Κατάδυση στα 6000 μέτρα με το βαθυσκάφος Nautile

Το ποστ που περιμένατε.

Ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1988 από τη Μαρτινίκα με το περίπου 50 μέτρων μήκους πλοίο Nadir (τώρα το Ναυτίλο τον κουβαλάει ένα άλλο πλοίο, το Atalante). Το πλήρωμα ήταν γύρω στα 15 άτομα κι οι επιστήμονες άλλοι εννέα.
Ο αδερφός μου, όπως ανέφερα σε προηγούμενο ποστ, συμμετείχε στην αποστολή στα πλαίσια έρευνας για τη διδακτορική του διατριβή στην Ωκεανογραφία από το πανεπιστήμιο της Βρέστης. Την αποστολή οργάνωσε το γαλλικό ινστιτούτο Ifremer (http://www.ifremer.fr/) που επίσης εδρεύει λίγο έξω από τη Βρέστη, την πόλη της Βρετάνης που ο Κάπτεν Χάντοκ αναπολεί με τις ωραίες βρισιές του στα Τεν Τεν.
(κι ο Πρεβέρ έγραψε το τρομερό ποίημα-τραγούδι Μπαρμπαρά: «θυμήσου Μπαρμπαρά, έβρεχε εκείνο το απόγευμα στη Βρέστη» -κάπως έτσι νομίζω ότι άρχιζε)

Το ταξίδι κράτησε 50 μέρες μέχρι να επιστρέψουν στη Γουαδελούπη. Πολλές αν σκεφτείτε ότι δεν υπήρχαν πολλές ανέσεις και πολυτέλειες. Ο αδερφός μου μοιραζόταν με άλλους πέντε επιστήμονες μια εσωτερική καμπίνα και η διασκέδαση περιοριζόταν σε βίντεο με ταινίες δ΄ διαλογής -φανταστείτε γαλλικό Ταμτάκο- και βιβλία βίπερ Σαν Αντόνιο.
Ο καιρός ήταν καλός, γύρω στους 30 βαθμούς, χωρίς φουρτούνες και μια μέρα καταμεσής του ωκεανού ψάρεψαν κι έναν καρχαρία. Από τους πολλούς που ακολουθούσαν το πλοίο για να τρώνε ό,τι υπόλοιπό πετούσε ο μάγειρας στη θάλασσα.
Είναι γνωστή η λαιμαργία κι η αδηφαγία αυτών των πλασμάτων. Για να τον πιάσουν αρκούσε να δέσουν ένα κομμάτι πλαστικό γύρω από ένα μεγάλο αγκίστρι. Μόλις το έριξαν ο καρχαρίας όρμησε και το κατάπιε.
Τον τράβηξαν πάνω. Ήταν γύρω στα τρία μέτρα. Περίμεναν ότι θα αργούσε να ψοφήσει αλλά μέσα σε λίγα λεπτά ακουμπισμένος στο καυτό κατάστρωμα ο έρμος ο καρχαρίας τα ’χε κακαρώσει.

Το βαθυσκάφος Ναυτίλος που κουβαλούσε το πλοίο.
Είναι το ίδιο με το οποίο κατέβηκε ο Κάμερον στον Τιτανικό αλλά το ίδιο που έχει χρησιμοποιηθεί και σε άλλες αποστολές όπως στο Πρεστίζ εδώ.


Δεν παραθέτω τεχνικά στοιχεία, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει στο σαιτ του Ιφρεμερ.

Το σχεδιάγραμμα δείχνει πώς κάθονται οι τρεις άνθρωποι που μπορούν να επιβιβαστούν στο βαθυσκάφος. Ο χειριστής όρθιος και οι δύο επιστήμονες ξαπλωτοί.

Κατάδυση
Όταν μπήκαν στο Ναυτίλο η εσωτερική θερμοκρασία ήταν είκοσι οχτώ βαθμούς (επειδή ο ήλιος έβλεπε το σκάφος) αλλά όπως καταλαβαίνετε όσο κατέβαιναν τόσο κατέβαινε κι η θερμοκρασία. Στο βυθό η εσωτερική θερμοκρασία ήταν πέντε βαθμοί. Πάγωνες δηλαδή.
Η κατάδυση διήρκεσε τρείς ώρες...

Σκεφτείτε λίγο. Σε μερικές δεκάδες μέτρα βάθος το φως του ήλιου εξασθενεί και μετά βυθίζεσαι στο απόλυτο μάυρο πηχτό σκοτάδι. Έξι χιλιόμετρα προς τα κάτω, προς την άβυσσο, το άγνωστο.

Στο βυθό παρέμειναν έξι ώρες, έκαναν παρατηρήσεις, συνέλεξαν πετρώματα, τράβηξαν βίντεο με τις δύο συσκευές που διαθέτει το βαθυσκάφος όπως και άφθονες φωτογραφίες.

Για την ανάδυση που γίνεται με την απελευθέρωση έρματος χρειάστηκαν άλλες τρεις ώρες.

