Απεργία μπλογκ προς χαριν συγγραφής...

Κλείνομαι για να γράψω.

Σε λίγες μέρες, ίσως αύριο,

θα ανακοινωθεί ένα πολύ καλό νέο

για μένα και τον Μόστρα.

θα αναρτήσω σχετικό ποστ.

Ως γνωστόν... σας αγαπώ όλους.

Στα υπόγει..χικ! του πύργου μου ΙΙΙ

Τζορτζ…. Αποφα… αποφάσισες να… να με βγάλεις βρε βρε μασκαρά;
Εγώ όμως να ξέρεις! Ήπια όλα τα μπουκάλια!!! Τα μπουκ… λέγω!

(αυτά γίνονται όταν στα υπόγεια του πύργου τα αρχεία συστεγάζονται με την κάβα)

Φίλε εδώ η ζωή μοιάζει με κόλαση.
Αρνείσαι να ζήσεις. Κοίτα με, δεν
υπάρχει ζωή για πέταμα κι όμως
τίποτα δεν οδηγεί σε σκέψη
Μίλα μου σαν αγριοπερίστερο
μιας άγνωστης σπηλιάς
Μίλα μου διάολε της αυγής.
Μη μου κρατάς
παγιδευμένη τη ψυχή.
Λύτρωσε με για να σε συνοδέψω
στη χαραυγή της ηδονής
Άγριε μου έρωτα τίποτα δε
συμπάσχει μαζί μας στο απίστευτο
ύψος των βράχων. Ζωή χωρίς
πνοή και έλεος, άστρο της
ουράνιας γαλήνης, μύηση σε
ερημωμένα σπίτια βραδιά του
Αυγούστου, μόνη νηστική, κρύα
ηδονή μιας πελώριας φυγής
Θάνατος μιας ζωής περιπλανώμενης
κύμα μυριανθισμένο του
Βούρκου έλος το νόημα είναι
εκεί από πολλά χρόνια είμαι
όμως ολομόναχος στη φυλακή
Δε ζει παρά μόνο το χτύπημα
μιας νάρκης που έφυγε από κοντά μου
Μονή εκείνη στις ύλες του
σύμπαντος καρτερεί το απίστευτο
φιλί της γης μια έκλειψη
αισθημάτων των υγρών σύννεφων
τη κατάντια , τη λύπη, το
χτύπημα, το ύφος, το έλεος,
τον πόνο το λυτρωμό,
το τέλος

21/10/91 (Μεθυσμένος, αναμφίβολα, το θυμάμαι δηλαδή)
Και... ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ!!!! ΕΙΝΑΙ ΠΕΖΟ ΠΕΖΟ ΠΕΖΟ ΠΕΖΟ

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΕΖΟ

ΟΠΩΣ ΤΑ ΠΕΖΟ 205, 206, το παλιό 504 που σχεδίασε ο Πινινφαρίνα κτλ (ξέφυγα πάλι...)
Τηρήθηκε το τυπογραφικό στήσιμο στο χαρτί (σχεδόν γιατί μου το χάλασαν οι φωτο) όπως κι η ορθογραφία κι η στίξη.

Εορταστικόν ποστάκιον

Πιστός στις παραδόσεις (βλέπε περσινό ποστ) εορτάζουμε σήμερα με ένα ποίημα.

ευχαριστούμε για τις ευχές σας!





ΔΙΧΩΣ ΧΡΟΝΟ

Είμαι τόσο μόνος

εδώ πάνω

που καμιά φωτιά δε με φτάνει,


μόνο οι άνεμοι της μοναδικής πίστης

και η βροχή του τέλους.


Κρύβομαι στις φτερούγες των βράχων

περιμένοντας το αύριο


ακούγοντας αχνά την αναπνοή της ζωής

να μεταφέρει


άλλη μια αιωνιότητα…

Τρικάλων απόηχος

Νουβάντας + Μαμαλούκας

χαλαρώνουν πριν το τρομερό

άγχος της παρουσίασης.

Με το παρόν μικρό ποστάκιον θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον κ. Κώστα Κοτρώνη για την εξαιρετική φιλοξενία, στο χώρο του βιβλιοπωλείου του αλλά και στην πόλη του, τα Τρίκαλα, που επεφύλαξε σε μένα, το βιβλίο μου και το βοηθό μου κ. Γιαννούδη.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τους υπόλοιπους ομιλητές: τον Νουβάντα και την ιταλοσπουδαγμένη δεσποινίδα Νικολέτα Τρίγκα.

