Ιωάννα Μπουραζοπούλου Τι είδε η γυναίκα του Λωτ

Βιβλία που διάβασα το καλοκαίρι και συστήνω

Ιωάννα Μπουραζοπούλου Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;

(δελτίο τύπου)
Σαράντα αιώνες μετά τη βιβλική καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, η ίδια εκείνη γη στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας ανοίγει και ένα μυστηριώδες βιολετί αλάτι αναβλύζει. Η εμφάνισή του αλλάζει τη γεωγραφία τριών ηπείρων και μονοπωλεί το ενδιαφέρον της αγοράς. H νέα ουσία δεν υπηρετεί, αλλά υπηρετείται. Καταδυναστεύει με τις ιδιοτροπίες της. Εθίζει με τη γεύση της. Υποδουλώνει με την αθόρυβη επιρροή της. Τα σύγχρονα Σόδομα, η «Αποικία», αποδεικνύονται πιο πανούργα και από τη βιβλική ακόμη εκδοχή τους. Μια αποπνικτική ατμόσφαιρα περιβάλλει τα καλά κρυμμένα μυστικά τους, και μόνο ένας άνθρωπος είναι σε θέση να τα ανακαλύψει: ο ανυποψίαστος Φιλέας Μπουκ, που μια νύχτα αλλιώτικη από τις άλλες θα κληθεί να λύσει το πιο σημαντικό σταυρόλεξο που επινοήθηκε ποτέ. Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; Ένα φαντασμαγορικό μυθιστόρημα, ένα συνεχές διανοητικό παιχνίδι, μια ανεπανάληπτη αλληγορία για το φόβο, την αμαρτία και την ενοχή, που ενεδρεύουν στους υγρούς δρόμους του «παραθαλάσσιου» Παρισιού, αλλά και στους σκοτεινούς διαδρόμους της ανθρώπινης συνείδησης.

La figura di Aldo Manuzio

Personaggio universalmente noto, Aldo Manuzio fu non solo un maestro della tipografia, ma anche un intellettuale del suo tempo. Grazie alla sua intraprendenza e grazie pure ad amicizie influenti gestite in modo oculato, Manuzio, nato tra il 1449 e il 1450 a Bassiano, nel Lazio, riuscì a dare vita a una impresa epocale, tanto che il suo nome è diventato nei secoli sinonimo dell'arte della stampa. Solo nel 1495, tuttavia, Venezia vide apparire il primo libro ufficialmente edito da Aldo, una grammatica greca di Costantino Lascaris intitolata Erotèmata, ovverosia Questioni. Prima di questi sviluppi la carriera di Manuzio fu quella di uno studente che frequentò Roma (e poi l'università di Ferrara) proprio negli anni in cui i torchi portati in Italia dai tedeschi Sweynheim e Pannartz giungevano a Subiaco e quindi, a partire dal 1467, nella città eterna. La svolta fondamentale della vita di Manuzio fu l'incarico di precettore ricevuto presso i signori della città di Carpi, in Emilia. Caterina Pico, sorella di Giovanni, aveva infatti deciso di affidargli l'educazione dei piccoli Alberto e Lionello Pio, suoi figli, rimasti orfani dopo la prematura scomparsa del padre. Lo stesso Giovanni Pico, probabile ispiratore della scelta di Caterina, fu certamente soddisfatto della dedizione e dell'affetto che l'amico Aldo seppe dimostrare verso i suoi giovanissimi pupilli. Il metodo didattico del futuro editore si basava soprattutto su una grande familiarità con i grandi documenti letterari e filosofici dell'antichità (egli fu autore anche di una grammatica latina), senza però trascurare le novità provenienti dagli ambienti intellettuali di corti signorili come quelle di Firenze e Ferrara. Nel periodo tra il 1479 e il trasferimento a Venezia, datato 1489, venne concepito con ogni probabilità il progetto delle edizioni aldine. Nonostante la mancanza di informazioni dettagliate in merito, è impossibile che all'avventura di Manuzio non abbiano almeno in parte contribuito i consigli degli amici più cari e una certa fiducia nel sostegno economico della corte carpigiana. Alberto, l'allievo prediletto, sarà il destinatario di numerose prefazioni contenute nelle pubblicazioni aldine. A tale riguardo possono apparire assai significative le parole che Manuzio gli rivolge nel volume della Fisica aristotelica (1497): " Infatti, oltre a sostenere costantemente con il tuo aiuto la nostra missione, tu prometti pubblicamente di donarmi una vasta e fertilissima campagna, anzi mi assicuri che mi concederai un ameno castello [...] perchè ivi con più agio e comodità io rifornisca tutti di eccellenti volumi in latino e in greco, e perchè inoltre vi si istituisca un'accademia". Altrettanto importante il riferimento contenuto nelle Opere Logiche di Aristotele (1495): "Conosco la tua grande passione per i libri greci: so che per procurartene non badi a spese, imitando tuo zio Pico della Mirandola, uomo di splendido ingegno e di dottrina insuperabile che la morte gelosa ci ha rapito da poco, in compagnia di Ermolao Barbaro e di Angelo Poliziano, i più dotti del nostro tempo". La stamperia doveva originariamente sorgere nella stessa Carpi o presso la vicina Novi, terra a cui allude il primo scritto, ma vicissitudini politiche impedirono la realizzazione di questo primo progetto. Fu Venezia, infine, città operosa e relativamente libera, centro di scambi commerciali e letterari, a ospitare Aldo nei primi anni novanta del quindicesimo secolo. Nella città lagunare il neo-editore seppe costruire una vasta rete di alleanze tale da consentirgli di procedere verso una meta ben delineata: la diffusione, con l'utilizzo delle tecniche moderne, di una collana di volumi in cui i testi fondamentali dell'umanesimo fossero riscoperti e attualizzati, con particolare attenzione per le opere provenienti dal mondo greco. Egli strinse subito società con Andrea Torresani da Asola (1451-1528), che nel 1479 aveva già rilevato la stamperia del famoso Nicholas Jenson; Erasmo da Rotterdam tacciò Andrea di smodata avarizia, ma sembra che Torresani fosse un uomo solido, onesto e rispettato da tutti. Tale fu la vicinanza tra lui e Manuzio, che quest'ultimo, nel 1505, ne sposò la figlia, installando a casa sua tutta l'officina. Un altro socio prezioso fu Pierfrancesco Barbarigo, figlio del doge Marco, che senza dubbio portò in dote denari e conoscenze altolocate. Benchè manchino prove inoppugnabili in merito, è da ritenersi che Alberto da Carpi contribuisse in posizione più defilata al consolidamento della società: sappiamo, ad esempio, che Andrea Torresani nel 1529 aveva in pegno alcune magnifiche tappezzerie di seta appartenenti al principe emiliano. Completava il gruppo dei soci e collaboratori Francesco Grifo, geniale artigiano bolognese, responsabile della manifattura di tutti i nuovi punzoni e capace di forgiare tutto ciò di cui la stamperia veneziana necessitava.
Questi personaggi tipicamente rinascimentali, divisi tra la cultura e la fabbrica, la ricerca sempre affannosa di finanziatori e la caccia ai codici più rari, bibliofili con l'occhio attento ai libri contabili, furono i responsabili di innovazioni decisive nell'arte tipografica. Fra tutte, basti citare il carattere corsivo o italico, apparso per la prima volta nelle Epistole di Santa Caterina da Siena (1500); il formato in ottavo, che permise la confezione di libri più piccoli e per un pubblico più vasto, antesignani degli attuali tascabili; il catalogo editoriale utilizzato come strumento di vendita ad hoc. Su ogni innovazione particolare, prevale tuttavia il programma educativo del Manuzio, insieme alla sua abilità imprenditoriale, capace di tracciare il confine tra l'antica stamperia, disponibile a ultimare qualsiasi prodotto, e la moderna casa editrice, dove vengono pianificati volumi destinati a formare una rete di affinità reciproche. Naturalmente, le difficoltà del momento storico, l'eterna esigenza di sottostare a svariati compromessi e la morte dello stesso Aldo, nel 1515, non permisero di portare fino in fondo il progetto originale. Tuttavia, già un esame dei volumi stampati a Venezia consente di rilevare alcune fondamentali costanti. Nel periodo tra il 1495 e il 1499, ad esempio, scopriamo una prevalenza di autori greci: i cinque tomi di Aristotele, ma anche Teocrito, Aristofane, Esiodo, i Carmi Pitagorici... A completamento, un gruppo di grammatiche (Lascaris, Gaza, Urbano Bolzani da Belluno) e un dizionario greco. Sul versante latino riscontriamo invece un'attenzione più marcata per gli umanisti italiani: il giovane Pietro Bembo (De Aetna), la Cornucopia del Perotti, il Giamblico curato dal Ficino e l'Opera Omnia di Angelo Poliziano. Solo a partire dal XVI secolo, con Lucrezio, inizieranno a comparire pure i grandi nomi della latinità: Virgilio, Orazio, Marziale, Cicerone, Ovidio, Catullo, Tibullo, Properzio. Quanto alla lingua volgare, vale la pena di ricordare l'Hypnerotomachia Poliphili del domenicano Francesco Colonna (tirata nel 1499 almeno in 500 copie, non costituì però un successo editoriale...), che rimane a tutt'oggi un volume tra i più intriganti e pregiati dell'intero umanesimo italiano, un vertice della produzione aldina: si tratta di un in-folio composto da 234 carte in cui vengono ospitate ben 172 xilografie.

Νομίζω πως βρισκόμαστε κοντά στο τέλος...

Λευκάδα (athens voice)

Tο κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο φετινό καλοκαιρινό οδηγό της athens voice. Δυστυχώς δεν έχω σκαναρισμένη τη φωτογραφία που το συνόδευε.

Το ποστ αφιερωνέται στη φίλη μου Σταυρούλα Σκαλίδη.

Δημήτρης Μαμαλούκας

Του μαΐστρου παιχνίδι

Λένε πως κάποιες μνήμες χαράζονται μέσα σου τόσο βαθιά που δε φεύγουν ποτέ. Όχι κατ’ ανάγκην δυσάρεστες ή εφιαλτικές. Μπορούν να είναι ένα καταστάλαγμα νιότης, ανεμελιάς, μια κρυφή μυρωδιά ελευθερίας, συνειδητοποίησης της ζωής που κυλάει δίπλα σου, γύρω σου.
Η Λευκάδα ήταν κάποτε μια βραδινή ψύχρα, ένα παιχνίδισμα του μαΐστρου που έκανε απαραίτητη τη ζακέτα στο θερινό σινεμά κι ένα άγχος, αν δίπλα στις έγχρωμες φωτογραφίες θα έβλεπες την ταμπέλα Κ 13, ή, την πιο μισητή, την Α.

