Η μοναξιά της ασφάλτου

Φθινόπωρο 2008.
Μια μυστηριώδης πυκνή ομίχλη σκεπάζει σχεδόν καθημερινά την ελληνική πρωτεύουσα. Σ’ αυτή τη γιγαντιαία βρόμικη Πόλη η μοίρα θα πλέξει στον αιώνιο ιστό της μια χούφτα από τις μοναχικές ψυχές που κατοικούν μέσα της.
Τη Δέσποινα, μια νεαρή κοπέλα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το χάθηκε, τον εφιάλτη που τη βασανίζει. Τον Αμίρ, ένα δύστυχο λαθρομετανάστη που περιφέρεται στην εθνική οδό στοιχειωμένος από την ιδέα της εκδίκησης.
Τον Τσίκη, έναν διεφθαρμένο υπαστυνόμο που αγωνίζεται να επιπλεύσει στο βόθρο που ο ίδιος τροφοδοτεί κάθε μέρα.
Κι ακόμα τον Πετράρχη, ένα μισότρελο δολοφόνο που περνά τις νύχτες του μαζί με την ερωτική Μιράντα, οδηγώντας στα όρια μια κατάμαυρη Μάστανγκ του ’68.
Η μοναξιά τούς πνίγει σαν μυθικό τέρας που ξεπηδά από τη νοσηρή Μητρόπολη, από την ποταπή Πόλη που κυριεύει τα πάντα.

Ένα μοντέρνο, πολυφωνικό μυθιστόρημα, ένα ατμοσφαιρικό αστικό νουάρ, γκρίζο και σκληρό σαν την άσφαλτο, σαν όνειρο που μένει, σαν εφιάλτης που γοητεύει…
Μια κραυγή εναντίον της αποξένωσης της μεγαλούπολης, εναντίον της μοναξιάς.





Απόσπασμα:

«…Πλησιάζοντας στην άλκιμη Πόλη η κίνηση άρχισε να πυκνώνει. Στην Πατησίων πια, τα αυτοκίνητα ήταν εντελώς ακινητοποιημένα. Πήρε ένα χάπι και έβαλε να παίζει το The Snow Goose των Camel. Έριξε πίσω την πλάτη του και τα μάτια του πλημμύρισαν από τα κόκκινα φώτα των μπροστινών αυτοκινήτων. Το μακρύ κομβόι των ερυθρών κουκκίδων σερνόταν σε μια ατέλειωτη συνέχεια, λες και αποτελούσε μέρος ενός γιγαντιαίου παιχνιδιού της σατανικής Πόλης. Ο Πετράρχης ένιωσε αυτά τα άπειρα άλικα σημάδια να ξεφεύγουν από την αγκαλιά της νύχτας, να εισχωρούν στο εσωτερικό του αυτοκινήτου κι έπειτα να μπαίνουν μέσα, βαθιά στο μυαλό του. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει έναν αναστεναγμό που έμοιαζε περισσότερο σαν λυγμός. Η κτηνώδης Μητρόπολη τον κατάπινε σιγά σιγά…»





Κυκλοφορεί