Νομίζω δε χρειάζεται να σας πω ποιος τα πε χειρότερα πάλι.
(Τόσο χάλια τα λέω που ο κόσμος νομίζει ότι ο Νουβάντας είναι ο συγγραφέας, λέω να το υιοθετήσω και να μην πηγαίνω καν!)

Επίσης ευχαριστώ όλους όσοι ήρθαν στην παρουσίαση.

Στα Τρίκαλα περάσαμε μια χαρά παρόλο που έβρεχε, το σκηνικό ήταν ιδανικό για το Μόστρα. Ωραία πόλη, ωραία καφέ -αν και λίγο παρατονισμένης διακόσμησης-, όμορφες κοπέλες, ευγενικός κόσμος, φοβερό το ποτάμι που διασχίζει την πόλη.

Μεγάλη μου τιμή και μεγάλη μου χαρά και μακάρι να ξαναπάμε!

Ποστ με λίγη ζωή

Γιατί μου φαίνεται

ότι αυτά τα δύο

μοιάζουν τόσο;

Ο ψυχρός γιατρός

The Arkansas daily
11-9-1937

Λιτλ Ροκ, του απεσταλμένου μας Μπιλ Τακερέι

Φρίκη μόνο μπορέσει να προκαλέσει η φωτογραφία αυτού του φαινομενικά ήρεμου και σοβαρού ανθρώπου. Πρόκειται για τον Τζερέμια Νταμπλφόρτσιουν, 56 χρόνων γνωστό ως ο ψυχρός γιατρός. Πιστεύεται ότι έχει κάνει πάνω από χίλιες εκτρώσεις σε τρεις πολιτείες ενώ είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση αρκετών γυναικών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία νεαρές μαύρες.

Το σενάριο είναι ανατριχιαστικό. Οι ανήλικες τις περισσότερες φορές πήγαιναν στο γιατρό για να απαλλαγούν από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, συχνά προϊόν βιασμού. Το τέρας αυτό αντί να προχωρεί στις εκτρώσεις έστελνε τις κοπέλες σε διάφορα σπίτια, πλούσιων και ευυπόληπτων κατά τα άλλα πολιτών, όπου αφού τις βίαζαν ομαδικά ή εξασκούσαν κάθε φρίκη πάνω τους, τις δολοφονούσαν.
Στις σπάνιες περιπτώσεις που εμφανίζονταν οι οικείοι των θυμάτων, ο γιατρός δικαιολογούσε το θάνατό τους σε επιπλοκές που παρουσιαστήκαν κατά τη διάρκεια της έκτρωσης.
Σχεδόν όλα τα θύματα ήταν πάμφτωχα ενώ ο γιατρός είχε την υποστήριξη όλης της καλής κοινωνίας της πόλης όπως γερουσιαστές, δικαστές, γαιοκτήμονες κτλ.
Η δράση του αποκαλύφθηκε εντελώς τυχαία όταν μια νεαρή κοπέλα κατέφερε να ξεφύγει και να καταφύγει στα χέρια του αδιάφθορου σερίφη Πιρς Κολμπρέιν.
Ο Νταμπλφόρτσιουν οδηγήθηκε στις κρατικές φυλακές του Αρκάνσας όπου δύο μέρες μετά μαχαιρώθηκε απ’ τον συγκρατούμενό του Ισάια Τζονσον (φωτο πάνω) στα γεννητικά όργανα κι εξέπνευσε μερικές ώρες αργότερα. Ανεπιβεβαίωτες ακόμα πληροφορίες κάνουν λόγο ότι ο Τζόνσον -που με σιγουριά θα καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα-, είχε χάσει πριν από τρία χρόνια μια κόρη δεκατεσσάρων ετών όταν την είχε εμπιστευτεί στα χέρια του γιατρού.

σύνθεση, φαντασία: Demetrio Lucas

μαζί σας από Κυριακή βράδυ πάλι

Ο Μόστρας στα Τρίκαλα

Την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου στις 20.30

στο βιβλιοπωλείο Κηρήθρες,

Ασκληπιού 34, Τρίκαλα, τηλ.: 24310 38660

Οι Εκδόσεις Καστανιώτη και το βιβλιοπωλείο Κηρήθρες σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του

Δημήτρη Μαμαλούκα

Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Γιάννης Γιαννούδης, οικονομολόγος

Νικολέτα Τρίγκα, μοριακή βιολόγος

κι ο ανοικτήρμων συγγραφέας

Διαβάστε κι εδώ

Ευπρόσδεκτοι όλοι της περιοχής ή όχι.

