Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα - παρουσίαση

Την Τετάρτη 28 Απριλίου 2010 στις 20:00 το βράδυ, το Floral Books+Cofee και οι εκδόσεις Απόπειρα σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μαμαλούκα, "Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα" στο Floral Books+Coffee (Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων).

Για το βιβλίο θα συνομιλήσουν με το συγγραφέα οι ομότεχνοί του, συγγραφείς Θανάσης Χειμωνάς και Γιώργος Γλυκοφρύδης.

Ταυτόχρονα θα προβληθεί και η ταινία "Όσο υπάρχει αλκοόλ..." (2001) (σκηνοθεσία Δημήτρης Μακρής) η οποία βασίστηκε στο βιβλίο και γυρίστηκε στην Ιταλία (Ανκόνα, Μιλάνο, Αλεσάντρια) και την Ελλάδα.

Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1999 απο τις εκδόσεις Απόπειρα και τον επόμενο Μάιο βγήκε η δεύτερη έκδοση.Φωτογραφίες από το μπλοκ κατοικιών Le Vele στη Νάπολη. Η υπόθεση διαδραματίζεται σε κάποιο παρόμοιο σε μια άγνωστη πόλη της Ιταλίας...

Μιλάνο, απο τα γυρίσματα της ταινίας. Οι δύο όψεις μιας σκληρής μεγαλούπολης...

Αφιέρωμα στο σκηνοθέτη Δημήτρη Μακρή

Τη ΔΕΥΤΕΡΑ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

στο ΑΦΑΙΑ- NEW STAR art cinema

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΗ

«...Προτού αρχίσω να κάνω οτιδήποτε, αυτό που με ενδιαφέρει πρώτα από όλα, είναι το ρεπεράζ των χώρων. Η ιστορία ξεκινά, επειδή ο σκηνοθέτης της ταινίας, θέλει να βρει τους χώρους του.»

Δημήτρης Μακρής

ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

19.00 ΚΕΚΑΡΜΕΝΟΙ

21.00 ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

23.00 ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΚΟΟΛ...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΚΕΚΑΡΜΕΝΟΙ (Κουρεμένα Κεφάλια)
«Το στρατόπεδο, το πορνείο, η κοινωνία, πέντε ιστορίες μια τραγωδία»

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μακρής Σενάριο: Δημήτρης Μακρής, Νίκος Κασδάγλης (από το ομώνυμο βιβλίο του τελευταίου)

Φωτογραφία: Χρήστος Τριανταφύλλου Μουσική: Νότης Μαυρουδής Κοστούμια: Ντανιέλα Μορέτι Παραγωγή: ADM Film Production Ηθοποιοί: Σπύρος Ιωάννου, Κώστας Μαρκόπουλος, Δώρα Χατζηγιάννη, Κάλη Φέρρη, Μαουρίτσιο Ντονατόνι, Χριστίνα Τζεντίλε

Σύνοψη: Μάρτης, 1953. Ο Εμφύλιος έχει τελειώσει αλλά η τρομοκρατία συνεχίζεται. Πέντε πρόσωπα θα αφηγηθούν τις εμπειρίες τους, ο καθένας από τη μεριά του, από τη ζωή σε ένα στρατόπεδο, μία μικρογραφία της κοινωνίας. Εμπειρίες από καθημερινούς καταναγκασμούς, από τις επισκέψεις στο τοπικό πορνείο, από προσπάθειες διατήρησης μιας κάποιας αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού που πνίγονται στο αίμα και τη βία από την Στρατονομία. Πέντε ζωές συναντώνται και συγκρούονται ανάμεσα στην εκρηκτική κατάσταση που έχει οδηγήσει η συσσώρευση μιας σειράς γεγονότων. Ο καθένας θα ακολουθήσει τον δρόμο του, τις επιλογές του, ανάλογα με τα γεγονότα και την πολιτική του ωριμότητα...

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
«Μία ταινία ντοκουμέντο» Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μακρής Σενάριο: Δημήτρης Μακρής, Νίκος Σταυρόπουλος, Δημοσθένης Ντεφαράνας

Φωτογραφία: Φοιτητές του Πολυτεχνίου Αθήνας, Αλβάρο Πιανέτσι, Σάντρο Καζαλβιέρι, Δημήτρης Μακρής, Τζιανφράκο Πολετίνι

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Παραγωγή: Δημήτρης Μακρής, Coop Cinema Democratico, Cover Coop SRRL, Unitelefilm Μοντάζ: Δημήτρης Μακρής Φωνή στο σχόλιο Ελληνικά: Αλέξανδρος Παναγούλης

