Stephen King Ιστορίες του Λυκόφωτος (τα δικά μου)
Stephen King Ιστορίες του Λυκόφωτος, μτφ. Νεκτάριος Καλαϊτζής, εκδόσεις Bell, σ. 464, 7,80 ευρώ.
Κίνγκ λοιπόν, καινούργιος Κίνγκ στα περίπτερα κι εγώ στις επάλξεις του μπλογκ.
Όσοι με παρακολουθείτε δε χρειάζεται να σας τα ξαναπώ, για τους καινούργιους θα δώσω συνδέσμους στο τέλος…
Διηγήματα από τον Κίνγκ.
Η προηγούμενή του συλλογή, το Όλα είναι δυνατά με είχε ενθουσιάσει. Είχα ξεχωρίσει με την πρώτη το δωμάτιο του ξενοδοχείου (1408 νομίζω) το οποίο ευτύχισε να γίνει μια συμπαθητική ταινία τρόμου με τον αγαπημένο μου ηθοποιό τον Τζον Κιούζακ που τον παρακολουθούσα από τις εφηβικές ταινίες… στα κολέγια κτλ, αλλά κι η ιστορία με το εστιατόριο και το μάγειρα που βάρεσε μπιέλα… «Γεύμα στο Γκοθαμ καφέ». Διόλου περίεργο που αυτές διαφημίζουν στο τέλος του παρόντος τόμου.
Τίτλος τώρα: Just before sunset.
Λίγα λόγια για την έκδοση της Μπελ. Πάνε πια εκείνα τα συμπαθητικά εξώφυλλα, τα ανάγλυφα, που έχαναν όμως την (απομίμηση φυσικά) χρυσοτυπία τους… Από κει και πέρα εξακολουθούν να υπάρχουν σε δυο σελίδες οι ύμνοι από τα διάφορα αμερικάνικα έντυπα που ξεδιπλώνουν τους διθυράμβους τους… οι οποίοι είναι τόσο ίδιοι που δεν έχουν κανένα νόημα πια… ειδικά σε βιβλίο του Κίνγκ που τον ξέρει πια κι η κουτσή Μαρία και στη χώρα μας. Μάλιστα οι ύμνοι αρχίζουν από την πρώτη σελίδα, δηλαδή δεν υπάρχει λευκή σελίδα να γράψεις με άνεση το όνομά σου ή μια αφιέρωση βρε αδερφέ…
Στα συν η τιμή, μια χαρά για τη κρίση 7.80 στα περίπτερα, 7 στα βιβλιοπωλεία…
Και τώρα περνάμε στο φως το εσώτερον.
Ξεκινώ με την εισαγωγή του Κινγκ η οποία για μένα δε λέει κάτι καινούργιο, πάλι η φτώχεια των πρώτων ημερών, η Ταμπίθα που του πετσόκοψε τις πιστωτικές κάρτες κι άλλες μικρολεπτομέρειες που προδίδουν μόνο φλυαρία και τίποτ’ άλλο. Κάτι άλλο που θα ήθελα να επισημάνω είναι το γεγονός ότι στην Αμερική τα λογοτεχνικά περιοδικά ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ τους συγγραφείς για τις συνεργασίες τους. Εδώ στην τριτοκοσμική Ελλάδα της λαμογιάς με τη δικαιολογία του ότι «δε βγαίνουμε», σου κάνουν χάρη αν σου δημοσιεύσουν κάτι στο τζαμπαριό… σταματώ εδώ γιατί θα ρίξω καντήλια και ξεφύγαμε κι απ’ το θέμα μας.