Στα υπόγεια του πύργου μου ΙΙ

Εκείνος ο μπάσταρδος ο Τζορτζ- ο μπάτλερ, βοηθός, σωματοφύλακας και δεξί μου χέρι- μ’ έχει κλείσει εδώ κάτω μ’ ένα ξεροκόματο και λίγο νερό. Δε γνωρίζω τις προθέσεις του, αλλά πρέπει να είναι η δεύτερη μέρα που διανύω μέσα στα υπόγεια του πύργου μου. Με τη βοήθεια κεριών διαβάζω τα παλιά μου γραπτά για να περνώ την ώρα μου και προσεύχομαι να λογικευτεί ο Τζορτζ και να μου ανοίξει την πράσινη σιδερένια πόρτα…
Αυτή τη φορά σκύλευσα το κιβώτιο που έγραφε απ’ έξω 1986.
Ένα κιτρινισμένο φύλλο που έπιασα έγραφε απάνω…

24-8-86

Γαμώτο, σκέφτηκα, ούτε δεκαοχτώ δεν ήμουν ακόμα…
Άρχισα να το διαβάζω

Στην ουτοπία ζούμε και σκεφτόμαστε
μια γλώσσα, κάτι νόμοι, άνθρωποι, μαγαζιά, ιδανικά. Φύγετε. Η ψυχή μου θα εκραγεί. Είναι νωρίς μα τι να κάνουμε· πεθαίνουμε νωρίς. Κι όλα γεννήθηκαν από μια απαισιόδοξη γεύση που αποδίδει το έργο μου.
Σήμερα δεν έχει φεγγάρι. Όλα είναι τόσο σκοτεινά, φοβάμαι να διασχίσω το κτήμα, μα ωστόσο φοβάμαι και τη ζωή.
Πες μου είναι αλήθεια ότι η ζωή μου είναι γεμάτη από το άγχος;
Άμμος, εκατομμύρια κόκκοι κρύβουν μέσα τους έρωτα, αισθήματα, δύναμη, φαντασία, ό,τι γεννά το κύμα ίσως θα έκανε το Σαρτρ να ζηλέψει όπως κάποτε ζήλεψε το Ραιημόν Κενώ.
Μέρες που θα ’ρχονται, μέρες που θα φεύγουν· κολύμπησα κι όλες οι παραλίες έχουν πάντα τα ίδια να επιδείξουν, ό,τι φέρει το κύμα. Σήμερα στην αμμουδιά βρήκα ένα πτώμα, έτσι φαινόταν από μακριά. Όμως ήταν ένας νέος άντρας με ασημένια φτερά στη ράχη. Προκάλεσε τη μοίρα κι αυτή τον έριξε σε μένα.
Το χιόνι που πέφτει. Αυτό. Πέφτοντας εκατομμύρια νιφάδες δεν βρίσκουν να καθίσουν κάπου καθαρά και προσγειώνονται κατευθείαν στη λάσπη. Με λίγα λόγια οι ψυχές λερώνονται όπως οι νιφάδες που πέφτουν σ’ ένα δρομάκι.
Ασκήσεις φανταστικής αρχιτεκτονικής όπως λέει ο Ρίλκε, να φανταστείς ένα δρόμο που δεν έχεις δει ποτέ. Εγώ φαντάστηκα την οδό Ωσέρ και τα μαγαζάκια της. Φαντάστηκα έναν φούρναρη, μια που πουλά καλύμματα, ένα βιβλιοπωλείο, γραφεία, σπίτια με μεγάλα πατζούρια που φωτίζονται από αρωματικά κεριά. Ο έρωτας με τη νύχτα. Μισώ τον ήλιο. Κυβιστικές τάσεις. Εκείνο ή εκείνο; Μέσα στο πρόσωπό σου βλέπω μια σπηλιά ολοφώτεινη στην οποία διαγράφεται ολοκάθαρα το περίγραμμά σου.
………

Και σκέφτομαι

Τζορτζ, ελευθέρωσέ με γρήγορα…

Το κείμενο δε διαβάζεται...