Η Πόλη ήταν κάποτε οι αλυκές και τα ποδήλατα, δυο ξύλα μπηγμένα στη λάσπη σαν πρόχειρα δοκάρια, κι η μπάλα που ανεβοκατέβαινε μαζί με τις φωνές και τις πρώτες βρισιές… Αντράκια βλέπεις…Τώρα εκεί, στα ίδια μέρη, κάτω από το πεθαμένο αλάτι ξεκινάει η ήρεμη βόλτα της Μαρίνας, εκεί όπου αναπνέει η ήσυχη ξεκούραση των ιστιοφόρων, οι κοιμισμένες μηχανές των γιότ, κάποια χρυσά ρολόγια πλούσιων εφοπλιστών κι ένα σωρό Άγγλοι, κόκκινοι σαν αστακοί, που αντικρίζουν τον ήλιο σαν θησαυρό που κάποιος τους στερούσε έναν ολόκληρο χειμώνα.

Η Πόλη τη νύχτα πάσχει τώρα από ένα συνεχή βόμβο χαμηλών συχνοτήτων, από πολύχρωμα ποτά, από χιλιάδες καρέκλες ακουμπισμένες νομίζεις πάνω από τα σκοτεινά νερά του καναλιού. Κι όμως, παλιά, τα βράδια όταν σκεπαζόσουνα κι έκλεινες τα μάτια ξεχώριζαν οι καντάδες και τα τραγούδια, οι παρέες που ζαλισμένες από το κρασί άφηναν τις ψάθινες καρέκλες των ταβερνείων κι έφευγαν αγκαλιασμένες. Κι αν τύχαινε να σε ξυπνήσουν καμιά φορά δεν κάκιωνες, παρά ένιωθες πως η Πόλη είναι ζωντανή.

Η Λευκάδα ήταν κάποτε ένας χωματόδρομος μέχρι το Κάθισμα κι έπειτα λίγες κουκίδες, γυμνόστηθες, χαμένες στο ατέλειωτο μεθυστικό χρυσαφί της άμμου. Ήταν ένας Άγιος Νικήτας γεμάτος ψαρόβαρκες στερεωμένες στους τάκους έτοιμες για το νυχτερινό μπουρίνι, τα νάζια του πελάγους, κι όταν εκείνο ξεσπούσε, όλοι μαζί οι λιγοστοί κάτοικοι τις τραβούσαν ψηλά, στα σίγουρα. Όχι μακριά από κει υπήρχε η παραλία του Μύλου, ο Μύλος όπως τον λέγαμε. Απροσπέλαστος, παρθένος, πανέρημος, νόμιζες θλιμμένος από την απίστευτη ομορφιά του που πήγαινε χαμένη αφού λίγοι, ελάχιστοι, τον τιμούσαν για λίγες, ελάχιστες, μέρες το χρόνο.

Κι όσο τράβαγες πιο νότια έβρισκες μόνο Εγκρεμνούς κι άκουγες θρύλους για ένα καΐκι που κουβαλούσε κατσίκια και ναυάγησε. Κι όταν τα έρημα τα ζωντανά κολύμπησαν και βγήκαν στην ακτή ανακάλυψαν τον παράδεισο, μια Εδέμ όμως χωρίς περιθώρια διαφυγής που τα φυλάκισε για πάντα, μέχρι που μια μέρα απέμειναν μόνο τα κόκαλά τους.
Κάποτε έφτανες στο τέλος του νησιού και σ’ αποζημίωνε το ακρωτήρι, ο φάρος. Η άκρη του κόσμου όλου, η άκρη του έρωτα, η απογοήτευση του μη ανταποκρινόμενου έρωτα, αυτή που νόμιζαν ότι θα γιατρευτεί με την ελεύθερη πτώση. Ο Λευκάτας μάγευε τις καρδιές από τον καιρό του Ομήρου και του Στράβωνα, ακόμα και σήμερα όμως παραμένει ένας μυστικιστικός τόπος φύλαξης των συναισθημάτων της ανθρώπινης έλξης.

Η Λευκάδα από ψηλά μοιάζει μ’ ένα γιγαντιαίο κάστρο, πράσινο βαθύ, σαν του κυπαρισσιού, και λένε ότι παντρεύτηκε ένα τόσο οξύ γαλάζιο που σου σκίζει το μάτι με τη λάμψη του. Κι είναι κι εκείνα τα βουνά, πληγωμένα θαρρείς ακόμα από τους Γερμανούς και τον εμφύλιο που τα τριγύρισε βέβηλα. Στέκονται περήφανα, ψηλά, σαν πολυταξιδεμένοι γέροι που διάλεξαν τη σιωπή. Είναι γεμάτα εικόνες του παρελθόντος: η εκκλησία τη Βαυκερής, η βρύση που μάζευε τις κοπέλες, τα παιδιά με τα ανοιγμένα κεφάλια από τον πετροπόλεμο, οι νέοι που ανεβοκατέβαιναν τις αμέτρητες λιθιές για τη δουλειά.
Όσο για τα γύρω νησάκια εκείνα αναδύονται από τη ανατολική πλευρά, την ήρεμη, σαν μοναχικά σύννεφα στο μπλε του ουρανού και μαγνητίζουν κάποιους ξεχωριστούς ανθρώπους, έναν ποιητή κι έναν μεγιστάνα. Να μπορούσες να κάνεις τη βόλτα τους μ’ ένα πανί, όπως παλιά…

Όμως μη γυρεύεις άλλο, ζήσε, κλείσε τα μάτια και ζήσε, ακόμα φυσάει μαΐστρος στη Λευκάδα.

Συνέντευξη Δημήτρη Μαμαλούκα στο "Έθνος"

Η βιβλιοφιλία μπορεί να οδηγήσει και σε φόνο!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ελενη ΓΚΙΚΑ

Θα μπορούσε να είχε γίνει τερματοφύλακας, είχε όμως την ίντριγκα μέσα στο κεφάλι. Συνωστίζονταν δολοφόνοι και γρίφοι μέσα του, σχεδόν μοίρα του. Κι είναι να απορείς για το πώς κατεβάζει τέσσερις φόνους στην καθισιά του φτιάχνοντας γάλα για τον μικρό Αγγελο ή πηγαίνοντας την πεντάχρονη Μάουρα στο μπαλέτο.



Το πρώτο του μυθιστόρημα «Οσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα» (1999) έγινε ήδη ταινία. Τα δύο επόμενα που ακολούθησαν «Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού» και «Η απαγωγή του εκδότη» τον καθιέρωναν σαν μια ιδιαίτερη συγγραφική φωνή στο αστυνομικό μυθιστόρημα: κινηματογραφική γραφή, κοσμοπολίτικη δράση ηρώων, φίνες εγκληματικές εμμονές, μαγευτικοί «εγκλεισμοί» και ιδιαίτερα πάθη, αμάξια, μαλτ ουίσκι, ρολόγια...

Στο καινούργιο του μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον «Καστανιώτη» με τον σχεδόν κυριολεκτικό τίτλο «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» ο Δημήτριος Μαμαλούκας διοχετεύει ακόμα μια φίνα εμμονή του, ένα δικό του πάθος, αυτό για τα παλιά βιβλία. Υπογράφοντας το πρώτο βιβλιοφιλικό θρίλερ στα καθ ημάς. Εφόσον ο Δημήτριος Μόστρας είναι υπαρκτό πρόσωπο. Και η περίφημη χαμένη βιβλιοθήκη του, όντως χαμένη. Οσο για το τι σχέση μπορεί να έχει η βιβλιοφιλία με το έγκλημα; Οταν αυτή γίνεται πάθος, όλα μπορούν να συμβούν. Και «για ιδιαιτέρως σπάνιους τόμους, υπάρχουν άνθρωποι που θα σκότωναν για να τους αποκτήσουν».


Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα γεμάτο μυστικά κι αινίγματα, εφόσον «άνθρωπος χωρίς μυστικά είναι κενός άνθρωπος» και οι ήρωες του Μαμαλούκα μόνο κενοί δεν είναι.

Κάποια από τα μυστικά θα ζητήσουμε να μας τα αποκαλύψει ο συγγραφέας τους. Τα υπόλοιπα, μόνοι μας. Αλλιώς δεν θα έχει και νόημα ο κεντρικός γρίφος.


«Η Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα», κύριε Μαμαλούκα. Η οποία είναι και αληθινή και αληθινά χαμένη, όχι μονάχα... μυθιστορηματική αδεία, δεν είναι έτσι;

Ναι, ο Μόστρας ήταν αληθινό πρόσωπο. Ηταν βιβλιόφιλος και ταυτόχρονα παθιασμένος συλλέκτης σπάνιων βιβλίων. Εζησε στις αρχές του 19ου αιώνα στη Βιέννη και στην Ιταλία και δημιούργησε μια μεγάλη και πολύτιμη βιβλιοθήκη γεμάτη χειρόγραφα και σπάνια βιβλία. Σκοπός του ήταν να τη χαρίσει στο ελληνικό κράτος όταν αυτό έβρισκε την ελευθερία του. Σήμερα δυστυχώς δεν σώζεται ούτε ένας κατάλογος αυτής της περίφημης βιβλιοθήκης που, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, αριθμούσε κοντά στους δώδεκα χιλιάδες τόμους.

Οπου mostra η επίδειξη, η έκθεση και ο... Μόστρας με τη βιβλιοθήκη και mostro ο βιαστής, το τέρας, ο «δράκος» και οι «μόστρο» του βιβλίου. Συνηθίζετε να παίζετε με τις λέξεις και με τις έννοιες, έτσι δεν είναι; Και στην «Απαγωγή του εκδότη» παίζατε επίσης, με τα... ονόματα του ήρωα τα οποία και είναι απ ό,τι πληροφορήθηκα και επώνυμα Ιταλών τερματοφυλάκων;

Ποιος μπορεί να αντισταθεί στα παιχνίδια των λέξεων και των εννοιών; Η σύμπτωση Μόστρας - μόστρι δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθεί. Οσο για τα επώνυμα, σαν παλιός τερματοφύλακας έχω αδυναμία στους Ιταλούς «συναδέλφους» μου. Και στο τωρινό βιβλίο έχω βάλει μερικά. Τα βιβλία μου είναι γεμάτα από τέτοιες λεπτομέρειες - παιχνίδια.

