Ψάχνοντας στoν λαβύρινθο των υπογείων του πύργου μου, σε κάποιο απ’ τα δεκάδες ράφια

τα φορτωμένα με χιλιάδες σκουριασμένα σεντούκια που είναι γεμάτα χειρόγραφα και αποτελούν το αρχείο μου, ανακάλυψα κάτι.
Περιπλανιόμουν μ’ έναν διαρκή φόβο κοιτώντας συνεχώς πίσω μου ανάμεσα στα στενά περάσματα κρατώντας ένα μικρό κερί. Το παχύ σκοτάδι κατάπινε με μεγάλη ευκολία την αδύναμη φλόγα του.
Ένα κιτρινισμένο φύλλο ξεχώριζε απ’ τα σπλάχνα ενός ξεκοιλιασμένου κιβωτίου. Μια αράχνη περπάτησε πάνω στο χέρι μου καθώς το τραβούσα. Με δυσκολία συγκράτησα την κραυγή μου κι έτρεξα προς την πέτρινη σκάλα. Όταν πια καθόμουν μπροστά στην ολοζώντανη φωτιά που μου χάριζε το τζάκι στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης μπόρεσα να κοιτάξω το ορφανό φύλλο.
Πάνω πάνω έλεγε: Πρώτο κείμενο 1989. Και από κάτω: 3-1-1989.


Και συνέχιζε:

Η νύχτα που σ’ αγάπησα. Ο καπετάν Μιχάλης. Πώς να είναι; Θέλω να φύγω μ’ ένα πλοίο για τον κόσμο τον ανεξερεύνητο, εκείνον που σου επιφυλάσσει ό,τι δεν μπορείς να φανταστείς. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ. Ο θαλασσόλυκος. Όλα αυτά είναι φαντασία. Είναι νοσταλγία. Ας φύγουμε. Ας μεθύσουμε. Αγαπώ τη θάλασσα γιατί σου δίνει την εντύπωση πως όλα χάθηκαν. Η ξηρά είναι το τέλος του ονείρου. Τα άδεια βράδια είναι απογοητευτικά. Θα είμαι μόνος μου. Αν αλλάζεις πρόσωπα πρέπει ν’ αλλάζεις και ψυχές. Μ’ αγκαλιάζεις και νιώθω τα σπασμένα γυαλιά κάτω απ’ τα πόδια μου. Οι μέρες που μίσησα. Αστρονομία και θάλασσα. Έρωτας. Θάνατος. Απρόσωπα. Είναι το σκίρτημα μιας καρδιάς πιεσμένης. Η φυγή. Η εγκατάλειψη. Η Αμερική. Οι ήπειροι. Το τίποτα. Τα λιμάνια. Οι κρύοι πλινθόκτιστοι δρόμοι. Τα μεθυστικά φώτα πίσω απ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Η γραμμή της μύτης που θα ζει για πάντα κουβαλώντας τη μορφή του πίσω απ’ τα τραπεζάκια παρισινών καφέ. Φυσάει δυνατά. Η ιστορία του κοριτσιού που κουβαλούσε το θάνατο στη Σκωτία.
Το μίσος του Κάφκα. Οι δώδεκα συγγραφείς. Κρύβομαι πίσω απ’ τις κακόφημες συνοικίες, τα μπαρ με τους ναρκομανείς, την κοπέλα με τα μαύρα. Είναι η κρύα άνοιξη των καρδιών κάποιων εργατών στην Αργεντινή. Δεν υπήρξα ποτέ καμιά νύχτα έτσι. Μια βραδιά στη Ρώμη ονειρεύτηκα τη νίκη μου. Ήταν οι αρχαίοι ρωμαίοι ενώ γλένταγαν όλο το βράδυ. Όλα φεύγουν σιγά σιγά. Οι άντρες που αποκλείστηκαν απ’ το χιόνι για όλο το χειμώνα στην ορεινή καλύβα και μην έχοντας τι να κάνουν κατέληξαν να μάθουν απέξω όλες τις ετικέτες απ’ τις κονσέρβες και τις εφημερίδες που τους είχαν απομείνει.
Κάνει ζέστη στις ερήμους. Οι βεδουίνοι όμως γυρνούν κουκουλωμένοι δείχνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο γυμνό μέρος του σώματος στον ήλιο. Οι μαθήτριες με τις ποδιές δε θα ξανάρθουν. Δάκρυα. Παντού. Φωτογραφίες. Θεατρικές παραστάσεις. Όλα τελειώνουν έξαφνα στις μικρές ώρες· μέσα στο πυκνό χιόνι που σκεπάζει τα πάντα.

Αυτό ήταν λοιπόν το πρώτο κείμενο του 1989 σκέφτηκε καθώς έπινε λίγο απ’ το Lagavulin που του ’χε χαρίσει ο φίλος του. Χαμογέλασε γιατί σκέφτηκε πως αυτό ήταν το τεκμήριο της διαπλοκής τους.
Κι όχι το κείμενο που ’χε γράψει 18 χρόνια πριν…