Ευτυχισμένο το 2009

Όσο μπορεί να είναι...

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους.

Ευχαριστώ τους φίλους και τις φίλες που παρακολουθούν ή παρακολουθούσαν αυτό το μπλογκ.

Καλά Χριστούγεννα

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Stephen King (ως Richard Backman) Μπλέιζ (updated)

Μπλέιζ λοιπόν. Ένα βιβλίο που ο Κίνγκ έγραψε το μακρινό 1973, εκείνη τη χρυσή περίοδό του στην οποία σχεδόν ό,τι έπιανε το έκανε χρυσό κι είχε τέτοια φλέβα μέσα του ώστε έγραφε 3 μυθιστορήματα το χρόνο και μην μπορώντας να περιμένει να δημοσιευτούν όλα με το κανονικό του όνομα, άρχισε να τα δημοσιεύει με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν.

Αυτά τα μέχρι τώρα γνωστά μυθιστορήματα λέγονται τα βιβλία του Μπάκμαν.
Το Μπλειζ δε δημοσιεύτηκε τότε για τους λόγους που θα διαβάσετε στην εισαγωγή και βαριέμαι να επαναλάβω εδώ. (Στην ίδια εισαγωγή ο Κίνγκ ομολογεί ότι έχει χάσει όχι ένα, αλλά 2 –το ένα σχεδόν τελειωμένο- μυθιστορήματα τις ρομαντικές εποχές που έγραφαν σε γραφομηχανή, εποχή που ούτε εγώ πρόλαβα).

Πάντως εδώ ξαναβρίσκουμε τη γνωστή γραφή του τότε Κινγκ σε μια ιστορία κινγκική 100%. Αγωνία, μαεστρία στη δομή, σπάσιμο νεύρων από εμβόλιμα κομμάτια που επιτείνουν το σασπένς, άπαιχτες παρομοιώσεις, προτάσεις με δυναμική από ένα φρέσκο μυαλό, όσο και αν την εποχή εκείνη το πότιζε και με διάφορες ουσίες ο ψηλός μύωψ συγγραφέας.

Η υπόθεση
Ο Μπλέιζ είναι ένας ελαφρώς καθυστερημένος γίγαντας που έχει πάρει το δρόμο της παρανομίας. Όταν ο φίλος του, ένας ξύπνιος απατεωνίσκος, πεθαίνει τρυπημένος από το στιλέτο ενός άλλου εξίσου βρόμικου τυπίσκου, ο Μπλειζ χάνει τον κόσμο, παραπαίει και προσπαθεί να υλοποιήσει μόνος του το σχέδιο που είχαν στο νου τους με το φίλο του.
Ν’ απαγάγουν ένα μωρό.
Δε λέω άλλα όπως φαντάζεστε, αλλά ξέρω ότι φτάνουν να σας εξάψουν την περιέργεια.

Το βιβλίο συνοδεύεται από ένα μικρό διήγημα του Κίνγκ, το οποίο ανακαλύπτεις μόνο όταν φτάσεις στο τέλους του μυθιστορήματος, (εκεί στη Μπελ ας βάζατε βρε παιδιά έναν πίνακα περιεχομένων, έλεος) με τίτλο ΑΝΑΜΝΗΣΗ.

Λοιπόν όσοι θέλετε να γίνετε συγγραφείς (μαζί κι εγώ) και πάτε στα σεμινάρια να σας μάθουν τις εξυπνάδες τους, ας διαβάσετε αυτό το διήγημα (όλο το βιβλίο κοστίζει 7,50 ευρώ, με την έκπτωση ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου πέφτει στα 6,75, ούτε ένα ποτό μπόμπα στα μπαρ) να δείτε ένα δείγμα κορυφαίας αφήγησης που ο μαέστρος φίλος μου από την άλλη πλευρά του ατλαντικού ξεσηκώνει με βάση τον παρ’ ολίγο θανάσιμο τραυματισμό του σε τροχαίο όταν ένα φορτηγάκι τον (ξε)σήκωσε κι αυτόν για μέτρα από το έδαφος.
Ας διαβάσετε αυτές τις σελίδες στο τέλος του διηγήματος για το πώς νιώθει κάποιος όταν τα κόκαλά του συνθλίβονται (αν ο εγκέφαλός του αφαιρέσει το σοκ και του επιτρέψει να το θυμάται) και δε σας χρειάζεται κανένα άλλο μάθημα για την αφηγηματική ικανότητα ή το πώς θα περιγράψετε μια σκηνή με δράση κι ένταση.