«Ανθρωπος χωρίς μυστικά/ είναι κενός άνθρωπος» λέτε στο μότο σας. Οι ήρωές σας και σ' αυτό και σε όλα σας τα βιβλία έχουν μυστικά. Ο συγγραφέας -κατ εσάς- έχει ή δεν έχει μυστικά από τον αναγνώστη;


Ταυτίζομαι και συμφωνώ με το μότο ενός από τους ήρωες του βιβλίου, του Γκαμπριέλε. Ολοι κρύβουμε μυστικά μέσα μας. Ο συγγραφέας, και ειδικά των αστυνομικών μυθιστορημάτων, δεν θα μπορούσε να μην έχει μυστικά από τον αναγνώστη. Οσο οι αναγνώστες γίνονται πιο υποψιασμένοι, οι συγγραφείς πρέπει να γίνονται όλο και πιο δαιμόνιοι.

Οι ήρωές σας είναι σαν τους ανθρώπους, Ιανοί, και... καλοί και κακοί (σε όλα σας τα βιβλία), είναι θετικός ή αρνητικός ήρωας, ο Νικόλα Μιλάνο;

Είναι δύσκολο να πω για τους ήρωές μου, όπως και για τους ανθρώπους. Ο Νικόλα, ακριβώς επειδή είναι γεμάτος συμπλέγματα, μυστικά και ψυχικά τραύματα, ακροβατεί κι αυτός ανάμεσα στο καλό και το κακό. Αφήστε που, όπως λέει, δεν τα πάει καλά με τα συναισθήματα.

Τι είναι εκείνο που μπορεί να σας οδηγήσει σ' ένα καινούργιο μυθιστόρημα; Ενας ήρωας, ένας... φόνος, ένας γρίφος ή ένα αίνιγμα...

Σ αυτό το βιβλίο νομίζω πως ήταν η προσωπικότητα του Μόστρα, η τρέλα του συλλέκτη, η βιβλιοφιλία, και φυσικά η συγκεκριμένη συλλογή βιβλίων του. Η γοητεία που άσκησαν όλες αυτές οι εικόνες και οι έννοιες μέσα μου.

Υπάρχει τόσο παρασκήνιο πίσω από τα «σπάνια βιβλία»;

Από τη στιγμή που η βιβλιοφιλία γίνεται πάθος τότε όλα μπορούν να συμβούν. Για ιδιαιτέρως σπάνιους τόμους νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που θα σκότωναν για να τους αποκτήσουν.
Υπάρχει λεπτομερής καταγραφή της βιβλιοθήκης του Δημητρίου Μόστρα, μια εξαιρετική περιγραφή βιβλιοθήκης (κατασκευαστικά, του Σκούρα), στην «Απαγωγή του εκδότη» ήταν τα ρολόγια και διαμάντια, στον «Μεγάλο θάνατο του Βοτανικού» ήταν τα αυτοκίνητα... Να υποθέσω, ύστερα από προσωπική έρευνα και αποτέλεσμα προσωπικής αγάπης όλα;

Αποκλειστικά. Σ αυτό το βιβλίο γράφοντας για τη βιβλιοφιλία και για σπάνια βιβλία, ένιωθα μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση. Το ίδιο ισχύει όταν γράφω για κλασικά αυτοκίνητα, ή ρολόγια. Αλλωστε έτσι γεννιούνται και οι συγγραφικές εμμονές.

Και βεβαίως η... εμμονή με την Ιταλία και τα Επτάνησα (στην «Απαγωγή του Εκδότη» ήταν η Λευκάδα, εδώ λίγο Κέρκυρα). Πόσο πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο τόπος στο βιβλίο;

Αρκετά μεγάλο κι αυτό έχει να κάνει και με τη μανία μου με τη λεπτομέρεια και τις πιστές περιγραφές των τόπων. Στην «Απαγωγή» το ακρωτήριο Λευκάτας στη Λευκάδα ουσιαστικά πρωταγωνιστεί στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, το ίδιο κι η περιοχή του Βοτανικού στο αντίστοιχο μυθιστόρημα. Φυσικά και δεν αρνούμαι την εμμονή μου με την Ιταλία. Μου αρέσει υπερβολικά να τοποθετώ εκεί τη δράση των βιβλίων μου, όπως και να δημιουργώ αντίστοιχους χαρακτήρες. Αυτό όμως δεν είναι κανόνας. Κάθε ιστορία δένεται στο μυαλό μου με μια χώρα, μια περιοχή χωρίς να με απασχολεί καθόλου αν αυτή είναι η Ελλάδα, η Ιταλία ή οι ΗΠΑ.

Τον κεντρικό ρόλο, βέβαια, επί τω προκειμένω έχει η βιβλιοθήκη, αφού αυτήν αφορά και ο βασικός γρίφος. Να πούμε πώς γεννήθηκε αυτός ο εξαιρετικός γρίφος;

Με κολακεύετε, νομίζω πως πρόκειται για έναν αρκετά απλοϊκό γρίφο, και τέτοιος ήθελα να είναι για να εξυπηρετήσει καλύτερα την πλοκή του βιβλίου. Δεν με παίδεψε πολύ, τον βρήκα σχετικά εύκολα, αφού απέρριψα έναν άλλο, πιο εντυπωσιακό που θα χρησιμοποιήσω σε κάποιο προσεχές βιβλίο. Οσο για τη βιβλιοθήκη έχετε δίκιο: είναι το κέντρο του βιβλίου και γύρω απ αυτήν στρέφεται όλο το μυθιστόρημα.

Και στο καινούργιο σας βιβλίο ένας υπέροχος εγκλεισμός, αυτή τη φορά στο κελάρι. Στην «Απαγωγή του εκδότη» ήταν σε θαλασσινή σπηλιά, στον «Μεγάλο θάνατο του Βοτανικού» σ' ένα γκαράζ, στο «Οσο υπάρχει αλκοόλ» σε ένα περίεργο μπλοκ κατοικιών... Να υποθέσουμε μία από τις περίφημες συγγραφικές εμμονές σας;


Ναι, είναι κοινό στοιχείο κι υπάρχει και σε άλλα σχέδια μυθιστορημάτων. Μου βγαίνει αυθόρμητα, δεν το επιδιώκω. Κάποια στιγμή οι ίδιοι οι ήρωες κατευθύνονται σε ανάλογες καταστάσεις μαγνητισμένοι από μια αδιευκρίνιστη αιτία.



Αλλες εμμονές; Μπορούμε να επισημάνουμε; Εκτός από τα αγαπημένα: ρολόγια, αυτοκίνητα, ουίσκι, παλιά βιβλία...

Ναι, κι όπου ουίσκι βάλτε μαλτ. Τα είπατε όλα, όσα αξίζει να ζει κανείς... Εχω επίσης μια ιδιαίτερη αδυναμία στη Μόνικα Μπελούτσι.


Αν σας γνωρίζει κάποιος σε προσωπικό επίπεδο αισθάνεται απίθανη έκπληξη να έχουν βγει τόσοι φόνοι, τόσες ληστείες, τόσοι... mostri και antimostri απ αυτό το καλόπαιδο κι απ αυτό το... κεφάλι. Το είχατε από μικρός αυτό το... χούι;
Το κεφάλι το είχα, νομίζω και το χούι, αρκεί να σας δείξω την πρώτη μου ιστορία που σώζεται γραμμένη σε ηλικία νομίζω εφτά ετών...

Τι πρέπει απαραιτήτως να έχει μια αστυνομική ιστορία;

Μια έμμονη ιδέα ίσως. Κάτι που δεν φεύγει απ το μυαλό ενός ήρωα. Κάτι που δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να κοιμηθεί, να φάει... Μπορεί να κρύβει ζήλια, φθόνο, μίσος, έρωτα... ή όποιο άλλο έντονο συναίσθημα.

Τι γίνονται οι ήρωες όταν τελειώσει η ιστορία σας;



Ωραία ερώτηση. Κατοικούν όλοι μες στο κεφάλι μου. Συχνά τσακώνονται μεταξύ τους, πιο συχνά ακόμα με ενοχλούν ζητώντας να ξαναβγούν στη ζωή, που γι αυτούς είναι ένα τυπωμένο βιβλίο, και να πρωταγωνιστήσουν και πάλι. Ακόμα κι οι νεκροί με πιέζουν. Ισχυρίζονται πως συγγραφέας είμαι, μπορώ να βρω ένα τέχνασμα να τους αναστήσω. Δεν τους αδικώ, τους αγαπώ όλους, άλλους πολύ, άλλους λίγο.

Συνηθίζουν να λένε ότι μια ιστορία αιώνια γράφουμε, μια μουσική σύνθεση επιχειρούμε, έναν πίνακα, τον ίδιο πίνακα, τελειώνουμε, εσείς συμφωνείτε με αυτό ή μπα... Κι αν συμφωνείτε, τι νομίζετε, ότι φτάσατε επιτέλους στο βιβλίο της ζωής σας; Διότι «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» είναι ένα βιβλίο που κινείται σε πολλά επίπεδα και με εξαιρετικό τρόπο.

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται για το ένα και μοναδικό βιβλίο. Πάντως εγώ δεν νιώθω ότι ο Μόστρας είναι το βιβλίο της ζωής μου, νομίζω πως είμαι στην αρχή ακόμα. Εχω πολλά ακόμα να γράψω. Κι ελπίζω να τα καταφέρω ακόμα καλύτερα.

ΕΧΩ... ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Το γιατί γράφετε, εκτός από κοινότοπη ερώτηση, το έχετε απαντήσει; Ή δεν σας αφορά η απάντηση καθόλου;


Δεν το έχω ψάξει πολύ, ούτε με απασχόλησε ποτέ έντονα. Να πω ότι είναι μια εσωτερική ανάγκη; Πάντως νιώθω ότι τα βιβλία που έχω στο μυαλό μου -και δεν είναι λίγα- πρέπει να γραφούν. Ξέρετε τι έλεγαν οι Blues Brothers στην ομώνυμη ταινία; «We are in mission from God». Είμαστε σε αποστολή από τον Θεό. Ετσι κι εγώ: έχω ειδική αποστολή να γράψω τα βιβλία μου. (γέλια)

ΜΕΡΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΜΕ ΑΠΕΙΛΟΥΝ

Σε κάθε ιστορία σας γνωρίζετε από την αρχή το τέλος; Υπάρχουν εκπλήξεις, ανατροπές (αγαπάτε πολύ τις ανατροπές και τις επιδιώκετε) που σας επιφυλάσσουν, τελικά, οι ιστορίες; Ή λειτουργείτε ωσεί Θεός, στο χέρι σας όλα;


Γνωρίζω τον βασικό σκελετό, όμως από κει και πέρα δεν λείπουν οι εκπλήξεις. Γράφοντας, το βιβλίο ακολουθεί το δικό του δρόμο. Κάτι που φαινόταν λογικό κατά τη διάρκεια του σχεδιάσματος, στη γραφή παύει να είναι, κάτι που νόμιζες οφθαλμοφανές τώρα γίνεται δυσνόητο. Μερικοί ήρωες επίσης είναι σκληρά καρύδια, δεν συμβιβάζονται, αντιστέκονται και φτάνουν σε σημείο να με απειλούν... Δουλεύοντας την ιστορία δεκάδες φορές στο κεφάλι σου αλλάζουν πολλά, αυτή είναι άλλωστε και λίγη απ τη μαγεία της συγγραφής.

