Γιώργος Βέης Από το Τόκιο στο χαρτούμ

Είναι κάποιες στιγμές που θέλω να χαθώ, να τραβήξω το βλέμμα μου από το γαλάζιο και το χρόνο που τρέχει με τον ίδιο εκνευριστικό, αργόσυρτο ρυθμό του. Είναι μερικές στιγμές που η σκέψη μου αρνείται να προσαρμοστεί και δεν θέλει ούτε να την ξεγελάσεις με εικόνες. Παλαιότερα, σε κάποια ανάλογη κρίση, ένα βιβλίο με τίτλο "Με τις Μογγόλες" με είχε αγγίξει μ' ένα μαγικό τρόπο. Ακόμα θυμάμαι τα αντίσκηνα καταμεσής της ερήμου με τον άνεμο να λυσσομανά απέξω.

Κάπως έτσι ήξερα. Και φύλαγα το καινούργιο ελιξήριο για όταν θα ρχόταν η στιγμή. Να το ανοίξω και να δραπευτέυσω. Μαγικό.

Γι' αυτό ευχαριστώ το Γιώργο Βέη.