Κριτική Λουκαρέλι Μέρα με τη μέρα

Κάρλο Λουκαρέλι, Μέρα με τη μέρα, αστυνομικό μυθιστόρημα, μτφ. Δήμητρα Δότση, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005, σ. 242

Τα τελευταία χρόνια η ελληνική εκδοτική αγορά στρέφεται όλο και περισσότερο στο σύγχρονο ιταλικό αστυνομικό μυθιστόρημα με συγγραφείς όπως ο Μάσιμο Καρλότο (Το μυστικό του Μαντζαμπάρκε) κι ο Μικέλε Τζούταρι (Σκράμπλ), ενώ κάπως αργοπορημένα ανακαλύπτει τον Κάρλο Λουκαρέλι, πασίγνωστο στη γειτονική χώρα κυρίως λόγω της εκπομπής του, Μυστήρια της Ιταλίας, στην κρατική τηλεόραση. Ο Λουκαρέλι είναι σήμερα ένας από τους κορυφαίους αστυνομικούς συγγραφείς με πάνω από δέκα βιβλία στο ενεργητικό του και το Μέρα με τη μέρα αποδεικνύει τις πραγματικά μεγάλες δυνατότητές του.

Η ιταλική κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνα, πολιορκημένη από την ηλεκτρονική εποχή, ταυτόχρονα με την αγωνιώδη προσπάθεια μίμησης κάθε αμερικανισμού σημαδεύει το βιβλίο. Ο Λουκαρέλι έχει επηρεαστεί από τα αμερικάνικα θρίλερ τόσο τα έντυπα όσο και τα τηλεοπτικά, και δεν προσπαθεί να το κρύψει. Άλλωστε το ίδιο έχει συμβεί και στην τοπική εγκληματικότητα και αντίστοιχα και στην ιταλική αστυνομία που λίγο πολύ αντιγράφουν τις αμερικανικές μεθόδους.

Ο Βιτόριο είναι ένας επαγγελματίας δολοφόνος που επικοινωνεί μόνο μέσω ιντερνέτ, ο Άλεξ δουλεύει σε μια εταιρεία παροχής υπηρεσιών του διαδικτύου κι η Γκράτσια είναι μια αστυνομικός παθιασμένη με τη δουλειά της που ταυτόχρονα όμως προσπαθεί να μείνει και γυναίκα. Οι ζωές των τριών ηρώων θα μπλεχτούν σ’ ένα αδυσώπητο κυνήγι βουτηγμένο στο αίμα και την αγωνία.

Ο Λουκαρέλι σκάβει βαθιά στις ψυχές των ηρώων και περιγράφει με μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία τους λαβύρινθους της ύπαρξης και τα παιχνίδια της μοίρας. Καταφέρνει με μια ξεχωριστή ικανότητα άλλοτε να κάνει τις σκηνές να κυλάνε με κινηματογραφική ταχύτητα κι άλλοτε να φρενάρει το ρυθμό μπαίνοντας στο μυαλό του δολοφόνου ή στην ανθρώπινη αγωνία της αστυνομικού. Δίνει στην υπόθεση ένα ιδιαίτερο βάρος στους νέους, ο Άλεξ είναι η καλύτερη εικόνα, και στο αδιέξοδο που βρίσκονται μπροστά στους εξαντλητικούς ρυθμούς της σημερινής εποχής και της αποξένωσης του διαδικτύου. Το τραγούδι του Λουίτζι Τέκνο, Un giorno dopo l’ altro, απ’ όπου κι ο τίτλος, ξεκινάει θέλοντας να δώσει μια μελαγχολική νότα στο βιβλίο, αλλά τελικά η μελαγχολία διαποτίζει τους περισσότερους ήρωες ρίχνοντάς τους σε μια κατάσταση συλλογισμού και σιωπής.

Ο Λουκαρέλι είναι φανερό ότι παίζει στα δάχτυλα τη σύγχρονη Ιταλία. Έχει μελετήσει τα μυστήριά της, τις υποθέσεις που άγγιξαν τους ιταλούς, τα άλυτα αινίγματα, τις πολιτικές ίντριγκες, τη μαφία, αλλά και κάποια «καθημερινά» εγκλήματα που δείχνουν το παράλογο της σημερινής κοινωνίας. Μ’ αυτό το βιβλίο δείχνει το δρόμο του σύγχρονου αστυνομικού θρίλερ όσο και της σημερινής ανθρώπινης ψυχής.