Και εν τέλει, ναι, αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να είναι και δύο βιβλία. Ενα αποκλειστικά για τη βιβλιοθήκη του Μόστρα, εξάλλου πολλά τα μυστήρια. Σ αυτό το βιβλίο, κύριε Μαμαλούκα, «ξοδέψατε» πολλές ιστορίες. Οι antimostri θα μπορούσαν να είναι από μόνοι τους ιστορία....


Εχετε δίκιο. Ξοδεύω όμως διότι έχω... Το κεφάλι μου είναι γεμάτο παρόμοιες ιστορίες. Δεν έχω παρά να κοιτάξω δίπλα μου, στην πραγματική ζωή, εκεί που, όπως συνηθίζεται να λέγεται, η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία.

Πώς είστε όταν η ιστορία γράφεται; Και πώς όταν τελειώσει, όταν φύγει από σας η ιστορία;


Οταν σχεδιάζω την υπόθεση είμαι σαν υπνωτισμένος, σαν να είμαι μέσα στην ιστορία. Οταν γράφεται παλεύω με τις λέξεις, τους διαλόγους, τις περιγραφές και γνωρίζω πια τους ήρωες όπως γνωρίζουμε τους στενούς μας συνεργάτες. Οταν τελειώσει πάλι δεν ηρεμώ διότι τότε αρχίζουν να με επισκέπτονται οι ήρωές μου σαν ασθενείς που βλέπουν τον ψυχίατρό τους. Ακούω συνεχώς παράπονα, αλλά και εκμυστηρεύσεις περηφάνιας. Βλέπετε, ξέρουν ότι μέχρι να φύγει το βιβλίο για το τυπογραφείο προλαβαίνουν να αλλάξουν τη μοίρα τους.

Η «ΑΠΑΓΩΓΗ» ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ

Το πρώτο σας βιβλίο «Οσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Το δεύτερο «Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού», σύμφωνα με τις κριτικές, είναι έτοιμο σενάριο. Πιστεύετε ότι τα βιβλία σας είναι κινηματογραφικά;


Νομίζω πως ναι, αν και η «Απαγωγή» θα πρέπει να γίνει υπερπαραγωγή αφού έχει έναν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Δεν το κρύβω πως ο σύγχρονος κινηματογράφος με έχει επηρεάσει αρκετά κι αυτό φαίνεται, απ ό,τι λένε, στη γραφή μου.

Μια τελευταία ερώτηση: τι ήσασταν στην προηγούμενη ζωή σας;

Α! Τίποτα το ιδιαίτερο... φύλακας σε ένα ξενοδοχείο...

(η τελευταία ερώτηση, όπως καταλαβαίνετε, είναι δικιά μου...)

Monica Demetrio amore per sempre

Ένα δακρύβρεχτο δράμα που θα συγκινήσει!



Στο φίλο μου Νουβάντα

Είναι καιρός να πω την αλήθεια όσο κι αν πληγωθούν κάποιοι…

Οι ρόδες του ιδιωτικού του τζέτ ακούμπησαν την υγρή άσφαλτο του αεροδιαδρόμου αφήνοντας ένα κοφτό θόρυβο που έφτασε αποδυναμωμένος στ’ αυτιά του. Σφίχτηκε πάνω στο πανάκριβο δέρμα της ανατομικής πολυθρόνας και μετά από λίγο έλυσε τη ζώνη του.
Όταν το λευκό αεροσκάφος με την επιγραφή Demetrio lucas company co στο πλάι ακινητοποιήθηκε, η Κρίστι, η Σουηδέζα αεροσυνοδός, πάτησε το κουμπί για να κατέβει η σκάλα χαρίζοντάς του ένα χαμόγελο και χαιρετώντας τον.
Εκείνος δε μίλησε, απλώς της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
Κάτω, τον περίμενε ο Πιερ δίπλα στο αγαπημένο του αυτοκίνητο, μια Bugatti Veyron.
Μεσιέ Λούκας, καλώς ήρθατε είπε ο Πιέρ. Ούτε σ’ αυτόν απάντησε. Μπήκε μέσα έκλεισε την πόρτα και πάτησε το γκάζι. Το ειδικό όργανο που μετρούσε πόσους ίππους χρησιμοποιούσε ο κινητήρας πετάχτηκε ζωηρά προς τα πάνω κι έφτασε σχεδόν στο εκατόν πενήντα. Μέχρι την τελευταία ένδειξή του, το 1001, είχε ακόμα δρόμο. Ταυτόχρονα πάτησε το κουμπί του σιντι Alpine. Από τα δώδεκα ηχεία ακούστηκε η φωνή του Μπιθικότση στο «Το χρήμα δεν το λογαριάζω».
Οδήγησε σ’ ένα βροχερό πριγκιπάτο προσπερνώντας κάθε τόσο διάφορες Φεράρι Λαμποργκίνι και Τζάγκουαρ που κινούνταν νευρικά από εργαζόμενους που επέστρεφαν στις δουλειές τους.
Έφτασε στο hotel de Paris λίγο μετά τις εννιά. Τον κούραζαν οι υποκλίσεις του προσωπικού, οι ίδιες και ίδιες φάτσες που έβλεπε κάθε δεκαπέντε μέρες. Προχώρησε στο ασανσέρ, νέες χαιρετούρες νέες υποκλίσεις. Έστρεψε το βλέμμα του στα πόδια του. Τα σπορτέξ του αγορασμένα από την οδό Ευριπίδου είχαν μείνει καθαρά. Χαμογέλασε.
Πάνω, τον οδήγησαν σ’ εκείνη. Ήταν μισοξαπλωμένη σ’ ένα ανάκλιντρο. Φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα που σταματούσε πάνω από τα στήθη της. Στο πλάι ένα σκίσιμο έφτανε πάνω απ’ το μηρό της. Διακρινόταν το μαύρο κορδόνι του εσώρουχου, στολισμένο μ’ ένα διαμάντι. Τα μαύρα της μαλλιά έπεφταν ακανόνιστα στους ώμους της. Μόλις τον είδε του χαμογέλασε φανερώνοντας το χαμόγελο για το οποίο έλειωναν χιλιάδες καρδιές σε ολόκληρο τον κόσμο. Σηκώθηκε για να τον φιλήσει αλλά εκείνος την πρόλαβε. Έβαλε το χέρι του στο γυμνό της ώμο κι αμέσως χιλιάδες ακτίνες ερωτισμού τη γέμισαν απ’ τη κορυφή ως τα νύχια. Έσκυψε και τη φίλησε. Τα χείλη τους ακούμπησαν στις άκρη. Και για τους δύο όμως αυτό ήταν ένα χορταστικό φιλί.
«Ντεμέτριο» είπε κι φωνή της έκανε το Λούλο, το γκαρσόνι από την Αφρική να ριγήσει παρόλο που προτιμούσε τα αγόρια για το κρεβάτι του.
«Μόνικα» είπε εκείνος κι έβγαλε το σπολβερίνο του φανερώνοντας τη λευκή του μπλούζα με τη στάμπα του Κογιότ στο στήθος.
«Επιτέλους ήρθες» συμπλήρωσε εκείνη στρίβοντας το κορμί της και κατεβάζοντας τα πόδια της κάτω.
«Ξέρεις πως δεν ήταν εύκολο» απάντησε εκείνος χτενίζοντας με το χέρι του τα μαλλιά του που πέταγαν γι’ άλλη μια φορά.
«Ω, Ντεμέτριο» είπε εκείνη και το χέρι της αιχμαλώτισε το δικό του ανάμεσα στα δικά της. «Αχ, Ντεμέτριο, Ντεμέτριο πόσο μου έλειψες, δεν μπορείς να φανταστείς» είπε κι έκλεισε τα μάτια. Το βλέμμα εκείνου όμως έπεσε στο τραπεζάκι ανάμεσά τους. Ένα άδειο ποτήρι ήταν ακουμπισμένο δίπλα της.
«Τι πίνεις;» τη ρώτησε.
«Μοχίτο, αγάπη μου».
Εκείνος στράφηκε στο Λούλο. Μόλις εκείνος είδε ότι τον κοίταζαν γούρλωσε τα μεγάλα του μάτια.
«Πώς σε λένε;» είπε εκείνος.
«Λούλο, κύριε».
«Λούλο;»
«Μάλιστα κύριε».
«Κι από πού είσαι ρε Λούλο;»
«Από τη Μαυριτανία κύριε».
«Ωραία. Λοιπόν Λούλο φέρε μου μια γκαζόζα σε παρακαλώ».
Ο Λούλο απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα σαν να είχε ξεχάσει το φαγητό στη φωτιά.
Εκείνος γύρισε προς το μέρος της, δεν πρόλαβε όμως γιατί εκείνη είχε πέσει στην αγκαλιά του γκρεμίζοντας τα ποτήρια. Άρχισε να κλαίει.
«Αχ Ντεμέτριο, Ντεμέτριο, δεν αντέχω άλλο, δεν αντέχω άλλο!».
Εκείνος την έσπρωξε απαλά κι απ’ τη κωλότσεπη του τζιν του έβγαλε ένα Άσσο Παπαστράτο και το άναψε με τον αναπτήρα που του είχαν χαρίσει την προηγούμενη κι έγραφε στο πλάι Φρένα ο Τάκης, Σπύρου Πάτση, 19, Βοτανικός.
«Συγκρατήσου» της είπε τραβώντας μια γερή ρουφηξιά. Εκείνη βύθισε το πρόσωπό της στο λαιμό του και τα δάκρυά της μούσκεψαν το δέρμα του.
«Σ’ αγαπώ» ψιθύρισε εκείνη. «Σ’ αγαπώ, δεν το καταλαβαίνεις;»
Εκείνος μπορούσε να την πληγώσει με μια μόνο κουβέντα, αλλά δεν το έκανε. Είχε περάσει εκείνος ο καιρός που πλήγωνε τόσο εύκολα τους άλλους. Αντί γι’ αυτό τη φίλησε πίσω απ’ το αυτί κάνοντάς την ν’ ανατριχιάσει. Πάνω στην ώρα επέστρεψε ο Λούλο κι άρχισε να συμμαζεύει τα σπασμένα. Αφού τα τακτοποίησε άφησε μπροστά του μια γκαζόζα Έψα.
Το ρολόι του Ντεμέτριο, ένα κουρδιστό Τάιμεξ του 1973 που φόραγε στο δημοτικό έλεγε δέκα. Στράφηκε προς το μέρος της.
«Εκείνος;» της είπε. Εκείνη ξέσπασε.
«Δεν τον αντέχω άλλο! Δεν μπορείς να φανταστείς τι μου έκανε τα Χριστούγεννα!»
Εκείνος ρούφηξε πάλι το τσιγάρο του.
«Επέμενε να περάσουμε τα Χριστούγεννα στο Λος Άντζελες! Χριστέ μου, τι βαρεμάρα! Ευτυχώς βρήκα τον Τραβόλτα που ερχόταν εδώ και μ’ έφερε με το δικό του…»
Εκείνος σηκώθηκε και πήγε προς το μπαλκόνι. Από κάτω υπήρχαν τα χιλιάδες φώτα του κόλπου. Την ένιωσε σχεδόν να τρέχει από πίσω του και να τον αγκαλιάζει.
«Μόνο εσύ είσαι τόσο γλυκός, τόσο ευγενικός» του είπε φιλώντας τον κάτω απ’ το αυτί.
«Ας το σκεφτόσουν νωρίτερα» της είπε κι όλα περί φιλοσοφίας να μην πληγώνει τους άλλους με μια ατάκα πήγαν στο διάολο.
Άκουσε τη φωνή της ίσα να βγαίνει.
«Μη, Ντεμέτριο, μη με πληγώνεις πάλι» ψιθύρισε. «Ήταν λάθος μου, πόσες φορές θα πρέπει να το πληρώσω;»
«Πολλές» απάντησε δίχως να πιστεύει στ’ αυτιά του πόσο σκληρός μπορούσε να γίνει.
«Όσες νύχτες ξενύχτησα για σένα» συμπλήρωσε και του φάνηκε πως κι ο Λούλο κατάλαβε τι έλεγαν κι ας στεκόταν μακρύτερα.
«Μα, η ζωή είναι δικιά μας» είπε εκείνη «γιατί να μην… γιατί να μην προσπαθήσουμε;»
«Γιατί τώρα είμαι παντρεμένος, Μόνικα. Κι έχω δυο παιδιά».
Από μακριά του φάνηκε πως βαρούσαν κανόνια ή καμπάνες.
Εκείνη έμεινε αμίλητη κλείνοντας τα μάτια. Ένιωθε τα δάκρυα της να είναι έτοιμα να ξεχυθούν.
«Κι ο Βιτσέντζος είναι φίλος μου. Με ρώτησε πριν προχωρήσει να σ’τη πέσει. Ήξερε ότι ήμουν ερωτευμένος μαζί σου. Μου φέρθηκε σαν άντρας. Άσε που μου χει υποσχεθεί να κάνει το Βοτανικό ταινία».
«Το ξέρω, θα κάνω τη Νιόβη».
Γύρισε αιφνιδιασμένος προς το μέρος της.
«Εσύ;»
«Ναι, γιατί;»
«Γιατί η Νιόβη είναι είκοσι έξι χρ…»
Κατάλαβε το λάθος του. Εκείνη δεν το άφησε ανεκμετάλλευτο.
«Κι εγώ είμαι γριά τώρα, ε;» είπε με παγερή φωνή.
«Δεν είσαι, απλώς…»
«Άσ’ το Ντεμέτριο… ίσως είναι λάθος που συναντιόμαστε ακόμα…»
Εκείνος ακουμπά στο μπαλκόνι και αδειάζοντάς την Έψα του αρχίζει να μονολογεί.
«Τόσος φορές σε περίμενα, τόσα τηλέφωνα, τόσες νύχτες… Θυμάσαι στο Κάπρι;»
«Μπορώ να το ξεχάσω; Που έβαλες τον Ιάπωνα σεφ να σου φτιάξει χωριάτικη στις τρεις το πρωί;»
Γέλασαν κι οι δύο. Εκείνη τον πλησίασε και του ξανάπιασε το χέρι.
«Λοιπόν;» τον ρώτησε. «Θα φύγεις αμέσως;»
Εκείνος έκλεισε τα μάτια παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή κι έπειτα τα άνοιξε κοιτώντας το φωτισμένο Πριγκιπάτο. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και της ψιθύρισε στ’ αυτί.
«Πρέπει. Πρέπει να φύγω, Μόνικα».
Σηκώνει το σπολβερίνο του και προχωράει προς το ασανσέρ κοιτώντας το ρολόι του. Μονολογεί.
«Πρέπει να κλείσω και τη ταβέρνα, γαμώτο»
Εκείνη ξαπλώνει πάλι στο ανάκλιντρο και φέρνει τα χέρια της στα μάτια της. Τα δάκρυα κυλούν τώρα ανεμπόδιστα. Πιο μακριά ο Λούλο κλαίει κι εκείνος…