Στο βιβλίο υπάρχουν δεκατρείς ιστορίες, για όλα τα γούστα… Εντάξει, υπάρχουν κι οι καθαρά κινγκικές, αυτές για τις οποίες αγαπήσαμε το μαέστρο, αλλά νομίζω ότι σ’ αυτό το βιβλίο ο Κίνγκ προσπαθεί να παρουσιάσει ένα διαφορετικό πρόσωπο προσπαθώντας να ρίξει το βάρος περισσότερο στη ψυχογραφία των προσώπων παρά στις καταστάσεις τρόμου…
Ένα κοινό σημείο κάποιων ιστοριών είναι το γήρας, όχι μόνο το φυσικό, αλλά και το γήρας των σχέσεων, ο θάνατος του γάμου, όπως πχ. στην (ομολογουμένως δύσκολη) περίοδο στην οποία παιδιά του ζεύγους ενηλικιώνονται και φεύγουν από το σπίτι, κι η σχέση εξελίσσεται σε απλή (και βασανιστική) συγκατοίκηση… Ο Κινγκ φυσικά είναι μαέστρος και σ’ αυτά, τα περιγράφει άψογα, απορώ μόνο πώς πέρασε το βιβλίο απ’ τη λογοκρισία της Ταμπίθας… (όποιος κατάλαβε κατάλαβε)
Από κει και πέρα συναντάμε αρκετά το θέμα του θανάτου, τους νεκρούς, τη μετά θάνατο ζωή, αν υπάρχει, και πώς μπορεί να είναι, αλλά δε θα μπορούσε να λείπει μια (και δική μου) εμμονή του Κινγκ (αλλά και του Πόε) αυτή του εγκλεισμού, καθόλου περίεργο που η συγκεκριμένη ιστορία που την αντιπροσωπεύει, μου «έμεινε» και είναι απ’ τις πιο αγαπημένες μου στον παρόντα τόμο, αν και το τέλος με απογοήτευσε κάπως, περίμενα μεγαλύτερο πάρτι… (εγώ θα ’δινα ρέστα).
Όσο για τα περιβάλλοντα των ιστοριών (χάλια φράση το ξέρω, συγχωρέστε με) ο Κίνγκ είναι φανερά επηρεασμένος από τη ζωή του στη Φλόριδα, στα νησάκια στυλ Ντουμα Κη, στα καλοκαιρινά θέρετρα, στα μικρά και τα μεγάλα εξοχικά των πλούσιων Αμερικάνων, μπροστά στα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα κι έτσι δεν είναι λίγες οι ιστορίες που αμπιεντάρονται εκεί, σε συνδυασμό με ήρωες που γυμνάζονται είτε κάνοντας τζόκινγκ, είτε ποδήλατο, στατικό ή κανονικό.
Γενικώς δεν ενθουσιάστηκα, εντάξει, για μένα είναι φανερή μια πτώση του Κινγκ εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά από τότε που πήγε και μαλθάκωσε κάτω εκεί στη Φλόριδα… φαίνεται ότι το κρύο του Μέιν κι οι βόλτες του τον σκλήραιναν λογοτεχνικά… το γήρας γαμώτο…
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Ποιο; Ότι ο Κινγκ έχει γράψει για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε… στέρεψαν τα θέματα… το βλέπω εγώ που γράφω… όταν βρω κάτι για το οποίο θέλω να γράψω, αν ψάξω θ’ ανακαλύψω ότι ο Κίνγκ μ’ έχει προλάβει… ψάξετε να μου βρείτε κάτι για το οποίο δεν έχει γράψει ο μαέστρος… δύσκολο… κι έτσι μοιραία κάπου επαναλαμβάνεται… (στοιχειωμένα δωμάτια ξενοδοχείου στη Λάμψη και το Όλα είναι δυνατά, στοιχειωμένα αυτοκίνητα στο Κριστίν και στο Από μια Μπουίκ 8, όσο για σπίτια και μέρη στοιχειωμένα τα παραδείγματα είναι πολλά: Το μαύρο σπίτι, Ντούμα Κη κι ο κατάλογος μπορεί να προχωρήσει όσο θέλουμε…)
Όπως καταλάβατε αυτή δεν είναι μια λογοτεχνική κριτική είναι ό,τι γουστάρω να γράψω για το φίλο και δάσκαλό μου απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού, χωρίς φόβο και πάθος, ούτε ευγένειες και παπαριές…
Συγκέντρωσα εδώ τους συνδέσμους που παραπέμπουν σε προηγούμενα ποστ μου για τον Κίνγκ:
Συλλογή βιβλίων μου Κίνγκ
Λίσι ή ο λίβελός μου για τον Κίνγκ και το τέρας που λέγεται Ταμπίθα
Το κινητό ή τα τερατένια τέρατα
Ο Μαύρος Πύργος (εικονογραφημένη έκδοση)
Ντούμα Κη
Μπλέιζ (τελικά ό,τι έγραφες τότε είναι σαν παλαιωμένο μαλτ παλιόφιλε…)
Σχόλια μόνο για φανατικούς κινγκικούς, νέοι ή όχι, έμπειροι ή όχι, όλοι καλοδεχούμενοι...