Σύντομη παρένθεση στα βιβλία του Κίνγκ αυτό το γλυκάδι, ένα από τα παλιά ωραία βιβλία του Κίνγκ βγαλμένο από τα μυστικά σεντούκια του δημιουργού, τότε που η Ταμπίθα δεν τον ενοχλούσε, αντίθετα τον έβαζε να γράψει, να αξιοποιήσει το ταλέντο που τόσο απλόχερα ο θεός είχε χαρίσει στον άντρα της, ούτε την είχε δει συγγραφέας, τότε που η Γιόκο Όνο της λογοτεχνίας δεν είχε μολύνει την μεγαλύτερη πένα του κόσμου, για έναν γυναικείο εγωισμό. Ολέ.

Ιδού μερικές πληροφορίες για την ΑΝΑΜΝΗΣΗ που είχε την καλωσύνη να μας στείλει ένας φίλος:

"Memory" is a short story by Stephen King that was originally published in the "summer reading" issue of Tin House magazine (#28) in July of 2006. It is now confirmed to be similar to the first chapter of Duma Key. It was republished as an annex to Richard Bachman's latest novel Blaze.

Plot summary

Edgar Freemantle recounts the horrific accident that cost him his marriage, half of his body, and some of his mind. Stricken with aphasia, Edgar decides to commit suicide, and receives some odd advice from his therapist, Dr. Kamen. In the end, Edgar plays witness to another accident that leaves a victim too close to death, and helps to end the suffering of another.

Trivia

The story was read by Stephen King during "Seven Days of Opening Nights" at Florida State University on February 26, 2006, where he became a guest speaker by filling in for Richard Russo when he was unable to attend. King explained that the story was partially inspired by his accident, and how much of the event he could and couldn't remember after he was hit by Bryan Smith's van.

ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΙΝΓΚ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ Duma Key εδώ

Προτεινόμενα αστυνομικά, κλασσικά και μη

Ιδού μερικά αστυνομικά μυθιστορήματα, κλασικά, γνωστά και σχετικώς άγνωστα που προτείνω για Χριστούγεννα γεμάτα αγωνία (τι πες τώρα)

(Για τους καλοθελητές που θα σκεφτούν και θα γράψουν ότι δεν έβαλα κανέναν έλληνα συνάδελφό μου ειδοποιώ ότι θα αναρτήσω άλλο, ξεχωριστό ποστ)

Πατρίτσια Χάισμιθ Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ Λιβάνης




Κλασσικότατον και απαραίτητον για κάθε φίλο του αστυνομικού μυθιστορήματος. Αγαπημένον.

Μάθιου Περλ Η σκιά του Πόε Λιβάνης

Ολίγον ζευζέκικο και απαιτητικό, συστήνεται μόνο για φαν του μεγάλου Πόε.

Τζέιμς Κέιν Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές. Ακόμα πιο κλασσικό...

Μπουαλό Ναρσεράκ Ο δεσμώτης του ιλίγγου. Χιτσκοκικό, για κινηματογραφόφιλους από το αχτύπητο δίδυμο.
Μαρκ Μπεμ Μοιραία γυναίκα

Στακάτο.

(Όλα Μεταίχμιο σειρά κάμερα οσκούρα)

Αρτούρο Περέθ Ρεβέρτε Η λέσχη Δουμάς ή η σκιά του Ρισελιέ Πατάκης

βιβλιοφιλικόν... ή ο διάβολος στο κορμί της βιβλιοδεσίας.

Τζέιμς Έλροι Η μαύρη ντάλια Άγρα

Απαραίτητο, ειδικά πριν πάτε στο Λ.Α.

Ζαν Πατρίκ Μανσέτ Το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής Άγρα

Για μένα το καλύτερο του Μανσέτ.

Μάσιμο Καρλότο Το Μυστήριο του μάντζιαμπάρκε Κέδρος

Σαρδηνία, και ιταλικό νεο νουάρ.

Μπουαλό Ναρσεράκ Οι λύκαινες κέδρος νουάρ

Υπέροχη ατμόσφαιρα.

Σκοτ Σμιθ Ένα απλό σχέδιο Ωκεανίδα

Μετεφέρθη και στον κινηματογράφο. Κλασσικό ως προς την υπόθεση, καλογραμμένο, αξιόλογο.

Τζέιμς Κράμλει Το τελευταίο φιλί Πόλις εκδόσεις του μεσονυκτίου

(δεν βρήκα το ελληνικό εξώφυλλο). καλτ για μένα, ασυναγώνιστο στο αμερικάνικο στυλ του Τσάντλερ. χιτ: το μπλουντογκ που πίνει μπίρα.