Τέλος

Ένα σύντομο διήγημα βγαλμένο απ’ τη ζωή για τη ζωή.
Μια παραγωγή της Ντεμέτριο Λούκας Συγγραφικές Επιχειρήσεις. Α.Ε.

Χορηγοί: Έψα Α.Ε
Παπαστράτος. Α.Ε.
Ευχαριστούμε τη Λύρα για το δανεισμό των τραγουδιών του Μπιθικότση.

Το χειρόγραφο της Πράγας -Παναγιώτης Κονιδάρης

Δελτίον τύπου

Το χειρόγραφο της Πράγας

Ο ερμητικά κλειστός κώδικας Βόινιτς

Το χειρόγραφο Βόινιτς, το μοναδικό χειρόγραφο που δεν έχει καταφέρει κανείς να αποκωδικοποιήσει ως σήμερα, αναπαύεται στη βελούδινη θήκη του στη βιβλιοθήκη σπάνιων χειρογράφων του Πανεπιστημίου Γέιλ, όταν μια σειρά τελετουργικών φόνων ξεσπά στην Ευρώπη. Ο βιβλιοδέτης Ορφέας Παλαιολόγος ρίχνεται στη δίνη της εξιχνίασης του μυστικού του χειρογράφου, όταν ανακαλύπτει ένα μυστηριώδες μήνυμα αιώνων. Μια παρτίδα σκάκι ξεκινά, που θα τον οδηγήσει από τη Μονεμβασιά στο Μεγανήσι κι από τη Ρώμη στην Πράγα. Η αγωνιώδης αναζήτηση, στην οποία εμπλέκεται το Βατικανό και η μυστική οργάνωση των Καρμπονάρων, είναι γεμάτη ανατροπές και αποκαλύψεις. Καθώς ξετυλίγεται το ιστορικό κουβάρι γύρω από το χειρόγραφο Βόινιτς, εμφανίζονται στο προσκήνιο ιππότες και μοναχοί, επιστήμονες και μάγοι, τυχοδιώκτες και αυτοκράτορες. Ο Ορφέας, με τη βοήθεια της ιστορικoύ Σάρκα Μπίλεκ, προσεγγίζει το απόκρυφο μήνυμα του βιβλίου με την ακρίβεια και την επιμονή σκακιστή, παλεύοντας παράλληλα με τους δαίμονες του παρελθόντος του. Όταν όμως τραβηχτεί και το τελευταίο πέπλο, τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Τι κρύβει ερμητικά το χειρόγραφο Βόινιτς; Και ποιος θα ζήσει για να το αποκαλύψει;
Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Κονιδάρης, Παναγιώτης
Σελ. 518

Τα δικά μου

Το χειρόγραφο της Πράγας

Αυτή θα είναι πάλι μια ανεπίσημη κριτική, ένα πρόχειρο σημείωμα ενός αναγνώστη και μόνο. Είχα πει να μην το ξανακάνω, αλλά θα το τολμήσω.
Ο Παναγιώτης Κονιδάρης έγραψε ένα ωραίο, ελκυστικό και πλούσιο σε ιστορικά στοιχεία μυθιστόρημα. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι το πρώτο του, τότε έγραψε ένα εντυπωσιακό βιβλίο, ένα βιβλίο που έχει ελάχιστες από τις αδυναμίες του λεγόμενου πρωτόλειου.

Διαβάσατε το δελτίο τύπου, ξέρετε το στόρι. Δεν μπαίνω στη συζήτηση να συγκρίνω το βιβλίο του Παναγιώτη μ’ εκείνα του Νταν Μπράουν, άλλωστε έχω διαβάσει μόνο τους Ιλλουμινάτους και δε μ’ άρεσαν καθόλου. Όμως το βιβλίο του είναι λόγω περιεχομένου σε κείνα που ασχολούνται με το μεσαίωνα, τους Ναίτες κτλ θέματα για τα οποία δεν ντρέπομαι να πω ότι έχω μαύρα μεσάνυχτα, όσο έχουν δηλαδή οι Ναίτες για μένα.
Αν σας αρέσουν αυτά τα μεσαιωνικά μυστήρια, οι αιρέσεις, οι συνωμοσίες, τότε μην το χάσετε, αγοράστε το με κλειστά μάτια, το βιβλίο θα σας ενθουσιάσει.

Εμένα αντίθετα αρχικά με ενθουσίασε και ταυτόχρονα με «κόμπλαρε» (όταν πρωτοείδα το βιβλίο) το γεγονός ότι ο Παναγιώτης ασχολήθηκε με ένα χειρόγραφο (το χειρόγραφο Βόινιτς) το οποίο γνώριζα, είχα διαβάσει γι’ αυτό κι ήταν στο μυαλό μου η ιδέα μήπως και κάποια στιγμή γράψω κι εγώ ένα βιβλίο γι αυτό. (μην τρελαινόμαστε, όπως είναι άλλα 20-30 θέματα, έτσι;)
Έτσι θα μπορούσα να μην έχω γράψει την ιστορία του Μόστρα αλλά, αντίθετα η παρέα του Νικόλα Μιλάνο να ψάχνει το χειρόγραφο Βόινιτς, την ερμηνεία του ή ξέρω ’γω τι άλλο θα μου κατέβαινε στο μυαλό.
Με πρόλαβε ο Παναγιώτης και να σας πω κάτι; Είμαι ευχαριστημένος και περήφανος για τον συντοπίτη και προσφάτως φίλο μου που τα κατάφερε τόσο καλά.
Αυτή ήταν η πρώτη μου σύμπτωση - ομοιότητα με τον Παναγιώτη.
Θέλετε κι άλλες;
Τα βιβλία μας βγήκαν σχεδόν μαζί, μ’ ένα μήνα διαφορά.
Είμαστε από τον ίδιο τόπο.
Στο βιβλίο του ο ήρωάς του βολοδέρνει κάποια στιγμή κι αυτός στους δρόμους της Ρώμης και συναντάει άλλον ήρωα που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι!
Ο ήρωας του είναι βιβλιοδέτης οπότε μοιραία οι λέξεις και η ανάλογη ορολογία «παίζουν» συνέχεια στο κείμενό του όπως και στο δικό μου.
Αυτές είναι μερικές από τις ομοιότητες που μας δένουν, ευτυχώς υπάρχουν και διαφορές που είναι και περισσότερες. Άλλο στυλ γραφής, άλλο στήσιμο, άλλο βιβλίο με λίγα λόγια. Ας περάσουμε στο μυθιστόρημα του Παναγιώτη.

