Stephen King The Dome
Steghen King The Dome, (italian edition) Sperling & Kupfer, trad. Tulio Dobner, p. 1038, euro 14
Πρωτότυπος τίτλος: Under the Dome. Στα ιταλικά: The Dome1038 σελίδες μεγάλου σχήματος, πάνω από 250.000 λέξεις, κι ήταν και πιο μεγάλο αλλά του το ’κοψαν του δύστυχου. Γραμμένο σε λιγότερους από 14 μήνες... όποιος δε γράφει δεν μπορεί να καταλάβει την πειθαρχία που ζητά αυτή η επίδοση…
Ντομ λοιπόν στα ιταλικά. Το πήρα όταν ήμουν στη Ρώμη πριν απο 2 μήνες. Μου πήρε ένα μήνα να το διαβάσω, τα βράδια πριν κοιμηθώ. Ξεκινάμε...
Τα πολλά πρόσωπα.
Λέει ο Kινγκ: δε φοβήθηκα τα πολλά πρόσωπα. Σύμφωνοι, εσύ δεν τα φοβήθηκες εμείς τα υποστήκαμε όμως. Και δεν ήταν διασκεδαστικό, φίλε. Όποιος δεν μπερδεύτηκε ούτε μια φορά μπράβο του, εγώ μπερδεύτηκα πολλές, και πίσω δε γυρίζω για να δω ποιος είναι ποιος. Δεν το κάνω για κανέναν, λυπάμαι, ούτε για τα 100 χρόνια μοναξιάς. Είναι καθήκον του συγγραφέα να μην κάνει δύσκολη τη ζωή του αναγνώστη. Αν μερικοί συγγραφείς πιστεύουν ότι βάζοντας πολλά (υπερβολικά πολλά) πρόσωπα κάνουν το μυθιστόρημά τους έπος, μπράβο τους, αυτή είναι μια πολύ προχώ σκέψη… (αυτό φυσικά δεν πηγαίνει στον Κινγκ, το μεγάλο δάσκαλο που έχει αποδείξει ότι μπορεί να χειριστεί καταστάσεις και καταστάσεις κ δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν απολύτως τίποτα πια).
Πάμε παρακάτω, αλλά πάλι για τα πολλά πρόσωπα θα μιλήσω.
Κινγκ με παλιά συνταγή όπως πχ το κοράκι (The Stand). Όμως εδώ τα πολλά πρόσωπα, αντί να δίνουν στην ιστορία μια πολυφωνία που βασιλεύει και ορίζει το όλο μυθιστόρημα, λειτουργούν ανασταλτικά. Όταν έχεις 20 και βάλε ήρωες (ή "μικροκυψέλες" ηρώων) τους οποίους αναπτύσσεις σε ξεχωριστά κομμάτια και θέλεις να μην τους περιγραψεις στα πεταχτά ή -να το πω αλλιώς- θέλεις να δώσεις και τις μικρές καθημερινές πλευρές τους, αυτό σημαίνει ότι θα προχωράς διαδοχικά 20 – 20 κομμάτια. Κι ότι οι συνέχειές τους μπορεί και να απέχουν 70-90 σελίδες η μία απ’ την άλλη. Κι έτσι κινδυνεύεις ο αναγνώστης να ’χει ξεχάσει πού άφησες τον κάθε ήρωα, αλλά και μοιραία να μην μπορείς να τους αναπτύξεις όσο μας είχες συνηθίσεις (εσύ Στίβεν) στα υπόλοιπα βιβλία σου.
Απ’ την άλλη, αποζημίωση του κινγκικού αναγνώστη διότι εδώ υπάρχουν οι σκηνές που θέλουμε να βλέπουμε στον δάσκαλο. Ωραία ευρηματικά σκοτώματα, δολοφονίες, μηχανοραφίες, πάθη, διαστροφές, κακά μυαλά, κι ό,τι άλλο αναπτύσσεται (στο μυαλό του δημιουργού) υποτίθεται στις μικρές πόλεις του Μέιν.
