Ένα ποίημα της Ελένης Μιχαέλας

Η Ελένη - Μιχαέλα είναι ένα κορίτσι που έφυγε απο τη ζωή στα δεκαεφτά της.
Μια ψυχούλα ή ένα μικρό αγγελούδι που πρόλαβε κι άφησε κάποια στίγματα, πραγματικά σπαράγματα ζωής στο χάος του διαδικτύου, αλλά και σε μερικές ανθρώπινες καρδιές.

Το σωμα μου παλι θα λιωσει
η ψυχη μου παλι θα δακρυσει
εγω παλι δεν θα υπαρχω
Εσυ με ακους? σε εσενα μιλαω
που με κρατησες με τα δεσμα του παρελθοντος,
εσυ που μου εδωσες μια αλυτη υποσχεση.
Αποψε θα κλεισω τα ματια μου,
θα χαθω,θα χαθω μεσα σε μια μουτζουρα,
μια μουτζουρα μισοι,παθοι και αναμνησεις,
αναμνησεις διχως τελος,
αναμνησεις απο εσενα σαν ενα βατραχο που τα βλεπει ασπρομαυρα
Και στο τελος οταν δεν θα υπαρχω θα υπαρχει απολυτη σιωπη μεσα στην ψυχη σου..
Θα ξαναγεννηθω και θα αναστηθω απο εσενα
με τα πιο ωραια χρωματα του κοσμου
με μια καινουργια δροσια
που θα ειναι λυση στην υποσχεση
που θα ξανα ανοιξουν τα ματια μου
και η μουτζουρα θα γινει αγκαλια
το μισος αγαπη,
το παθος οριζοντας και οραμα
και οι αναμνησεις υποσχεση και σκοπος
Πρωινη δροσια σε μια ζωη με ονειρα
αξιες, ομορφια, νοημα,
πραγματικη ανασταση και γεννημα σαν το πιο ομορφο μωρο
με πιστη και μεγαλεια