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο προσόν του βιβλίου είναι η έρευνά του. Όταν τον Φρανκ τον βοήθησαν 50 επιστήμονες κι άλλοι τόσοι νοματαίοι τον Κονιδάρη τον βοήθησε η καρδούλα του κι όρεξή του να βρει, να μελετήσει και να επεξεργαστεί ένα σωρό πληροφορίες μόνος του. (άσχετο που στο τέλος ευχαριστεί κι αυτός μερικούς, δεν εννοώ να μη συμβουλεύεσαι έναν άνθρωπο για δύο τρεις απορίες ή λεπτομέρειες).
Είναι αυτό που έλεγα σχετικά με την αξία που έχει να γράφεις ένα βιβλίο μόνος σου.
Τόση δουλειά λοιπόν που έχει κάνει ο Παναγιώτης φαίνεται και πάει σεβαστή.

Στα μεγάλα συν μετά έρχεται η τόλμη του συγγραφέα να γράψει πολλά κομμάτια (τα παραθέτει ως ιντρεμέτζι, σαν αποσπάσματα ανάμεσα στα κεφάλαια) που διαδραματίζονται σε διαφορετικούς τόπους ξεκινώντας από το σύγχρονο κόσμο και φτάνοντας μέχρι το 1190 περίπου.
Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο και θέλει έρευνα αν θες να το κάνεις σωστά. Όποιος έχει ασχοληθεί με το ιστορικό μυθιστόρημα με καταλαβαίνει μια χαρά (ακόμα και το τι θα φοράει ο ήρωάς σου θέλει δουλειά που μόνο εύκολη δεν είναι).
Ο Κονιδάρης τα έγραψε άψογα (ίσως ελάχιστοι διάλογοι δε φάνηκαν πολύ πιστευτοί, αν και ποιος μπορεί να πει με κάθε βεβαιότητα πώς μιλούσαν δυο Ναίτες το 1300;) κι ίσως ένα ιστορικό μυθιστόρημα κατά τα χρόνια του μεσαίωνα να είναι ένα πεδίο που θα δημιουργούσε κάτι ακόμα καλύτερο (μπορεί και να το σκέφτεται, δεν ξέρω).
Τα συγκεκριμένα ιντερμέτζι περιγράφουν την πορεία του χειρογράφου ανά τους αιώνες και βοηθούν στη συνοχή των κεφαλαίων της κύριας ιστορίας.

Γενικά στο βιβλίο τώρα, έχουμε δράση, έρευνα, δόσεις έρωτα, έναν ωραίο κεντρικό ήρωα, τον Ορφέα παλαιολόγο που θα θέλαμε να ζήσει λίγο περισσότερο στην Αθήνα, το αινιγματικό χειρόγραφο που θα θέλαμε να υπάρχει σε περισσότερες δόσεις, (δε θα ’ταν άσχημη ιδέα μια σειρά εικόνων των εικονογραφήσεων, ακόμα κι ασπρόμαυρες, υπάρχει πάντα καιρός σε κάποια μελλοντική ανατύπωση) και μια σειρά δευτερευόντων ηρώων που ακολουθούν και περιβάλλουν τον Ορφέα (υπάρχει και μια άκρως θηλυκή ύπαρξη μ’ ένα όνομα –Σάρκα- που υπόσχεται πολλά!). Επίσης έχουμε ένα πολύ ωραίο γενικό τέλος όπου η πλοκή δένεται, ολοκληρώνεται κι ακολουθούν οι ανατροπές και μια ιδανική κατάληξη του ήρωα (το τέλος τέλος!).

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το βιβλίο έχει λίγο περισσότερες ιστορικές πληροφορίες απ’ όσες θα ήθελα μόνο και μόνο για να μη φρενάρει την αγωνία. Άλλος όμως θα χαρεί τον πλούτο των πληροφοριών για την Πράγα και τα μνημεία της, τους Ναίτες, την ιστορία του σκακιού, ιστορικές προσωπικότητες γνωστές και άγνωστες κι ένα σωρό άλλα θέματα. Στις σελίδες που αναφέρονται στην Πράγα βέβαια πρέπει να λυθεί ο γρίφος κι έτσι ίσως οι ιστορικές πληροφορίες μοιραία να συγκεντρώνονται και να πληθαίνουν.

Ο Παναγιώτης κατάφερε να μη βάλει πολύ από τον Παναγιώτη Κονιδάρη μέσα στο βιβλίο (ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων σχεδόν των πρώτων βιβλίων). (Το σκάκι δεν πιάνεται γιατί δένει άψογα όπως και κολλάει σε πολλούς γρίφους).
Έβαλε μόνο το Φαρμακοποιός (το οποίο του χρησιμεύει) και το Μεγανήσι (το οποίο όμως δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο βιβλίο. Προσέθεσε μόνο κάποιες απαραίτητες πληροφορίες (οι οποίες μπορούσαν να δοθούν στην Αθήνα) και η αντίρρησή μου είναι ότι η πηγή που τις παρέθεσε (ο γέρο ιερέας) δεν με έπεισε.
Βέβαια αυτά τα δύο στοιχεία είναι πολύ λίγα για το πρώτο βιβλίο, ουσιαστικά τίποτα, Άλλωστε αυτό είναι κι ένα ρομαντικό στοιχείο του πρώτου βιβλίου, ένα γνώρισμα του συγγραφέα, ένα άρωμα προσωπικό που τελικά αν δεν το βάλεις και λείπει, στο μέλλον σου φέρνει μια πικρία, σαν να μην έχεις μια φωτογραφία από μια εφηβική σου παρέα.

Κάτι τελευταίο
Ο Παναγιώτης είχε γράψει το βιβλίο και το σκεφτόταν να το δώσει σε εκδοτικό οίκο.
Φαντάζομαι το Λιβάνη να τρίβει τα χέρια του όταν το διάβασε (ή πήρε τα ραπόρτι των αναγνωστών) και φυσικά έμαθε και την νεαρή ηλικία του δημιουργού.
Ένας άκρως ελπιδοφόρος συγγραφέας του ’πέσε ουρανοκατέβατος… από πού;
Μα φυσικά από το Μεγανήσι!

Την ώρα που γύρναγα μες τσου ήλιους… (+προσθήκη)

Λοιπόν, ένας μπλόγκερ, ο anastassios μου έγραψε αυτό και πολύ με χαροποίησε. Το μεταφέρω χωρίς λινκ. Τον ευχαριστώ πολύ.

"Δ. Μαμαλούκας - Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δ. Μόστρα (Καστανιώτης). Υπάρχουν βιβλία, τραγούδια ή ταινίες που "πέφτεις" πάνω τους μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής σου και σε συνταράζουν (άσχετα από την πραγματική καλλιτεχνική τους αξία). Υπάρχουν όμως και άλλα που τα απολαμβάνεις πραγματικά. Σε αυτή τη δεύτερη και κατά την γνώμη μου πιο δύσκολη κατηγορία είναι το βιβλίο του Μαμαλούκα που είναι πραγματικά απολαυστικό. Έχουν λεχθεί πολλά από πολλούς για τον Μόστρα. Εγώ μονό θα αναφέρω την σύμπτωση(?) του Μόστρα--Mostri και ότι μπαίνω στον κύκλο φανατικών υποστηρικτών του Δ. Μαμαλούκα!"

Επίσης ευχαριστώ τον Παναγιώτη Κονιδάρη για το δικό του κομμάτι σχετικά με τον Μόστρα που ανέβασε εδώ στο μπλογκ του. Ιδιαίτερα εύστοχο, Παναγιώτη, θενκς πάλι.

Το Σάββατο το πρωί δε, που βολόδερνα μες τσου ήλιους με το ταχύπλοο μου προσπαθώντας να βρω το κουφάρι της Κάρλα Περούτσι σφηνωμένο στους βράχους του Λευκάτα μαζί με τον Άντζελο και τη πανέμορφη Φραντσέσκα (και μετά πέρασα κι απ’ τον Κονιδάρη) (βλέπε ανάλογο ποστ) με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης μου από τη Νέα Υόρκη και μου είπε ότι τα ΝΕΑ είχαν δημοσιεύσει κριτική για το μικρό Μόστρα.
Έτσι εκάναμε μεγάλη παράκαμψη και προσδέσαμε εις το Βαθύ Μεγανησίου αλλά φευ! άνθρακες ο θησαυρός.

Οι εφημερίδες πηγαίνουν μόνο στον Αντιδήμαρχο, που τις μοιράζει μόνο στους ψηφοφόρους του.

Έτσι επιστρέψαμε εις Νυδρίον όπου και αγόρασα τα πολυπόθητα Νεα.
Μου άρεσε πολύ η –ολοσέλιδη- κριτική, (και φωτο) ευχαριστώ από καρδιάς τον κ. Μάρκαρη, (πρώτη φορά μου γράφει, αν εξαιρέσεις ένα μικρό κομμάτι πάλι στο βιβλιοδρόμιο για τα βιβλία του φετινού καλοκαιριού, κι είναι τιμή μου) παρόλο που σε εκείνον δεν άρεσε η παράλληλη ιστορία της banda antimostri.
Πιο πολύ όμως μου άρεσε ο τίτλος ενός κομματιού της κριτικής.

