Συγγραφή 6 (ή Ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής και της συγγραφής)

Εδώ είμαι. Και σκέφτομαι ότι επιστρέφοντας στην Ελλάδα χάρισα 23 μήνες από τη ζωή μου στο Πολεμικό Ναυτικό. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, όχι τόσο λόγω της «στρατευμένης» ζωής, όσο του νόστου για την ανέμελη φοιτητική ζωή και του άγχους του «τι θα κάνω παρακάτω». Όμως ήταν ταυτόχρονα και μια επιστροφή στην ελληνική λογοτεχνία, αλλά και στα πρώτα βήματα μιας πιο «πειθαρχημένης» προσπάθειας συγγραφής.
Όταν απολύθηκα σκέφτηκα ότι όπως το ΠΝ μου πήρε δυο χρόνια ζωής μπορούσε και να μου δώσει κάτι σε αντάλλαγμα. Κι αυτό ήταν εμπειρίες και εικόνες, πολλές εικόνες, όπως τις κατέγραψα εγώ που δε στερούμαι φαντασίας και (συγγραφικής) διαστροφής. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτό που αργότερα θα γινόταν το πρώτο μου αστυνομικό μυθιστόρημα, το «Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού». Ένας ναύτης αποφασίζει να ληστέψει μια χρηματαποστολή του ΠΝ με λεία 3 δισεκατομμύρια δραχμές. Ξεκίνησα να το γράφω, αλλά συνάντησα δυσκολίες στο χτίσιμο της (ομολογουμένως δύσκολης) πλοκής. Κι έμεινε προσωρινά στο συρτάρι μου. Φαίνεται ότι τελικά ήταν γραμμένο στη μοίρα μου το πρώτο μου βιβλίο να είναι ένας φόρος τιμής στη νιότη μου και στην Ιταλία, όχι φυσικά τη φιγουρατζίδικη κι αστραφτερή, αλλά την γκρίζα, την αθέατη, αυτή που αργά ή γρήγορα γνωρίζει όποιος τη ζήσει από κοντά.
Έτσι γεννήθηκε το «Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα». Ένα βιβλίο που εξακολουθεί να πουλάει, να συζητιέται, να ιντριγκάρει, να μελαγχολεί, να έχει φανατικούς φίλους (σίγουρα κι εχθρούς) να «τρυπάει» (puntare) ευχάριστα ή δυσάρεστα συνειδήσεις και καρδιές, ένα βιβλίο μ’ έναν προβοκατόρικο τίτλο (ένα ομότιτλο γκρουπ στο facebook, άσχετο με μένα, αριθμεί 54.000 μέλη) και που όσο έγραφα καταλάβαινα ότι θα περάσει αυτά που ήθελα να πω και θα δείξει αυτά που ήθελα να δείξω στους κατάλληλους ανθρώπους. Και τι ευτυχία, τι ικανοποίηση, όταν βλέπεις το πρώτο σου βιβλίο να μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Οι διάλογοι που έγραφες να ζωντανεύουν, κάποιες εικόνες που φαντάστηκες να κυλάνε μπροστά σου ολοζώντανες.
Από τότε άρχισα να πιστεύω ότι στο σύμπαν και στη μοίρα μας πρέπει να υπάρχει κάποια ισορροπία. Σ’ έναν απαισιόδοξο σαν κι εμένα κάποιος προβλέπει και σου κάνει μια τέτοια μεγάλη τονωτική ένεση ώστε να συνεχίσεις έναν ψυχοφθόρο και δύσκολο δρόμο όπως είναι αυτός της συγγραφής, ειδικά σε μια περίοδο όπου έχεις παντρευτεί το κορίτσι της νιότης σου κι έχεις κάνει και το πρώτο σου αγγελάκι, τη Μάουρα, που χαμογελάει συνεχώς και θέλει να ζήσει την κάθε στιγμή στον περίεργο αυτό κόσμο που ήρθε, ώστε δεν κοιμάται καθόλου (μα καθόλου) για τους πρώτους 17 μήνες της ζωής της.

(Λέτε να υπάρχω και σε λίγες μέρες;)