Ένα ποίημα της Ελένης Μιχαέλας

Η Ελένη - Μιχαέλα είναι ένα κορίτσι που έφυγε απο τη ζωή στα δεκαεφτά της.
Μια ψυχούλα ή ένα μικρό αγγελούδι που πρόλαβε κι άφησε κάποια στίγματα, πραγματικά σπαράγματα ζωής στο χάος του διαδικτύου, αλλά και σε μερικές ανθρώπινες καρδιές.

Το σωμα μου παλι θα λιωσει
η ψυχη μου παλι θα δακρυσει
εγω παλι δεν θα υπαρχω
Εσυ με ακους? σε εσενα μιλαω
που με κρατησες με τα δεσμα του παρελθοντος,
εσυ που μου εδωσες μια αλυτη υποσχεση.
Αποψε θα κλεισω τα ματια μου,
θα χαθω,θα χαθω μεσα σε μια μουτζουρα,
μια μουτζουρα μισοι,παθοι και αναμνησεις,
αναμνησεις διχως τελος,
αναμνησεις απο εσενα σαν ενα βατραχο που τα βλεπει ασπρομαυρα
Και στο τελος οταν δεν θα υπαρχω θα υπαρχει απολυτη σιωπη μεσα στην ψυχη σου..
Θα ξαναγεννηθω και θα αναστηθω απο εσενα
με τα πιο ωραια χρωματα του κοσμου
με μια καινουργια δροσια
που θα ειναι λυση στην υποσχεση
που θα ξανα ανοιξουν τα ματια μου
και η μουτζουρα θα γινει αγκαλια
το μισος αγαπη,
το παθος οριζοντας και οραμα
και οι αναμνησεις υποσχεση και σκοπος
Πρωινη δροσια σε μια ζωη με ονειρα
αξιες, ομορφια, νοημα,
πραγματικη ανασταση και γεννημα σαν το πιο ομορφο μωρο
με πιστη και μεγαλεια

Γκρίζα γη

Κάποιες από τις φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο όταν έψαχνα τι θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα την γκρίζα γη της Φίνι.

Πρόποδες του βουνού...

Μια υπέροχη, ανάλογη, φωτογραφία κι ένα πολύ ζεστό κείμενο μπορείτε να δείτε εδώ από την Άουρα, παλιά και πάντα αγαπημένη φίλη του μπλογκ, τότε που ζούσαμε ένδοξες μέρες...

(Σχόλια ανοιχτά μέχρι να εμφανιστούν οι ανώνυμοι καλοθελητές)

Το μέλλον του τυπωμένου βιβλίου;

Στην πραγματικότητα είναι η εγκατάλειψη μιας αποθηκής γεμάτης βιβλία απο το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Αμαζον στην Αγγλία. Ο κόσμος έμπαινε κι έπαιρνε ό,τι ήθελε κι όσα μπορούσε να κουβαλήσει.

Κλείσιμο σχολίων λόγω του γνωστού προβλήματος των ανωνύμων που προσβάλλουν συναδέλφους συγγραφείς και καλούς φίλους. Λυπάμαι, εγώ σ' αυτό το παιχνίδι δεν παίζω. συγνώμη.

Γιώργος Βέης Από το Τόκιο στο χαρτούμ

Είναι κάποιες στιγμές που θέλω να χαθώ, να τραβήξω το βλέμμα μου από το γαλάζιο και το χρόνο που τρέχει με τον ίδιο εκνευριστικό, αργόσυρτο ρυθμό του. Είναι μερικές στιγμές που η σκέψη μου αρνείται να προσαρμοστεί και δεν θέλει ούτε να την ξεγελάσεις με εικόνες. Παλαιότερα, σε κάποια ανάλογη κρίση, ένα βιβλίο με τίτλο "Με τις Μογγόλες" με είχε αγγίξει μ' ένα μαγικό τρόπο. Ακόμα θυμάμαι τα αντίσκηνα καταμεσής της ερήμου με τον άνεμο να λυσσομανά απέξω.

Κάπως έτσι ήξερα. Και φύλαγα το καινούργιο ελιξήριο για όταν θα ρχόταν η στιγμή. Να το ανοίξω και να δραπευτέυσω. Μαγικό.

Γι' αυτό ευχαριστώ το Γιώργο Βέη.

Τζορτζιο Ντε Κίρικο (1888-1978)- Λίγες στιγμές

Στο σπίτι του στην Piazza di Spagna. Το αγόρασε το 1947 κι έζησε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Στα τελευταία του κάθε πρωί πήγαινε στο Caffe Greco, συνοδεία πάντα της συζύγου του η οποία αποθάρρυνε κάθε λογής ανθρωπάκια που προσπαθούσαν να του αποσπάσουν μια υπογραφή πάνω σε οποιοδήποτε χαρτί. Το σπίτι σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.

Έζησε 90 χρόνια, σχεδόν όλο τον εικοστό αιώνα, οι Σουρεαλιστές τον υιοθέτησαν για αυθεντικό παιδί τους, μεγαλούργησε στη "Μεταφυσική ζωγραφική" δημιουργώντας πολύ νέος αριστουργήματα που μάλλον δεν κατάφερε να ξεπεράσει στην υπόλοιπη ζωή του...

Με τη σύζυγό του Ίζα

Με τα γλυπτά του.

Ήταν πάντα σκυθρωπός, απόμακρος, κι αισθανόταν πάντα ανώτερος αυτού του κόσμου. Θεωρούσε ότι ήταν ένας γνήσιος απόγονος κάποιου ένδοξου προσώπου της ελληνικής μυθολογίας (αφού είχε γεννηθεί στο Βόλο, σε μια αρχαία γη, κοντά στον Όλυμπο) κι ήταν πάντα υπερήφανος γι' αυτό.

Τα πλαστά ήταν ένας εφιάλτης στη ζωή του. Τον αντέγραφαν -και συνεχίζουν να τον αντιγράφουν- υπερβολικά. Πολέμησε εναντίον μεμονομένων πλαστογράφων και ολόκληρων κυκλωμάτων, στη φωτογραφία διαγράφει έργα, άλλοι όμως υποστηρίζουν ότι του πήγαιναν έργα κι εκείνος τα υπέγραφε για δικά του. Το να αγοράσεις έργο του σήμερα είναι λίγο σαν ρώσσικη ρουλέτα...