Ηθοποιοί: Ντανιέλα Μορέτι, Ενρίκο Φρικένιο, Εμίλιο ντελε Πιάνε

Σύνοψη: Ένα αντιφασιστικό ντοκουμέντο που περιγράφει τα γεγονότα αλληλεγγύης, λαϊκής συμμετοχής και ηρωισμού, του αγώνα εναντίον της χουντικής δικτατορίας. Για εμφανείς λόγους, η ταινία γυρίστηκε στο Μιλάνο την περίοδο της χούντας, με υλικό ντοκιμαντέρ, που κρυφά έφυγε από την Αθήνα και με σκηνοθετημένα γυρίσματα στα οποία πήραν μέρος Έλληνες και Ιταλοί φοιτητές, καθώς και Έλληνες πολιτικοί εξόριστοι, στενοί του σκηνοθέτη συνεργάτες. Αποτελεί ένα μοναδικό ντοκουμέντο της κατάστασης που επικρατούσε, παρουσιάζοντας μέσα από έναν έξοχο συνδυασμό πραγματικών στοιχείων- ντοκουμέντων και κινηματογραφικού έργου. Η μουσική είναι του Μίκυ Θεοδωράκη. Η ελληνική αφήγηση είναι του Αλέξανδρου Παναγούλη και ιταλική του γερουσιαστή Ουμπέρτο Τερρατσίνι. Η ταινία είχε προσκληθεί επισήμως να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά τελικά η προβολή της απαγορεύτηκε για λόγους ανεξήγητους και μυστηριώδεις, γεγονός που τονίζει περαιτέρω τη μοναδικότητα αυτού του αριστουργήματος.

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΚΟΟΛ
«Στο κολασμένο περιθώριο των λαμπερών μεγαλουπόλεων το αλκοόλ της απόγνωσης ρέει άφθονο»

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μακρής

Σενάριο: Δημήτρης Μακρής, από το βιβλίο του Δημήτρη Μαμαλούκα «Όσο Υπαρχει Αλκοολ, Υπαρχει Ελπιδα»

Φωτογραφία: Πίπο Τσιλιμπέρτο

Μουσική: Τάκης Δημητρακόπουλος

Σκηνικά: Δημήτρης Μακρής

Κοστούμια: Ντανιέλα Μορέτι

Μοντάζ: Γιάννης Στεφάνου

Παραγωγή: DM FILM, ET 1, NEW STAR, ERA.ET.CINEMA(ITALIA)

Ηθοποιοί: Πάνος Κρανιδιώτης, Μαρία Κωνσταντάκη, Μάκης Παπαδημητράτος, Σέρτζιο Ντάνζι, Ιλεάνα Σπάλα, Γκουαλτιέρο Μπούρτζι, Κιάρα Παολούτσι.

Σύνοψη: Μια περιπλάνηση στην αθέατη πλευρά της Ιταλίας, εκεί που κυριαρχεί ο φόβος, η μοναξιά και η εγκληματικότητα. Ο Μιχάλης, επισκέπτεται τα μέρη της εφηβείας του, τοποθεσίες που έπαιξαν ένα μοναδικό ρόλο στην πολιτική και αισθητική ωρίμανση μιας ολόκληρης γενιάς. Γνωρίζεται τυχαία με ένα ζευγάρι ξεχασμένων Ελλήνων φοιτητών, που μένει σε ένα τερατώδες εξαθλιωμένο συγκρότημα κτηρίων, το επονομαζόμενο Εφιάλτη. Ο Ανδρέας και η Χριστίνα, ζουν εκεί μία περιθωριακή ζωή, χωρίς να ελπίζουν σε τίποτα. Ο Μιχάλης θα μοιραστεί για λίγο καιρό τη ζωή τους ανάμεσα σε άσκοπα ξενύχτια, διαλυμένα Alfa Romeo, λουστραρισμένη τηλεόραση και άφθονο αλκοόλ, ερωτευμένος με τα υπέροχα μάτια της Χριστίνας.

Δημήτρης Μακρής
Γεννήθηκε στην Aθήνα το 1937. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο INTERNAZIONALE DEGLI STUDI SOCIALI της Pώμης κι εργάστηκε σε κινηματογραφικές εταιρείες στο Mιλάνο, σκηνοθετώντας κοινωνιολογικά, πολιτιστικά και οικολογικά ντοκιμαντέρ.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ:
1974 Eδώ Πολυτεχνείο - Ταινία αφιερωμένη στα ευρωπαϊκά αντιφασιστικά κινήματα που άνοιξε το Φεστιβάλ Bενετίας της ίδιας χρονιάς.

