Notti italiane V - La nebbia

Ήμασταν ολομόναχοι στην μεγάλη πλατεία
λίγο πριν το ξημέρωμα
Με ρώτησες αν ξαναγίνονται τα όνειρα, τα νιάτα
αν είχα το κουράγιο, όχι να ζήσω το παρελθόν, αλλά απλώς να το διηγηθώ, να το ξαναθυμηθώ με όλες του τις λεπτομέρειες.
Πρόσεξε, μου είπες
Τα πάντα, ακόμα και τα πιο δύσκολα, εκείνα που σ’ έκαναν να κλάψεις, να φωνάξεις, να ορκιστείς εκδίκηση ή οπισθοχώρηση ή δεν ξέρω γω τι.
Κι εκεί κούνησες το κεφάλι, μπορεί και να χαμογέλασες, δεν ξέρω, δε σε κοίταγα.
Θα ήθελες άλλη μια ζωή, άλλο ένα σώμα, μια καρδιά, μια ψυχή… συμπλήρωσες κι άφησες το μπράτσο μου.
Πάμε να φύγουμε, σου είπα
Πριν μας κυκλώσει ολοκληρωτικά η ομίχλη και χαθούμε για πάντα
Πάμε όσο είναι καιρός
Και καθώς επιστρέφαμε ευχόμουν να είχα πιει πολύ περισσότερο εκείνο το βράδυ.