Στα υπόγεια του πύργου μου ΙV
Να τα μας! Κατεβαίνεις για μια μποτίλια Knokando 20 ετών (που λέει κι ο Μονταλμπάν) στα υπόγεια και κλείνεσαι μέσα. Γμτ πρέπει να φτιάξω αυτή την πόρτα.
Τζορτζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ!
Μέχρι να ’ρθει ο τρισκατάρατος ας διαβάσω ένα κιτρινισμένο φύλλο από το σεντούκι που γράφει Lecce…
Lecce 30-6-1991 Κυριακή
Η λέξη της γης, αυτή η ατέλειωτη απορία, η ασυνεχής πορεία ήταν στην οδό Φωκυλίδου.
Παραξενεύτηκα. Δεν μου ’χε ξανατύχει. Κύριε Φουκώ, τον ρωτώ, η ασπίδα που κρατούσε ο Μπόρχες υπάρχει ακόμα;
Τη βρήκε ένας φίλος του Έκο σ’ ένα παλαιοπωλείο στο Βελιγράδι, μου απαντά.
Κι η γυναίκα στη Ρώμη κοντά στη stazione Tiburtina;
Ίσως αυτή η πολλαπλή κίνηση, σαν ρότολα, να μην αφήνει τις έλξεις των διαμαντιών στη Λευκάδα.
Μα ήμουν σίγουρος, απαντώ, ήσασταν εσείς.
Δε σκοτώθηκα εγώ, μου απαντά. Εγώ δε σκοτώθηκα σε γαλλικό αμάξι. Ξέρεις ποιος οδηγούσε; Σίγουρα όχι ο Λακάν μου, απαντώ. Ο κύριος Ψ;
Κάπου εδώ τα ’χεις μπερδέψει. Πρέπει να ξαναρχίσεις με τη σκηνή στο πατάρι.
Σαν σύννεφο της οργής καταδύθηκα μέσα στη ζέστη.
Οι πονοκέφαλοι ζουν ατέλειωτα χρόνια. Ή λεπτά.
Ψάχνω στο δροσερό δρόμο ένα χαρτί.
Της ηδονής; Ή της μοιχείας; Δε θα με βάλει κανείς στην καρδιά του. Έμαθα τη ρότολα της οδού Ξενοκράτους.
Θυμάμαι το μεσημέρι του θανάτου.
Το μόνο που με παραξενεύει είναι ότι δεν ήταν Κυριακή. Άπταιστα ελληνικά. Και τίποτ’ άλλο. Κίνηση; Συλλογή; Φεγγάρι; Ιδρώτας; Αίμα; Άπταιστα ιταλικά. Φτώχεια; Κίνηση; Απελπισία; Όχι ελπίδα. Καταδίκη. Μα, ίσως να φυτέψω τα λουλούδια της ποίησής σου στον τάφο σου. Μόνο γι’ αυτό κάνουν.
Κύριε Ανατόλ βρίσκεστε πάντα στο μαύρο δωμάτιο.
Τι έπινε ο ποιητής εκείνη την Κυριακή (μπορούσε να ’ναι άλλη μέρα;) κατακαλοκαιριού στο καυτό Λέτσε; Θα σας πω εγώ: Μοναξιά και παραισθήσεις περασμένων λογοτεχνικών αναγνώσεων. (Κι έτσι μπερδεύονται γλυκά ο Μπόρχες, ο Φουκώ, ο Καμύ κι ο Σελίν...)
Αν επίσης σας αρέσουν τα προφητικά, σε έξι χρόνια από τότε που έγραψα αυτό το φύλλο έμελε να μείνω στην οδό Ξενοκράτους για 4 χρόνια. (ασύντακτο, το ξέρω...)
Τζορτζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ!
Μέχρι να ’ρθει ο τρισκατάρατος ας διαβάσω ένα κιτρινισμένο φύλλο από το σεντούκι που γράφει Lecce…
Lecce 30-6-1991 Κυριακή
Η λέξη της γης, αυτή η ατέλειωτη απορία, η ασυνεχής πορεία ήταν στην οδό Φωκυλίδου.
Παραξενεύτηκα. Δεν μου ’χε ξανατύχει. Κύριε Φουκώ, τον ρωτώ, η ασπίδα που κρατούσε ο Μπόρχες υπάρχει ακόμα;
Τη βρήκε ένας φίλος του Έκο σ’ ένα παλαιοπωλείο στο Βελιγράδι, μου απαντά.
Κι η γυναίκα στη Ρώμη κοντά στη stazione Tiburtina;
Ίσως αυτή η πολλαπλή κίνηση, σαν ρότολα, να μην αφήνει τις έλξεις των διαμαντιών στη Λευκάδα.
Μα ήμουν σίγουρος, απαντώ, ήσασταν εσείς.
Δε σκοτώθηκα εγώ, μου απαντά. Εγώ δε σκοτώθηκα σε γαλλικό αμάξι. Ξέρεις ποιος οδηγούσε; Σίγουρα όχι ο Λακάν μου, απαντώ. Ο κύριος Ψ;
Κάπου εδώ τα ’χεις μπερδέψει. Πρέπει να ξαναρχίσεις με τη σκηνή στο πατάρι.
Σαν σύννεφο της οργής καταδύθηκα μέσα στη ζέστη.
Οι πονοκέφαλοι ζουν ατέλειωτα χρόνια. Ή λεπτά.
Ψάχνω στο δροσερό δρόμο ένα χαρτί.