οι υπόλοιποι άσχετοι, με διάθεση για πλακίτσες, από δω παν’ κι άλλοι, διαγράφω φουλ, μη με τεστάρετε...
Κίνγκ λοιπόν, καινούργιος Κίνγκ στα περίπτερα κι εγώ στις επάλξεις του μπλογκ.
Όσοι με παρακολουθείτε δε χρειάζεται να σας τα ξαναπώ, για τους καινούργιους θα δώσω συνδέσμους στο τέλος…
Διηγήματα από τον Κίνγκ.
Η προηγούμενή του συλλογή, το Όλα είναι δυνατά με είχε ενθουσιάσει. Είχα ξεχωρίσει με την πρώτη το δωμάτιο του ξενοδοχείου (1408 νομίζω) το οποίο ευτύχισε να γίνει μια συμπαθητική ταινία τρόμου με τον αγαπημένο μου ηθοποιό τον Τζον Κιούζακ που τον παρακολουθούσα από τις εφηβικές ταινίες… στα κολέγια κτλ, αλλά κι η ιστορία με το εστιατόριο και το μάγειρα που βάρεσε μπιέλα… «Γεύμα στο Γκοθαμ καφέ». Διόλου περίεργο που αυτές διαφημίζουν στο τέλος του παρόντος τόμου.
Τίτλος τώρα: Just before sunset.
Λίγα λόγια για την έκδοση της Μπελ. Πάνε πια εκείνα τα συμπαθητικά εξώφυλλα, τα ανάγλυφα, που έχαναν όμως την (απομίμηση φυσικά) χρυσοτυπία τους… Από κει και πέρα εξακολουθούν να υπάρχουν σε δυο σελίδες οι ύμνοι από τα διάφορα αμερικάνικα έντυπα που ξεδιπλώνουν τους διθυράμβους τους… οι οποίοι είναι τόσο ίδιοι που δεν έχουν κανένα νόημα πια… ειδικά σε βιβλίο του Κίνγκ που τον ξέρει πια κι η κουτσή Μαρία και στη χώρα μας. Μάλιστα οι ύμνοι αρχίζουν από την πρώτη σελίδα, δηλαδή δεν υπάρχει λευκή σελίδα να γράψεις με άνεση το όνομά σου ή μια αφιέρωση βρε αδερφέ…
Στα συν η τιμή, μια χαρά για τη κρίση 7.80 στα περίπτερα, 7 στα βιβλιοπωλεία…
Και τώρα περνάμε στο φως το εσώτερον.
Ξεκινώ με την εισαγωγή του Κινγκ η οποία για μένα δε λέει κάτι καινούργιο, πάλι η φτώχεια των πρώτων ημερών, η Ταμπίθα που του πετσόκοψε τις πιστωτικές κάρτες κι άλλες μικρολεπτομέρειες που προδίδουν μόνο φλυαρία και τίποτ’ άλλο. Κάτι άλλο που θα ήθελα να επισημάνω είναι το γεγονός ότι στην Αμερική τα λογοτεχνικά περιοδικά ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ τους συγγραφείς για τις συνεργασίες τους. Εδώ στην τριτοκοσμική Ελλάδα της λαμογιάς με τη δικαιολογία του ότι «δε βγαίνουμε», σου κάνουν χάρη αν σου δημοσιεύσουν κάτι στο τζαμπαριό… σταματώ εδώ γιατί θα ρίξω καντήλια και ξεφύγαμε κι απ’ το θέμα μας.