αύριο κατεβαίνει...

λυπήσου τον αθώο κόσμο τουλάχιστον...

Σάββατο σαν Κυριακή

Μισούσες τις Κυριακές, θυμάσαι;
Ερχόταν το μεσημέρι, τρώγαμε στη Μένσα
Κι έπειτα ήθελες έναν καφέ, οπωσδήποτε.
Συνήθως πηγαίναμε στο Πικαντίλυ
Μετά, η μακριά πορεία προς το σπίτι
με τα πόδια,
απ’ τα στενά
συχνά έβρεχε
κι ήταν εκείνη ακριβώς η ώρα που σου ερχόταν εκείνος ο τρομερός πονοκέφαλος
εκείνος που δεν έσβηνε παρά μόνο με πολύ ουίσκι.
Αυτό που έπεφτε στο ποτήρι
όταν το ρολόι έδειχνε πέντε το απόγευμα
κι απ’ το ράδιο ακούγαμε παρτίτες
μπας κι είχαμε πιάσει το τοτοκάλτσιο
Κυριακή έλεγες
η χειρότερη μέρα

(φωτο: Αλφάνο Αντόνιο)

Η εκδήλωση στον Ιανό

Μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις μου

κι αυτό επειδή

Η Τιτίκα Δημητρούλια μίλησε υπέροχα για το βιβλίο μου

κι ο Μπάμπης Λέγγας κέρδισε τις εντυπώσεις με το "βιβλιοφιλικό" του λόγο

ένα μεγάλο ευχαριστώ ειδικά σ' αυτούς τους δύο

Ακολουθεί ένα μέρος του δικού μου λόγου....

Ευχαριστώ επίσης όλους όσοι ήρθατε να με τιμήσετε χτες κι όσους ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν.

"Αγαπητοί φίλοι
Σας ευχαριστώ που ήρθατε σήμερα εδώ να με τιμήσετε με την παρουσία σας.

Η κυρία Δημητρούλια σας μίλησε για το βιβλίο κι ο κύριος Λέγγας για το μαγικό κόσμο της βιβλιοδεσίας.
Σε μένα μένει να μιλήσω γενικά για τον εαυτό μου την πορεία μου και το είδος της λογοτεχνίας που υπηρετώ. Με καλύπτουν απόλυτα τα παρακάτω λόγια που θα σας διαβάσω κι ανήκουν στον ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΜΑΝΓΚΕΛ
και προέρχονται από δύο συνεντεύξεις του στη ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ και δημοσιεύτηκαν στηνΕλευθεροτυπία.

Ο Αλμπέρτο Μανγκέλ είναι πρωτα απ’ όλα συγγραφέας, (της «Ιστορία της ανάγνωσης»)
μεταφραστής, εκδότης. Γεννημένος στην Αργεντινή, έζησε στο Μπουένος Αϊρες -όπου διάβαζε βιβλία στον τυφλό πια Μπόρχες-, στην Ιταλία, την Αγγλία, την Ταϊτή, πριν να εγκατασταθεί στη Νότια Γαλλία, σε ένα παλιό πρεσβυτέριο, τον αχυρώνα του οποίου μετέτρεψε σε μια τεράστια βιβλιοθήκη για τα 50.000 βιβλία του.

Για τις βιβλιοθήκες:
Κάνουμε επιλογές. Η βιβλιοθήκη μας αντανακλά όχι μόνο τα γούστα και τις προτιμήσεις μας αλλά τα κενά μας και ό,τι απεχθανόμαστε. Κάθε βιβλιοθήκη δεν είναι μόνο μια επιλογή αλλά και μια βιβλιοκρισία. Μας αποκαλύπτεται τόσο με το περιεχόμενό της όσο και με τις απουσίες της. Μπορείτε να φιλοτεχνήσετε το πορτρέτο μου κοιτάζοντας τη βιβλιοθήκη μου και να διαπιστώσετε πως έχω πολλά έργα του Πλάτωνα και πολύ λίγα βιβλία του Αριστοτέλη. Πολλά του Φλομπέρ και σχεδόν κανένα του Μοπασάν».

