Notti italiane III - Bar Corto Maltese

Κάτω, κοντά στη Ματσίνι, δίπλα στην οδό Αυτοκράτορα Αδριανού υπήρχε το Κόρτο Μαλτέζε.
Μπαρ νυχτερινό γεμάτο ζωή, κλαμπ όπως το έλεγαν οι ιταλοί.
Μας άρεσε πάντα, είχε μια ατμόσφαιρα που κατάφερνε να σε ταξιδέψει.
Έμπαινες στους φωτεινούς τοίχους και άφηνες πίσω σου το γκρίζο ιταλικό νότο.
Στη μέση του χώρου υπήρχε το μπαρ. Καλοφτιαγμένο, από ακριβό ξύλο, έμοιαζε σαν μπρίκι που αρμενίζει στις νότιες θάλασσες μαζί με τον ήρωα του Ούγκο Πρατ.
Στ’ αριστερά, -θυμάσαι;- είχε σκαλοπάτια, σαν μικρή κερκίδα, και πίσω απομονωμένες γωνιές.
Γεμάτο σχεδόν πάντα με τις πιο αταίριαστες παρέες… από τζάνκι που βούταγαν κασετόφωνα μέχρι εικοσάχρονα πλουσιόπαιδα με δικές τους Μερσέντες-ντίζελ πάντα-. Πώς συνυπήρχαν αυτοί οι δύο κόσμοι δίπλα δίπλα χωρίς ποτέ να δούμε ούτε μια παρεξήγηση; Μας φαινόταν παράξενο.
Πόσες φορές λες να χαμε πάει;
Σίγουρα πάνω από 100…
Θυμάμαι το πανίνο που μου άρεσε και ποτέ δεν κατάφερνα να θυμηθώ πώς λέγεται. Ήσουν πάντα εκεί να μου το θυμίζεις: Τράπερ.
Κι από μπίρες;
Αρκεί να σου πω ότι εκεί πρωτοδοκίμασα την μπίρα του δαίμονα.
Πολλές ετικέτες, birra doppio malto διαβάζαμε ελαφρά ζαλισμένοι. Κι ένα βράδυ καθισμένοι σ’ ένα από τα τραπεζάκια θυμάμαι το Σάκη να χύνει κάτω μια μισόλιτρη μπύρα ποτήρι μόλις του την ακούμπησαν μπροστά του… Χωρίς να ’χει προλάβει να πιει ούτε γουλιά…
Κάπως έτσι τέλειωνε η βραδιά. Θυμάμαι όμως ότι μόλις βγαίναμε –κι είχαμε να κάνουμε το μισάωρο περπάτημα μέχρι το σπίτι- το γκρίζο, το μονότονο και μελαγχολικό γκρίζο ήταν εκεί.
Και μας κατάπινε.
Σαν σκοτάδι που έπεσε ξαφνικά πνίγοντας τη μέρα.