Στα υπόγεια του πύργου μου ΙΙ

Εκείνος ο μπάσταρδος ο Τζορτζ- ο μπάτλερ, βοηθός, σωματοφύλακας και δεξί μου χέρι- μ’ έχει κλείσει εδώ κάτω μ’ ένα ξεροκόματο και λίγο νερό. Δε γνωρίζω τις προθέσεις του, αλλά πρέπει να είναι η δεύτερη μέρα που διανύω μέσα στα υπόγεια του πύργου μου. Με τη βοήθεια κεριών διαβάζω τα παλιά μου γραπτά για να περνώ την ώρα μου και προσεύχομαι να λογικευτεί ο Τζορτζ και να μου ανοίξει την πράσινη σιδερένια πόρτα…
Αυτή τη φορά σκύλευσα το κιβώτιο που έγραφε απ’ έξω 1986.
Ένα κιτρινισμένο φύλλο που έπιασα έγραφε απάνω…

24-8-86

Γαμώτο, σκέφτηκα, ούτε δεκαοχτώ δεν ήμουν ακόμα…
Άρχισα να το διαβάζω

Στην ουτοπία ζούμε και σκεφτόμαστε
μια γλώσσα, κάτι νόμοι, άνθρωποι, μαγαζιά, ιδανικά. Φύγετε. Η ψυχή μου θα εκραγεί. Είναι νωρίς μα τι να κάνουμε· πεθαίνουμε νωρίς. Κι όλα γεννήθηκαν από μια απαισιόδοξη γεύση που αποδίδει το έργο μου.
Σήμερα δεν έχει φεγγάρι. Όλα είναι τόσο σκοτεινά, φοβάμαι να διασχίσω το κτήμα, μα ωστόσο φοβάμαι και τη ζωή.
Πες μου είναι αλήθεια ότι η ζωή μου είναι γεμάτη από το άγχος;
Άμμος, εκατομμύρια κόκκοι κρύβουν μέσα τους έρωτα, αισθήματα, δύναμη, φαντασία, ό,τι γεννά το κύμα ίσως θα έκανε το Σαρτρ να ζηλέψει όπως κάποτε ζήλεψε το Ραιημόν Κενώ.
Μέρες που θα ’ρχονται, μέρες που θα φεύγουν· κολύμπησα κι όλες οι παραλίες έχουν πάντα τα ίδια να επιδείξουν, ό,τι φέρει το κύμα. Σήμερα στην αμμουδιά βρήκα ένα πτώμα, έτσι φαινόταν από μακριά. Όμως ήταν ένας νέος άντρας με ασημένια φτερά στη ράχη. Προκάλεσε τη μοίρα κι αυτή τον έριξε σε μένα.
Το χιόνι που πέφτει. Αυτό. Πέφτοντας εκατομμύρια νιφάδες δεν βρίσκουν να καθίσουν κάπου καθαρά και προσγειώνονται κατευθείαν στη λάσπη. Με λίγα λόγια οι ψυχές λερώνονται όπως οι νιφάδες που πέφτουν σ’ ένα δρομάκι.
Ασκήσεις φανταστικής αρχιτεκτονικής όπως λέει ο Ρίλκε, να φανταστείς ένα δρόμο που δεν έχεις δει ποτέ. Εγώ φαντάστηκα την οδό Ωσέρ και τα μαγαζάκια της. Φαντάστηκα έναν φούρναρη, μια που πουλά καλύμματα, ένα βιβλιοπωλείο, γραφεία, σπίτια με μεγάλα πατζούρια που φωτίζονται από αρωματικά κεριά. Ο έρωτας με τη νύχτα. Μισώ τον ήλιο. Κυβιστικές τάσεις. Εκείνο ή εκείνο; Μέσα στο πρόσωπό σου βλέπω μια σπηλιά ολοφώτεινη στην οποία διαγράφεται ολοκάθαρα το περίγραμμά σου.
………

Και σκέφτομαι

Τζορτζ, ελευθέρωσέ με γρήγορα…

Το κείμενο δε διαβάζεται...

αύριο κατεβαίνει...

λυπήσου τον αθώο κόσμο τουλάχιστον...