Stephen King Pet Sematary Νεκρωταφίο Ζώων

Stephen King Νεκρωταφίο ζώων, μτφ. Έφη Τσιρώνη, εκδόσεις Bell, σελ. 507, 9 ευρώ.

Τα δικά μου:
Το Πετ λοιπόν το πήρα όταν στην Ιταλία στην αρχή της δεκαετίας του 90 στα ιταλικά. Δεν το τέλειωσα ποτέ, δεν ξέρω ούτε μέχρι πού έφτασα. Κι αυτό γιατί με επηρέασε ένα ηλίθιο άρθρο σε κάποιο ιταλικό περιοδικό που επικέντρωνε την υπόθεση σε σκοτωμένα ζωάκια που θάβουν τα παιδάκια σ’ ένα νεκροταφείο ζώων. Η υπόθεση μου φάνηκε παιδική κι αφελής, υπέθεσα πως ο Κινγκ το ’γραψε για να ξεκουραστεί από το καθημερινό γράψιμο των άλλων βιβλίων του, για την πλάκα του ή για να κάνει μια χάρη σε κάποιο απ’ τα παιδιά του. Κι έτσι αυτό το βιβλίο έμεινε 20 χρόνια αδιάβαστο. Επίσης δε θυμάμαι αν κάποτε είχα δει την ταινία… η μνήμη μου αδυνατίζει, δυστυχώς.
Το θέμα είναι ότι ο εκδοτικός οίκος Bell έβγαλε το Νεκρωταφίο Ζώων πριν λίγες μέρες κι εγώ το αγόρασα (και) για θέμα συλλογής και βιβλιογραφίας. Και φυσικά το διάβασα. (Ο τίτλος είναι επίτηδες με ορθογραφικά λάθη. Είναι η επιγραφή στο Νεκροταφείο ζώων που έγραψαν μικρά παιδιά.)

Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ έναν Κινγκ που η μηχανή του δουλεύει στο κόκκινο των στροφών. Κι εξηγούμαι: Φόβος, σφίξιμο στο στομάχι, στενοχώρια, μελαγχολία, καθαρός τρόμος όμως όχι, εγώ σπάνια αισθάνομαι τρόμο σε βιβλία… Αϋπνία τις νύχτες; Πολύ πιθανόν.
Παλιός καλός Κινγκ που με λίγα πρόσωπα φτιάχνει ένα όχι απλώς δυνατό βιβλίο, κάτι παραπάνω. Κρατήστε αυτή την παρατήρηση για τα λίγα πρόσωπα για το άλλο βιβλίο του Κινγκ που τελειώνω αυτές τις μέρες και το διαβάζω εδώ κι ένα μήνα, το Under the Dome που αγόρασα (στα ιταλικά πάλι) με τίτλο: The Dome.

Πετ λοιπόν: Παλιός καλός Κινγκ που κεντάει… η υπόθεση όχι απλώς δεν είναι για παιδάκια, αλλά, αντιθέτως, θέλει γερά νεύρα για να κατέβει.
Ξέρω ότι εκείνη την εποχή, νομίζω το λέει κι ο ίδιος στην εισαγωγή (που έχει γραφτεί κάποια χρόνια αργότερα) είχε μικρά παιδιά… αν το είχε γράψει ένας άλλο θα ήμουν πιο diffidente…
Του βγάζω το καπέλο του μάστερ. Ίσως μετά από αυτό να μπορέσω κι εγώ να ολοκληρώσω ένα από τα βιβλία που έχω αρχίσει από το 2005 κι όλο αναβάλλεται και μπαίνει στον πάγο, ένα βιβλίο δύσκολο, που για να το τελειώσω θα πρέπει να βουτήξω κι εγώ βαθιά στη θλίψη. Δεν ξέρω αν κι εκείνος ένιωθε έτσι σαν πατέρας που ήταν. Αυτό το ξέρει μόνο η καρδούλα του, όπως του κάθε συγγραφέα.

Ένα από τα καλύτερα βιβλία του Κινγκ. Όχι διασκεδαστικό όμως. Πολύ πιο σκληρό κι απ’ τη Λάμψη. Το λέει κι ο ίδιος: Το παραπήγα αυτή τη φορά. Το παρατράβηξα. Προσοχή, μη νομίζετε πως επηρεάζομαι εύκολα: έχω διαβάσει τη Νεκρή Σαιζόν του Τζάκ Κέτσαμ με κανιβαλισμούς κτλ. Κάτι τέτοια σπλάτερ βιβλία (κι έργα) με διασκεδάζουν, μπορώ να τρώω το πρωινό μου ταυτόχρονα, έτσι; Καταλαβαίνετε τι λέω, νομίζω. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικότητα… (με λέξεις που τσακίζουν κόκαλα), ακόμα κι αν ο Κινγκ ταυτόχρονα παίζει με το υπερφυσικό, το απίστευτο, όπως κάνει στα περισσότερα του βιβλία. Πώς το καταφέρνει; Είπαμε, είναι μοναδικός…

Must, φίλοι, τρελό must και respect για το φίλο μου απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, που εκείνα τα παλιά τα χρόνια είχε τη μαγική σφαίρα και δημιουργούσε, δημιουργούσε αχόρταγα.

Δεν είχε χώρο, λέει, το σπίτι που νοίκιασαν όταν τον κάλεσαν σ’ ένα πανεπιστήμιο να διδάξει μπλα μπλα μπλα, αλλά είχε χώρο να γράφει σ’ ένα κατάστημα απέναντι απ’ το σπίτι του. Εκεί, λέει, έγραφα το Πετ κι αισθανόμουν πολύ καλά. Τον φαντάζομαι, κάθε απόγευμα, να φοράει καμιά αγροτική φόρμα τζιν, τα πατομπούκαλα στη θέση τους, το μαλλί κολλημένο με μπριγιαντίνη, να περνάει το δρόμο, εκείνον τον επικίνδυνο που τον διέσχιζαν νυχθημερόν μεγάλες νταλίκες, και μια φορά μια τέτοια θα πήγε να τον φάει (σχεδόν το ’κανε αργότερα ένα βαν) και να μπαίνει στο μαγαζί. Να κατευθύνεται στο άδειο δωμάτιο, εκεί όπου θα ’χει ακουμπήσει τη γραφομηχανή σε κάποιο τραπέζι και για τις επόμενες 3-4 ώρες θα βρισκόταν στο στοιχείο του, στις δικές του στιγμές. Θα χτυπούσε τα πλήκτρα έχοντας την ιστορία στο μυαλό του… Νοσηρή ιστορία, Στίβεν, θα ’λεγε στο εαυτό του. Η ιστορία που αντικατοπτρίζει τον χειρότερο εφιάλτη σου. Ναι, άκρως νοσηρή, αλλά κάποιος πρέπει να τη γράψει… Κι αν είσαι πραγματικός συγγραφέας οφείλεις να τη γράψεις.
Κι όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία πια.
Καληνύχτα φίλοι.