε καλή κατάσταση;
Κοιτάξτε κι αυτή που ανήκει σε μια μαύρη Countach και πουλιέται στην Αμερική 100.000 ευρώ για να καταλάβετε τη διαφορά.


Όμως αν έχετε καταλάβει,
το νόημα του ποστ δεν είναι για ένα τέλειο αντίτυπο, είναι για μια Λάμπο με αδυναμίες όπως εσείς κι εγώ, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Τι μας μένει;
Μα, απλώς να την κοιτάτε. Κοιτάξτε οπίσθια.


Τέρας, διαστημόπλοιο είπαμε.

Να τη βάζετε μπροστά και να σείεται το σύμπαν.
Να τη βγάζετε μια βροχερή Κυριακή, να κάνετε βόλτα το τετράγωνο και μετά να τη στεγνώνετε σιγά σιγά.

Να δοκιμάζετε την υπέρβαση δηλ. μια φορά το χρόνο να ξεκινάτε για να πάτε στα raduni (συγκεντρώσεις) στην Ιταλία όπου και θα βρίσκεστε με εκατοντάδες άλλους τρελούς που τους δέρνει το ίδιο πάθος με το δικό σας.

Έχω ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που έκλεισαν τέτοια θηρία στο σαλόνι τους κι έβαζαν μπροστά για ν’ ακούν το θόρυβο του 12κύλινδρου κινητήρα.
Τα πιστεύω, τα πιστεύω όλα. ΘΑ ΤΑ ΕΚΑΝΑ. Μη με παρεξηγείτε.
Υπάρχει μια αγγελία μιας ολόιδιας κόκκινης Λάμπο, αλλά δεξιοτίμονης, που την κράτησαν 20 χρόνια με 313 χλμ μόνο. Μην τους κρίνετε, μη τους παρεξηγείτε.
ανανέωση: μπήκε η φωτο

Μ’ αρέσει η υπερβολή της, μ’ αρέσουν οι γωνίες της, μ’ αρέσει η ιδέα να πετάξεις 75.000 ευρώ (γιατί τόσο πουλιέται) σ’ αυτήν.
Δεν είναι φτηνή, δεν είναι ευκαιρία, με τα ίδια λεφτά βρίσκετε μια Ντιάμπλο του 1990 ή του 91, τις πρώτες που βγήκαν.

Μ’ αρέσει επίσης η τρομαχτική κατανάλωσή της, η ιδέα ότι βγήκε λίγο μετά την πετρελαϊκή κρίση
(μια ανάλογη κόκκινη παίζει στο φιλμ Ντόπερμαν που γύρισε ο φίλος μου ο Βιτσέντσος Κασέλης (να το πω; Θα το πω! Ε, ναι έπαιζε κι η Μόνικα την κωφάλαλη γκόμενα, και ήταν πολύ….))


Ξέρω ότι εκεί έξω κυκλοφορούν ανάλογοι τρελοί, σ’ αυτούς είναι αφιερωμένο το παρόν.

Μαμαλούκας: πιστός στο εκλογικό κλίμα!

Ανανέωση: άλλος ένας διάσημος οδηγός αγώνων σκοτώθηκε σε ατύχημα, ο Κόλιν Μακ Ρέι, παγκόσμιος πρωταθλητής στο WRC, ο 5χρονος γιός του, άλλο ένα παιδάκι κι ένας 27χρονος φίλος του. Tο μοιραίο ατύχημα συνέβη όταν το ιδιωτικό ελικόπτερο που οδηγούσε ο Μακ Ρέι, κατέπεσε και ανεφλέγη. Ένα ατύχημα που μου θύμισε εκείνο του Αλεσάντρο Νανίνι στο οποίο ο ιταλός πρωταθλητής τραυματίστηκε κι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μια σίγουρη καριέρα στη Φόρμουλα 1.

Ανανέωση 2: μπήκε η φωτο με το κοντέρ

το ποστ αφιερώνεται και σ' αυτούς....

Ζακ Πρεβέρ Φιέστα

Φιέστα

Τα ποτήρια αδειανά

Κι η μποτίλια σπασμένη

Και το κρεβάτι ολάνοιχτο

Κι η πόρτα μας κλειστή

Κι όλα τα γυάλινα τ' αστέρια

Της ευτυχίας και της ομορφιάς

Ν' αστράφτουν μες στη σκόνη

Του κακοσκουπισμένου δωματίου

Μ' εμένα μεθυσμένο-πεθαμένο

Ίδια φωτιά χαράς

Μ' εσένα μεθυσμένη-ζωντανή

Ολόγυμνη μέσα στην αγκαλιά μου.

από το βιβλίο:

Ζακ Πρεβέρ
Θέαμα και Ιστορίες
(ποιήματα)
Εισαγωγή μετάφραση
Γιάννης Βαρβέρης
εκδ. Νεφέλη 1982

11 Σεπτεμβρίου

Αχ αυτή η μέρα
Πόσο ωραία ξεκίνησε στη ζωή μου
Ήμουνα μικρούλης κι έπαιρνα δωράκια
Αυτή είναι μέρα έλεγα

.