Στο βιβλίο υπάρχουν δεκατρείς ιστορίες, για όλα τα γούστα… Εντάξει, υπάρχουν κι οι καθαρά κινγκικές, αυτές για τις οποίες αγαπήσαμε το μαέστρο, αλλά νομίζω ότι σ’ αυτό το βιβλίο ο Κίνγκ προσπαθεί να παρουσιάσει ένα διαφορετικό πρόσωπο προσπαθώντας να ρίξει το βάρος περισσότερο στη ψυχογραφία των προσώπων παρά στις καταστάσεις τρόμου…
Ένα κοινό σημείο κάποιων ιστοριών είναι το γήρας, όχι μόνο το φυσικό, αλλά και το γήρας των σχέσεων, ο θάνατος του γάμου, όπως πχ. στην (ομολογουμένως δύσκολη) περίοδο στην οποία παιδιά του ζεύγους ενηλικιώνονται και φεύγουν από το σπίτι, κι η σχέση εξελίσσεται σε απλή (και βασανιστική) συγκατοίκηση… Ο Κινγκ φυσικά είναι μαέστρος και σ’ αυτά, τα περιγράφει άψογα, απορώ μόνο πώς πέρασε το βιβλίο απ’ τη λογοκρισία της Ταμπίθας… (όποιος κατάλαβε κατάλαβε)
Από κει και πέρα συναντάμε αρκετά το θέμα του θανάτου, τους νεκρούς, τη μετά θάνατο ζωή, αν υπάρχει, και πώς μπορεί να είναι, αλλά δε θα μπορούσε να λείπει μια (και δική μου) εμμονή του Κινγκ (αλλά και του Πόε) αυτή του εγκλεισμού, καθόλου περίεργο που η συγκεκριμένη ιστορία που την αντιπροσωπεύει, μου «έμεινε» και είναι απ’ τις πιο αγαπημένες μου στον παρόντα τόμο, αν και το τέλος με απογοήτευσε κάπως, περίμενα μεγαλύτερο πάρτι… (εγώ θα ’δινα ρέστα).
Όσο για τα περιβάλλοντα των ιστοριών (χάλια φράση το ξέρω, συγχωρέστε με) ο Κίνγκ είναι φανερά επηρεασμένος από τη ζωή του στη Φλόριδα, στα νησάκια στυλ Ντουμα Κη, στα καλοκαιρινά θέρετρα, στα μικρά και τα μεγάλα εξοχικά των πλούσιων Αμερικάνων, μπροστά στα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα κι έτσι δεν είναι λίγες οι ιστορίες που αμπιεντάρονται εκεί, σε συνδυασμό με ήρωες που γυμνάζονται είτε κάνοντας τζόκινγκ, είτε ποδήλατο, στατικό ή κανονικό.
Γενικώς δεν ενθουσιάστηκα, εντάξει, για μένα είναι φανερή μια πτώση του Κινγκ εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά από τότε που πήγε και μαλθάκωσε κάτω εκεί στη Φλόριδα… φαίνεται ότι το κρύο του Μέιν κι οι βόλτες του τον σκλήραιναν λογοτεχνικά… το γήρας γαμώτο…
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Ποιο; Ότι ο Κινγκ έχει γράψει για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε… στέρεψαν τα θέματα… το βλέπω εγώ που γράφω… όταν βρω κάτι για το οποίο θέλω να γράψω, αν ψάξω θ’ ανακαλύψω ότι ο Κίνγκ μ’ έχει προλάβει… ψάξετε να μου βρείτε κάτι για το οποίο δεν έχει γράψει ο μαέστρος… δύσκολο… κι έτσι μοιραία κάπου επαναλαμβάνεται… (στοιχειωμένα δωμάτια ξενοδοχείου στη Λάμψη και το Όλα είναι δυνατά, στοιχειωμένα αυτοκίνητα στο Κριστίν και στο Από μια Μπουίκ 8, όσο για σπίτια και μέρη στοιχειωμένα τα παραδείγματα είναι πολλά: Το μαύρο σπίτι, Ντούμα Κη κι ο κατάλογος μπορεί να προχωρήσει όσο θέλουμε…)
Όπως καταλάβατε αυτή δεν είναι μια λογοτεχνική κριτική είναι ό,τι γουστάρω να γράψω για το φίλο και δάσκαλό μου απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού, χωρίς φόβο και πάθος, ούτε ευγένειες και παπαριές…
Συγκέντρωσα εδώ τους συνδέσμους που παραπέμπουν σε προηγούμενα ποστ μου για τον Κίνγκ:
Συλλογή βιβλίων μου Κίνγκ
Λίσι ή ο λίβελός μου για τον Κίνγκ και το τέρας που λέγεται Ταμπίθα
Το κινητό ή τα τερατένια τέρατα
Ο Μαύρος Πύργος (εικονογραφημένη έκδοση)
Ντούμα Κη
Μπλέιζ (τελικά ό,τι έγραφες τότε είναι σαν παλαιωμένο μαλτ παλιόφιλε…)
Σχόλια μόνο για φανατικούς κινγκικούς, νέοι ή όχι, έμπειροι ή όχι, όλοι καλοδεχούμενοι...
οι υπόλοιποι άσχετοι, με διάθεση για πλακίτσες, από δω παν’ κι άλλοι, διαγράφω φουλ, μη με τεστάρετε...
posted by mamaloukas at 1:42 PM
8 comments