Της ηδονής; Ή της μοιχείας; Δε θα με βάλει κανείς στην καρδιά του. Έμαθα τη ρότολα της οδού Ξενοκράτους.
Θυμάμαι το μεσημέρι του θανάτου.
Το μόνο που με παραξενεύει είναι ότι δεν ήταν Κυριακή. Άπταιστα ελληνικά. Και τίποτ’ άλλο. Κίνηση; Συλλογή; Φεγγάρι; Ιδρώτας; Αίμα; Άπταιστα ιταλικά. Φτώχεια; Κίνηση; Απελπισία; Όχι ελπίδα. Καταδίκη. Μα, ίσως να φυτέψω τα λουλούδια της ποίησής σου στον τάφο σου. Μόνο γι’ αυτό κάνουν.
Κύριε Ανατόλ βρίσκεστε πάντα στο μαύρο δωμάτιο.
Τι έπινε ο ποιητής εκείνη την Κυριακή (μπορούσε να ’ναι άλλη μέρα;) κατακαλοκαιριού στο καυτό Λέτσε; Θα σας πω εγώ: Μοναξιά και παραισθήσεις περασμένων λογοτεχνικών αναγνώσεων. (Κι έτσι μπερδεύονται γλυκά ο Μπόρχες, ο Φουκώ, ο Καμύ κι ο Σελίν...)
Αν επίσης σας αρέσουν τα προφητικά, σε έξι χρόνια από τότε που έγραψα αυτό το φύλλο έμελε να μείνω στην οδό Ξενοκράτους για 4 χρόνια. (ασύντακτο, το ξέρω...)
(Το Knokando είναι μαλτ ουίσκι κι όχι κρασί-το γράφω για τους άσχετους).
Καληνύχτα Άλεφ, για σένα είναι τούτο δω.
posted by mamaloukas at 10:20 PM
10 Comments:
Τώρα να μην συγκινηθώ? Αφού το ξέρεις, έτσι ή αλλιώς, ευσυγκίνητον άλεφ! Να ρωτήσω όμως κάτι? Προς τι ο συνειρμός? Μπόρχες, μοιχεία, μαγικά, προφητικά, ποτό, Κυριακή ή Ιταλία? Τώρα εύλογα θα μου πεις, πάς κυρά μου να μου κάνεις φύλο και φτερό όλη τη μαγεία? Οχι βέβαια, άλεφ μαγεμένο εντελώς (ωραία γράφεις βρε) και τρισευτυχισμένο απόψε και γι' αυτό! Κύριε, σας ευχαριστώ και σας φιλώ! (να κατεβαίνετε λέμε συχνότερα στα υπόγεια! Σε πάνε τα υπόγεια παιδάκι μου, ναι?)
Υγ. Να θυμηθώ να σου χαρίσω και το... "Υπόγειο" του Ντοστογιέφσκι! Το υπόγειό μας το έχεις δει?
Αλεφ
ποιος συνειρμός βρε;
φιλιά κι απο μας. υπόγειο παιδί μου κι άγιος ο θεός.
το δικό σας δεν το χω δει.
καλημέρα
τι μας το εβαλες το Λετσε δηλαδη, για να μας πεις οτι ταξιδευεις στις Ιταλιες? στη Σαμαρινα θελω εγω να μου πεις τι καιρο κανει, μπορεις?
...ουρτ ρε!!!!
βρε αι στο γοργοπόταμο εσύ, αγενή!
Τελικά σου πάει το υπόγειο! Ωραία πραγματα ξεκαταχωνιάζεις από' κει μέσα. Θα πω του Τζορτζ να σε κλειδώνει συχνότερα.
ΥΓ. πες του ότι στο ψηλότερο χωριό της Ελλάδας είχαμε ελαφρά χιονόπτωση, μιας και οι συγγραφείς έχω ακούσει ότι δε διστάζουν να πάρουν τα όρη και τα βουνά.
Τί ομορφο για το καλό μου το Αλεφ!!!!. Αλλά, Δημήτρη μου, παρ όλιγον περσι να αγοράσω σπίτι στη Φωκυλιδου...και ακόμη το θέλω, αλλά το money δεν φτάνουν.
Κι όλα αυτά αγαπητέ μου σ ένα υπόγειο. Υπόγειο μεζονέτας άραγε; Γιατί σήμερα τάβαλα με τις μεζονέτες, οικτιροντας και την αφεντιά μου που σε μεζονέτα ζει.
σε φιλώ
σε διαδιδω, κλπ
ριτς
Καλή μου Ριτς
Η Φωκυλίδου είναι ερωτευσιμος δρόμος, ειδικά Κυριακές μεσημερι που τα αυτοκίνητα περνούν πιο σπάνια...
το money για σπίτι δε φτάνει για πουθενά.
Μεζονέτες... τι να σου πω... έχω δει και καλές έχω δει και κακές...
Φιλιά πολλά
κονιδάρ
δε με κλειδώνει ο Τζορτζ, παρά σπάνια. τώρα τον έχω ξοφλήσει κι είναι υπάκουος. μόνος μου κλέιστηκα μέσα.
θα φύγω...
το θέμα είναι πού θα πάω και πότε...
Αυτά τα φύλλα τα κιτρινισμένα, που μυρίζουν Lecce, νιάτα και μαλτ τα λατρεύω, το ξέρετε;
DOLL
Αγάπη μου εσύ... αυτά μου λες και με κάνεις λιώμα... :)))
Post a Comment
<< Home