Για τη λεγόμενη φτηνή λογοτεχνία:

«Δεν θα μπορούσα να προσδιορίσω τι είναι βιβλίο δεύτερης κατηγορίας. Για τους Αραβες, η μυθοπλασία εθεωρείτο έλασσον είδος σε σχέση με τη φιλοσοφία και την ποίηση, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω αυτή την αξιολόγηση. Απολαμβάνω το ίδιο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα κι ένα φιλοσοφικό έργο».

Για την αξία της ιστορίας

(ερώτηση)

-Οπως ο Τσέστερτον, έτσι κι εσείς υποστηρίζετε την αξία του φτηνού μυθιστορήματος.

«Ασφαλώς. Υπάρχει ολόκληρη λογοτεχνία για να αφηγείται ιστορίες στις οποίες το σημαντικό είναι αυτό που πρόκειται να συμβεί, αυτό που θα συμβεί όταν η μαρκησία βγει στις πέντε από το σπίτι της. Με συνεπαίρνει πραγματικά και πιστεύω πως σαγηνεύει όλους τους αναγνώστες, ακόμη κι αυτούς που δεν το παραδέχονται. Αν μπορούσαμε να δούμε τι διαβάζουν οι σοβαροί αναγνώστες στο κρεβάτι τους, θα βλέπαμε σπανίως βιβλία του Καντ ή το Finnegans Wake του Τζόις, αλλά πιο συχνά βιβλία του Νίκολας Μπλέικ ή του Ρόμπερτ Λιούις Στίβενσον. Συγγραφείς βιβλίων δράσης».

Στο τέλος του μοντερνισμού, έχουμε περάσει σε μια φάση όπου ο συγγραφέας πίστεψε πως προορισμός του ήταν να αναστοχαστεί σε αυτό που έκανε. Αντί να σκαρώνουν ιστορίες, οι οπαδοί του νέου μυθιστορήματος αρέσκονταν να ξεψαχνίζουν τα κείμενα, να επιδεικνύουν τα εργαλεία της εργασίας τους. Η πλοκή δεν είχε πια αξία, εθεωρείτο μάλιστα εμπόδιο στη συγγραφή. Αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Επανήλθαμε λοιπόν σε συγγραφείς που αφηγούνται ιστορίες, είτε είναι φρικτές, όπως αυτές της Αμελί Νοτόμπ, είτε κλασικές, όπως αυτές του Πασκάλ Κινιάρ, ενός πολύ λογοτεχνικού συγγραφέα που επέστρεψε στην αφήγηση. Ετσι, ξαναγυρίζουμε σ' αυτόν το ζωντανό διάλογο ανάμεσα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη που επιθυμούσε ο Τσέστερτον».

Για την απόλαυση της ανάγνωσης:

«Ο αναγνώστης δεν ανήκει σε καμιά χώρα. Ο Σενέκας συνήθιζε να δείχνει τη βιβλιοθήκη του στον επισκέπτη λέγοντάς του πως ο καθένας είχε δικαίωμα να επιλέξει τους προγόνους του ανάμεσα στον Ομηρο, τον Σοφοκλή, τον Πλάτωνα ή οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα τα βιβλία του οποίου διαβάζει. Για μένα που γεννήθηκα στην Αργεντινή, ο Προυστ ή ο Στίβενσον δεν μου είναι ξένοι. Είναι μέλη της οικογένειάς μου. Είναι οι ρίζες και οι φίλοι μου. Η ανάγνωση είναι ο καλύτερος τρόπος για να φτάσεις στο Αλλού, εκεί όπου μπορούμε να είμαστε ευτυχείς. Στην πράξη, περνάμε τον καιρό μας πιστεύοντας πως η καθημερινότητα, η πολιτική, η οικονομία, η θρησκεία είναι πραγματικότητες που μας προσδιορίζουν. Ομως αυτό είναι μια παγίδα! Η μόνη πραγματική αλήθεια, αυτή με την οποία μπορούμε να αγγίξουμε τις ρίζες μας, είναι αυτή που ανακαλύπτουμε στα βιβλία. Διαβάζοντας, πλησιάζουμε τις όχθες του Αλλού, δηλαδή μιας χώρας που ακόμη δεν έχουμε γνωρίσει. Κι όμως, ανακαλύπτοντας αυτή τη χώρα, ξέρουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επιστρέφουμε σε μια χώρα που γνωρίζουμε, αλλά που δεν είχαμε πάει ποτέ. Η ανακάλυψη αυτού που δεν έχουμε γνωρίσει, είναι η ουσία της απόλαυσης της ανάγνωσης.

