Lamborghini Countach LP 500S (Λαμποργκίνι Κούνταχ), μόνο για εραστές του είδους.

Εισαγωγή
Παρακαλώ πολύ, αυτό το ποστ είναι αποκλειστικά για εραστές των αυτοκινήτων. Εξυπνάκηδες, είρωνες και λοιποί άσχετοι παρακαλούνται να μη σχολιάσουν.
Γνωρίζουμε από αυτοκίνητα και θα γράψουμε την αλήθεια.
Την αγάπη μας όμως γι’ αυτά ίσως να μην καταφέρουμε να την περιγράψουμε.

Μ’ αρέσουν οι Lamborghini παρόλο που μερικά μοντέλα της, εκτός από αποτυχημένα εμπορικά, είναι και άσχημα. Ασχολούμαι περισσότερο με τα παλιά κλασικά –και συλλεκτικά- αυτοκίνητα και όχι με τα σύγχρονα της μάρκας όπως η Murcielago ή η Gallardo. Όμως Lamborghini είναι κι η Miura, το ομορφότερο αυτοκίνητο του κόσμου. Αλλά δε θα μιλήσουμε σήμερα γι’ αυτή. Θα μιλήσουμε για την Countach.

Η Countach είναι άσχημη. Ναι, συμφωνώ, είναι σαν διαστημόπλοιο, όλο γωνίες κι αιχμές. Βλέπετε αντιπροσωπεύει την ανάγκη για φουτουριστικό προφίλ που ήθελαν να δώσουν οι σχεδιαστές τότε, στις αρχές του 1970 όταν και ξεκίνησαν να τη σχεδιάζουν. Κι όσο κι αν προσπάθησαν να τη διορθώσουν στη συνέχεια, η Countach έμεινε ίδια, μη σας πω ότι έγινε ακόμα πιο διαστημική.


Ποτέ δεν μου άρεσε. Στο ίντερνετ χαζεύω με τις ώρες ειδικά σαιτ και περισσότερο εκείνα που πουλάνε ανάλογα αυτοκίνητα. Όμως έπεσα πάνω σ’ αυτή την Countach και μου γεννήθηκε η ιδέα ότι πρέπει να γράψω οπωσδήποτε ένα ποστ.

Το σαιτ την αναφέρει ως 5000S. Το σωστό είναι LP 500S. Πρόκειται για την 3η σειρά Κούνταχ (προηγήθηκαν οι LP 400 και LP 400S) και παρήχθη από τον Μάρτιο του 1982 μέχρι τον ίδιο μήνα του 1985 σε 321 κομμάτια.
Λίγα τεχνικά στοιχεία: 12κύλινδρος, 4.754 κυβικά, 375 ίπποι στις 7000 στροφές, πάνω από 290 χλμ. τελική.


Η συγκεκριμένη γεννήθηκε το 1982 κι είναι απ’ τις πρώτες της τρίτης σειράς. Εδώ στην Ελλάδα μόλις είχε έρθει ο Αντρίκος κι η αλλαγή του κι εγώ πήγαινα στη Β΄ γυμνασίου. Στην Sant Agata έβγαινε τούτο το τέρας που διψούσε για χιλιόμετρα, γκάζια κι αμέτρητα λίτρα βενζίνης.
Είχε δυο ιδιοκτήτες στη ζωή της. Ο πρώτος την κράτησε για περίπου 6.500 χλμ, κι έπειτα κατέληξε στα χέρια ενός γάλλου ντίλερ κι από κει στον δεύτερο ιδιοκτήτη.
Εκείνος την κράτησε σε άριστη κατάσταση μέχρι 2 χρόνια πριν όταν και την έκλεισε σε γκαράζ. Εδώ και λίγους μήνες της έκανε σέρβις κι αποφάσισε να την πουλήσει.