Συγγραφέας Μαστροχαλαστής

Νομίζω πως αυτό ακριβώς είμαι. Από μικρός ήμουνα. Δεν άφηνα τίποτα όρθιο. Ούτε τώρα μ’ αρέσει να αφήνω. Δεν μ' αρέσουν τα κατεστημένα, τα κλισέ, τα προβλέψιμα πράγματα ειδικά στη γραφή μου –και στην πλοκή που στήνω- (άσχετα αν μοιραία κι εγώ μπορεί να πέφτω καμιά φορά σε κοινοτοπίες και κλισέ, αφού τα περισσότερα τα έχουμε δει και τα έχουμε διαβάσει).
(βέβαια ο κ. Μάρκαρης το εννοεί αλλιώς, όπως θα διαπιστώσετε αν διαβάσετε την κριτική του εδώ.

(απ' ό,τι είδα το "συγγραφέας μαστροχαλαστής" για να το διαβάσετε πρέπει να κάνετε νέο κλικ στο τελος της κριτικής)

Σύντομη παρένθεση, το ποστ θα μείνει μια δυο μέρες κι έπειτα θα πάει κάτω απ’ το Μεγανήσι για να μη χαλάσω τη συνέχεια Μεγανήσι-Κονιδάρης (τριλογία θα γράψω πάλι ο αθεόφοβος)

Προσθήκη

προσθέτω απλώς άλλη μια κριτική για το Μόστρα γραμμένη από τηνκ. Βασιλική Χρίστη στο πολύ ενδιαφέρον βιβλιοφιλικό σαιτ www.diavasame.gr . Την ευχαριστώ πολύ.

Η κ. Χρίστη έκανε και μια πολύ καλή σύνοψη του βιβλίου (σ.σ. Ο Σκούρας, ο καλός του βιβλίου δε λέγεται Σταμάτης αλλά Σαράντης σαν το φίλο μου. :)))) την οποία θα επεξεργαστώ (ελπίζω να μην την πειράζει) για να φτιάξω μια μεγαλύτερη και να τη στείλω σ' έναν εκδότη στη Γαλλία που ενδιαφέρθηκε για το Μόστρα.

Σας έχω πει πως δεν μπορώ να φτιάξω μια σύνοψη της προκοπής για το βιβλίο μου;

Όχι;

Ε, λοιπόν δεν μπορώ.

Γιατί;

Γιατί έγραψα 60.000 λέξεις γι' αυτό το βιβλίο, δεν μπορώ να τις κάνω 1000 έτσι εύκολα!

(σας το χω ξαναπει: είναι τρελλοί αυτοί οι συγγραφείς, μην τους πιστεύετε ούτε να τους κάνετε και πολύ παρέα)

Μεγανήσι Λευκάδας- Παναγιώτης Κονιδάρης

Λίγα λόγια για το Μεγανήσι. (είδατε φιορδ; κι εσύ βρε Κροτάκι έτρεχες στις Νορβηγίες...)
Το Μεγανήσι είναι ένα μεγάλο νησί (πω πω πρόταση) κοντά στη Λευκάδα. Πηγαίνεις μέσα σε 30 λεπτά ή λιγότερο με φέρι μποτ από το Νυδρί. Έχει πάνω 3 χωριά και απλώς είναι καταπράσινο και πανέμορφο. Οι τουρίστες το έχουν ανακαλύψει προ πολλού και δεν ισχυρίζομαι ότι θα βρείτε εκεί εντελώς παρθένα μέρη. Όχι, θα βρείτε όμως μια χαρά παραλίες για μπάνιο προσβάσιμες με αυτοκίνητο ή όχι, θα βρείτε επίσης κι ένα σωρό ταβέρνες και μπαράκια για να ικανοποιήσετε τα μετά μπάνιου γούστα σας.

Μια ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται να γίνει για τους κατοίκους αυτού του νησιού. Με λίγα λόγια: τετραπέρατοι γυναίκες - άντρες. Οι περισσότεροι ναυτικοί ξενιτεμένοι, λίγοι ψαράδες (παλιά με ειδικότητα δυναμίτιδα) τώρα οι περισσότεροι ασχολούνται με τον τουρισμό.

Για να καταλάβετε τι εννοώ με το τετραπέρατοι προσέξτε τον φίλο που πήγα και συνάντησα το Σάββατο, τον Παναγιώτη Κονιδάρη.

Φαρμακοποιός, ο μοναδικός στο νησί. (προσέξτε, 3 χωριά 1000 μόνιμοι κάτοικοι το χειμώνα, 5000 το καλοκαίρι! Κοιμάται ποτέ ο άνθρωπος;)
Συγγραφέας, (θα προβούμε σε λεπτομέρειες σε λίγο)
Σκακιστής δεινός (μέλος της εθνικής ομάδας καλλιτεχνικού σκάκι-ασχολούνται με την επίλυση προβλημάτων-σπουδών κτλ.)

Σπουδαστής - μελετητής (Ευρωπαικό πολιτισμό στο Ανοιχτό πανεπιστήμιο, μεσαιωνική ιστορία, αντίστοιχα)
Αντιδήμαρχος του Δήμου Μεγανησίου («Αντιδήμαρχε δεν έχω νερό» βρόντηξε ένας ντόπιος την ώρα που συζητούσαμε τα λογοτεχνικά μας, καταλαβαίνετε όσοι ασχολείστε με τα κοινά).
Μπλόγκερ τώρα τελευταία
Και κατά δήλωσή του επίσης
Ξενοδόχος. (θα κοιτάξω νομίζω έχει κι άλλα)

(κοίταξα: λέει ακόμα "τουρίστας" αλλά απ' αυτό είμαστε όλοι)
Πότε τα προλαβαίνει όλα αυτά ο άνθρωπος; Ε, Μεγανησώτης είναι, τα προλαβαίνει.

Λίγα λόγια για το πόσο με περιποιήθηκε:
Αγόρασε το Μόστρα, τον διάβασε και μου άφησε σχόλιο. Μου έστειλε το βιβλίο του κι όταν πήγα σκαφάτος στο Μεγανήσι με κέρασε καφέ, έπειτα εγώ ήθελα ούζα και φαί (τι διαόλο;) πήγαμε σε διπλανό τραπέζι δίπλα στο λιμάνι κι αφού εγώ έφαγα εκείνου δεν του είχαν φέρει ακόμα το φαί του (βλέπετε άμα είσαι αντιδήμαρχος καμιά φορά δε σε προσέχουν καθόλου) και φυσικά κέρασε και το φαί. Εγώ μπήκα στο σκάφος και την έκανα Λούης. (είχαν ξυπνήσει τα μωρά του κυβερνήτη κι έπρεπε να επιστρέψουμε βρε)
Τι να πω;
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη για την περιποίησή του, επιφυλάσσομαι φυσικά.

Το βιβλίο που έγραψε ο Παναγιώτης είναι:
Το χειρόγραφο της Πράγας.

Ο ερμητικά κλειστός κώδικας Βόινιτς.

Το διαβάζω. Είμαι στη μέση.
Δε λέω κουβέντα μέχρι να το τελειώσω.
Πηγαίνετε εδώ να διαβάσετε τα πάντα.
Σε δυο τρεις μέρες θα ανεβάσω κι εγώ λεπτομερές ποστ για το βιβλίο.

Κατάδυση στα 6000 μέτρα με το βαθυσκάφος Nautile

Το ποστ που περιμένατε.

Ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1988 από τη Μαρτινίκα με το περίπου 50 μέτρων μήκους πλοίο Nadir (τώρα το Ναυτίλο τον κουβαλάει ένα άλλο πλοίο, το Atalante). Το πλήρωμα ήταν γύρω στα 15 άτομα κι οι επιστήμονες άλλοι εννέα.
Ο αδερφός μου, όπως ανέφερα σε προηγούμενο ποστ, συμμετείχε στην αποστολή στα πλαίσια έρευνας για τη διδακτορική του διατριβή στην Ωκεανογραφία από το πανεπιστήμιο της Βρέστης. Την αποστολή οργάνωσε το γαλλικό ινστιτούτο Ifremer (http://www.ifremer.fr/) που επίσης εδρεύει λίγο έξω από τη Βρέστη, την πόλη της Βρετάνης που ο Κάπτεν Χάντοκ αναπολεί με τις ωραίες βρισιές του στα Τεν Τεν.
(κι ο Πρεβέρ έγραψε το τρομερό ποίημα-τραγούδι Μπαρμπαρά: «θυμήσου Μπαρμπαρά, έβρεχε εκείνο το απόγευμα στη Βρέστη» -κάπως έτσι νομίζω ότι άρχιζε)

Το ταξίδι κράτησε 50 μέρες μέχρι να επιστρέψουν στη Γουαδελούπη. Πολλές αν σκεφτείτε ότι δεν υπήρχαν πολλές ανέσεις και πολυτέλειες. Ο αδερφός μου μοιραζόταν με άλλους πέντε επιστήμονες μια εσωτερική καμπίνα και η διασκέδαση περιοριζόταν σε βίντεο με ταινίες δ΄ διαλογής -φανταστείτε γαλλικό Ταμτάκο- και βιβλία βίπερ Σαν Αντόνιο.
Ο καιρός ήταν καλός, γύρω στους 30 βαθμούς, χωρίς φουρτούνες και μια μέρα καταμεσής του ωκεανού ψάρεψαν κι έναν καρχαρία. Από τους πολλούς που ακολουθούσαν το πλοίο για να τρώνε ό,τι υπόλοιπό πετούσε ο μάγειρας στη θάλασσα.
Είναι γνωστή η λαιμαργία κι η αδηφαγία αυτών των πλασμάτων. Για να τον πιάσουν αρκούσε να δέσουν ένα κομμάτι πλαστικό γύρω από ένα μεγάλο αγκίστρι. Μόλις το έριξαν ο καρχαρίας όρμησε και το κατάπιε.
Τον τράβηξαν πάνω. Ήταν γύρω στα τρία μέτρα. Περίμεναν ότι θα αργούσε να ψοφήσει αλλά μέσα σε λίγα λεπτά ακουμπισμένος στο καυτό κατάστρωμα ο έρμος ο καρχαρίας τα ’χε κακαρώσει.

Το βαθυσκάφος Ναυτίλος που κουβαλούσε το πλοίο.
Είναι το ίδιο με το οποίο κατέβηκε ο Κάμερον στον Τιτανικό αλλά το ίδιο που έχει χρησιμοποιηθεί και σε άλλες αποστολές όπως στο Πρεστίζ εδώ.


Δεν παραθέτω τεχνικά στοιχεία, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει στο σαιτ του Ιφρεμερ.

Το σχεδιάγραμμα δείχνει πώς κάθονται οι τρεις άνθρωποι που μπορούν να επιβιβαστούν στο βαθυσκάφος. Ο χειριστής όρθιος και οι δύο επιστήμονες ξαπλωτοί.