Πέφτει λοιπόν μια κούπολα, ένας γιγάντιος τρούλος, μια καμπάνα, διαφανής κι αδιαπέραστη όπως θέλετε πείτε το κι απομονώνει εντελώς μια μικρή πόλη του Μέιν (χωριό χωριό θα το λεγα εγώ). Είναι γερή η καμπάνα; Πολύ γερή. Ούτε με πύραυλο αέρος αέρος δεν πέφτει. Όμως λίγος αέρας περνάει από μέσα. Περίεργο ε; Ε, ναι… αλλά για να βγει η πλοκή νομίζω ότι ο Κινγκ τα στρίμωξε λιγάκι… (ενοχλήθηκα λιγουλάκι να πω την αλήθεια)
Φυσικά υπάρχουν οι καλοί κι οι κακοί, λίγο απ’ το υπερφυσικό στοιχείο, αλλά η αγωνία δεν κορυφώνεται ποτέ. Γενικά είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια του Κινγκ να ξαναπιάσει μια καλή απόδοση του παρελθόντος χωρίς να το καταφέρνει ολοκληρωτικά. (Το βιβλίο όπως μας μαρτυράει ο ίδιος το είχε ξεκινήσει στα πρώτα του (συγγραφικά) χρόνια, είχε γράψει 70 σελίδες και το είχε παρατήσει όχι γιατί φοβήθηκε τα πολλά πρόσωπα, (μπορούσες και να τα μειώσεις δάσκαλε, δεν είχες υπογράψει και συμβόλαιο), αλλά γιατί τον άγχωσαν τα μετεωρολογικά φαινόμενα που θα επικρατούσαν μέσα στην απομονωμένη ατμόσφαιρα (που εντελώς απομονωμένη δεν είναι), αν θυμάμαι καλά. Τώρα πώς τον άγχωσαν δεν το καταλαβαίνω, αφού το φανταστικό του πράγματος μπορούσε να του δώσει οποιαδήποτε ελευθερία. Ήθελε εκεί μέσα να κάνει -20ο C; Θα ’κανε, ποιος θα ’χε αντίρρηση;
Τέλος πάντων, το χειρόγραφο των 70 σελίδων μετά χάθηκε, αλλά ο κινγκ θυμόταν την αρχή της ιστορίας (με μια μαρμότα κι ένα αεροπλάνο) κι από κει το ξανάπιασε 30 και, χρόνια αργότερα. (Η γνώμη μου είναι ότι αν είχε γραφεί τότε θα ’ταν καλύτερο, αλλά αυτό δεν το ξέρει κανείς).
Κλείνω με το ΥΓ
ΥΓ Αποκλείεται να είμαι ο μόνος κι ο πρώτος που το σκέφτηκε.
Στις πρώτες σελίδες οι καλοί προσπαθούν να τρυπήσουν το θόλο. Ανεπιτυχώς.
Δε σκέφτηκε ένας χριστιανός να σκάψει ένα τουνελάκι και να περάσει από κάτω; Διότι νομίζω ότι πουθενά δεν αναφέρεται ότι το τζάμι προχωράει και προς τα κάτω μέσα στη γη…
Αν έχω κάνει λάθος παρακαλώ διορθώστε με.
Αυτά φίλοι, εδώ και μήνες περνώ μια κινγκική περίοδο ξαναδιαβάζοντας τα έργα του μάστερ. Το πετ και το ντομ ήσαν μια διακοπή, τώρα θα ξαναπιάσω και θα επανέλθω με κριτικές (ο Θεός να τις κάνει) – δεύτερες ματιές σε παλαιότερα βιβλία του φίλου μου που ζει απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
να στε όλοι καλά εκεί έξω, θυμηθείτε ότι αυτές είναι σκόρπιες σκέψεις μου για τον Κινγκ και τίποτα παραπάνω...
posted by mamaloukas at 9:57 PM
11 Comments:
Εγώ πάντως διαβάζω τώρα το Dead Zone και μέχρι τώρα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος!!!
σε διαβάζω πολύ καιρό τώρα και είναι η αλήθεια ότι συμφωνώ με τις περισσότερες από τις απόψεις σου... άσχετα αν δεν αφήνω κάποιο σχόλιο...
είμαι κι εγώ ένας λάτρης του Διδασκάλου από τα εφηβικά μου χρόνια κιόλας... δεν τα έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, μάλλον το 80 ή 90% καθώς κάποιες εποχές ήθελα και... αποτοξίνωση...
για να πω την αλήθεια όμως, τα τελευταία του έργα με είχαν κουράσει, με είχαν απογοητεύσει... το λες κι εσύ κάπου... νοσταλγούσα παλιό καλό Κινγκ... της Λάμψης, της Ομίχλης, της Ρόουζ Μάντερ... του Μίζερι!!! [τι θεϊκό βιβλίο!!!]
εμπιστεύομαι στην προηγούμενη ανάρτηση την θέση σου και θα αναζητήσω το Νεκροταφείο...
πάντως, επειδή έχω περάσει καλοκαίρια μόνο με Κινγκ... έως εξαντλήσεως... δεν μπορώ να μην τον νιώθω σχεδόν αδελφό μου... [αν και κάποτε τον απαρνήθηκα γιατί με είχε κερδίσει ο Μπάρκερ] ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων...