Μεγάλωσα
Και διαπίστωσα ότι εκείνη τη μέρα αρχίζουν τα σχολεία
Μοιρασμένη πια η χαρά μου
Συνέχιζα να παίρνω δώρα
Έβλεπα τους φίλους μου μετά από καιρό
Αλλά το καλοκαίρι και το καθισιό είχαν τελειώσει

.

Μεγάλωσα κι άλλο
τέρμα τα σχολεία
Κι έλεγα
επιτέλους ξένοιαστα γενέθλια
Αλλά μετά ήρθε αυτό


Και σημάδεψε αιώνια την ημερομηνία
Τώρα όταν λέω πότε γεννήθηκα όλοι παραξενεύονται ή γελάνε

.

.

.

Όλα αυτά όμως είναι τόσο λίγα
Μπροστά στον πόνο που ένιωσα το μεσημέρι της ίδιας ημερομηνίας
τρία χρόνια πριν
όταν έχασα το φίλο μου τον παιδικό
τον Πάνο Παπαναστασίου
τον πιλότο του μοιραίου Σινούκ

.

Κι από τότε
Όλα μου τα γενέθλια είναι μοιρασμένα
Ανάμεσα στις ευχές των φίλων και στη θύμηση του Πάνου...

Αχ αυτή η μέρα…

Notti italiane II - Fugga verso Pescara

Φύγαμε νύχτα
εσύ κι εγώ και το γέρικο Lancia.
Προορισμός Πεσκάρα
Πόσο μακριά; με ρώτησες.
Μα… ξέρω γω; Προς τα πάνω!
Νύχτα βαθιά, νύχτα πηχτή κι όμως τόσο φωτεινή
λογικό
αφού χαμογελούσες.
Διασχίζαμε τον ιταλικό νότο
γλιστρώντας δίπλα στα εκτυφλωτικά σινιάλα γρήγορων οδηγών
και τα βαριεστημένα κόκκινα φώτα των φορτηγών.






Κάπου στη Μονόπολι –ω τι όνομα πόλης κι αυτό!- μας πλεύρισαν οι καραμπινιέροι.
Ψύχραιμος εγώ,
όλα στη ρέγκολα
και με 100 την ώρα
μ’ έλουσε με τον προβολέα από δίπλα.
Ό,τι πρέπει να χάσεις την ψυχραιμία σου και φύγεις για το τίποτα…
Χαμογέλασες πάλι κι όλα ησύχασαν
Και σ’ αυτούς
Και σε μένα.

Λίγο παρακάτω είπα: κουράστηκα, δε γυρίζουμε;
μακριά βλέπεις η Πεσκάρα
Ωραία η βόλτα μέχρι εδώ
Άλλωστε γιατί να βιαστούμε;
Ξέραμε ότι θα ’μαστε μια ζωή μαζί…

Έφυγε ο Νίκος Νικολαίδης...

σκηνοθέτης και συγγραφέας

μα πιο πολυ

δημιουργός της αγαπημένης μου
Γλυκιάς συμμορίας...

Σωλ Μπέλοου Το θύμα

Βιβλία που διάβασα και συστήνω

Σωλ Μπέλοου Το θύμα
μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος

(δελτίο τύπου)
Η σύζυγος του Έισα Λέβενταλ, συντάκτη ενός μικρού περιοδικού, λείπει σε ταξίδι. Μόνος στη Νέα Υόρκη, που πλήττεται από καύσωνα, ο Λέβενταλ πρέπει να φροντίσει την οικογένεια του αδελφού του, που δουλεύει σε άλλη πόλη και του οποίου ο μικρός γιος είναι άρρωστος. Ένα βράδυ συναντά έναν παλιό γνωστό του, τον Όλμπι, που τον κατηγορεί πως του κατέστρεψε τη ζωή. Στην αρχή ο Λέβενταλ προσπαθεί να απαλλαγεί από τον Όλμπι, αυτός όμως γίνεται η σκιά του, μια δαιμονική σκιά που σταδιακά τον πείθει για την ενοχή του και μετατρέπει τη ζωή του σε εφιάλτη, βυθίζοντας τον στην παράνοια και στο φόβο.Σε αυτό το δεύτερο μυθιστόρημά του, το οποίο οι New York Times χαρακτήρισαν ως «έναν ντοστογιεφσκικό εφιάλτη γραμμένο με ασυνήθιστη δύναμη και οξυδέρκεια», ο Σωλ Μπέλοου ξεδιπλώνει ήδη όλη τη μαεστρία και τη μεστότητα που του χάρισαν πολλά βραβεία και, βεβαίως, το 1976, το Βραβείο Νόμπελ.



«Το καλύτερο μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε στην Αμερική για το διάστημα μιας ολόκληρης γενιάς»V.S. Pritchett, The New York Review of Books