Χάθηκε κι ο ποιητής Τάσος Δενέγρης

Το κυκλικό αυλάκι του δέντρου με φύλλα, χαρτιά και το κάτω μέρος του κλειστού περιπτέρου με επιγραφές στην οδό Φωκυλίδου μία και μισή νύχτα Σαββάτου και πάλι το δέντρο να παίρνει μια θέση εξέχουσα, ασήμαντο τη μέρα με τα νήπια και την ακολουθία τους στην πλατεία Δεξαμενής, το parking και το ηλιακό φως κάθετο ή πλάγιο στα ελλιπή φυλλώματα και τον αναιμικό κορμό του, το δέντρο της οδού Φωκυλίδου, ένα από τα εκατομμύρια δέντρα που υπάρχουν στα δάση, τις πόλεις, τις κωμοπόλεις, τις όχθες των ποταμών, τα βουνά, τις πεδιάδες, τα δέντρα της Αγίας γραφής, τα δέντρα του Χόλλυγουντ, τα δέντρα των οάσεων του δάσους της Βουλώνης, του Μέλανος Δρυμού, τα δέντρα με τους κρεμασμένους, με τους καρπούς, τα δέντρα που ήκμασαν, που παρήκαμσαν, που δεν ήκμασαν, που άνθισαν, που δεν άνθισαν, που ρίξαν τα φύλλα τους παραπλεύρως στο αυλάκι όπως αυτό, ή πολύ μακρύτερα στο μονοπάτι, ή την αλλέα, ή τη λεωφόρο, το δέντρο του Αβεσαλώμ, το δέντρο του κακού, το δέντρο της γνώσεως, το γενεαλογικό δέντρο, το δέντρο σα σύμβολο, το δέντρο σα φυτό, το δέντρο σα μεταφορική λέξη, το δέντρο σα μεταφορικό μέσο, το δέντρο σα καύσιμο, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, το δέντρο σα δέντρο στη γωνιά της οδού Φωκυλίδου νύχτα Σαββάτου, μέσα Δεκεμβρίου του έτους χίλια εννιακόσια εξήντα τρία.

Του Τάσου Δενέγρη
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάλι - ένα τετράδιο αναζητήσεων τεύχος 1 σ.68

Ένα κείμενο για τα μέρη όπου έπαιζα παιδί, (λίγα χρόνια μετά θα γινόμουν ένα απο τα νήπια της πλατείας Δεξαμενής) για το ασυνήθιστα μικρό περίπτερο που δεν υπάρχει πια, για την οδό Φωκυλίδου, ίσως τον πιο ποιητικό δρόμο της Αθήνας στον οποίο χαιρόμουν να περπατώ ειδικά τα μεσημέρια της Κυριακής ή κάποια βράδια πολύ αργά...

Προς κάθε ενδιαφερόμενο: ένας λόγος που έκοψα τα σχόλια είναι για να αποφύγω τις ερωτήσεις του στυλ: είναι αυτοβιογραφικό το κείμενο;