1975 H απαγωγή του Φανφάνι - Aπό το ομώνυμο έργο του Nτάριο Φο

1976 Θόδωρος Aγγελόπουλος: Tαξίδι στην ιστορία – Nτοκιμαντέρ

1977 H καγκελόπορτα - Aπό το ομώνυμο βιβλίο του Aνδρέα Φραγκιά, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Bενετίας

1982 Tο φράγμα - Aπό το ομώνυμο βιβλίο του Σπύρου Πλασκοβίτη, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Bενετίας

1986 Oι κεκαρμένοι - Aπό το ομώνυμο μυθιστόρημα του Nίκου Kάσδαγλη, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Bενετίας

1993 Mια τολμηρή ιστορία - Bασισμένο στο βιβλίο του Nίκου Δήμου "Tολμηρές ιστορίες" 1ο βραβείο Φεστιβάλ Πεσκάρα

1999 Προπατορικό αμάρτημα - Bασισμένο στο μυθιστόρημα της Φρίντας Mπιούμπι "Σχέσεις οργής"

2000 Oσο υπάρχει αλκοόλ - Bασισμένη στο βιβλίο του Δημήτρη Mαμαλούκα " Oσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα"

Πληροφορίες πού βρίσκεται ο κινηματογράφος ΑΦΑΙΑ

http://www.athinorama.gr/map/default.aspx?cat=1&id=84

Φωτο απο τα γυρίσματα της ταινίας "Όσο υπάρχει αλκοόλ..." .
Μιλάνο, καλοκαίρι 2002. Ο σκηνοθέτης διακρίνεται πίσω απο τη σταθερή κάμερα. Στη steadicam ο διευθυντής φωτογραφίας Πίπο Τσιλιμπέρτο που λίγες μέρες αργότερα έσπασε το χέρι του και παρόλα αυτά δούλευε με το γύψο πάνω απο 10 ώρες την ημέρα κρατώντας την (βαρύτατη) κινητή κάμερα.

Οι Lamborghini είναι της προσωπικής μου συλλογής και τις διέθεσα για τις ανάγκες της ταινίας.

Μεγάλη μου τιμή που στο αφιέρωμα στο Δημήτρη Μακρή συμπεριλαμβάνεται και η ταινία του πάνω στο βιβλίο μου.

Νάπολι...

Το βιβλίο Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα κυκλοφόρησε το 1999. Άρχισε να γράφεται -νομίζω- τους τελευταίους μήνες του 1997… Αφορμή -όπως για πολλά λογοτεχνικά βιβλία- ήταν ένα κοκτέιλ (από αυτά που δεν μπορείς να τους αντισταθείς) εμπειριών… αναγνωσμάτων… ονείρων… εμμονών κτλ κτλ. Μαζί ήταν κι ένα άρθρο από ένα περιοδικό… Μιλούσε για το μπλοκ κατοικιών Le Vele στη Νάπολι. Υπήρχαν και φωτογραφίες, ανάλογες μ’ αυτές που παραθέτω εδώ…
Με λύπη διαπιστώνω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει και η υπόθεση του Αλκοόλ -που υποτίθεται ότι διαδραματίζεται 9-10 χρόνια πριν- θα μπορούσε πολύ άνετα να συμβαίνει τώρα στη Νάπολι…





Είδα τότε από μακριά για πρώτη φορά τα μπλοκ των πολυκατοικιών. Και ξεχώρισα αμέσως το incubo. Ήταν αδύνατο να το μπερδέψω με τα άλλα που διαγράφονταν στο βάθος. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου απορροφημένος απ` το θέαμα: Το μπλοκ που ο Αντρέας ονόμαζε εφιάλτη όρθωνε το ανάστημα του μπροστά μας: τεράστιο, κτηνώδες, πανάσχημο. Είχε ένα απροσδιόριστο χρώμα προς το μπορντό, πολλά τζάμια ήταν σπασμένα, άλλα έλειπαν. Κεραίες τηλεοράσεων ξεφύτρωναν από παντού ενώ έβλεπες κάθε είδους σιδεριές σε παράθυρα και μπαλκόνια. Ρούχα κρεμασμένα, ξεσκισμένες σημαίες ποδοσφαιρικών ομάδων, κάποια μπαλκόνια βαμμένα άσπρα, κάποια μπλε. Ακουγόντουσαν δύο ή τρεις διαφορετικές μουσικές στη διαπασών. Βαδίσαμε προς αυτό που κάποτε αποτελούσε την κυριλέ κυρία είσοδο του μπλοκ.