Πρακτική λεπτομέρεια: αν θες τσίσα υπάρχει βαζάκι.
(σκεφτείτε 12 ώρες είναι πολλές) αλλά αν διαβάσετε και τον Φρανκ θα δείτε ότι πριν κατεβούν δεν πίνουν και πολλά υγρά.

Τι πλάσματα είδαν
(υπάρχει και το βίντεο για τους άπιστους)

Είδαν ένα σωρό πλάσματα περίεργα πλάσματα της φύσης που δεν ζουν στα μικρά βάθη, διάφανα ψάρια, τυφλά ψάρια και μαλάκια, ολουθυρίες στο βυθό και κρινοειδή μα το πιο τρομερό και ενδιαφέρον ήταν στα τρία χιλιόμετρα βάθος ένα περίεργο άσπρο μαλάκιο, χταπόδι ή καλαμάρι χωρίς μάτια μήκους περίπου δύο μέτρων με πλοκάμια τα οποία ενώνονταν με μεμβράνες μέχρι χαμηλά κάτω.
Όσοι διαβάσετε το Σμήνος θα ανατριχιάσετε από τις ομοιότητες και θα καταλάβετε γιατί μου ’ρθε να γράψω αυτό το ποστ τώρα

Εντάξει ρε παιδιά, να κατέβω, αλλά τι κίνδυνος υπάρχει;

Υπάρχουν αρκετοί κίνδυνοι κάτι να μην πάει καλά. Σας δίνω μερικούς:
Υπάρχει ο κίνδυνος να σπάσει το ένα από τα 3 φινιστρίνια πάχους 15 εκατοστών απ’ την τρομακτική πίεση (κάποιοι τόνοι ανα τετραγωνικό εκατοστό) και να γίνεις αλοιφή. Ακαριαίος θάνατος.
Α! το τζάμι αν σπάσει, θα σπάσει απροειδοποίητα. Δεν έχει ραγίσματα δηλαδή και Χολιγουντιανές ή Μαμαλούκειες αγωνίες. Μπαμ και τέλος.

Έπειτα υπάρχει ο κίνδυνος να εγκλωβιστεί το βαθυσκάφος στο βυθό από κατακρήμνιση βράχων. Αν δεν μπορεί να ελευθερωθεί μόνο του υπάρχει ένα «παραθυράκι» σωτηρίας. Ένα καλώδιο λεπτό και σφιχτά τυλιγμένο (μήκους 6 χιλιομέτρων) και με αντοχή 50 τόνων ελευθερώνεται από την κορυφή του σκάφους (αν μπορέσει να ελευθερωθεί και δεν το ’χουν πλακώσει και αυτό οι βράχοι) και με τη βοήθεια ενός πλωτήρα ανεβαίνει στην επιφάνεια έτσι ώστε με τη βοήθεια αυτού να μπορέσουν να τραβήξουν και να ανελκύσουν το βαθυσκάφος).
Γνώμη μου: (Αυτό –το καλώδιο- μπορεί να το λένε στους επιστήμονες για να τους καθησυχάσουν και να μην υπάρχει). (όπως στο ανέκδοτο με το αλεξίπτωτο και το τζιπ που θα σε περιμένει κάτω, θυμάστε;)

Περιπέτεια που έτυχε σε κατάδυση, σε άλλη αποστολή
Βρίσκονταν στην Ιαπωνία και πήραν ένα δελτίο καιρού για τρικυμία το οποίο ή διάβασαν λάθος ή δεν μπόρεσαν να διαβάσουν ή το πήραν αψήφιστα.
Μετά την κατάδυση κι αφού ο Ναυτίλος ανέβηκε στην επιφάνεια δεν μπορούσαν για δώδεκα ώρες να τον ανεβάσουν στο πλοίο λόγω της θαλασσοταραχής. Δώδεκα ώρες (υπολογίστε ότι το πλήρωμα είχε περάσει ήδη άλλες 12 ώρες μέσα για την κατάδυση) τους χτύπαγαν τα κύματα πέρα δώθε σαν καρυδότσουφλο. Και τελικά καταστράφηκαν όλα στο Ναυτίλο. Τα εξωτερικά όργανα από τα κύματα και τα εσωτερικά από τα… ξεράσματα του άτυχου πληρώματος τους οποίους έβγαλαν από μέσα ημιθανείς.
Τέλος πάντων, αυτά με τους κινδύνους.

Λεπτομέρεια: Ο αδελφός μου δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία μου (ή τη δική του, δε θυμάμαι) να στερεώσει έξω απ’ το φινιστρίνι ένα Rolex Submariner και να δει πόσο θα άντεχε και στα πόσα μέτρα ακριβώς θα διαλυόταν… (κανείς δε διέθετε το ρολόι του για τις ανάγκες του πειράματος)

Επίλογος: Λοιπόν… ο καιρός τώρα είναι βροχερός, ο ουρανός σκοτεινός και το βαθυσκάφος είναι έτοιμο να βουτήξει στην άβυσσο. Τι λέτε, πηγαίνατε;