Κατάδυση
Όταν μπήκαν στο Ναυτίλο η εσωτερική θερμοκρασία ήταν είκοσι οχτώ βαθμούς (επειδή ο ήλιος έβλεπε το σκάφος) αλλά όπως καταλαβαίνετε όσο κατέβαιναν τόσο κατέβαινε κι η θερμοκρασία. Στο βυθό η εσωτερική θερμοκρασία ήταν πέντε βαθμοί. Πάγωνες δηλαδή.
Η κατάδυση διήρκεσε τρείς ώρες...

Σκεφτείτε λίγο. Σε μερικές δεκάδες μέτρα βάθος το φως του ήλιου εξασθενεί και μετά βυθίζεσαι στο απόλυτο μάυρο πηχτό σκοτάδι. Έξι χιλιόμετρα προς τα κάτω, προς την άβυσσο, το άγνωστο.

Στο βυθό παρέμειναν έξι ώρες, έκαναν παρατηρήσεις, συνέλεξαν πετρώματα, τράβηξαν βίντεο με τις δύο συσκευές που διαθέτει το βαθυσκάφος όπως και άφθονες φωτογραφίες.

Για την ανάδυση που γίνεται με την απελευθέρωση έρματος χρειάστηκαν άλλες τρεις ώρες.

Πρακτική λεπτομέρεια: αν θες τσίσα υπάρχει βαζάκι.
(σκεφτείτε 12 ώρες είναι πολλές) αλλά αν διαβάσετε και τον Φρανκ θα δείτε ότι πριν κατεβούν δεν πίνουν και πολλά υγρά.

Τι πλάσματα είδαν
(υπάρχει και το βίντεο για τους άπιστους)

Είδαν ένα σωρό πλάσματα περίεργα πλάσματα της φύσης που δεν ζουν στα μικρά βάθη, διάφανα ψάρια, τυφλά ψάρια και μαλάκια, ολουθυρίες στο βυθό και κρινοειδή μα το πιο τρομερό και ενδιαφέρον ήταν στα τρία χιλιόμετρα βάθος ένα περίεργο άσπρο μαλάκιο, χταπόδι ή καλαμάρι χωρίς μάτια μήκους περίπου δύο μέτρων με πλοκάμια τα οποία ενώνονταν με μεμβράνες μέχρι χαμηλά κάτω.
Όσοι διαβάσετε το Σμήνος θα ανατριχιάσετε από τις ομοιότητες και θα καταλάβετε γιατί μου ’ρθε να γράψω αυτό το ποστ τώρα

Εντάξει ρε παιδιά, να κατέβω, αλλά τι κίνδυνος υπάρχει;

Υπάρχουν αρκετοί κίνδυνοι κάτι να μην πάει καλά. Σας δίνω μερικούς:
Υπάρχει ο κίνδυνος να σπάσει το ένα από τα 3 φινιστρίνια πάχους 15 εκατοστών απ’ την τρομακτική πίεση (κάποιοι τόνοι ανα τετραγωνικό εκατοστό) και να γίνεις αλοιφή. Ακαριαίος θάνατος.
Α! το τζάμι αν σπάσει, θα σπάσει απροειδοποίητα. Δεν έχει ραγίσματα δηλαδή και Χολιγουντιανές ή Μαμαλούκειες αγωνίες. Μπαμ και τέλος.

Έπειτα υπάρχει ο κίνδυνος να εγκλωβιστεί το βαθυσκάφος στο βυθό από κατακρήμνιση βράχων. Αν δεν μπορεί να ελευθερωθεί μόνο του υπάρχει ένα «παραθυράκι» σωτηρίας. Ένα καλώδιο λεπτό και σφιχτά τυλιγμένο (μήκους 6 χιλιομέτρων) και με αντοχή 50 τόνων ελευθερώνεται από την κορυφή του σκάφους (αν μπορέσει να ελευθερωθεί και δεν το ’χουν πλακώσει και αυτό οι βράχοι) και με τη βοήθεια ενός πλωτήρα ανεβαίνει στην επιφάνεια έτσι ώστε με τη βοήθεια αυτού να μπορέσουν να τραβήξουν και να ανελκύσουν το βαθυσκάφος).
Γνώμη μου: (Αυτό –το καλώδιο- μπορεί να το λένε στους επιστήμονες για να τους καθησυχάσουν και να μην υπάρχει). (όπως στο ανέκδοτο με το αλεξίπτωτο και το τζιπ που θα σε περιμένει κάτω, θυμάστε;)

Περιπέτεια που έτυχε σε κατάδυση, σε άλλη αποστολή
Βρίσκονταν στην Ιαπωνία και πήραν ένα δελτίο καιρού για τρικυμία το οποίο ή διάβασαν λάθος ή δεν μπόρεσαν να διαβάσουν ή το πήραν αψήφιστα.
Μετά την κατάδυση κι αφού ο Ναυτίλος ανέβηκε στην επιφάνεια δεν μπορούσαν για δώδεκα ώρες να τον ανεβάσουν στο πλοίο λόγω της θαλασσοταραχής. Δώδεκα ώρες (υπολογίστε ότι το πλήρωμα είχε περάσει ήδη άλλες 12 ώρες μέσα για την κατάδυση) τους χτύπαγαν τα κύματα πέρα δώθε σαν καρυδότσουφλο. Και τελικά καταστράφηκαν όλα στο Ναυτίλο. Τα εξωτερικά όργανα από τα κύματα και τα εσωτερικά από τα… ξεράσματα του άτυχου πληρώματος τους οποίους έβγαλαν από μέσα ημιθανείς.
Τέλος πάντων, αυτά με τους κινδύνους.

Λεπτομέρεια: Ο αδελφός μου δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία μου (ή τη δική του, δε θυμάμαι) να στερεώσει έξω απ’ το φινιστρίνι ένα Rolex Submariner και να δει πόσο θα άντεχε και στα πόσα μέτρα ακριβώς θα διαλυόταν… (κανείς δε διέθετε το ρολόι του για τις ανάγκες του πειράματος)

Επίλογος: Λοιπόν… ο καιρός τώρα είναι βροχερός, ο ουρανός σκοτεινός και το βαθυσκάφος είναι έτοιμο να βουτήξει στην άβυσσο. Τι λέτε, πηγαίνατε;

Τα τελευταία νέα του Μόστρα

Η φωτο αφιερώνεται στη φίλη μου Αλεξάνδρα

Όσο ετοιμάζεται το ποστ της κατάδυσης γράφω τις κινήσεις γύρω από το βιβλίο και την αφεντιά μου. (νόμιζα ότι θα είναι λίγες, αλλά βγήκαν πολλές!)

Στο Έθνος της Κυριακής 22-7 δημοσιεύτηκε μια μεγάλη συνέντευξή μου στην Ελένη Γκίκα. Δύο σελίδες, όλες για την πάρτη μου, με μεγάλες φωτογραφίες, τόσο μεγάλες που μερικά παιδάκια έκλαψαν όταν κρυφοκοίταξαν τι διάβαζε η μαμά τους και αντίκρισαν τη φάτσα μου. Περιττό νομίζω να καταθέσω τις θερμές ευχαριστίες μου. (ααα έβαλα το λινκ κι είδα ότι υπάρχει και στο δίκτυο ααααααα)

(δεν βάζω λινκ τελικά θα την αναρτήσω ως ξεχωριστό ποστ στο μέλλον)

Επίσης συνέντευξή μου μπήκε στον Ημερήσιο Κήρυκα της Λάρισας. Ευχαριστώ το Λαρισαίο δημοσιογράφο κ. Βασίλη Αθάνατο.

Ένα σύντομο δικό μου κομμάτι σχετικό με το Μόστρα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό close up της Θεσσαλονίκης, ευχαριστώ την κ. Εύη Καρκίτη για τη φροντίδα της.

Στο διαδίκτυο τώρα, ψάχνοντας από το Google βρίσκω μικρές κριτικές, σύντομες αλλά και συχνά γουστόζικες αναφορές σε μπλογκ ή φόρουμ. Έτσι νομίζω πως ο Μόστρας διαβάζεται αρκετά κι αυτό με χαροποιεί.

Μπλογκς. Στο βιβλίο αναφέρθησαν οι:
Κατερίνα Καριζώνη η γνωστή συγγραφέας και ποιήτρια.
motive-and-opportunity (άλλο ένα βιβλιοφιλικό μπλογκ και ειδικότερα αστυνομικών βιβλίων) κριτική εδώ
Αειποτε εδώ
Αλεπού εδώ
Η παιδική φίλη fevis

ο mike εκ Λαρίσης εδώ
επίσης διαβάστε εδώ και μια διαφορετική προσέγγιση στο βιβλίο μου από την μπλόγκερ Κατρίν.

Ο συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης έγραψε δυο λογάκια στο καλύτερο σαιτ συγγραφέα όλων των εποχών από καταβολής ίντερνετ, το δικό του δηλαδή.
Η Ντολ διαφήμισε το βιβλίο εδώ και θέλει να της καταθέσω το συμφωνημένο ποσό σούμπιτο (περιμένω γλυκιά μου κάτι λύτρα και θα σε ξεχρεώσω σ’ το υπόσχομαι).

Ο Νίκος (ένας είναι ο Νίκος) το ανακήρυξε βιβλίο του καλοκαιριού στο σινκ λαιβ του. Του εύχομαι καλές διακοπές και να πάει κάπου όπου δεν θα υπάρχει υπολογιστής ή κινητό ούτε για δείγμα!

ευχαριστώ επίσης και τη φίλη Ψιλικατζού που ανέφερε όλες τις παρουσιάσεις του βιβλίου.

Μια κυρία, η Γητεύτρια, αναδημοσίευσε εδώ τη συνέντευξη του Έθνους και πολύ την ευχαριστώ. Νομίζω πως έχει κι αυτή το πάθος της βιβλιοφιλίας στο αίμα της.
Δε θυμάμαι να ευχαρίστησα το κυκλάμινο του βουνού για αυτό
Επίσης το βιβλίο μου αναφέρεται στο book crossing. Ξέρω τι είναι, αλλά έχω μαύρα μεσάνυχτα από το σαιτ. Ευχαριστώ όλους όσοι το καταχώρησαν, δύο είναι νομίζω ο Κέρμιτ60 και η Μαφάλντα;

Τους ευχαριστώ όλους, μ’ αρέσει να διαβάζω τις γνώμες των αναγνωστών για τη δουλειά μου, όποιες κι αν είναι αυτές.
Αν ξέχασα κάποιον λυπάμαι, αν δε λειτουργεί ή αν ξέχασα κανένα λινκ, άνθρωποι είμαστε θα το φτιάξουμε.
Σας αγαπώ όλους, ως γνωστόν.