Ανδρας πήδηξε από πλοίο ανοιχτά της Λευκάδας

H ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE Πέμπτη, 22 Μαϊου 2008 07:04 Τελευταία Ενημέρωση : 22/05/2008 07:25

Σε εξέλιξη βρίσκεται από τις 4:30 τα ξημερώματα επιχείρηση εντοπισμού 30χρονου στο κάβο Δουκάτο ανοιχτά της Λευκάδας. Ο άνδρας, που επέβαινε στο πλοίο Ικαρος Παλάς, βούτηξε στη θάλασσα για άγνωστους λόγους.
Στις έρευνες εντοπισμού του συμμετέχουν δύο πλωτά του λιμενικού, ενώ αναμένεται να συνδράμει και ελικόπτερο.
Το πλοίο εκτελούσε το δρομολόγιο από Πάτρα προς Κέρκυρα, Ηγουμενίτσα και Ιταλία.


Ορκίζομαι, είναι αλήθεια!
και δεν έχω καμία σχέση!


"Έπειτα κοίταξα το ρολόι μου. Κοντεύαμε. Βγήκα έξω από αριστερά κι αμέσως με τύλιξε ο παγωμένος αέρας. Στο βάθος προς την πλώρη φαινόταν το φως του φάρου του Λευκάτα."

……………………….

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22


ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ



Βρισκόμουν στον αέρα. Είχα πηδήξει από είκοσι μέτρα ύψος περίπου. Προσπαθούσα ν’ απομακρυνθώ όσο το δυνατόν πιο μακριά απ’ το τεράστιο κόκκινο κύτος. Είχα υπολογίσει ό,τι μπορούσε να υπολογιστεί. Είχα βρει το θάρρος ή την τρέλα να πηδήξω.
Έμενε να δω αν θα επιζούσα.
Τα πόδια μου και το κορμί μου έσκιζαν τον παγωμένο αέρα με ταχύτητα που όλο και αυξανόταν. Όταν θα έπεφτα στο αφρισμένο Ιόνιο θα ταξίδευα με πάνω από εβδομήντα χιλιόμετρα την ώρα. Αν δεν έπεφτα με τα πόδια ήμουν χαμένος. Σήκωσα το ένα χέρι ψηλά κι έφερα το άλλο εκεί όπου το φέρνουν οι αμυντικοί στο ποδόσφαιρο όταν σχηματίζουν τείχος.
Στο στήθος μου ήταν το σακίδιο. Πιο κάτω η ειδική θήκη με το μάρσιπο και τα διαμάντια. Πετούσα και το στομάχι μου είχε φτάσει στο στόμα μου. Το άσπρο αφρισμένο τέρας με περίμενε. Πίσω μου το τεράστιο πλοίο συνέχιζε να προχωράει με πενήντα χιλιόμετρα την ώρα. Τα εκατοντάδες φώτα του λαμπίριζαν στις κορυφές των κυμάτων. Το βουητό του σκέπαζε τον αχό του πελάγους. Έπεφτα ολοένα. Κι όσο πλησίαζα το νερό τόσο προχωρούσε και το πλοίο. Πλησίαζε η πρύμνη του και πιο κάτω πλησίαζαν οι προπέλες του. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε το πλοίο κάλυπτε περίπου δεκατέσσερα και μισό μέτρα.
Αυτό ήταν. Σφίγγομαι και κλείνω τα μάτια. Πρόσκρουση και βύθιση.
Ένα όργιο αφρού, σαν ένας ωκεανός σαμπάνιας. Βύθιση προς την άβυσσο. Βύθιση που δε φρενάρεται. Ταυτόχρονα τα τεράστια κύματα σε φέρνουν τούμπες. Με μεγάλη προσπάθεια κρατάω το στόμα μου κλειστό. Βουητό που τρυπά τ’ αυτιά. Με κυριεύει ο φόβος. Το βουητό είναι τρομαχτικό. Οι προπέλες του τέρατος μεγάλες σαν σαλόνι, βαριές σαν νταλίκα. Ανακατεύουν το πέλαγος κι ακούγονται μίλια μακριά. Βουητό τιτάνιο. Έρχεται; Ή φεύγει; Άραγε θα νιώσω το τράβηγμα της προπέλας; Η βύθιση εξασθενεί. Είναι αδύνατον να βρεις τον προσανατολισμό σου. Το μόνο που ψάχνω είναι το κορδόνι του σωσίβιου στο στήθος μου. Κρατάω τα μάτια μου κλειστά. Έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσαν να δουν τίποτα. Βρίσκω το κορδόνι και το τραβάω. Το σωσίβιο φουσκώνει και με τραβά προς τα πάνω. Κουνάω τα χέρια κι ανεβαίνω. Το βουητό ακούγεται λιγότερο. Το σωσίβιο με τραβάει σταθερά προς τα πάνω. Αρχίζει να τελειώνει η αναπνοή μου. Χτυπώ τα πόδια μου δυνατά. Ανεβαίνω ολοένα. Ο αέρας τελειώνει. Το πέλαγος είναι τρομερά ανακατεμένο. Ανεβαίνω κι άλλο. Ανοίγω τα μάτια. Όλα είναι μαύρα. Ο αέρας τελειώνει, χτυπάω πάλι τα πόδια. Το κεφάλι μου πετάγεται πάνω από τα αφρισμένα κύματα. Ρουφάω άπληστα τον παγωμένο αέρα. Ένα κύμα με σκεπάζει ολόκληρο και πίνω νερό. Ξαναρουφάω αέρα βήχοντας. Στρίβω το κεφάλι κι αντικρίζω την πρύμνη του VERYFAST πάνω από πενήντα μέτρα μακριά μου. Είμαι ακόμα μέσα στα τεράστια κύματα που δημιούργησε. Μου παίρνει ελάχιστα να προσανατολιστώ κι αρχίζω να κολυμπάω μ’ όλες μου τις δυνάμεις προς τις ακτές και το φάρο του Λευκάτα.