Η μοναξιά της ασφάλτου V

«…Η αφόρητη Πόλη ετοιμαζόταν ν’ αποχαιρετήσει τον ασθενικό ήλιο που φώτιζε δειλά τα αμέτρητα δυνατά της σημεία. Τις κεντρικές λεωφόρους, τα ραγισμένα τσιμεντένια κράσπεδα, τους ολόιδιους πυλώνες του προαστιακού, τα εκατομμύρια κάγκελα, τα φθαρμένα σκαλιά, τα λερωμένα τζάμια, τα χιλιόμετρα σκληρής ασφάλτου. Όλα όσα πνίγονταν από τα καυσαέρια, όλα όσα την έκαναν ανίκητη.
Τι ονειρεύεσαι;
Ονειρεύομαι μια βροχερή μέρα. Μια καταιγίδα να τα ξεπλύνει όλα, να τα παρασύρει μακριά. Όμως δεν υπάρχουν πια βροχερές μέρες στη μολυσμένη Πόλη, φίλε μου. Μόνο ομίχλη… συνεχής, ατέλειωτη, πυκνή, ρυπαρή, αδιαπέραστη, ανίκητη, αχώνευτη, νομίζεις αιώνια… Κι όσο υπάρχει αυτή είσαι μόνος σου… Ή –με συγχωρείς- ήσουν πάντα μόνος σου;…»