να σαι καλά... συγχαρητήρια για το ιστολόγιό σου!!
Αγαπητέ nimertis καλησπέρα
το σχόλιό σου μου αφήνει μεγάλη χαρά. Το δικό μου ιστολόγιο είναι πολύ μικρό μπροστά στην ομορφιά των 3 δικών σου (το καθένα ξεχωριστά) κι έτσι τα συγχαρητήρια ανήκουν σε σένα. Είμαι πολύ ευτυχής που συμπεριέλαβες έργα του Κινγκ δίπλα σε μεγάλα έργα της Φιλοσοφίας και της Λογοτεχνίας.
το "Νεκρωταφείο" μπορείς να το αγοράσεις με κλειστά μάτια... ανήκει στην κατηγορία του παλιού καλού Κινγκ απλώς είναι πολύ βαρύ...
όπως νιώθεις κι εσυ με τον Κινγκ έτσι νιώθω κι εγώ ή τουλάχιστον υπήρξαν στιγμές που ένιωσα...
Καληνύχτα
θα επανέλθω, ευχαριστώ και πάλι
Ντεμέτριο
@Snowball
all right!
Μάλλον παραείσαι αυστηρός με τον Θόλο -τον διάβασα (στο πρωτότυπο) μέσα σε 15 μέρες στις διακοπές μου στη Σαμοθράκη και πραγματικά μου άρεσε πολύ. Ορίστε τι έγραψα σχετικά εδώ: http://www.anobii.com/gazakas/comments?public=0
Under His Spell
Yes, it's a humongous book (1074 pages). Yes, it's got (many) dozens of characters making it difficult sometimes to keep tabs on them (King's choice to have half a dozen of female characters with a name beginning with a J didn't help at all). Yes, the whole plot is based on something that doesn't "seem" very real. Yes, blood and graphic violence is sometimes almost too repulsive (and maybe too attractive for the same reasons).
BUT.
Stephen King here is in his best. As in many of his previous works, he uses the supernatural as a trigger for a fast-paced "social experiment" with disastrous ending. As one of the characters points towards the end of the book, almost all of the bad things that happen to Chester Mill and its people since the Dome comes down are due to them -or at least to the worse part of them. Like in Needful Things, King masterfully depicts American small-town society pointing to most of this country's modern flaws -but this time he does it on the fly, not before things start to go wrong. And he does that in a way that is far from moral preaching, trying to find reasons for the acts of every person, even for the "bad guys", without turning them to silver screen "black vs. white" characters without any human depth.
If you are one of Stephen King's "Constant Readers" (as he call us himself) and haven't read this spellbinding book yet, go get it without hesitation! If you are not, but are willing to read a thousand pages of an insightful "What if...", give it a try!
ΥΓ. Σε κάποιο σημείο του βιβλίου ο Cox λέει ότι ο Θόλος εισχωρεί αρκετά βαθιά στη γη...
@gazakas
καλημέρα, σ ευχαριστώ για το σχόλιο, αλλού συμφωνούμε κι αλλού όχι, είναι λογικό. για το ΥΓ σου δε νομίζω πως "μπαλώνεται" η φάση με μια απλή φράση, αλλά τι σημασία έχει; στις διακοπές μου διάβασα το Full stars no moon: εξαιρετικό...
Καλημέρα!
Με σχεδόν 2 χρόνια καθυστέρηση, να πω ότι στο βιβλίο αναφέρεται ρητά κάπου ότι ο θόλος επεκτείνεται και κάτω από το έδαφος, νομίζω ότι κάποιος από τους χαρακτήρες το δοκίμασε και το ανακάλυψε. Ουσιαστικά ο θόλος είναι το υπέργειο (και άμεσα ορατό) τμήμα μιας σφαίρας.
Στην ουσία του θέματος (το βιβλίο το διάβασα στην ελληνική έκδοση των Bell και μου φάνηκε στρωτή η μετάφραση), παρ, όλη τη βία, τα διάφορα συμβάντα κλπ, μου φάνηκε επίπεδο, χωρίς κορύφωση. Κυλούσε άνετα, το διάβασα σε 7-8 μέρες, αν θυμάμαι καλά.
AlxUnder
agio
Καλησπέρα
κι εγω απαντώ με ρυθμούς νυσταγμένου Ραν Ταν πλαν. τώρα που το έγραψες περιγράφοντας ότι ο θόλος είναι μια σφαίρα (με μεγαλο μερος της χωμενο στη γη) το θυμήθηκα κι εγώ ότι το αναφέρει.... δυστυχώς από μνήμη δεν πάμε καλά. τέλος πάντων, κάποια στιγμή θα ξαναδιαβάσω τον θόλο αυτή τη φορά στα ελληνικά όπως και το 22-11-63 που μόλις κυκλοφόρησε στη γλώσσα μας.
