Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Του Αγίου Αντωνίου σήμερα ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση του φίλου Λιμπρόφιλο και βάζω ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματα. Αν κάποιος έχει διαλέξει το ίδιο ας με συγχωρέσει.
Νομίζω ότι είναι πολύ επίκαιρο.
Μακάρι όλα τα ανθρωποειδή, πρωταγωνιστές των τελευταίων ημερών, να μπορούσαν να το κ α τ α ν ο ή σ ο υ ν...

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)