Στην αγγελία λέει ότι διένυσε 300 χλμ. χωρίς πρόβλημα. Απορείτε; Μην απορείτε. Ίσως να μη γνωρίζετε ότι αν τα ιταλικά αμάξια του 1970, 80 ακόμα και του 90 χαλούσαν κάθε δεύτερη μέρα, τα ιταλικά σούπερκαρ χαλούσαν κάθε μέρα. Μη νομίζετε ότι χρησιμοποιούσαν καλύτερα υλικά. Πολλές φορές ήταν τα ίδια, κυριολεκτικά. Ένα μοντέλο Ferrari έχει τα ίδια χερούλια της πόρτας με εκείνα της Alfa spider (δε θυμάμαι ποιο αλλά αν χρειαστεί –αν παρουσιαστούν άπιστοι- θα ανατρέξω στο αρχείο μου και θα το βρω).
Έτσι λοιπόν όντως είναι κατόρθωμα αν διανύσεις 300 χλμ. χωρίς να μείνεις με μια Λάμπο 25ετίας σαν αυτήν.
Κοιτάξτε τηλέφωνο!!!! από εκείνα τα χρόνια;;;;;


Αν σας αρέσουν οι αριθμοί και αναρωτιέστε πόσο κοστίζει το να διατηρείς ένα τέτοιο μοντέλο θα σας δώσω μερικά στοιχεία…
Ένα πλήρες σέρβις τέτοιων αυτοκινήτων μπορεί να φτάσει τα 10.000 -15.000 ευρώ. Μια πλήρης ανακατασκευή της μηχανής μπορεί και να κοστίσει όσο μια καινούργια Bmw.
Η αλλαγή εξάτμισης (εξατμίσεων δηλαδή) μπορεί να φτάσει τα 3000 ευρώ.
Το ίδιο κι ο συμπλέκτης.
Είναι πολύ πιθανό μια κακή αλλαγή ταχύτητας να αχρηστέψει τον συμπλέκτη.

Παρακαλώ μη μου πείτε «τότε τι να το κάνω;»
Αν σκέφτεστε έτσι, το είπαμε, δεν είναι για σας το ποστ… και να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

Μερικοί θέλουν να οδηγούν τέτοια αυτοκίνητα μόνο και μόνο για να τους κοιτάνε οι άλλοι. Συμβαίνει, είναι αλήθεια. Αν ακούσετε το θόρυβο που κάνει αυτό το αυτοκίνητο θα νομίσετε ότι έρχεται το τρένο. Όμως ευτυχώς αυτοί στρέφονται στα καινούργια αυτοκίνητα, αυτοί θα οδηγούσαν Countach παλαιότερα, τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της.


Δεν μπορείτε να διακρίνετε καλά αλλά…
σκουριές έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στα φτερά, γύρω από το παρμπρίζ. Μπροστά και γύρω γύρω έχει χαρακιές. Η ποδιά μπροστά βρίσκει συνέχεια και είναι ραγισμένη. Φυσιολογικό. Το αυτοκίνητο είναι τόσο χαμηλό ώστε βρίσκει στην παραμικρή κλίση του δρόμου ή στις ράμπες των γκαράζ.
Θέλετε κι άλλα;
Δε βλέπεις τίποτα πίσω, ο συμπλέκτης είναι τόσο βαρύς που δεν πατιέται, τα πεντάλ λόγω της τεράστιας ρόδας μπροστά είναι τραβηγμένα προς τα δεξιά κι έτσι οδηγώντας είσαι σα σπασμένος στα δύο.
Το τζάμι κατεβαίνει χειροκίνητα μόνο μέχρι τη μέση, δεν έχει ανέσεις, νομίζω ούτε αίρ κοντίσιον… και φυσικά το πορτ μπαγκαζ είναι τόσο μικρό που ίσα και χωράει ένα σάκο. Αλλά τι να τα κάνετε τα μπαγκάζ όταν ταξιδεύετε μ’ αυτό το θηρίο;
Έπειτα δεν έχει Abs, και σε βρεγμένο, ουσιαστικά δε φρενάρει.
Ούτε είναι ευκαιρία το συγκεκριμένο. Το αμάξι βρίσκεται σε καλή κατάσταση, όχι σε άριστη ούτε σε κατάσταση da concorso που λένε οι Ιταλοί (για διαγωνισμό δηλαδή).
Κοιτάξτε τη μηχανή της.