Μόστρας: Παρουσίαση στον Ιανό και μια κριτική

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ και ώρα 20.00

O IANOS (Σταδίου 24-Αθήνα) παρουσιάζει το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑ

«Η ΧΑΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΟΣΤΡΑ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

ΤΙΤΙΚΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ, κριτικός λογοτεχνίας,

ΜΠΑΜΠΗΣ ΛΕΓΓΑΣ, εκδότης βιβλιοφιλικών εκδόσεων, καλλιτεχνικός βιβλιοδέτης, εκδότης του «ΒΙΒΛΙΑΜΦΙΑΣΤΗΣ»,

κι ο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ, συγγραφέας.

Είσοδος ελεύθερη

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.


Από το προηγούμενο ποστ σχετικό με το Μόστρα, τις παρουσιάσεις και τις κριτικές που έλαβε, μεσολάβησε καιρός. Ευχαριστώ όλους όσοι ασχολήθηκαν με το βιβλίο και προσπάθησαν να το αντιμετωπίσουν ειλικρινά και με κάθε δυνατή αντικειμενικότητα. Μια κριτική με άγγιξε ιδιαίτερα και με χαροποίησε. θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας. Την έγραψε η κ. Ελισάβετ Κοτζιά και δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 22-09-2007.
Την ευχαριστώ θερμά.
Για μένα αυτό είναι μια γερή δόση κουράγιου για να συνεχίσω.