Νταν Σίμονς Φάμπρικα απατεώνων Μπελ (εξαντλημένο)

Δυστυχώς εξαντλημένο. γραμμένο από έναν λάτρη του Χεμινγουει ακροβατεί ανάμεσα σε πραγματικά και φανταστικά στοιχεία σχετικά με τη ζωή του μεγάλου συγγραφέα.

Την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

στις 18:00 στον (πού αλλού;) ΙΑΝΟ

Θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του νέου τεύχους του
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ (δε)κατα με θέμα ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΛΟΓΟΣ.

Θα μιλήσουν: ΤΙΤΙΚΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ, κριτικός λογοτεχνίας

ΜΠΕΚΥ ΜΠΛΟΥΜ, συγγραφέας, εκδότρια.

Στο τεύχος δημοσιεύεται και το διήγημά μου "Solo Sei" με θέμα το facebook!

Τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου

από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις οχτώ θα βρίσκομαι στον Ιανό, στο χώρο του βιβλιοπωλείου και θα διαλέγω - συστήνω τα αγαπημένα μου αστυνομικά μυθιστορήματα.

όσοι πιστοί προσέλθετε...

(παρέχονται δωρεάν αντιασφυξιογόνες μάσκες)

Η μοναξιά της ασφάλτου - Παρουσίαση

Το bookstore caffe Συλλαβή

και ο εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη

έχουν την ευχαρίστηση να σας προσκαλέσουν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του συγγραφέα

Δημήτρη Μαμαλούκα

με τίτλο

Η μοναξιά της ασφάλτου

για το βιβλίο εξαναγκάστηκαν να μιλήσουν οι:

Θανάσης Χειμωνάς, συγγραφέας

Κατερίνα Τσάβαλου ηθοποιός

η οποία θα διαβάσει και αποσπάσματα

Η παρουσίαση θα γίνει το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008 στις 19.00

στο χώρο του Βοοκstore Caffe Συλλαβή

Τιμοθέου 3, Παγκράτι (πεζόδρομος κάθετος στην Υμηττού 80).

έκτακτον....

Ο Τσίκης είναι ο κακός μπάτσος.
Ο Τσίκης είναι ο κωλόμπατσος, ο Έλληνας διεφθαρμένος μπάτσος, ο μπάτσος που λιμνάζει στα σκατά. Είναι τα ίδια τα σκατά. Είναι η πιο ταιριαστή περιγραφή της δυσωδίας, η ίδια η θέα του εμετού.
Είναι αυτός που εύχεσαι να μη γνωρίσεις ούτε να συναντήσεις ποτέ. Τα μάτια σου να μην τον δουν, τα αυτιά σου να μην ακούσουν τον οχετό που ξερνάει το στόμα του, και φυσικά, -ακόμα χειρότερα- το δέρμα σου, οι μυς σου, και τα κοκαλάκια σου να μη νιώσουν ποτέ τη δύναμη των χτυπημάτων του. Έτσι; -όπως λέει συνεχώς κι ο ίδιος-.
........................................

Ο Τσίκης οδηγεί διαρκώς με το ένα χέρι, σ’ αυτό τον βολεύει και το αυτόματο σασμάν, αφού στο άλλο κρατάει το κινητό του. Μιλάει πάντα υπερβολικά δυνατά, σχεδόν φωνάζει, κι η βαριά βραχνή φωνή του ακούγεται σαν βαθύ κρώξιμο μεγάλου πουλιού. Τα δάχτυλα του χεριού με το οποίο κρατάει το δερμάτινο τιμόνι έχουν πάντα ανάμεσά τους ένα αναμμένο τσιγάρο ενώ οι στάχτες σκορπίζονται παντού μέσα στο σαλόνι του αυτοκινήτου. Καθώς οδηγεί ο Τσίκης κορνάρει με κάθε ευκαιρία κι η ενισχυμένη κόρνα που ’χει βάλει τινάζει μέχρι πάνω ζωντανούς και πεθαμένους. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα αστεία του. Οι σφήνες, το πέρασμα με κόκκινο, η μη τήρηση της προτεραιότητας είναι μερικά από τα υπόλοιπα.
Κι όλα όσα κάνει, μηδενός εξαιρουμένου, συνοδεύονται από βρισιές. Ατέλειωτος κατάλογος προσβλητικών εκφράσεων ξεχύνονται από το στόμα του σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε περίσταση. Αν ο Τσίκης πει τρεις κουβέντες χωρίς να βρίσει αυτό σημαίνει πως έπαθε μελαγχολία, λέει ο συνάδελφος και βοηθός του στη δουλειά, αρχιφύλακας Κορομπίλης. Φυσικά πίσω από την πλάτη του Τσίκη.
............................................................

