έκτακτον....

Ο Τσίκης είναι ο κακός μπάτσος.
Ο Τσίκης είναι ο κωλόμπατσος, ο Έλληνας διεφθαρμένος μπάτσος, ο μπάτσος που λιμνάζει στα σκατά. Είναι τα ίδια τα σκατά. Είναι η πιο ταιριαστή περιγραφή της δυσωδίας, η ίδια η θέα του εμετού.
Είναι αυτός που εύχεσαι να μη γνωρίσεις ούτε να συναντήσεις ποτέ. Τα μάτια σου να μην τον δουν, τα αυτιά σου να μην ακούσουν τον οχετό που ξερνάει το στόμα του, και φυσικά, -ακόμα χειρότερα- το δέρμα σου, οι μυς σου, και τα κοκαλάκια σου να μη νιώσουν ποτέ τη δύναμη των χτυπημάτων του. Έτσι; -όπως λέει συνεχώς κι ο ίδιος-.
........................................

Ο Τσίκης οδηγεί διαρκώς με το ένα χέρι, σ’ αυτό τον βολεύει και το αυτόματο σασμάν, αφού στο άλλο κρατάει το κινητό του. Μιλάει πάντα υπερβολικά δυνατά, σχεδόν φωνάζει, κι η βαριά βραχνή φωνή του ακούγεται σαν βαθύ κρώξιμο μεγάλου πουλιού. Τα δάχτυλα του χεριού με το οποίο κρατάει το δερμάτινο τιμόνι έχουν πάντα ανάμεσά τους ένα αναμμένο τσιγάρο ενώ οι στάχτες σκορπίζονται παντού μέσα στο σαλόνι του αυτοκινήτου. Καθώς οδηγεί ο Τσίκης κορνάρει με κάθε ευκαιρία κι η ενισχυμένη κόρνα που ’χει βάλει τινάζει μέχρι πάνω ζωντανούς και πεθαμένους. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα αστεία του. Οι σφήνες, το πέρασμα με κόκκινο, η μη τήρηση της προτεραιότητας είναι μερικά από τα υπόλοιπα.
Κι όλα όσα κάνει, μηδενός εξαιρουμένου, συνοδεύονται από βρισιές. Ατέλειωτος κατάλογος προσβλητικών εκφράσεων ξεχύνονται από το στόμα του σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε περίσταση. Αν ο Τσίκης πει τρεις κουβέντες χωρίς να βρίσει αυτό σημαίνει πως έπαθε μελαγχολία, λέει ο συνάδελφος και βοηθός του στη δουλειά, αρχιφύλακας Κορομπίλης. Φυσικά πίσω από την πλάτη του Τσίκη.
............................................................

Ο Τσίκης οδηγούσε με το γνωστό του τρόπο και κάπνιζε έχοντας το χέρι έξω απ’ το ορθάνοιχτο παράθυρο που έμπαζε κρύο. Κάθε τόσο έπινε καφέ από ένα μεγάλο ποτήρι, στερεωμένο σε μια ειδική θήκη του ταμπλό. Όταν ένα φορτηγάκι μπήκε μπροστά του εκνευρίστηκε κι άρχισε το βρίσιμο. Μετά του ήρθε η όρεξη να συμμαζέψει το αυτοκίνητο. Για δυο τρία λεπτά μάζευε ό,τι σκουπίδια έβρισκε και τα πέταγε έξω. Πλαστικά ποτήρια με υπολείμματα φραπέ, άδεια πακέτα τσιγάρα, τσαλακωμένα χαρτιά, σκισμένα σακουλάκια από κρουασάν και τσιπς (αδυναμία του Τσίκη). Αν τύχαινε να τον κοιτάξει περίεργα κανένας οδηγός, ο Τσίκης του έκανε τις γνωστές αισχρές χειρονομίες του. Σχεδόν κανείς δεν τον κοιτούσε δεύτερη φορά. Αν κάποιος το τολμούσε, τότε ο Τσίκης έβγαζε το όπλο του και του το κουνούσε χαμογελώντας. Εκεί τέλειωναν όλα ειρηνικά κι ο Τσίκης ξεσπούσε σε τρανταχτά γέλια.
.............................................................

Ο υπαστυνόμος προχώρησε ένα βήμα, έβγαλε το σήμα του και το σήκωσε ψηλά ώστε να το δουν όλοι.
«Αστυνομία. Μαγκάκια, το μαγαζί έκλεισε. Όλοι στο επόμενο». Μερικοί δεν κουνήθηκαν, ίσως και να μην άκουσαν ή να μην κατάλαβαν τα ελληνικά. «Δε θα το ξαναπώ» έκανε ο Τσίκης και με μια γρήγορη κίνηση τράβηξε το όπλο του. Αμέσως όλοι στριμώχτηκαν στην πόρτα και κατέβηκαν τα σκαλιά σαν βιαστικό κοπάδι. Κι όταν χάθηκε κι ο τελευταίος, ο Τσίκης είπε: «Έτσι».

...............................................................

Όλοι θα σε ξεχάσουν φίλε μου. Μόνο οι γονείς σου θα σε θυμούνται μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Κι όλοι θα σε καπηλευτούν αυτές τις μέρες. Πρώτος πρώτος εγώ από αυτό εδώ το μπλογκ. Έτσι είμαστε δυστυχώς εμείς οι κάτοικοι της Πόλης.