Ενα αξιανάγνωστο αστυνομικό
Tης Eλισαβετ Kοτζια

Αλλο ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα: «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» του Δημήτρη Μαμαλούκα (Καστανιώτης, σελ. 306). Η υπόθεσή εκτυλίσσεται στη Ρώμη σε ένα πολυεθνικό περιβάλλον που αποτελείται από ντόπιους Ιταλούς –εισαγγελείς, αστυνομικούς, νοικοκυρές, χαφιέδες– από Eλληνες διπλωματικούς, από Σέρβους μετανάστες. Κι η ιστορία του στηρίζεται πάνω σε δύο πυλώνες: το κακό που καραδοκεί σε κάθε γωνιά της αιωνίας πόλης, και το ανεξέλεγκτο συλλεκτικό πάθος που καταλαμβάνει αρκετές από τις πρωταγωνιστικές φιγούρες. Το πρώτο λαμβάνει τη μορφή της σεξουαλικής διαστροφής και του φόνου, μαζί με την εκδικητική τιμωρία που ακολουθεί. Και το δεύτερο αφορά το παλαιό βιβλίο, αφορμή που φέρνει στο προσκήνιο τον παθιασμένο Eλληνα βιβλιόφιλο του 19ου αιώνα Δημήτριο Μόστρα και την πολύτιμη συλλογή του με δυσεύρετους κώδικες και σπάνια χειρόγραφα, η οποία έχει δυστυχώς, όπως μας βεβαιώνει η σύγχρονη φιλολογική έρευνα, οριστικά χαθεί.
Συγγραφέας των αστυνομικών μυθιστορημάτων « Ο μεγάλος θάνατος του Βοτανικού» (2003) και «Η απαγωγή του εκδότη» (2005), ο Δημήτρης Μαμαλούκας γεννήθηκε το 1968 και είναι πτυχιούχος Φιλοσοφίας ιταλικού πανεπιστημίου. «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» αποτελεί ένα αξιανάγνωστο αστυνομικό μυθιστόρημα μέσα στην πολύ καλή παράδοση που έχει δημιουργηθεί την τελευταία δεκαπενταετία στην Ελλάδα. Βορειοευρωπαϊκοί βροχεροί δρόμοι, επιβλητικά ιταλικά παλάτσο, ιδιόρρυθμες ανθρώπινες φιγούρες σφραγισμένες από αβυσσαλέα πάθη συνθέτουν μιαν υποβλητική ατμόσφαιρα. Κάτω από τον ρωμαϊκό ουρανό διασταυρώνεται εξάλλου η σύγχρονη πολυπολιτισμική πραγματικότητα που γεννήθηκε μετά το 1989, με την αμέσως προγενέστερη, σχεδόν μυθολογική πια εποχή, της βέσπας και των Renault 4L, των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» και των απρόβλεπτων αστυνομικών εισβολών. Ο συγγραφέας χειρίζεται έντεχνα όλα τα μυθιστορηματικά συστατικά, τα πολλαπλά νήματα της υπόθεσης, την εκδίπλωση του μυστηρίου, τον ρυθμό της αφήγησης. Και επιπλέον, το τέλος αποκαλύπτει ένα υψηλότατης τεχνικής επίτευγμα που σχετίζεται με τον χαρακτήρα και τις σχέσεις του κεντρικού ήρωα -και που θα ήταν πολύ άχαρο να το μαρτυρήσω. Το μυστικό αυτό σε εξαναγκάζει πάντως να ξανασκεφτείς ολόκληρη την ιστορία που διάβασες υπό μια νέα οπτική, προσφέροντας στο μυθιστόρημα μεγαλύτερη ενότητα, πολλαπλασιαστική πυκνότητα και σημαντικότερο ειδικό βάρος.Συνιστά ερώτημα για συζήτηση: πού οφείλεται η αξιοπαρατήρητη άνθηση του αστυνομικού μυθιστορήματος, η οποία σημειώνεται διεθνώς; Και ακόμα πώς επιτυγχάνονται οι τόσο καλές, όχι μόνον ξένες αλλά και ελληνικές επιδόσεις; Ως είδος το μυθιστόρημα είναι πολυσυλλεκτικό, ολιστικό θα έλεγε κανείς, καθώς τα πάντα χωρούν κάτω από τη σκέπη του. Ως υποκατηγορία, ως genre με εξαιρετικά ευέλικτους πλην όμως ειδικότερους κανόνες, το αστυνομικό μοιάζει να προσφέρει στους συγγραφείς του ένα σταθερότερο έδαφος, μια σκαλωσιά, ένα δίχτυ ασφαλείας στο οποίο μπορούν να υπολογίζουν. Είναι ας πούμε το γεγονός ότι η ιστορία τους έχει συνήθως να κάνει με μια συγκεριμένη κατηγορία ανθρώπων που οδηγείται στην παραβατικότητα και εκείνη που, θεωρητικώς τουλάχιστον, καλείται να έρθει αντιμέτωπη με την παρανομία και οριακώς, να την εξαλείψει. Είναι η ύπαρξη κάποιου μυστηρίου που ζητεί τη λύση του. Είναι η δράση που απαιτείται προκειμένου να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι. Ηδη, έχουμε να κάνουμε με ένα σύμπαν πολύ πιο απτό από το απροσμέτρητο άπειρον το οποίο συνιστά την ίδια την πραγματικότητα. Στη δεύτερη περίπτωση, ο συγγραφέας βρίσκεται μόνος του, ενώπιος ενωπίω με τον απέραντο κόσμο (και τον απροσδιόριστο εαυτό του). Στην πρώτη αντιθέτως περίπτωση, ξεκινά από ορισμένα χειροπιαστά δεδομένα –κατ’ αρχάς από το γεγονός ότι η ιστορία του βρίσκεται συνήθως τοποθετημένη στο κέντρο ενός ρεαλιστικά απεικονίσημου σύμπαντος– εξού και ο στενότατος δεσμός που έχει στις μέρες μας σφυρηλατηθεί ανάμεσα στο αστυνομικό και στο κοινωνικό μυθιστόρημα. Κι επειτα, τα χνάρια που τόσο δύσκολα αλλά αναπόφευκτα, οδηγούν τον αναγνώστη σε κάποια λύση (έστω κι αν αυτή συνίσταται στην απουσία μιας οριστικής απάντησης) αποτελεί ένα μίτο που διευκολύνει τον μυθιστοριογράφο αστυνομικών ιστοριών. Η πλαστική δημιουργική φαντασία που στο καθολικό μυθιστόρημα οφείλει να ξεκινήσει από το μηδέν, στο αστυνομικό μυθιστόρημα αντικαθίσταται από τη φαντασία εκείνη για την οποία οι αρχές βάσει των οποίων λειτουργεί ο κόσμος είναι λίγο πολύ δεδομένες. Και μόνον στους πολύ μεγάλους κλασικούς παρακολουθούμε περιπτώσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν τους κανόνες τους αστυνομικού είδους προκειμένου να τους ανατρέψουν – βλέπε λόγου χάρη τον Μπόρχες και το συγκλονιστικό του διήγημα «Ο θάνατος και η πυξίδα».