Από το παλιό σεντούκι του αρχείου…

Labels: τι έπινες και δε μας έδινες
Μ' έκλεισε πάλι μέσα... είμαι φυλακισμένος όλο το απόγευμα. Δυστυχώς η κάβα μου τελειώνει, είμαι αναγκασμένος να πίνω ένα παλιό ιρλανδέζικο... τα μαλτ έχουν τελειώσει εδώ και καιρό, αχ γιατί να μην έχω κατεβάσει εδώ εκείνα τα τρία μικρά μπουκαλάκια που μου 'χει φέρει ό Λιμπρόφιλο...

Τέλος πάντων... για να περάσει η ώρα, τραβώ τα κιτρινισμένα χαρτιά που περισσεύουν από το σεντούκι του αρχείου. Ωπ! να ένα...

Ίδια νύχτα (25-10-1987 Lecce)

(Η μνήμη μου, όσο επιζεί, λέει ότι αυτό είναι ένα κείμενο γραμμένο για τον Μπορίς Βιάν. Την πιστεύω)



Ψηλός και σαρκαστής. Ικανός, πρακτικός, ονειρευτής, χωρίς οίκτο και με απίστευτη φαντασία. Μεθυσμένος με κρυφά μπουκαλάκια, νοσταλγός, μια έκρηξη προσωπικότητας.
Ένα πρόσωπο που ο θάνατος φοβήθηκε και χτύπησε νωρίς. Μπαίνει σ’ ένα πανάκριβο ρεστωράν, τα βλέμματα γυρίζουν κι η ηθική κοκκινίζει, ο έρωτας χωρίς όρια οργιάζει από προβολή, το πιοτό δεν καίει πια το λαιμό, οι ταγματάρχες περηφανεύονται καθώς ο θάνατος εκνευρίζεται, μεριάζει καθώς ένα άσπρο πανί τον σκεπάζει, οι κηδείες δεν υπάρχουν πια, οι λυγμοί έχουν εξαφανιστεί. Κάπου γίνεται μια κηδεία φτωχή, κι οι δυο βοηθοί του νεκροθάφτη πετάνε τ’ άψυχο κορμί στ’ αμάξι. Μια χλόη πέθανε…

Ίδια νύχτα

Κρυβόταν; Πού; Κάποιοι τύποι λένε σε κάτι ταράτσες, κάτι αδιέξοδα χαμένα στο Παρίσι είχε κάτι σαν σπίτι και το βραδάκι κάτι τύποι παράξενοι έμπαιναν και καθόντουσαν όλο το βράδυ. Πού και πού ακουγόταν ο ήχος μιας τρομπέτας μόνης μέσα στη νύχτα.