Ο Τσίκης οδηγούσε με το γνωστό του τρόπο και κάπνιζε έχοντας το χέρι έξω απ’ το ορθάνοιχτο παράθυρο που έμπαζε κρύο. Κάθε τόσο έπινε καφέ από ένα μεγάλο ποτήρι, στερεωμένο σε μια ειδική θήκη του ταμπλό. Όταν ένα φορτηγάκι μπήκε μπροστά του εκνευρίστηκε κι άρχισε το βρίσιμο. Μετά του ήρθε η όρεξη να συμμαζέψει το αυτοκίνητο. Για δυο τρία λεπτά μάζευε ό,τι σκουπίδια έβρισκε και τα πέταγε έξω. Πλαστικά ποτήρια με υπολείμματα φραπέ, άδεια πακέτα τσιγάρα, τσαλακωμένα χαρτιά, σκισμένα σακουλάκια από κρουασάν και τσιπς (αδυναμία του Τσίκη). Αν τύχαινε να τον κοιτάξει περίεργα κανένας οδηγός, ο Τσίκης του έκανε τις γνωστές αισχρές χειρονομίες του. Σχεδόν κανείς δεν τον κοιτούσε δεύτερη φορά. Αν κάποιος το τολμούσε, τότε ο Τσίκης έβγαζε το όπλο του και του το κουνούσε χαμογελώντας. Εκεί τέλειωναν όλα ειρηνικά κι ο Τσίκης ξεσπούσε σε τρανταχτά γέλια.
.............................................................

Ο υπαστυνόμος προχώρησε ένα βήμα, έβγαλε το σήμα του και το σήκωσε ψηλά ώστε να το δουν όλοι.
«Αστυνομία. Μαγκάκια, το μαγαζί έκλεισε. Όλοι στο επόμενο». Μερικοί δεν κουνήθηκαν, ίσως και να μην άκουσαν ή να μην κατάλαβαν τα ελληνικά. «Δε θα το ξαναπώ» έκανε ο Τσίκης και με μια γρήγορη κίνηση τράβηξε το όπλο του. Αμέσως όλοι στριμώχτηκαν στην πόρτα και κατέβηκαν τα σκαλιά σαν βιαστικό κοπάδι. Κι όταν χάθηκε κι ο τελευταίος, ο Τσίκης είπε: «Έτσι».

...............................................................

Όλοι θα σε ξεχάσουν φίλε μου. Μόνο οι γονείς σου θα σε θυμούνται μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Κι όλοι θα σε καπηλευτούν αυτές τις μέρες. Πρώτος πρώτος εγώ από αυτό εδώ το μπλογκ. Έτσι είμαστε δυστυχώς εμείς οι κάτοικοι της Πόλης.

Βερόνα ΙV Η πόλη

S. Michele

Ponte di pietraS. Anastasia (vista da ponte nuovo)

Piazza Bra

Piazza Bra

Piazza Erbe

Piazza Indipendenza - statua di Garibaldi

L' assasino di fronte al negozio ove si ha procurato il coltello del delitto

Βερόνα ΙΙΙ Η εκκλησία Sant' Anastasia

Στην κλασική φωτο της Βερόνα τραβηγμένη απο το ponte della pietra διακρίνεται η εκκλησία της Αγίας Αναστασίας. Μέναμε ακριβώς δίπλα.

Το πίσω μέρος που βλέπει στον ποταμό Adige

La chiesa di Sant’ Anastasia

Είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της πόλης. Άρχισε να χτίζεται το 1290 από την οικογένεια Scaligeri που κυβερνούσε την πόλη κι από άλλες οικογένειες της Βερόνας. Χτζόταν για 200 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί το 1500.

Μουσικόν όργμανον για το φίλο και ξάδερφό μου, Χρήστο Παρασκευόπουλο. Δυστυχώς το φλας δε λειτούργησε.

Οι τοιχογραφίες και οι πίνακες ήταν εξαίσιοι μα
πιο πολύ εμένα μου άρεσε ο φίλος μου εδώ.

Είναι μία Acquasantiera (περιέχει δηλαδή Άγιο νερό)
Τον φιλοτέχνησε το 1495 ο γλύπτης Gabriele Caliari. Είναι ένας «gobbo» (καμπούρης) μια φιγούρα που στα αρχαία χρόνια συνδυαζόταν με διάφορες προλήψεις.
Λένε ότι αν ακουμπήσεις την καμπούρα του φέρνει τύχη.
Εγώ δεν τον ακούμπησα –μου φάνηκε ότι θα τον ξυπνούσα από τον αιώνιο βασανιστικό λήθαργό του- αλλά τον έβγαλα φωτογραφίες. Μου έκανε εντύπωση η έκφραση πόνου στο πρόσωπό του.

513 χρόνια πόνου...