κατα τα άλλα αναμένουμε την έξτρα ιστορία του Ρόλαντ κι ό,τι άλλο μας έρθει από τον μάστερ...
χαιρετισμούς σε όλους τους κινγκικούς του μπλογκ και όχι μόνο.
Επιτέλους ολοκλήρωσα κι εγώ την ανάγνωση του Θόλου και, αναζητώντας κείμενα που να έχουν σχέση με το μυθιστόρημα στα ελληνικά, "έπεσα" πάνω στο blog σου.
Ωραία η παρουσίαση του έπους του κυρίου Steven King. Εμένα, σε γενικά πλαίσια, μου άρεσε πολύ. Το πιο σημαντικό θετικό του στοιχείο είναι ο πυκνός πολιτικός-κοινωνικός συμβολισμός του. Στοχασμοί γύρω από τα όρια και τη βία της εξουσίας, τον φασισμό, τη συνεχή άλα Big Brother παρακολούθηση κλπ., φαινόμενα πολύ πολύ επίκαιρα, θα έλεγα, διπλανά μας... Έπειτα, με κέρδισαν και οι ηθογραφίες των κεντρικών περισσότερο χαρακτήρων, ειδικά των "κακών". Απίστευτο βάθος στην ανάλυση και στην παρουσίαση τους. Τέλος, η αγωνία, οι εκπληκτικές περιγραφές βίαιων σκηνών κάνουν τον Θόλο ένα θρίλερ αντάξιο της φήμης του King.
Τώρα, ως μειονεκτήματα του μυθιστορήματος, βρήκα, πρώτα απ' όλα, ένα σύνηθες. Οι χαρακτήρες, όσο βαθιά παρουσιασμένοι κι αν είναι, είναι και ως ένα μεγάλο βαθμό μονοδιάστατοι: οι καλοί παραμένουν καλοί ως το τέλος και οι κακοί είναι σατανικά κακοί. Δηλαδή, γενικά στους χαρακτήρες των βιβλίων King, τις περισσότερες φορές, λείπει το μεταιχμιακό στοιχείο, είναι κομμάτι μανιχαϊστικοί.
Επίσης, κάποιες σκηνές δράσεις, ειδικά προς το φινάλε, είχαν έλλειψη αληθοφάνειας, όπως πχ η σκηνή των πυροβολισμών στα υπόγεια κελιά... Δε γράφω κάτι άλλο, μην κάνω spoiler.
Ε... και στις τελευταίες 100 σελίδες, κάπως με κούρασε, θεώρησα πως έκανε μια μικρή "κοιλιά". Αλλά, το τέλος το βρήκα πολυεπίπεδο, καθώς ο πολιτικός συμβολισμός γίνεται υπαρξιακός, σε σχέση με την παιδική ηλικία, τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της, κλασικός προβληματισμός στα έργα του King άλλωστε.
Τέλος, ο μεγάλος αριθμός των χαρακτήρων δεν με κούρασε, όποτε μπερδευόμουν -και δεν ήταν σπάνιο αυτό- ανέτρεχα στον κατάλογο με τα ονόματα στην αρχή. Και ο χάρτης ήταν επίσης χρήσιμος. Που να σκεφτούμε και κάνα Ντοστογιέφσκι δηλαδή, που έχει άπειρους χαρακτήρες με τρία διαφορετικά ονόματα ο καθένας!
Sorry για το μεγάλο σχόλιο...
Πρωτοετής φοιτητής είχα διαβάσει το "Όσο υπάρχει αλκόολ, υπάρχει ελπίδα"!
γεια σου Νικο, σ ευχαριστω για το προσεγμένο κι ευγενικό σου σχόλιο. ειναι συγκινητικό να βλεπεις οτι σε διαβαζουν ανθρωποι ακομα κι οταν το μπλογκ ειναι ανενεργο.
Σ ευχαριστω επισης που διαβασες το αλκοολ!
χαιρετισμους!
Θα έχω στα υπόψιν το blog σου. Και θα κυνηγήσω να διαβάσω κάποιο νέο βιβλίο σου. Το "Όσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα" το είχα διαβάσει... μονοκοπανιά, ένα βράδυ στο σπίτι ενός φίλου, επειδή είχα αϋπνία!
Επίσης, περιττό να σου πω πως ο King είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τον οποίο δεν έχω κουραστεί να διαβάζω από την εφηβεία μου...
Post a Comment
<< Home