Το γιγαντιαίο συγκρότημα αποτελούνταν από τέσσερα palazzi15 ενωμένα μεταξύ τους. Η κατασκευή δαιδαλώδης, οι διάδρομοι αμέτρητοι, διαγώνιοι, ν` αναβαίνουν, να κατεβαίνουν. Τα ισόγεια που προορίζονταν για μαγαζιά και τα γκαράζ ήταν όλα ερμητικά κλεισμένα. Πολλά είχαν γύρω τους σωρούς από σκουπίδια. Μπήκαμε στη κεντρική πόρτα. Οι πίνακες των κουδουνιών ήταν καμένοι και σπασμένοι. Ένα πιτσιρίκι κατουρούσε μπροστά στα σφραγισμένα ασανσέρ. Όλο το κτίριο μύριζε σα τουαλέτα. Πρόσεξα ότι σε μια άκρη της εισόδου κάποιοι είχαν φτιάξει ένα δωμάτιο πρόχειρα με ξύλα και χαρτόνια, τώρα όμως έδειχνε εγκαταλελειμμένο.

Προσοχή, μην αγγίζετε, σπίτι που κατοικείται

Allora vidi per la prima volta in lontananza gli alveari umani e riconobbi subito l’ “incubo”. Era impossibile confonderlo con gli altri edifici che si stagliavano sullo sfondo. Avevo inchiodato lo sguardo tutto preso da quello spettacolo: l’alveare umano che Andreas chiamava incubo si presentava enorme, orribile e maestoso davanti a noi. Aveva un colore indefinito che tendeva al rosso bordò, molti vetri erano rotti, altri non c’erano proprio. Spuntavano dappertutto antenne della televisione, mentre vedevi ogni sorta di ferraglie fra finestre e balconi. Vestiti appesi, bandiere di squadre di calcio stracciate, alcuni balconi dipinti di bianco, altri di blu. Si sentivano due o tre musiche a tutto volume. Ci avviammo verso quello che una volta era il signorile ingresso principale dell’alveare umano.

Calpestammo della terra sporca. Dappertutto spazzatura, pacchetti di sigarette vuoti, profilattici usati, bottiglie di vino rotte, siringhe infette, periodici fatti a pezzi, pannolini e pneumatici. Quanto più ci avvicinavamo vedevamo sacchi di immondizia sparsi intorno all’edificio. Non ci voleva molto a capire che erano stati gettati dale finestre.
(trad. Antonio Giovetti)

Διασχίζαμε μια μεγάλη έκταση σαν αλάνα. Βρώμικο χώμα. Παντού σκουπίδια, άδεια πακέτα τσιγάρα, χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, σπασμένα μπουκάλια κρασιού, ματωμένες σύριγγες, σκισμένα περιοδικά, πάνες μωρών, λάστιχα αυτοκινήτων. Όσο πλησιάζαμε έβλεπα ολόκληρες σακούλες σκουπιδιών σπαρμένες γύρω απ` το κτίριο. Δεν ήθελε πολλή σκέψη να καταλάβεις ότι έφευγαν απ` τα παράθυρα.

Αυτά τα γράφω με συμπάθεια προς τον Ρομπέρτο Σαβιάνο συγγραφέα του Γκομόρα… (Η γνώμη μου είναι πως έτσι πρέπει να λέγεται το βιβλίο και όχι Γόμμορα που βγήκε στη χώρα μας, δεν ξέρω βέβαια αν ο τίτλος "θέλει να φέρνει" περισσότερο προς τη βιβλική πόλη Γόμορα παρά στην οργάνωση τύπου μάφια, δηλαδή την καμόρα).

Αν διαβάζετε εφημερίδες θα ξέρετε τι περνάει ο Σαβιάνο. Αν δεν φύγει από την Ιταλία είναι καταδικασμένος… Καμία φύλαξη και κανένας σωματοφύλακας δε θα μπορέσουν να τον προστατέψουν… (κι εδώ δε θα συμβεί ότι με τον Ρουσντί… Αν η Καμόρα το αποφασίσει και το βάλει σκοπό απλώς θα τον σκοτώσει μια μέρα και τίποτα άλλο δε θα συμβεί…)

"Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα" Απόπειρα,1999¨

"Finchè c’e alcool c’e speranza" (Oso iparxei alcool iparxei elpida), edizioni APOPEIRA, Atene 1999 (seconda edizione 2000).

Nel 2002 il regista Dimitris Makris ha realizzato un film con il titolo “Finche c’e alcool…” basato sul libro.

φωτο: Μαρία ντι Πίετρο (τις ασπρόμαυρες)

Λίνκ: http://www.robertosaviano.it/