Σας φαίνεται σε καλή κατάσταση;
Κοιτάξτε κι αυτή που ανήκει σε μια μαύρη Countach και πουλιέται στην Αμερική 100.000 ευρώ για να καταλάβετε τη διαφορά.


Όμως αν έχετε καταλάβει,
το νόημα του ποστ δεν είναι για ένα τέλειο αντίτυπο, είναι για μια Λάμπο με αδυναμίες όπως εσείς κι εγώ, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Τι μας μένει;
Μα, απλώς να την κοιτάτε. Κοιτάξτε οπίσθια.


Τέρας, διαστημόπλοιο είπαμε.

Να τη βάζετε μπροστά και να σείεται το σύμπαν.
Να τη βγάζετε μια βροχερή Κυριακή, να κάνετε βόλτα το τετράγωνο και μετά να τη στεγνώνετε σιγά σιγά.

Να δοκιμάζετε την υπέρβαση δηλ. μια φορά το χρόνο να ξεκινάτε για να πάτε στα raduni (συγκεντρώσεις) στην Ιταλία όπου και θα βρίσκεστε με εκατοντάδες άλλους τρελούς που τους δέρνει το ίδιο πάθος με το δικό σας.

Έχω ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που έκλεισαν τέτοια θηρία στο σαλόνι τους κι έβαζαν μπροστά για ν’ ακούν το θόρυβο του 12κύλινδρου κινητήρα.
Τα πιστεύω, τα πιστεύω όλα. ΘΑ ΤΑ ΕΚΑΝΑ. Μη με παρεξηγείτε.
Υπάρχει μια αγγελία μιας ολόιδιας κόκκινης Λάμπο, αλλά δεξιοτίμονης, που την κράτησαν 20 χρόνια με 313 χλμ μόνο. Μην τους κρίνετε, μη τους παρεξηγείτε.
ανανέωση: μπήκε η φωτο

Μ’ αρέσει η υπερβολή της, μ’ αρέσουν οι γωνίες της, μ’ αρέσει η ιδέα να πετάξεις 75.000 ευρώ (γιατί τόσο πουλιέται) σ’ αυτήν.
Δεν είναι φτηνή, δεν είναι ευκαιρία, με τα ίδια λεφτά βρίσκετε μια Ντιάμπλο του 1990 ή του 91, τις πρώτες που βγήκαν.

Μ’ αρέσει επίσης η τρομαχτική κατανάλωσή της, η ιδέα ότι βγήκε λίγο μετά την πετρελαϊκή κρίση
(μια ανάλογη κόκκινη παίζει στο φιλμ Ντόπερμαν που γύρισε ο φίλος μου ο Βιτσέντσος Κασέλης (να το πω; Θα το πω! Ε, ναι έπαιζε κι η Μόνικα την κωφάλαλη γκόμενα, και ήταν πολύ….))


Ξέρω ότι εκεί έξω κυκλοφορούν ανάλογοι τρελοί, σ’ αυτούς είναι αφιερωμένο το παρόν.

Μαμαλούκας: πιστός στο εκλογικό κλίμα!

Ανανέωση: άλλος ένας διάσημος οδηγός αγώνων σκοτώθηκε σε ατύχημα, ο Κόλιν Μακ Ρέι, παγκόσμιος πρωταθλητής στο WRC, ο 5χρονος γιός του, άλλο ένα παιδάκι κι ένας 27χρονος φίλος του. Tο μοιραίο ατύχημα συνέβη όταν το ιδιωτικό ελικόπτερο που οδηγούσε ο Μακ Ρέι, κατέπεσε και ανεφλέγη. Ένα ατύχημα που μου θύμισε εκείνο του Αλεσάντρο Νανίνι στο οποίο ο ιταλός πρωταθλητής τραυματίστηκε κι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μια σίγουρη καριέρα στη Φόρμουλα 1.

Ανανέωση 2: μπήκε η φωτο με το κοντέρ

το ποστ αφιερώνεται και σ' αυτούς....